Even today, the hill of the ancient oppidum play a central role in the biggest Galician town, Vigo. Despite the fact that most of the hillfort of O Castro has been destroyed by a 17th century fortress, excavations have uncovered some intriguing structures.
#HillfortsWednesday

The old pictures of one of the largest hillforts of Gallaecia are simply stunning. You can see here the stone walls of the 17th fortress in the top. But in the slope, the well preserved Iron Age terraces and even ramparts!
#HillfortsWednesday

No cruceiro norte da catedral de Ourense, na porta de subida á torre, enfronte da capela do Santo Cristo, atópase o que é un dos programas iconográficos máis enigmáticos da arte medieval galega. Unha batalla iniciática que abraia. A pouco que un se fixe mirará algo estraño. Hai unha porta románica cun tímpano enriba, pero por riba unha especie de óculos dos que sobresaen enigmáticas figuras ata unha gran altura. Son aberturas da escaleira de caracol que sube ata o tellado.

Na igrexa de Tállara (Lousame) hai un espectacular panteón que é como unha especie de manual da arte románica galega. Mesmo nos canzorros obscenos e nos gaiteiros!
O interesante é a historia humana que agacha.



No panteón está soterrado un curioso médico: Francisco Romero Blanco, natural de Tállara e reitor da USC (1838-1918). Romero foi home católico, conservador e, ollo-aí, un dos introdutores do darwinismo en Galicia.
Non me agocho: busquei símbolos ocultos no mausoleo. Unha mona?

Hai pouco vimos sitios arqueolóxicos de época romana hoxe desaparecidos. Pero a Idade Media galega está chea de lugares e monumentos evocadores e desaparecidos.
Hoxe vouche presentar cinco sitios medievais galegos que espertan a imaxinación (e a polémica).
Veña! 1. O Mosteiro Máximo.
No século VI aparece o bispado de Britonia co seu bispo Maeloc participando nos concilios suevos. A hipótese máis aceptada é que se trata de bretóns fuxidos ante o ambiente de inestabilidade provocado polas invasións xermánicas de Britania.

Algúns dos máis grandes enigmas arqueolóxicos de Galicia teñen que ver con monumentos, fortes e cidades do Imperio Romano.
Vou falar de cinco sitios hoxe perdidos. A súa descuberta podería alumear como foi a conquista e dominio da Gallaecia por Roma. Aviso: case todos estes sitios teñen feito correr RÍOS de tinta (e bytes) entre investigadores académicos e eruditos locais. Son sitios de alto voltaxe: xúntase localismo, política, ganas de gloria, vanidade e moito tempo libre. Non imos discutir de localizacións por aquí.

Entre os séculos XII e XIII, Galicia volveu ao mar. Nunca o abandonara de todo, pero foi neste momento cando se produciu unha auténtica revolución. Coa ameaza normanda e musulmana reducidas, a costa galega encheuse dunha trama urbana de pequenas vilas e explotacións pesqueiras. Dous reis soterrados na catedral de Santiago, Fernando II e Afonso VIII, lideraron este proceso que transformou Galicia para sempre.
Favoreceron a creación de burgos que deron liberdades e portos que revolucionaron a economía, nun ciclo que incluiu tamén a outros axentes.

Aos pés do castro de Viladonga e nas beiras da capela de Santa Ana, atópase a fonte e lavadoiro de Coutodá. Aquí consérvase coma un miragre outra desas tradicións case máxicas da relación da cultura galega cos animais. Unha troita debe habitar sempre nesta fonte. As veciñas da aldea lembran sempre esa tradición: cando unha troita morre, cómpre ir coller outra ao veciño río Azúmara. A troita acompañaba as mulleres e os seus cantos no lavadoiro. E moi posiblemente escoitou os seus desexos.

No castro de Chao Samartín (Grandas), moi pretiño da Fonsagrada, atopáronse dous obxectos excepcionais: unhas 'salutatio', uns saúdos. Cerámica de luxo de Lucus Augusti empregada polos castros para mandárense saúdos entre eles a través de inscricións. Diplomacia entre veciños.

O primeiro mandárono os Elanianos (os de Illano, un pouco ao norte). No segundo, máis amplo, os Buroflavienses (moi posible xente de preto da Pobra do Burón, A Fonsagrada) desexan riqueza e abundancia á xente de Ocela, que era o nome deste castro do Chao Samartín.

Maxia de X😍! Grazas ás vosas achegas vense padróns curiosos:
-A cultura dos corvos domésticos esténdese sobre todo na Galicia marítima.
-Boa parte dos corvos tiñan nome de persoas! Ás veces con diminutivos ou hipocorísticos.
-Traballan como animadores socioculturais nos bares.

https://twitter.com/magago/status/1697498488492212328

Hai darlle voltas a isto: na cultura tradicional, todo ten unha función. Os animais da casa, cans, gatos, etc. traballaban todos. O corvo é o único que parece funcionar como 'animal de compañía' (!) e é o único que ten nome de persoa. Cans e vacas teñen nomes non humanos.

A cultura galega ten unha relación difícil cos corvos. Foi considerado con frecuencia de mal agoiro, pero non no Barbanza onde era un animal respectado e considerado sabio. Era moi frecuente contar cun corvo na casa, ao que se lle ensinaba a falar. Vouvos contar algo moi chulo. Estou lendo as memorias inéditas dun familiar meu, Ramón González, nas que hai datos moi saborosos sobre a vida no Barbanza a principios do século XX, a Guerra civil, a represión ou as grandes figuras da época, vistas desde os ollos e as voces dos mariñeiros da Pobra.

Na Idade Media Compostela foi o señorío feudal máis importante do reino, unha forza económica e militar brutal. A contorna da cidade era un taboleiro de xadrez: os outros grandes señores construían continuamente castelos para ameazar a cidade, as súas comunicacións e posesións. Algúns destes castelos duraron apenas anos ou menos tempo. Os señores construíanos en lugares estratéxicos, pero os arcebispos, cos seus exércitos, botábanos abaixo en canto podían para rematar coa ameaza. O territorio está cheo de cicatrices destas guerras de baixa intensidade.

Na ermida de Chanteiro (Ares) hai un misterio que me ten intrigado.
Foi centro de importantes devocións mariñeiras. Desde Ferrol mesmo traían o San Roque a visitar á Virxe de Chanteiro en romaría (unha vez os mariñeiros volveron bébedos e caeulles o santo ao mar).
Cóntovos. No pórtico consérvanse tres esculturas do século XIV-XV, da fundación orixinal dos Andrade. Unha Virxe co neno e dous santos, moi erosionados polo vento mareiro. Pero se vos fixades, os santos e os nenos teñen cabezas novas (bastante torpes). A Virxe non.
Raro, non?

Entre 1943 e 1944 a amizade entre o goberno de Franco e a Alemaña nazi estivo a piques de non ficar impune. O exército reforzou as defensas do noroeste, e en especial Galicia, ante o temor dunha invasión aliada inminente.

E diso fica unha evidencia material espectacular. A escalada de tensión era notable no ámbito diplomático e nas redes de espionaxe. O embaixador inglés Samuel Hoare foi convocado de urxencia en Meirás. No camiño non paraba de ver unidades militares por Galicia. Máis info neste texto de @emilio_grandio:
journals.openedition.org/diacronie/4780…

Hoxe Xosé A. López Silva (@_slax_1972) e máis eu queremos celebrar convosco o Día Nacional recuperando un mito milenario: cando Galicia naceu das estrelas.
É a historia dun levantamento.
E unha batalla.
E heroes de forza prodixiosa.
E cidades que nacen.
E un Setestrelo. Viaxemos a finais do século X, ao reino de Pamplona. Alí estase a compilar o códice de Roda. Un libro de Historia. Ou de historias. Boa parte do libro é a Historia do galaicorromano Paulo Orosio. O resto, diferentes materiais que apoian aquel reino, a cidade e os seus reis.

Vouvos contar unha historia marabillosa sobre memoria, permanencia e estética na arquitectura megalítica. Cando hoxe visitamos un dolmen non somos moi conscientes da exhuberante decoración orixinal. Só algúns que as preservaron, como Dombate, permiten facernos unha idea. Esta é a Arca da Piosa (Zas).
Ben coñecida porque Pondal soñou nela a tumba do guerreiro Brandomil.
No centro dunha antiga paisaxe neolítica, hoxe destruída pola explotación forestal.
A Arca segue sendo impoñente.
Pero ten algo raro.
Mirade á dereita de min.
Esa lousa.

Hoxe é un bo día para lembrar e contribuír a recuperar un símbolo hoxe esquencido da democracia e do poder do pobo en Galicia: as árbores de asemblea.
Hoxe esquecidas, eran o símbolo profundo dun xeito de entender o poder, as súas orixes e as vellas formas de democracia. O coñecemento das Árbores da Asemblea de Galicia está disperso por múltiples fontes. Temos o testemuño delas nalgunhas fontes medievais, pero van pouco a pouco desaparecendo a partir do século XVI. E tamén as localizamos, como sombras do pasado, na heráldica ou na tradición oral.

Un dos espazos sagrados máis interesantes para comprender as relacións entre espazos de memoria da Idade do Ferro e o cristianismo en Galicia é sen dúbida Santa Mariña de Augas Santas.

Hoxe quero que vexas algo moi interesante e pouco coñecido. 👇 A clave de Augas Santas é que a topografía da parroquia é unha historia, coma se fora un libro. Hai momentos da vida e martirio de Santa Mariña que se van plasmando segundo avanzas polo territorio.
Un lugar central é a basílica inacabada da Ascensión.

Vouche contar tres intrigantes detalles da capela de Santa Eufemia de Ambía (Baños de Molgas), unha xoia prerrománica chave entre a antiga relixión dos galaicorromanos e os cultos cristiáns.

Un deles é un misterio bastante grande. Cóntoo coma quen guinda unha botella ao mar. Por poñerte en situación, esta capela ten unha longa tradición de estudos desde os anos 20. Xanelas prerrománicas, un cristo románico espectacular e a boa de Santa Eufemia sobre un altar pagán dedicado ás ninfas.
As últimas datacións por OSL sitúana a inicios do século X.

O Panteón Real da catedral de Santiago é un exemplo das memorias conflitivas ou 'encontradas' ao redor do pasado de Galicia na actualidade.
Pero a súa historia é máis rica e máis densa do que se adoita dicir, e inclúe soños humanistas e tumbas (máis misteriosas). A primeira historia xira ao redor da construción deste espazo, e é fascinante e pouco investigada. Os reis de Galicia repousaban inicialmente aquí, na capela de Santa Catalina.
Pero durante o Renacemento tómase unha interesante decisión.

Ao fío desta interesante charla, imos rescatar a noticia orixinal no Chicago Tribune (26/06/1931):

"Alá na esquina noroeste de España naceu hoxe unha nova nación, a República Galega, aspirando á dignidade dun estado federal. Suavemente morreu tres horas máis tarde". https://t.co/s85cvDp5iD

https://twitter.com/BarroDesign/status/1671107304412807168

"Os galegos, que son celtas -isto é, soñadores, traballadores e astutos avogados- centraran ata agora a súa ambición na literatura, pero cando o goberno provisional, por cuestións económicas, detivo o traballo na nova liña de ferrocarril que se estaba a facer, pasaron á acción".

O mosteiro de Santo Antoíño de Toques é un lugar tan extraordinario que reúne nun mesmo lugar fitos fundacionais do reino de Galicia e un abraiante imaxinario fantástico sobre os inicios da industrialización e a memoria obreira do país.
Imos viaxar a través de tres tempos. Primeiro, o tempo do soño e das misteriosas constelacións celestes.
No século XI, os monxes preservaron unha antiga memoria de estraños capiteis. Instalaron no acceso á abside esta abraiante esvástica e corpos estrelados procedentes dun vello templo. Iso conectábaos cunha lenda.