The centuries-old Arab-Byzantine conflict gave birth, among others, in two epics - the Digenis Akritas (Greek) and Sirat al-Amīra Dhāt al-Himma (Arabic) - that narrate the exploits of cross-faith and cross-race warriors.
(1/11)
The most well-known figure of these cross-faith and -race heroes amongst Byzantinists is (Vasileios) Digenis Akritas.
As his two names indicate, he is a mixed-race (Διγενής) frontier warrior (Ακριτας) in the service of the Byzantine (Christian) Emperor.
(2/11)
His father is an Arab, an emir of Syria (Mousour), and his mother a Greek, a daughter of a theme strategos (Andronikos Doukas).
During one of the annual raids (razzia) in Anatolia, the emir kidnaps the lady.
Then the lady's five brothers campaign in Syria to rescue her.
(3/11)
The youngest brother defeats the emir in a duel and the latter decides to convert to Christianity and emigrate to Anatolia out of love for the lady.
Digenis Akritas is the offspring of this marriage.
Though half-Arab himself, he valiantly fights against the Saracens -
(4/11)
or the Muslim Arabs - in Syria and Mesopotomia.
On the other hand, Sīrat al-amīra Dhāt al-Himma is an epic about the other side of the story - Muslim Arabs who fight heroically under the Umayyad and early Abbasid Caliphs against Byzantium along the frontier zones.
(5/11)
This epic revolves around the Dhat al-Himma of the Banu Kilab Tribe and includes historical figures such as the Caliphs Harun al-Rashid and al-Ma'mun in the narrative.
Abd al-Wahāb, the son of Dhāt al-Himma and al-Ḥārith, features prominently as a warrior of the faith.
(6/11)
In a motif similar to that of Digenis Akritas, Abd al-Wahāb captures the daughter of a Byzantine aristocrat (Maymūnah) and marries her by force.
His son, Sayf al-Naṣrānīyah (Sword of Christianity) is converted to Islam and named Sayf al-Ḥanīfīyah (Sword of Islam).
(7/11)
In one of the raids deep into Byzantine Anatolia, Abd al-Wahab seizes the - Christian too - wives of his father and grandfather.
Each had given birth to a boy with Christian Arab names: ‘Abd al-Masīḥ (slave of Messiah) and ‘Abd al-Sayyīd (slave of the Lord).
(8/11)
One day, Maymūnah and Sayf al-Ḥanīfīyah escape to Byzantium and the Byzantine Emperor offers to re-admit them into the Christian fold through a new baptism and a declaration.
And from then onwards Sayf al-Ḥanīfīyah fights for the Byzantine Emperor against his kinsmen.
(9/11)
These two half-Arab and half-Greek heroes, Digenis Akritas and Sayf al-Ḥanīfīyah, illustrate the fluid nature of the Arab-Byzantine Wars - a theme that deserves an in-depth study.
Sources:
Abdelaziz Ramaḍān: "Arab Apostates in Byzantium: Evidence from Arabic Sources"
(10/11)
Claudia Ott: Shared Spaces: 2 Cross-border Warriors in the Arabian Folk Epic"
The song "Digenis Akritas" by Farya Faraji suits ideally this story for today.
Κατά την Μάχη της Ιψού (301 π.Χ.) οι ινδικοί ελέφαντες του Σελεύκου Α' χάρισαν τη νίκη στους Συμμάχους έναντι του Αντίγονου Α'.
Η κατοχή των ελεφάντων, όμως, συνδέεται με μία άγνωστη (και όχι ευχάριστη) περιπέτεια του Σέλευκου στην Ινδία ...
(1/14)
H άνοδος του Σέλευκου Α' Νικάτορα άρχισε παραδόξως στην Ινδική με την Μάχη του Υδάσπη το 326 π.Χ.
Το 321 π.Χ. ορίστηκε ως Σατράπης της Βαβυλωνίας κατά τη Διανομή του Τρισπαράδεισου.
Η συμφωνία αυτή δεν κράτησε εξαιτίας της φιλοδοξίας του Αντίγονου Α' του Μονόφθαλμου.
(2/14)
Όταν ο Αντίγονος Α' εκστράτευσε στην Αίγυπτο κατά του Πτολεμαίου, ενός άλλου επίδοξου Επίγονου, το 306 π.Χ., ο Σέλευκος Α' επέκτεινε την αρχή του στις ανατολικές εσχατιές της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξένδρου.
Το 304 μ.Χ. ήταν έτοιμος για μια εκστρατεία στην Ινδική.
Although the Byzantine Empire was the stalwart defender of Orthodox Christianity, its emperors nonetheless strongly believed in prophecies and superstitions.
The most famous of these was the AIMA (or BLOOD in Greek) prophecy.
(1/6)
In a nutshell, the prophecy stated that the first letter of the emperors' names in the Komnenian Dynasty should formulate the word «αίμα» (blood).
Indeed, the first three emperors of the dynasty were Alexios I, Ioannis II and Manuel I.
Their names formed the word «AIM»
(2/6)
Manuel I was a trong-willed and superstitious emperor.
Though the 4th child of Ioannis II, he rose to the throne eventually and saw the hand of fate everywhere.
Indicatively, he once delayed the Battle of Sirmium in 1167 against the Mayars ... upon an astrologer's omen.
Οι Χωραμμίτες αποτελούν ένα άκρως ενδιαφέρον, πλην όμως βραχύβιο και άγνωστο, κεφάλαιο της ιστορίας του Βυζαντίου.
Η ιστορία τους αρχίζει κατά τη βασιλεία του Αυτοκράτορα Θεόφιλου - της επονομαζόμενης Φρυγικής Δυναστείας ή Δυναστείας του Αμορίου.
Οι Χωραμμίτες (Khorram-Dīnân ή "οι της Χαρούμενης Θρησκείας" στα Περσικά) αποτελούσαν μια αίρεση του Σιιτικού Ισλάμ με τις ρίζες της στο ζωροαστρικό κίνημα του Mazdak.
Η αίρεση αυτή αναπτύχθηκε στο Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν (η Ατροπατηνή Μηδία της Αρχαιότητας) κατά τον 9ο αιώνα.
Οι Χωραμμίτες εξεγέρθηκαν κατά του Χαλιφάτου των Αββασιδών αλλά ηττήθηκαν κατά κράτος από τον Χαλίφη al-Muʿtaṣim το 838 μ.Χ.
Ως εκ τούτου, οι εναπομείναντες 14.000 άνδρες κατέφυγαν στο Βυζάντιο ως ικέτες.
Και ο Αυτοκράτωρ Θεόφιλος υπεδέχθη τους βετεράνους αυτούς εγκαρδίως.