یک روز شيرين و دلچسب در #دانشگاه_شريف
بعد از سالها روز سه‌شنبه فرصتی پيش آمد تا درجمع دانشجويان دانشگاه صنعتی شريف حضور پيدا كنم. دوری ازدانشگاه و عدم امكان صحبت بادانشجويان سبب شده بود كه محيط و فضای حاكم بر دانشگاه‌ها را براساس خبرهاي منتشره در رسانه‌های داخلی وخارجی تصور كنم؛
بعد از سالها روز سه‌شنبه فرصتی پيش آمد تا درجمع دانشجويان دانشگاه صنعتی شريف حضور پيدا كنم. دوری ازدانشگاه و عدم امكان صحبت بادانشجويان سبب شده بود كه محيط و فضای حاكم بر دانشگاه‌ها را براساس خبرهاي منتشره در رسانه‌های داخلی وخارجی تصور كنم؛
به خصوص فضای دانشگاه صنعتی شريف را كه در هفته‌های اخير به كانون توجه رسانه‌ها تبديل شده بود. فضای كلی #دانشگاه اما آن چيزی نبود كه برخی رسانه‌ها تصوير كرده بودند. صدها #دانشجو مانند سال‌های پس از دوم خرداد در سالن جابربن حيان گرد هم آمدند و با شوق و حرارت به حرف‌ها گوش دادند
و پرسشهای خود را مطرح كردند.
بعد از اتمام جلسه #مناظره نيز درست مثل همان گذشته‌ها تعدادی از دانشجويان دورم را گرفتند و تا درِ اصلی دانشگاه در خيابان آزادی، پرسش‌ها و بحث‌های چالشی خود را مطرح كردند. برای من چقدر روز شيرين و دلچسبی بود.
بعد از اتمام جلسه #مناظره نيز درست مثل همان گذشته‌ها تعدادی از دانشجويان دورم را گرفتند و تا درِ اصلی دانشگاه در خيابان آزادی، پرسش‌ها و بحث‌های چالشی خود را مطرح كردند. برای من چقدر روز شيرين و دلچسبی بود.
به نظرم اكثريت قاطع دانشجويان حقي را كه از آنان دريغ شده است، طلب می‌كنند.حق برخورداری از «احترام» در راس مطالبات آنان قرار دارد.احساس آنها اين است كه سالها مورد بی‌احترامی قرار گرفته‌اند و اين موضوع آنان را به شدت برانگيخته است.احترام به دانشجو يعنی احترام به آزادی و انتخاب او.
آنها همين كه به محيط دانشگاه پا مي‌گذارند با شماری از محدوديت‌هاي سفت و سخت روبه‌رو می‌شوند؛ محدوديت‌هايی كه از قضا برخی از آنها در سطح جامعه به صورت كمرنگ‌تری اعمال می‌شود. يک دانشجوی جوان معمولا ورود خود به دانشگاه را به معنای برخورداری از #احترام بيشتر و رفتار آزادانه‌تر
و نقد آشكارتر فرض می‌كند، اما همين كه پا به دانشگاه می‌گذارد، محيط آنجا را از هر حيث بسته‌تر و محدودتر از فضای عمومی جامعه می‌بيند. او طبعا معترض اين محدوديت‌هاست اما راهی مسالمت‌جويانه برای #اعتراض پيش روی خود نمی‌يابد و بنابراين، ابتدا به شدت سرخورده می‌شود
و سپس در صورت فراهم شدن فضا، خشم ناشی از سرخوردگی‌اش فوران ميكند. دانشجويان دهه شصت، محدوديت‌های بی‌شمار دانشگاه‌ها را تحمل می‌كردند، چراكه مشابه آن محدوديت‌ها در همه سطوح جامعه اعمال می‌شد، اما امروزه به مدد انقلاب در صنعت ارتباطات و بازتر شدن فضاهای زندگی خصوصی و اجتماعی،
در نميتواند بر همان پاشنه سابق خود در دانشگاه‌ها بچرخد. دانشجويی را فرض كنيد كه مي‌تواند با همكلاسی‌های خود بدون هرگونه #تفكيک_جنسيتی به رستوران‌های شهر برود، اما به محض ورود به دانشگاه، با تفكيك جنسيتی در سلف‌سرويس دانشگاه روبه‌رو ميشود.
او چنين تفاوتی بينِ محيط بيرون و درون دانشگاه ِمحل تحصيل خود را نه تنها غيرمنطقی می‌بيند بلكه آن را بی‌احترامی به شأن و شخصيت و اعتبار خود قلمداد می‌كند. چنين تحميلاتی فقط به اين حوزه‌ها محدود نمی‌شود. يک دانشجو خارج از دانشگاه، از حق اظهارنظر بيشتری برخوردار است،
با چهره‌های علمی و سياسی و فرهنگی مورد علاقه‌اش آزادانه‌تر تماس می‌گيرد و در نوع پوشش خود احساس راحتی بيشتری می‌كند؛ اما در داخل دانشگاه وضع كاملا معكوس است و او به دليل هر كدام از اينها بايد به كميته‌های انضباطی يا ديگر نهادهای ناظر و سختگير در دانشگاه پاسخگو باشد.
باز همه اينها فقط بخشی از مشكلات يك دانشجو است. او به‌رغم تحصيل در يك رشته سخت و دشوار، فرصت شغلی مناسبی در انتظار خود نمی‌بيند، از تبعيض آشكار بين دانشجويان در برخورداری از آزادی فعاليت در دانشگاه برمبنای اعتقادات و گرايش‌های سياسی آنان به ستوه می‌آيد
و از ضعف بنيه علمی استادانی كه با استفاده از رانت و نفوذ بر كرسی‌های تدريس تكيه زده‌اند، رنج می‌برد. هر يک از اين محدوديت‌ها و مشكلات كافی است تا دانشجويی را به خشم و عصيان بكشاند، چه رسد به اينكه همه اين موارد يك‌جا جمع و روز به روز هم تشديد شود.
دانشجو خواهان احترام در همه زمينه‌هايی فوق است. آنها سرمايه حال و آينده اين كشورند. با محدوديت‌هايی كه دانشگاه را عملا به نوعی پادگان تبديل ميكند، اين سرمايه را عاصی نكنيد و نسوزانيد.
(منتشر شده در #روزنامه_اعتماد)
(منتشر شده در #روزنامه_اعتماد)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
