راز این داستان چیست؟
#جواد_موگویی و #شهرام_گیل_آبادی تجربه‌های شخصی خود را از نوع برخورد "#لباس_شخصی ها" با شهروندانِ "مظنون به اعتراض" در خیابان به رشتۀ تحریر درآورده‌اند.
منتقدان نظام سیاسی، پیش از این بارها در مورد این نوع برخوردهای زشت و زننده و غیرقانونی از سوی برخی ضابطان
#جواد_موگویی و #شهرام_گیل_آبادی تجربه‌های شخصی خود را از نوع برخورد "#لباس_شخصی ها" با شهروندانِ "مظنون به اعتراض" در خیابان به رشتۀ تحریر درآورده‌اند.
منتقدان نظام سیاسی، پیش از این بارها در مورد این نوع برخوردهای زشت و زننده و غیرقانونی از سوی برخی ضابطان
و افراد اصطلاحاً "لباس شخصی" نزد نهادهای مختلف شکایت برده‌اند، اما کمترین اعتنایی به حرفهای آنها نشده است و در عوض خودشان به عناد و غرض‌ورزی متهم شده‌اند.
آقایان موگویی و گیل‌آبادی اما در شمار حامیان نظام سیاسی‌اند و به طور قطع، نه کمترین عنادی با حکومت دارند
آقایان موگویی و گیل‌آبادی اما در شمار حامیان نظام سیاسی‌اند و به طور قطع، نه کمترین عنادی با حکومت دارند
و نه می‌توان آنها را به غرض‌ورزی متهم کرد. خب، پس چرا شکوائیۀ آنها شنیده نمی‌شود؟ چرا این رفتارها تکرار می‌شود؟ قطعاً مسئولان کشور نمی‌توانند مدعی شوند که از این نوع برخوردها بی‌اطلاعند و یا شرح این برخوردها صرفاً ادعایی از سوی افراد معاند و مغرض است.
حامیان خود آنها از این همه زشتی و پلشتی به تنگ آمده‌اند و در این مورد افشاگری می‌کنند. در تاریخ ایران هیچگاه رسم نبوده است که یک "فرد مذهبی" زبان به #فحش زشت و ناسزای جنسی بگشاید. افراد مذهبی، فحش ناموسی را همیشه مصداق منکر و گناه می‌دانسته‌اند.
اصلاً جامعه، افراد مذهبی را در درجۀ نخست از نوع بیان مؤدبانه‌شان تشخیص می‌داده است. حال بعد از #انقلاب_اسلامی و تشکیل #جمهوری_اسلامی در ایران، چه اتفاقی رخ داده است که عده‌ای آن هم در نهادهای بسیار حساسی که با جان و مال و ناموس مردم سر و کار دارند،
بدون هرگونه شرم وحیایی وبا ادعای حمایت از دین ونظام دینی،ابتدایی‌ترین تعالیم دینی رازیرپا میگذارند و زبان به فحش‌های بی‌نهایت رکیکی باز می‌کنند که لات‌های محله هم ازشنیدن آنها گوشش‌شان سرخ می‌شود!راز این داستان واقعاً چیست؟آیا مقام‌های کشور،خودشان چنین مجوزی به این افراد داده‌اند
تا از هر طریق ممکن، منتقدان و معترضان و مخالفان را هتک حیثیت کنند و در هم بشکنند و بترسانند تا بدین وسیله، نظام حفظ شود؟ یا اینکه رشتۀ امور به کلی از دست‌شان خارج شده و عده‌ای با سوءاستفاده از موقعیت و مصونیت خود، حیثیت و کرامت شهروندان را زیر پا له می‌کنند؟
اگر موردِ اولی است،خب این چه نسبتی بادین دارد که نظام سیاسی،ماهیت خود رابه آن نسبت میدهد؟و اگر مورد دوم است،این چه نوع حکمرانی است که توان کوچکترین کنترلی بر نیروهای خود و بازداشتن آنها ازنقض ابتدایی‌ترین حقوق شهروندی وبدیهیات قانونی و دینی راپس ازمحرز شدن رفتار زنندۀ آنها ندارد؟
با این وضع تأسف‌بار، چطور می‌توان انتظار داشت افرادی که اصولاً ادعای مذهبی بودن ندارند و بعضاً فحش و ناسزا را امری عادی تلقی می‌کنند، در خطاب قرار دادن مسئولان کشور خویش‌تنداری از خود نشان دهند و مراتب احترام و ادب را به جا آورند؟
این چه محیط آلوده‌ای است آخر؟
این چه محیط آلوده‌ای است آخر؟
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
