#رشتو
۱۸_۱ نگاهی به اندیشه #هگل در خصوص #پادشاهی_مشروطه و اهمیت موروثی بودن آن :
هگل منتقد پادشاهی مطلقه است؛ یعنی رژیم سیاسی‌ای که در آن پادشاه مبسوط الید است، و از روی میل و هوس بر زیر دستان فرمان می‌راند. اما او مدافع پادشاهی مشروطه است ⬇️⬇️⬇️
#بازگشت_به_مشروطه
⬇️⬇️⬇️
۱۸_۱ نگاهی به اندیشه #هگل در خصوص #پادشاهی_مشروطه و اهمیت موروثی بودن آن :
هگل منتقد پادشاهی مطلقه است؛ یعنی رژیم سیاسی‌ای که در آن پادشاه مبسوط الید است، و از روی میل و هوس بر زیر دستان فرمان می‌راند. اما او مدافع پادشاهی مشروطه است ⬇️⬇️⬇️
#بازگشت_به_مشروطه
⬇️⬇️⬇️
۲_ در نگر او «تکاملِ دولت در پادشاهی مشروطه محصول جهان مدرن است»، و تنها در قالب مشروطه پادشاهی است که دولت به رشد کامل خود می‌رسد.
او برمی‌نهد که پادشاهی مشروطه در واقع رژیم سیاسی ترکیبی است از عناصر سنتیِ: پادشاه نماد رضایت همگانی، مردم در قالب پارلمان و قوه مقننه، ⬇️
او برمی‌نهد که پادشاهی مشروطه در واقع رژیم سیاسی ترکیبی است از عناصر سنتیِ: پادشاه نماد رضایت همگانی، مردم در قالب پارلمان و قوه مقننه، ⬇️
۳_ و اریستوکرات‌ها در قالب قوه مجریه. در حقیقت، به باور هگل، تفاوت عمده نظام پادشاهی‌های کهن با پادشاهی مشروطه این است که در پادشاهی مشروطه، آن رژیم‌هایی سیاسی‌ای که ارسطو بر پایه فضیلت تقسیم‌‌شان کرده بود، دموکراسی، و پادشاهی، هر کدام از عناصر تشکیل‌دهنده پادشاهی مشروطه هستند⬇️
۴_ هگل باور دارد که این رژیمِ ترکیبی که بر پایه نوعی تفکیک قوا بنا شده است، نیازمند عنصری وحدت‌بخش است تا انسجام و تداوم آن را تضمین کند. از نظر هگل، نقش پادشاه در حقیقت نمادین است، و نمادی است از وحدت قوای گوناگون دولت . ⬇️
۵_ از آنجا که دولت مدرن، به زعم هگل، بر پایه امری سابجکتیو، یعنی رضایت و اراده فرمانبران، بنا شده است، و رضایت و اراده اموری سابجکتیو هستند، در حقیقت، پادشاهی مشروطه عینیت یافتن امر سابجکتیو (رضایت و اراده فرمانبران) در پیکرینه فردی یعنی پادشاه است. ⬇️
۶_ این نگاه هگل درباره پادشاهی مشروطه از ویژگی سابجکتیو بودن دولت مدرن برآمده است. اساس دولت مدرن اراده (will) و رضایت (consent) شهروندان است. اراده و رضایت اموری نفسانی و ذهنی یا سابجکتیو هستند. از این رو، اساس دولت مدرن اموری ذهنی است.
⬇️
⬇️
۷_ در نگر هگل، بایسته است تا عامل وحدت‌بخش دولت، یعنی پادشاه، در شخص، تجسد بیابد، چرا که پادشاه بنا به مقام خود شأن جانبدارانه، فرقه‌ای و پارتیزان ندارد. به سخن دقیق‌تر، مقام پادشاهی، مقامی پیشاسیاسی است ⬇️
۸_ می‌یابد. از نظر هگل با تأسیس دولت است که سوژه (شهروندان) توان این را می‌یابند که به مثابه شهروند به خودآگاهی برسند. به باور او، پادشاه مشروطه چیزی نیست جز عینیت یافتن نمادین امر ذهنی در پادشاه مشروطه. عینیت یافتن امر سابجکتیو در پیکرینه فرد یعنی پادشاه است ⬇️
۹_ نمود بیرونی و تشخص یافتن امری کلی (رضایت و اراده همگانی) در پیکر فردی است که پادشاه شده است.
همچنین هگل برمی‌نهد که از آنجا که بایسته است تا مقام پادشاهی به دور از فرقه‌گرایی‌های سیاسی و جانبداری‌های ایدئولوژیک باشد، نحوه برگزیدن او هم باید پیشاسیاسی باشد⬇️
همچنین هگل برمی‌نهد که از آنجا که بایسته است تا مقام پادشاهی به دور از فرقه‌گرایی‌های سیاسی و جانبداری‌های ایدئولوژیک باشد، نحوه برگزیدن او هم باید پیشاسیاسی باشد⬇️
۱۰_ بدین معنا که برگزیدن آن بر پایه ساز و کاری طبیعی بنا شود. از آنجا که پادشاه "بذات به مثابه این شخص در انتزاع از تمامی دیگر ویژگی‌های خود تشخص یافته است" او باید با میانجی طبیعت برگزیده شود، یعنی تولد. ⬇️
۱۱_ برتری گزینش طبیعی پادشاه، و به طور کلی وراثت، این است که پادشاه، که باید نمادِ تداوم و انسجام دولت باشد، از کشمکش‌های سیاسی و ایدئولوژیک در امان می‌ماند. در صورتی که در نظام‌هایی که حاکم و یا امپراطور انتخابی است، حاکمان از درگیری‌های منفعت‌طلبانه و فرقه‌گرایی سیاسی در امان⬇️
۱۲_ نیستند. برای هگل، آنچه که در پادشاهی اهمیت دارد، نمود پادشاهی است و نه به ضروره فرمانروایی او، و در حقیقت فرمانروایی پادشاه در نظام مشروطه به این معنا «اعتباری» است و نه حقیقی. به دیگر سخن، در پادشاهی مشروطه، فرمانروا و حاکم (Sovereign) حقیقی ⬇️⬇️
۱۳_ خیل پایوران مدنی-سیاسی (civil servants) و نمایندگان است که امور حکمرانی را می‌چرخانند. از این رو، آنچه که به پادشاه در نظام مشروطه مشروعیت می‌بخشد، نه حق الهی سلطنت که در حقیقت نقش نمادین او برای وحدت و تداوم‌بخشی به دولت (state) است. بنابراین، مردود شمردن پادشاهی بدین دلیل⬇️
۱۴_ که استوار بر حق الهی است، تنها درباره پادشاهی‌های غیرمشروطه صدق می‌کند، و درباره پادشاهی مشروطه صدق نمی‌کند. حق الهی از عناصر ذاتی نظام پادشاهی نیست، و نظام‌های پادشاهی مشروطه نیازی ندارند تا مشروعیت خود را بر حق الهی استوار کنند.⬇️
۱۵_ ممکن است گفته شود مسئله وراثت و گزینش طبیعی پادشاه توانایی‌های ذهنی و عملی او را برای حکمرانی تضمین نمی‌کند. در عین حال، می‌توان تصور کرد که در جامعه افرادی پیدا شوند که توانایی‌های ذهنی و عملی بیشتری از پادشاه داشته باشند که تصور شود که شایستگی بیشتری برای حکمرانی دارند. ⬇️
۱۶_ این انتقاد بر پادشاه مشروطه وارد نیست. چرا که، همان‌طور که آوردیم، پادشاه در نظام مشروطه حکمرانی نمی‌کند تا داشتن توانایی‌های ذهنی و عملی در خور حکمرانی برای او ضرورت داشته باشد، بلکه آنچه که پادشاه مشروطه به آن نیازمند است ⬇️
۱۷_ درونی کردن چند اصل بنیادین و همچنین فضائل اخلاقی است، و از آنجا که پادشاه از کودکی تربیت و آموزش درخوری می‌بیند، برای درونی کردن آن اصول بنیادین و فضائل اخلاقی، تا زمانی که به سن پادشاهی برسد، آماده می‌گردد و اگر شاهزاده‌ای واجد آن ویژگی‌ها در منش و سلوک خود نبود ⬇️
۱۸_ آنگاه پارلمان مقام پادشاهی او را تأیید نخواهد کرد. از این رو، داشتن قوای ذهنی و عملی برتر از ویژگی‌های ضروری مقام پادشاهی نیست، هر چند با این توانایی‌ها هم ناسازگار نیست. .
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
