Thread by @huang_huixian

วันแรงงานในเกาหลี
มีที่มาที่แสนรันทดจริงๆ

กว่าเกาหลีใต้จะบังคับใช้กฎหมายแรงงานอย่างวันนี้ได้ ต้องขอบคุณ 'ชอนแทอิล' วีรบุรุษแรงงานเกาหลี ที่พลีชีพโดยการจุดไฟเผาตัวตาย เพื่อเรียกร้องสิทธิ์พื้นฐานของแรงงาน

2. ชอนแทอิลเกิดเมื่อค.ศ.1948 ที่เมืองแทกู แต่พอเกิดสงครามเกาหลีเหนือใต้ ครอบครัวเขาย้ายมาที่เมืองพูซาน

เขามีโอกาสเรียนจบแค่ป.4 เพราะพ่อมีหนี้ที่เกิดจากธุรกิจที่ถูกโกง
เขาจึงลาออกจากโรงเรียนมาช่วยครอบครัวหาเงินโดยเริ่มจากเอาของมาขาย

ภาพจากภาพยนตร์เกี่ยวกับชอนแทอิล

3. ตอนอายุ 17 ปี เขาไปสมัครงานที่โรงงานตัดเย็บผ้าในตลาดพยองฮวา (Pyounghwa Market) แถวทงแดมุน

ช่วงนั้นเกาหลีใต้กำลังพัฒนาด้านเศรษฐกิจ ทำให้ธุรกิจหรือโรงงานขนาดเล็กเกิดขึ้นมาก

4. ขณะนั้นชอนแทอิลมีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าของโรงงานตัดเย็บผ้า แต่เขาเห็นความทรมานที่เพื่อนร่วมงานต้องประสบแล้วรู้สึกรับไม่ได้
🐜 คนงานบางคนเป็นเด็กอายุ 13~17 ปี
🐜 ทำงานนานต่อเนื่อง เพื่อแลกกับค่าแรงน้อยนิด
🐜 ทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุด

(สุสานของชอนแทอิล)

5. 🐜 ทำงานวันหนึ่งไม่ต่ำกว่า 14 ชั่วโมง
🐜 คนงานต้องทำงานกันอย่างเบียดเสียดภายใต้พื้นที่เล็ก ๆ ของโรงงาน
🐜 อากาศที่ไม่ถ่ายเท

มีอยู่วันหนึ่ง เพื่อนร่วมงานหญิงถูกไล่ออก เนื่องจากปอดมีปัญหา

(คุณแม่ของชอนแทอิล)

6. เขาจึงตระหนักว่าต่อให้เขาขยันทำงานแค่ไหน ถ้าวันใดเขาหมดประโยชน์ก็คงโดนไล่ออกอยู่ดี

ค.ศ.1968 เขาได้อ่านหนังสือ 'กฎหมายพื้นฐานแรงงาน' ทำให้เขาพบว่าที่ผ่านมาเขาโดนเอาเปรียบมาตลอด

(จุดที่ชอนแทอิลจุดไฟเผาตัวเอง)

7.ค.ศ.1969 เขาจึงก่อตั้ง 'กลุ่มบาโบ หรือ 바보회' แปลตรงตัว คือ กลุ่มคนงี่เง่า เพราะที่ผ่านมามีกฎหมายพื้นฐานแรงงาน แต่พวกเราแรงงานซื่อบื้อที่ไม่รู้จักมัน

ในกฎหมายพื้นฐานแรงงานขณะนั้นระบุว่า "ทำงานวันละ 8 ชม. และเจ้านายต้องให้ลูกน้องหยุดงานอย่างน้อย 1 วันต่อสัปดาห์"

(ตลาดพยองฮวา)

8. เขาจึงเอากฎหมายเหล่านี้ไปบอกเพื่อนร่วมงาน พอเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของเจ้าของธุรกิจในตลาดพยองฮวา เขาก็ถูกไล่ออก และไม่มีที่ไหนในตลาดพยองฮวารับเขาเข้าทำงานเลย เขาจึงต้องย้ายไปทำงานที่โรงงานอื่น

(พิพิธภัณฑ์ชอนแทอิล
หน้าตึกเป็นภาพลายมือเขียนของชอนแทอิล)

9. กันยายน ค.ศ.1970 เขากลับมาที่ตลาดพยองฮวาอีก แล้วก่อตั้งกลุ่มซัมดงขึ้นมา เพื่อกระจายข่าวสารแรงงานและเรียกร้องสิทธิที่แรงงานควรจะได้ แต่ผู้ประกอบการ เจ้าของโรงงานไม่มีใครสนใจเขา

13 พฤศจิกายน 1970 เขาและพรรคพวกจึงรวมตัวประท้วงที่ตลาดพยองฮวา

(จำลองการทำงานของชอนแทอิลสมัยนั้น)

10. แต่ตำรวจก็มาปราบปรามการชุมนุม
เขาพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อเรียกร้องสิทธิ์ แต่ไม่มีใครเข้าใจ แม้กระทั่งตำรวจก็ยังมาห้าม
🔥 เขาจึงตัดสินใจจุดไฟเผาหนังสือเล่มนี้ไปพร้อม ๆ กับตัวเขา 🔥
ขณะที่ร่างกำลังถูกเผา เขาตะโกนว่า 'โปรดทำตามกฎหมายแรงงาน เราไม่ใช่เครื่องจักร!'

11. อย่างน้อยการพลีชีพของเขาก็มีค่า แรงงานเริ่มตระหนักในสิทธิ์ที่ตัวเองควรได้ และคนเริ่มสนใจเกี่ยวกับกฎหมายพื้นฐานแรงงานมากขึ้น

มีแบบสำรวจสอบถามผู้ใช้แรงงานช่วงนั้น พบว่า
🐝 ทำงานทั้งเดือนได้แค่ 3,000 วอน ซึ่งกาแฟช่วงนั้นแก้วละ 50 วอน เท่ากับว่าซื้อกาแฟได้ 60 แก้ว

12. 🐝 หนึ่งเดือนได้พักแค่ 2 วัน
🐝 ทำงานตั้งแต่ 7:00~22:00 น. ทั้งที่ตอนสัมภาษณ์งานบอกว่าทำงาน 9:00~18:00 น.

📝ที่ผ่านมา แม้เขาจะทำงานหนักยิ่งกว่าเครื่องจักร แต่เขาก็ยังเขียนบันทึกไดอารี่ ตอนหนึ่งของไดอารี่ 'ชอนแทอิล' เขียนว่า
ทุกวันตั้งแต่ 8:00 ~ 23:00 น.

13. ต้องตัดเย็บผ้าตลอด 15 ชั่วโมง ทรมานเหลือเกิน!
ปวดเอว ฝ่ามือมีเลือดซิบ ๆ ทั้งมือกับขาที่ไม่ได้พักเจ็บจนอยากตาย

แม้จะผ่านมาเกือบ 50 ปีแล้ว โปรดอย่าลืมชอนแทอิล วีรบุรุษแรงงาน และขอขอบคุณผู้ใช้แรงงานทุกคน ผู้อยู่เบื้องหลังพัฒนาการทางเศรษฐกิจของเกาหลีใต้ 👏👏👏

14. ปี 1995 สร้างภาพยนตร์เกาหลีเกี่ยวกับนายชอนแทอิล ชื่อ 아름다운청년전태일


ปัจจุบันมีรูปปั้นชอนแทอิล ตั้งอยู่แถวตลาดทงแดมุน
ที่ตั้ง : 서울 종로구 종로5가
รถไฟใต้ดินสาย 1,4 สถานีทงแดมุน (동대문역) ประตูทางออก 8 เดินเท้าต่ออีก 5 นาที

15. ปี 2019 ตั้งพิพิธภัณฑ์ชอนแทอิล เพื่อเป็นเกียรติแก่เขา และบอกเล่าการเรียกร้องสิทธิของแรงงานเกาหลีในอดีต
ที่ตั้ง : 관수동 152-1
รถไฟใต้ดินสาย 2,3 สถานีอึลจีโร3กา (을지로3가역) ประตูทางออก 2 เดินเท้าต่ออีก 5 นาที
taeil.org

16. #Reference
- เอะอะก็เกาหลี ; facebook.com/gurukorea/?mib…

ทุกประเทศมักมีที่มาของวันแรงงานที่เจ็บปวดจริงๆ