Thread by @Przewodzik

#FutbolowyTydzień #PrzewodziKsiążkowy #SENNED

„Było mi wstyd. Zblamowaliśmy się na mistrzostwach świata we Włoszech. Była to pierwsza wielka porażka w mojej karierze. W poprzednich latach niemal wszystko zamieniało się dla mnie w złoto. Co roku wielkie trofeum, Puchary (1)

Europy i wygrane mistrzostwa Europy. W 1987, 1988, 1989 i 1990 r. wszelkie możliwe trofea. A potem te mistrzostwa świata. To była hańba. Sam też grałem fatalnie. (…) Zaczęło się fatalnie, więc i Leo Beenhakker nie miał łatwo. Gazety „De Telegraaf” i „Algemeen Dagblad” wciąż (2)

siały niezgodę między „gwiazdorami” a „wyrobnikami” w drużynie. Ale nie winię specjalnie Beenhakkera. Nie miał szans tego uratować. Na treningach byliśmy niewiarygodnie słabi. Wszystko się rozłaziło. W 1988 roku podczas przygotowań do mistrzostw Europy druga jedenastka dosyć (3)

często wygrywała z pierwszą, teraz pierwsza jedenastka za każdym razem była górą. To też nie było dobre. Jeśli więc idzie o treningi, to wszystko było dalekie od optymalnej sytuacji. Na naszą prośbę wprowadzono jakieś korekty, ale ponieważ atmosfera w kadrze była już naprawdę (4)

fatalna, kiedy przyszło mi grać przeciwko Rijkaardowi, w pewnym momencie sprawy prawie zaczęły wymykać się spod kontroli. Gdy on mnie podciął, to ja traktowałem go łokciem, gdy on mnie łokciem, to ja go nogą. Pojawił się konflikt, ponieważ górę w nas zaczynały brać (5)

frustracje i emocje. Beenhakker interweniował i znowu zrobił przetasowania. Pomyślałem sobie wtedy, że trochę szkoda, bo przynajmniej wreszcie coś się działo. (…) Atmosfera zrobiła się po prostu fatalna, a przecież czekał nas pierwszy mecz. W Palermo ledwie zremisowaliśmy (6)

1:1 z Egiptem. Graliśmy słabo, nie było między nami żadnej współpracy. Drugi mecz, z Anglią, kilka dni później w Cagliari na Sardynii, skończył się remisem 0:0. Mieliśmy fart z dwiema nieuznanymi bramkami Anglików. Trzecie starcie, 21 czerwca z Irlandią, rozegraliśmy w (7)

Palermo. I znów wypadliśmy słabo. Na kwadrans przed końcem meczu było 1:1, więc zamurowaliśmy bramkę, ponieważ trzy remisy wystarczyły nam, żeby z trzeciej pozycji wejść do jednej ósmej finału. Ala znowu zaprezentowaliśmy się żałośnie. Ja też. Grałem po prostu źle. A potem (8)

przyszła jedna ósma finału w Mediolanie, na San Siro. Do tego wszystkiego naprzeciwko nas stanęli Niemcy. Z nieba lał się żar, było ponad 35 stopni. W drugiej połowie strasznie zaczęły męczyć mnie skurcze, a także zdenerwowanie, ale wtedy nie było już dla nas ratunku. Franka (9)

Rijkaarda i Rudiego Völlera nie było już na boisku, ponieważ obaj dostali po czerwonej kartce. Zrobiło się 2:0 dla Niemców. Nie mieliśmy żadnych szans. Tuż przed końcem meczu Koeman z karnego zmniejszył rozmiary porażki na 1:2, ale było już za późno na cokolwiek. Innymi (10)

słowy wracaliśmy do domu. W zasadzie poczułem nawet ulgę, że to koniec, bo to była droga przez mękę. Wielu innych zawodników naszej drużyny odczuwało to podobnie. To było takie upokorzenie, że najchętniej zniknąłbym stamtąd od razu. Czułem się za to odpowiedzialny, w końcu (11)

byłem jednym z filarów drużyny. Przez bardzo długi czas nie dawało mi to potem spokoju”. (12)

Edwin Schoon & Marco van Basten "Basta. Moje życie, moja prawda", Kraków 2021