Thread by @MehdiHajati

#رشتو
"سیاست، ما و بن بست ائتلاف"

اغلب ما صف بندی سیاسی قبل از قتل حکومتی مهسا امینی را به یاد می آوریم. گروههایی که به دلیل خطاهای سیاسی و تاریخی و پا فشاری بر درستی آن خطاها سلب اعتبار شده بودند، به حاشیه رفته و گروههایی که رنگ و بوی
#مهسا_اميني
1/14

ایران خواهی داشتند و در نفی انقلاب 57 مشترک بودند محل مراجعه سیاسی اجتماعی ایرانیان قرار گرفته بودند.پس از قتل مهسا و شروع اعتراضات، آن چیزی که در ایران جوشید از جنس همدلی تاریخی ایرانیان بود، یعنی یک همبستگی ملی-عاطفی که قابل هیچ دسته بندی نبود.
2/14

به همین دلیل خشم و عاطفه همه ما را همبسته با خود به پیش می برد. هیچ کس حاضر به دست زدن و یا بهره برداری از این همبستگی نبود. شاید آنقدر سوگوار بودیم که هیچ فرزند میهن دوستی از ایران به مخیله اش نمی آمد که در اوج سوگواری به میراث صف بندی شده سیاست بیندیشد. سیاست ورزی در
3/14

شرایط همبستگی عاطفی با همبستگی سیاسی متفاوت است. با قتل مهسا فرصت انقلاب پیش آمد و از آنجا که فرصت های انقلابیِ ناگهانی، فرصتهای طلاییِ پیروزی اند، می بایست مشمول تصمیمات شرایط فوریت و اضطرار می شدند. پیشنهادات ائتلافی و
4/14

حتی اعتبار فراخوان و فراخوان دهنده متکی و برخاسته از همبستگی عاطفی مسلط بود و هر کنشی از حانب هر کسی الزام اخلاقی به حفظ همان همبستگی عاطفی داشت که از داخل ایران می جوشید. متاثر از این همبستگی، دیوار برلینی که شرق و غرب سیاست را جدا می کرد به دلیل وجود شرایط عاطفی و انسانی،
5/14

میان سیاسیون ایران فرو ریخت. اما شکننده بود و با اولین حرکت تصاحب گونه از جنس سیاست این همبستگی می شکست و این دیوار مستعد آجرچینی مجدد می شد. همانگونه که با اولین رفتار سیاسی ضد همبستگی در برلین شکست. گروه های کم اعتبار شده سیاسی برای سوار شدن بر آن موج عاطفی و انسانی،
6/14

کسی را که سرمایه اش برای آن هماهنگی بزرگ، عاطفی بود و نه سیاسی به تصاحب خود در آوردند و با این سوءاستفاده دیوار سیاست مجدد آجرچینی شد. همبستگی عاطفی حتی در رابطه دو نفره انسانی نیز اینگونه است که با اولین سوءاستفاده می شکند. از اینجا بود که
7/14

که ما مجدد دچار صف بندی سیاسی شدیم. و درست از اینجا بود که پافشاری بر ائتلاف (چه آن سه گانه( نامتوازن و ناهمسان)و چه با تعداد افراد متضاد سیاسی بیشتری) در شرایطی که صف بندی سیاسی آغاز شده بود نا شدنی بود. چرا که همبستگی عاطفی اگرچه در داخل ایران تمام و کمال همچنان پابرجاست،
8/14

اما با سرمایه سیاسیِ صف بندی شده قابل رهبری نیست. اینجاست که ناگزیر باید به اصول سیاسی برگردیم و هرکس قصد دارد در میدان سیاست مداخله کند یا حتی در ائتلافی حضور یابد، ضروری است تمام مواضع سیاسی اش را علنی اعلام کند. این صف بندی حالا که رخ داده است
9/14

قابل سرزنش نیست اما اخلاق سیاست حکم می کند که هر باور و عقیده سیاسی بگوید برای لحظه فروپاشی و پس از آن چه در سر دارد؟! ایران را آلمان شرقی می خواهد یا غربی؟! حالا که تصمیم گرفته اید آنچه را که مردم در یک انتخابات آزاد در فردای آزادی ایران تعیین می کردند پیش از
10/14

پیروزی تعیین تکلیف کنید، باید با جامعه ایران صادقانه سخن بگویید. اگر به 57 و باورهای چپ مداخله گران در آن باور دارید بگویید. اگر علیه 57 هستید بگویید برنامه شما چیست و تیمتان کیست. بگویید متعلق به کدام طیف از مخالفین 57 هستید. چپهای ملی پشیمان تا جمهوری خواهان لیبرال تا
11/14

مشروطه خواه تا باورمندان به پادشاهی مطلقه دامنه گسترده ای دارند که جامعه ایران بعید است به همه یک امتیاز برای آینده ایران بدهد.ادامه ایده ائتلافِ در ذهن ایرانیان، مشروط به این است که تمام موارد بالا را به آینده و یک انتخابات موکول کنید. اما اگر تصمیم دارید جمعی را قبل از
12/14

پیروزی حذف کنید بدانید ایده ائتلاف پایان یافته و شما باید جنس سیاسی خودتان را به مردم بفروشید. باید دانست که در خلاء رهبری فروپاشی ممکن است رخ دهد اما پیروزی خیر.
در پایان باید بدانیم از قفلی که به دلایل بالا بر شکل گیری رهبری سیاسی خورده است دو گروه سود می برند:
13/14

یکی ج.ا و دومی گروههایی که نه در ج.ا به اهدافشان می رسند و نه با حضور یک رهبری سیاسی ایران خواه. در تخیلات گروه دوم هم خلاء رهبری و هم ناتوانی سیاسی رهبری یا ائتلاف برساخته، یک فرصت طلایی است تا بتوانند به اهدافی که برای آنها قدرت قومی قبیله ای ایجاد می کنند برسند.
14/14

نیم فاصله ها به دلیل سختی ویرایش در ویندوز رعایت نشده و از این بابت عذرخواهی می کنم.