به مناسبت دوم بهمن سالگرد تاسیس جمهوری كردستان:
١- در دهه ٣٠ و ٤٠ میلادی، نسلی از روشنفكران كرد با خواستگاهی شهری با ناسیونالیسم كرد پیوند خوردند كه تجلی عملكرد آنها در جمعیت احیای کرد به یك نقطه عطف تاریخی در مبارزات كردستان تبدیل شد
#KurdistanRepublic
#قاضی_محمد
١- در دهه ٣٠ و ٤٠ میلادی، نسلی از روشنفكران كرد با خواستگاهی شهری با ناسیونالیسم كرد پیوند خوردند كه تجلی عملكرد آنها در جمعیت احیای کرد به یك نقطه عطف تاریخی در مبارزات كردستان تبدیل شد
#KurdistanRepublic
#قاضی_محمد
٢- میتوان گفت بخش قابل توجهی از منطق و شكل سیاست ورزی حاكم بر جمهوری كردستان (۲ بهمن ۱۳۲۴ تا ۲۴ آذر ۱۳۲۵) به بنیان های فكری و سیاسی این جریان باز می‌گردد. جمهوری كردستان كه از سوی طیف قابل توجهی از طبقه متوسط و طبقه فرودست شهری حمایت می‌شد دارای یك مشخصه‌ی قابل توجه در خصوص👇
٣- مشاركت مردم در امر سیاست بود كه میتوان از آن به عنوان «حوزه عمومی» نام برد. این تجربە كه بیش از هرچیز به مثابه یك خودمدیریتی شهری تجلی پیدا كرده بود، توانست همزمان حوزه سیاسی خود را به مناطق روستایی گسترش و تعلقات ملی را تا حدودی در میان قشر سنتی جامعه به وجود بیاورد.👇
٤-مالیات اصلی ترین منبع مالی جمهوری كردستان بود كه از سوی مردم تحت حاكمیت این جمهوری نوپا تامین می‌شد و همین امر به نوعی حمایت فعال طبقه متوسط و فرودست شهری از حاكمیت سیاسی كردها را به نمایش می‌گذاشت. این حمایت فعال با تكیه بر جنبه‌های سیاسی طیف وسیعی از مشاركت مردمی 👇
٥- از سازماندهی اجتماعی تا خودمدیتی سیاسی منطقه را شامل می‌شد.
اهمیت این موضوع به این دلیل قابل ملاحظه است كه این تحولات در جامعه‌ایی روی می‌دهد كه از یك سو تا حدود قابل توجهی هنوز تحت مناسبات «پیشا سرمایه‌داری» به سر می برد، و از سوی دیگر 👇
اهمیت این موضوع به این دلیل قابل ملاحظه است كه این تحولات در جامعه‌ایی روی می‌دهد كه از یك سو تا حدود قابل توجهی هنوز تحت مناسبات «پیشا سرمایه‌داری» به سر می برد، و از سوی دیگر 👇
٦- با تلاش دولت مركزی برای ورود به حاشیه‌ی مناسبات سرمایه‌داری جهانی همزمان شده است. تلاش سازمان یافته دولت مركزی در این خصوص مشمول سیاست ها و برنامه‌هایی می‌شود كه در عمل در تناقض با تحولات سیاسی و اجتماعی كردستان و همچنین آذربایجان قرار دارد. 👇
٧-بە معنای دیگر ما در مقطعی شاهد تجربەی جمهوری كردستان و حکومت ملی آذربایجان هستیم كه جریانهای سیاسی غالب در مركز و حاشیه از دو منطق متضاد پیروی می‌كنند. در كردستان و آذربایجان ضمانت مشاركت مردم در روند سیاسی و حوزه عمومی به یك اصل تعیین كننده برای ضمانت بقای حكومت‌های سیاسی👇
٨- در قبال حكومت مركزی تبدیل شده است. و در مركز تحولاتی با ابتكار عمل دولت از بالا به پایین با هدف فراهم كردن الزامات نهادی و قانونی برای اعمال حاكمیت سیاسی ولو به صورت خشونت بار در جریان است.👇
٩- تحلیلگرانی مانند مهدی پرویزی آمینه با اتكا به تئوری «انقلاب منفعل» آنتونیو گرامشی، تلاش كرده‌اند تحولات اقتصای و سیاسی این سالها را توضیح دهند. اعمال تغییرات بنیادین از سوی دولت با هدف انطباق نهادها، قوانین و مناسبات موجود با پیشنیازهای ورود به معادلات دنیای سرمایه‌داری،👇
١٠- از این رو به عنوان انقلاب منفعل شناخته می شود كه بدون لحاظ كردن عاملیت مردم و جریانهای سیاسی تنها به آن بخش از تغییراتی تن می‌دهد كه ضمن حفظ و تحكیم قدرت مركزی، زمینه‌ی تنظیم روابط میان جوامع «غیر مدرن» و دنیای سرمایه‌داری را مهیا میكند.👇
١١- مركزگرایی شدید، عقلانی كردن (در معنای ابزاری آن) نرمهای سیاسی، ایجاد ماشین قدرتمند نظامی و تاكید بر هویت ملی و تحمیل آن بر همه مردمان تحت حاكمیت دولت مركزی بخشی از سیاست های كلی مربوط به ایجاد و سازمادهی انقلاب منفعل است كه پرویزی آمینه در كتاب
١٢- «توسعه طلبی سرمایه‌داری جهانی و ایران: بررسی اقتصاد سیاسی ایران (١٥٠٠ تا ١٩٨٠)» به تفصیل به آن پرداخته است. آمینه معتقد است این روند در ایران در سه فاز اجرا شده كه اولین آنها در فاصله سالهای ١٩٢١ تا ١٩٢٦ و با سقوط قاجاریه و ظهور رضاخان شكل گرفته است.
١٣- فاز دوم این روند در سال ١٩٥٣ با حذف دولت محمد مصدق و تمركز قدرت در پادشاهی محمدرضا پهلوی اجرا شده و فاز سوم و اصلی آن نیز در ١٩٦٢ و با سازماندهی «انقلاب سفید» تكمیل شده است.
با این اوصاف و با توجه به حكومت غیر متمركز جمهوری كردستان كه مبنای خود را بر ضرورت مشاركت مردم در
با این اوصاف و با توجه به حكومت غیر متمركز جمهوری كردستان كه مبنای خود را بر ضرورت مشاركت مردم در
١٤- امر سیاست تنظیم كرده بود، تقابل جدی میان مسئله كرد و حكومت مركزی به اوج خود رسید. این در حالی بود كه دولت مركزی در كردستان در اعمال آنچه فرماسیون اجتماعی هژمونیك خوانده می‌شود، با بن‌بست جدی مواجه شده بود. چرا كه از یك سو پیشنیازهای مادی اعمال این هژمونی در كردستان
١٥- هنوز فراهم نشده بود و از سوی دیگر اعمال عقلانی این هژمونی مستلزم اقناع و همكاری نهادهای سیاسی و جامعه روشنفكری كرد بود. مسئله‌ایی كه با توجه به منطق ناسیونالیسم مركزی عملا غیر ممكن می‌نمود.
می توان این موضوع را اینگونه خلاصه كرد
می توان این موضوع را اینگونه خلاصه كرد
١٦- كه همزمانی ضرورت اعمال شكل خاصی از مدرنیزاسیون و مركزگرایی در ایران با حضور مردم در كردستان به مثابه «سوژه‌ی سیاسی فعال» آنگونه كه عباسی ولی از آن نام می‌برد، به وضعیتی منجر شد كه حذف «سوژه‌ی سیاسی فعال» (به عنوان مفهومی كه در جمهوری كردستان تجلی یافتە بود) از حوزه عمومی
١٧- به پیش شرط اصلی اعمال حاكمیت دولت مركزی تبدیل شود. به عبارتی جمهوری كردستان كه هویت خود را به مشاركت فعال سوژه‌ی مردم پیوند زده بود با یك حكومت مركزی مواجه شده بود كه می‌خواست تحولات از بالا به پایین سازمان داده شدە و نسخه‌ایی از سیاست‌ورزی به مردم عرضه شود كه
١٨- در انحصار و تحت سلطەی دولت قرار دارد. به عبارتی می توان گفت سركوب جمهوری كردستان و اعدام قاضی محمد پیش از هرچیز بیانگر یك تناقض بنیادین بود: تناقض جوهری میان «مشاركت مردم» در جمهوری كردستان به عنوان یك سازمان سیاسی و انحصارگرایی دولتی در حكومت مركزی برای سلطه بر امر سیاست.
١٩- تناقضی كه به زعم حاكمان سیاسی دولت مركزی با حذف رهبر این جریان سیاسی كه مشاركت مردم را به حوزه عمومی كشانده بود برطرف خواهد شد.
و همین بود كه آنها را بر آن داشت تا قاضی را در یك مكان عمومی اعدام كنند تا دست كم به شكلی نمادین حوزه عمومی را بار دیگر به سلطه خود در بیاورند.
و همین بود كه آنها را بر آن داشت تا قاضی را در یك مكان عمومی اعدام كنند تا دست كم به شكلی نمادین حوزه عمومی را بار دیگر به سلطه خود در بیاورند.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
