การเรียนการสอนพิเศษในสังคมไทยถือภาพที่เราสามารถพบเห็นได้ทั่วไปในสังคมไทย ข้าราชการครูหลายคนก็สอนพิเศษเป็นอาชีพเสริม แต่เพราะเหตุใดครูจึงจำเป็นต้องออกมาสอนพิเศษ แล้วการที่ครูสอนพิเศษเป็นปัญหากับระบบการศึกษาไทยอย่างไร
(อ่านต่อในเธรด)
——
#นักเรียนเลว
(อ่านต่อในเธรด)
——
#นักเรียนเลว
ภาพการเรียนพิเศษของเด็กไทยถือเป็นภาพที่เราสามารถพบเห็นได้ทั่วไปในสังคมไทย ทั้งนี้ ผลสำรวจของกรุงเทพโพลล์ในปี พ.ศ.2557 ชี้ว่า นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายในกรุงเทพฯ และปริมณฑลกว่าครึ่ง (60.2%) เรียนพิเศษ
ในขณะเดียวกัน ภาพของข้าราชการครูที่สอนพิเศษเป็นอาชีพเสริมก็กลายเป็นสิ่งที่ปกติในสังคมของเราแล้วเช่นกัน แต่เพราะเหตุใดครูจึงจำเป็นต้องออกมาสอนพิเศษ แล้วการที่ครูสอนพิเศษเป็นปัญหากับระบบการศึกษาไทยอย่างไร
ในปัจจุบัน กระทรวงศึกษาธิการไม่ได้ห้ามครูสอนพิเศษ แต่หน่วยงานต้นสังกัดครูสามารถตั้งกฎเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ทั้งนี้ ในแต่ละหน่วยงานก็มีนโยบายเรื่องการสอนพิเศษแตกต่างกันไป เช่น สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน (สพฐ.) อนุญาตให้ครูสอนพิเศษได้ แต่ห้ามสอนพิเศษภายในพื้นที่โรงเรียน
ในขณะที่กรุงเทพมหานครฯ มีนโยบายเรื่องนี้อย่างเข้มงวด กล่าวคือ ไม่ให้ครูสอนพิเศษแบบเก็บเงิน และห้ามนำข้อสอบไปใช้สอน เราจึงจะเห็นระดับความแตกต่างของนโยบายเรื่องการสอนพิเศษตามแต่ละหน่วยงาน
ในความเป็นจริงไม่ควรมีครูคนใดมาสอนพิเศษเลย เพราะการสอนในห้องควรต้องเพียงพอสำหรับนักเรียนอยู่แล้ว การที่ครูมาสอนพิเศษเป็นอาชีพเสริมจึงแสดงถึงปัญหาของระบบการศึกษาไทยอย่างรุนแรง
เช่น เงินเดือนของครูที่ไม่เพียงพอต่อการใช้ชีวิต ระบบราชการที่ทำให้ครูไม่สามารถสอนนักเรียนตามหน้าหลักได้เต็มประสิทธิภาพ หรือข้อสอบที่ออกยากเกินกว่าเนื้อหา
ปัญหาครูที่สอนพิเศษเพื่อหารายได้เสริมเป็นปัญหาเรื้อรังและอยู่คู่กับสังคมไทยมาอย่างยาวนานจนกระทั่งสังคมมองว่าเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว ทั้งนี้ เพราะกระทรวงศึกษาธิการไม่ได้กำหนดกฎข้อนี้เอาไว้ชัดเจน ทำให้หน่วยงานย่อยที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาต้องออกกฎมาควบคุมเอง เมื่อเป็นเช่นนี้
ครูที่มีมุมมองเชิงบวกเกี่ยวกับการสอนพิเศษก็จะสามารถล็อบบี้หน่วยงานเหล่านี้ให้ระงับกฎห้ามสอนพิเศษได้ง่าย เพราะคณะบริหารขององค์กรเหล่านี้มีขนาดเล็กกว่าและมีอำนาจน้อยกว่ากระทรวงฯ
ประกอบกับกฎที่ควบคุมการสอนพิเศษก็ยังไม่สามารถบังคับใช้ให้มีประสิทธิภาพได้มากนัก จึงไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้โดยง่าย
ครูหลายคนก็อาจออกมาปกป้องการสอนพิเศษว่าเป็นไปเพื่อประโยชน์ของนักเรียน ถ้าไม่สอนแล้วนักเรียนจะทำข้อสอบไม่ได้ เพราะเนื้อหาที่ใช้ออกสอบไม่ตรงกับหลักสูตร สิ่งนี้แสดงถึงอีกปัญหาหนึ่งของระบบการศึกษาไทยคือ โรงเรียนมุ่งเน้นแต่จะสร้างผลงานโดยเพิ่มความยากของเนื้อหา
แต่หลายครั้งก็ยากเกินระดับที่เด็กจะสามารถเข้าใจได้ ในท้ายที่สุด นักเรียนก็จำเป็นต้องหาหนทางรอดด้วยการเรียนพิเศษ แต่เราจำเป็นมากน้อยเพียงใดที่จะต้องกวดขันให้นักเรียนเรียนยากขึ้นกว่าหลักสูตรจนต้องพึ่งพาการเรียนพิเศษเพื่อให้โรงเรียนมีผลงาน
ครูบางคนก็อาจอ้างว่าสอนไม่ทัน แต่การสอนไม่ทันนี้ก็เกิดจากโรงเรียนไทยที่ให้ครูทำงานอย่างอื่นนอกเหนือการสอนมากเกินไปจนกระทั่งไม่มีเวลาสอนอย่างเต็มที่ หากอ้างว่าสอนไม่ทัน ก็ควรจะนัดสอนเพิ่มเติมโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายเสียมากกว่าจะใช้ช่องว่างนี้สร้างรายได้ให้กับตนเอง
ทั้งหมดนี้อาจกล่าวได้ว่า การสอนพิเศษเป็นหนึ่งในภาพสะท้อนความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาที่ดีตัวอย่างหนึ่ง เพราะหลายครั้ง การสอนพิเศษจะสอนเนื้อหาที่อยู่นอกเหนือจากบทเรียนแต่ทำให้การเรียนในหลักสูตรง่ายขึ้น หรือแม้กระทั่งนำข้อสอบที่จะใช้สอบจริงมาสอน
และหลายครั้ง ธุรกิจการสอนพิเศษของครูนี้ก็มักมาในคราบของ “ความหวังดี” แต่เพราะเหตุใดความหวังดีนี้จึงจำกัดเพียงเฉพาะนักเรียนที่มีทุนทรัพย์มากพอจะเรียนพิเศษกับครู
แล้วเพราะเหตุใดนักเรียนที่มีทุนทรัพย์มากพอจะเรียนพิเศษจึงไม่สามารถเข้าถึงชุดข้อมูลที่เป็นประโยชน์ได้อย่างเท่าเทียมกับคนอื่น
การแก้ปัญหาเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่วัฒนธรรมประเทศเราที่มองว่าการสอนพิเศษเป็นเรื่องปกติ ไปจนถึงโครงสร้างเงินเดือนครูที่ทำให้การทำอาชีพครูในโรงเรียนเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอต่อการดำรงชีพ
แต่เราก็คงเริ่มได้จากการสร้างความเข้าใจก่อนว่าการสอนพิเศษไม่เกี่ยวกับการช่วยเหลือเด็ก แต่คือธุรกิจ และควรกดดันให้กระทรวงฯ กำหนดนโยบายที่แน่นอนเกี่ยวกับเรื่องนี้
เพราะหากไม่สามารถกำจัดการสอนพิเศษไปได้อย่างน้อยก็ควรควบคุมให้อยู่ในขอบเขตที่พอรับได้ เราควรร่วมมือกันแก้ปัญหาการสอนพิเศษเพื่อสร้างความเท่าเทียมให้เกิดขึ้นในระบบการศึกษาไทย
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
