पुण्याला एक दिवसाचं काम होतं म्हणून सकाळी पहाटे निघालो . इकडून जाताना कॅब सारख्या बऱ्याच गाड्या असतात आणि बस पेक्षा लवकर पोहचवत असतात म्हणून तसा प्रत्येक वेळेस पुण्याला जायचं म्हटलं की कॅब नी निघायचं . सकाळी १०-१०.३० वाजेपर्यंत पुण्यात टच करतात . आजही आलो पुण्यातील सगळी
कामे उरकली . आज जरा काम जास्त असल्याकारणाने थोडा उशीर झाला . प्रत्येक वेळेस ३ वाजता माघारी फिरणार तिथं ६ वाजले ..थोडा थोडा म्हणता म्हणता बऱ्याच वेळ कश्यात गेला समजलं नाही . स्वारगेट ल आलो बस बघितली तर होती एक शेवटची ६.३० ल डायरेक्ट मला खानापुरला सोडेल अशी म्हणून मग
तिचं बस पकडली म्हटल चला डायरेक्ट घरी तर जातोय . मस्त हेडफोन लाऊन गाणी लावली आणि झोपून गेलो . कात्रज मद्ये एक कोणीतरी बाजूला येऊन बसल्याची चाहूल लागली झोप महत्वाची म्हणून मी लक्षच नाही दिलं . बसलं असेल कोणीतरी जाऊदे म्हटलं . थोड्या वेळानी कानावर आवाज पडला ...
"हॅलो आई मी बसले आता बस मद्ये . साडेनऊ वाजेपर्यंत पोहचेल . तिथे पोहचली की कॉल करते ." लेडीज आवाज खिडकीत टेकवलेलं डोकं सरळ करून मी बाजूला कोण बसलय बघितलं तर एक तरुणी . पहिल्यांदा विश्वास बसेना नक्की आहे का ? कारण पोरगी कधीच बस मद्ये आमच्या बाजूला बसली नाही आतापर्यंत बसमधे.
ही पहिलीच वेळ त्यात ती एकदम सुंदर आणि बघतच बसावी अशी तर नाहीच नाही . तिकडून तिची आई काय बोलली काय माहीत . " हो ग आई मी आता लहान आहे का ? करते ना तिथं पोहचल्यावर मामाला फोन . आणि हो एवढी नको काळजी करुस नांदायला नाही चालिये मी . " असं बोलून तिने थोड्या वेळानी कॉल कट केला.
झोप तर गेली होती माझी . एकतर ती बाजूला त्यात सुंदर आणि तिला टच वगैरे होऊ नये म्हणून मी जागा . गाणी चालूच होती. थोडसं पुढं आल्यावर कंडक्टर ने पुढे जाऊन लाईट बंद केली . मी आपलं खिडकीतून बाहेर बघत बघत तिरकस कधी तरी तिच्याकडे बघत होतो. मधेच तीने माझ्या डाव्या खांद्याला हाताने स्पर्श
केला . इशारा होता तो कारण मी हेडफोन घातल्याने ती बोलली मला ऐकू आलं नव्हत. मी हेडफोन काढले आणि म्हटलं काय? तर ती " ती खिडकी बंद करता का प्लीज ? थंड वाजतेय मला " मी " हो करतो " म्हणून खिडकी बंद केली आणि परत हेडफोन कानात घालून डोळे मिटले. परत थोड्या वेळानी एकदा तिने
इशारा केला . परत मी हेडफोन काढले आणि हा बोला ना म्हटलं ... " हा बोगदा खूप मोठा हाय ना " मी म्हटलं हो . गाडी कात्रजच्या बोगद्यात होती . तिने लगेच मी हेडफोन घालतोय हे बघून दुसरा प्रश्न केला " तुमचं नाव काय ?" मी नाव सांगीतलं " मयूर " ओपीचारीक्ता म्हणून मी पण विचारलं " पायल" तिने
सांगितलं . लगेच पुढे काय करता वगैरे बरेच ओपचारिक प्रश्न विचारून झाल्यावर थोडस शांत झाली ती. मी सुटकेचा श्वास सोडला. असं अनोळखी मुलीशी इतकं कधीच नाही बोललो आणि सुंदर तर नाहीच नाही . मनात भारी वाटत होतं पण वाटसरूच ती .. दो पल का साथ म्हणण्यासारखं. पुढें येऊन गाडी हॉटेल वर j
जेवणासाठी थांबली . मला असं कुठेही हॉटेल ल थांबल की मी फक्त तसा चहा घेतो . सगळे घाईघाईत उतरत होते म्हटल आपण. निवांत उतरू. तिने तोवर विचारलं काय चहा घेणार ना ? मी म्हटलं चला घेऊया . लगेच माझं बोलण तोडत ती " माझ्याकडुन आज तुम्हाला चहा" मी म्हटल अहो कशाला मी सांगतो चहा .
" नाय नाय अगोदर मी विचारलं आहे मिच देणार चहा" ती मला थांबवत बोलली . थोडं नाय होय नाय होत शेवटी मी माझी तलवार म्यान केली. तशीही कोनत्या पुरुषाने स्त्री समोर आपली तलवार चालवली आहे ती मी चालवणार..म्हणा. चहा सोबत बऱ्याच गप्पा गोष्टी झाल्या . आता अनोळखी ती ओळखीची झालेली. कराडला
इंजिनिअरिंग करत होती ती त्यात मेकॅनिकल. सगळचं अवडीच होतं माझ्यासाठी तिच्यासकट. पण प्रवासीच शेवटी. रात्रीच्या ८.३० वाजले असतील . गाडी परत निघाली ती बडबड करून थकली होती आतापर्यंत . इंजिनिअरिंग चे तिचे किस्से आणि माझा भूतकाळातील इंजिनिअरिंगचे किस्से याचं गप्पा आमच्या . आवडी निवडी
बऱ्यापैकी सगळं बोलून झालं. ती झोपी गेली. मी पण कानात हेडफोन टाकून गाणी ऐकत खिडकीला डोकं लाऊन झोपलो . थोड्या वेळानी गाडी थांबली अचानक म्हणून डोळे उघडले बाहेर बघतील तर कोणत स्टँड पण नाही आसपास कोणत घर नाही काय नाय. कायतरी बिघाड झाला आहे हे समजलं. लगेच माझ्या हे ही लक्षात आलं की
तिने डोकं माझ्या खांद्यावर आणि एक हात माझ्या हाताला विळखा घालून ती निवांत झोपली आहे. आता काय करावं माणसानं? काय झालयं हे बघायचं तर आहे खाली जाऊन पण ईकडे हिला कसं उठवायचे आणि तिची झोपमोड झाली तर ? कैचीत सापडलो. मी काही हालचाल न करता स्थब्ध राहिलो. थोड्या वेळानी तीच उठली अन् अचानक
"सॉरी सॉरी हा मला लक्षात नाही आलं " असं बोलून हात डोकं माझ्या पासून बाजूला घेऊन बोलली. मी असू द्या it's ok म्हणून गप्प झालो. तो स्पर्श तिचं माझ्या खांद्यावर डोकं टेकवन सगळ किती भारी वाटतं होतं हे आता शब्दात सांगणं ही अवघड झालंय. पण मस्त होती ती फिलिंग. गाडी पंक्चर झाली होती.
थोड्या वेळात पंक्चर निघाला आणि परत प्रवास सुरू . साताऱ्यातून बरीच पुढं आलेली गाडी कराड येणारच होतं पंधरा एक मिनिटात . परत निरोपाच बोलण सुरू झालं . " चला आलं एकदाशी कराड " ती बोलली . " अजुन बरच लांब आहे की " मी तिला थांबवत म्हटलं ." झालं की पंधरा मिनिटे ... रहीलित फक्त .."
मला तिला जाऊ नको म्हणून सांगायचं होतं पण तो अधिकार नव्हता. मन गुंतलं की अवघड होतं सावरणं. परत भयाण शांतता आली दोघात. कदाचित तिला ही काहीतरी बोलायचं होत आणि मलाही पण नेमकं काय? हेच समजत नव्हतं. आता अगदी चार दोन मिनिट राहिले होते स्टँड यायला. " चला मी येते भेटू परत .." म्हणून तिने
बॅग वगेरे काढून सगळं अवरून निघायची तेरी केली. " परत कशी भेट होईल आपली..." मी म्हटलं . " होईल ओ वरच्याच्या मनात असेल तर सगळं होतं..." असं कोड्यात बोलली ती . " तो घडवून देणारे आपली भेट ? " मी प्रश्नार्थक तिला विचारलं. " तो नाही पण आपण प्रयत्न केला ते नक्कीच भेट होईल " ती उत्तरीत
झाली. " आणि ते कसं शक्य आहे ?" मी बोलो . " कधी आलात कराडला तर या कॉलेज वर तिथे भेटून जाईल मी " ती बोलली आणि बस थांबली. लगबगीने ती उतरली. मी तिला बाय केलं तिनेही हाताने बाय करून निघून गेली. संपला सोबतच प्रवास..माझा चालूच होता फक्त शरीराचा मन तिथेच घुटमळत होतं सारखं सारखं.
विट्यातून गाडी पुढं आली अन् भावाला कॉल केला स्टँड वरती घ्यायला ये म्हणून . रात्रीच्या १ वाजल्या असतील. तशी गाडी १२ पर्यंत यायला हवी होती पण उशीर झालेलं घोटाळ्यामुळे. स्टँड वर उतरलो. तर अजून भाव आला नव्हता . मग बाकड्यावर जाऊन बसलो. तिथं चिट पाखरू नव्हतं. कॉल केला भावाला तर मधेच
त्याची गाडी पंक्चर झाली आहे थोडा वेळ लागेल म्हणून त्यानं सांगितलं . आता झाली बोंब. आलिया भोगासी ...असावे सादर... स्टँड वर कोणी नव्हतं. परत एक बस आली थांबली. त्यातून कोणीतरी उतरलं बघितलं तर कोणीतरी पोरगी . बस निघून गेली आणि ती पोरगी माझ्यकडेच येत होती . जरा जवळ आल्यावर स
ती ओळखीची वाटली . ओळखीची काय तिचं जी बस मद्ये भेटली होती.लेगच जाऊन मी विचारलं काय ओ तुम्ही कसे इकडे आलात. त्याच्यावर ती उतरली " तुम्हाला भेटायला ". "काय मस्करी करता गरीबाची " मी म्हटलं. " मस्करी नाही करत आहे मी खरच.. आलेय" ती बोलली ... "अहो पण इतक्या रात्रीच आणि काय गरज होती "
" माझं प्रेम आहे तुमच्यावर " ती बोलली . आता मला काय बोलावं ना काय माय समजेना. काय करायचं भाव आला आणि कोण ही विचारलं तर ? घरात काय सांगायच? हिला कुठे सोडू पण शकत नाही असं रात्रीच .ही कशाला आली असेल बया? माझं मिच स्वतःशी बोलू लागलो. काही एक सुचेना. " चल ना मला घेऊन घरी थंडी वाजते
रे...कुठे आहे आपलं घर ?" डायरेक्ट अरे तुरे ... लैच जवळीक साधत होती . मी म्हटलं " हे बघ असं नाही घरी जाता येणार तू कराड ल जा दुसरी बस आली की मी तुला परत येऊन भेटतो कराडमध्ये . " ती काय ऐकायला तयार नाही. चल मला घेऊन हा एकच सुर तिने लावला होतं . आता काय करायच सगळं अवघड होऊन बसलं होत
आता डोकं तापले होतं दोघांचं पण . मी तिला म्हटलं माझं आणि तुझं नातं काय? कश्यासाठी मी तुला घरी घेऊन जाऊ ? बऱ्याच वादानंतर ती रुसली आणि बाकड्यावर जाऊन बसली. काय करावं आता भाव येयील ..त्याला काय सांगायचं त्याला कायतरी समजवता येयील पण घरी काय सांगायच? हिला असं सोडू पण शकत नाही .
काही एक समजेना .भावाला कॉल केला रागातच त्याला म्हटलं कधी येतोय ..ती गाडी पेटव न्हून कुठतरी? हिथ जीव जायची येळ आली मेल्यावर ये ...! भाव काही न बोलता कॉल कट केला . तो पण विचार करत असेल याला काय झालं असं येड्यागत का बोलतय. हिच्याकडे आलो म्हटलं बया का मागे लागली आहेस जा ना.
ती आता विचित्र बोलू लागली होती. साथ जन्माच नातं हाय आपलं तू कसा घेऊन जात नाही बघतेच . तिचं अवतार पण बदलत होतं . " चल माझ्यासोबत राहू दे तुझा घरी "असं बोलून तिने हात धरला . विचित्र वागत होती ती .तिला विनवण्या करतच होतो मी . काही एक समजायला होत नव्हतं .मलाच संदिशी कानाखाली ठेऊन
दिली तिने . मी पण हात उगरणार तिच्यावर तर ...तिने रूपच बदललं होतं..भयानक इतकं की पार माझा गलफळाट झाला . मला पाणीही मागवेना. आता ती अनेक रूपं बदलत होती . विचित्र विचित्र आवाज आणि मार तर वेगळाच. एव्हाना मला सगळा प्रकार लक्षात आला होता ती कोणी नसुन हडळ होती ...आता सुटका नाही ..
परत मी मोबाईल काढून कॉल करायला लागलो... फटकन एक कानाखाली बसली..तिने मोबाईल घेतला आणि चिरडून टाकला .. पळायला लागलो तरी ती समोरच . भाव आला इतक्यात ..त्याने ही हा प्रकार बघितला आणि तो ही पुरता घाबरून गेला .. त्याने गाडी वर बसण्याचा इशारा केला ...तिने फटकन त्याला पण ठेऊन दिली
आता काय मेल्यात जमा . मी हिम्मत करून म्हटलं काय हवय बाई तुला ..ती " तू हवा आहेस ...तू चल माझ्याबरोबर" मी नाही म्हणून नकार दिला तसा तिने हात पकडुन ओढत न्यायला सुरुवात केली .. भावाने पण एक हात पकडला होता ...भावाला मी वाचव वाचव म्हणतच होतो ..ती चल म्हणून ओढतच होती
सोड सोड ..वाचव वाचव ... करत करत होतो मी ..जीव गेल्याची जाणीवच होत होती... सोड सोड ..मला सोड मला जाऊदे ...सोड ... सोड...आणि धडकण बीड वरून कोलांडी उडी घेतली परत... आजूबाजूला बघितलं कोण न्हाय की ती पण न्हाय... का असली स्वप्न पडत असतील भेंडी...!
#स्वप्न
#भयकथा
#स्वप्न
#भयकथा
बेड*
@threadreaderapp unroll
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
