Thread by @benalpayerdem

Eşimle ilk zamanlar, flört dönemimizdeyiz, ben dedim ki, “kendisine bir hediye tasarlayayım, el emeği göz nuru olsun, özel bir tınısı olsun.” Zaten öbür türlü param da yok. Zaten parası olmayanın hediyesidir, “elimle yaptım.” Eliyle yapmışmış. Pis. Elimle yaptım. Özendim.

Çıtalı uçurtma yaptım. Çok da güzel oldu. Masmavi kapladım, gelin gibi bir kuyruk, püsküller. Güzel bir şey yaptım. Ve çok da mutlu oldu. O minik kalbi sevindi. Tek damlalık ağladı. Düşünün yani, en gerçek ağlamadır. “Benim için mi yaptın, sen nasıl bir insansın!”

Kıra gittik bir de, her şey oldukça romantik. Bir de kır da para istemiyor ya, o da var. Çok mutlu, uçuruyor uçurtmasını. Ben dedim ki, “bir şey daha yapayım.” İşte bakın, hayatta nerede durmanız gerektiğini bileceksiniz. Bilemedim ben.

Ben de o zamanlar Can Yücel’i çok seviyorum, “Buluşmak Üzere” adlı şiiirini de ezbere biliyorum. Dedim “bir de şu şiiri okuyayım, aklını alayım iyice!” Eğildim kulağına, başladım şiiri okumaya. “Diyelim yağmura tutuldun bir gün, bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek.”

Önce şöyle baktı bana bir. Biraz uzaklaştı benden. “Alpaycım” dedi, “uçurtma uçuruyorum.” Dedim “herhalde şu anda ne yaptığımı anlamadı kendisi, şiir okuduğumu anlamadı, kötü mü okudum acaba, ama biraz daha böyle nağmeli gibi okursam, anlaşılır şiir okuduğum” dedim.

Devam ediyorum şiiri okumaya. “Öbür yanda güneş kendi keyfinde, ne de olsa yaz yağmuru, pırıl pırıl düşüyor damlalar.” “ALL-PAYY-CIMM, UÇURRT-MA UÇURUYORUM” dedi. Ben şöyle aksi yönde biraz yürüdüm tamam mı. Bir şeyleri kafamda ölçtüm biçtim tarttım.

Bir karara vardım, geri döndüm. Dedim “ARRKADAŞIM, BEN” dedim “BU ŞİİRİ, OKURUM” dedim. Zaten” dedim “şu saatten sonra ben” dedim “bu şiiri, kenndime okuyorum, ayrıca da prensiplerim vardır, başladığım bir işi bitiriririm, ben” dedim “bu şiiri bitiririm!”

“En azından ilk bölümünü bitireceğim, sen” dedim “beni dinleme, uçurtmanı uçur!” “Uçuruyorum zaten” dedi, dedim “İYİ UÇUR!”

“İYİ UÇUR UZAK DUR BENDEN!” Gözüm dönmüş farkında değil. Devam ediyorum şiiri okumaya. Kendime. “Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın, dar attın kendini karşı evin sundurmasına, işte o evin kapısında bulacaksın beni.” “SENİN” dedim “BEN O UÇURTMANIN BEN TA AMINA KOYİM!”

Olayın geldiği noktaya bakın. Ben biraz önce şiir okuyan bir insandım. Çok güzel bir insandım benden ne istedin! Beni neden bu hale getirdin! “O UÇURTMAYI KIRARIM” dedim tamam mı! “Kırarım” deyince bir geri çekildi, bir küçüldü. “Alpaycım” dedi “çok özür dilerim.”

Çünkü o uçurtmayı daha böyle bir altı saat kadar daha, akşam karanlığı çökene kadar uçurmak istiyor. Uçurtmasız büyümüş, ben onu bilememişim. Frankeştayn yaratmışım, ben onu biliyorum. “Ben” dedi “senin bu kadar sinirleneceğini tahmin edememiştim.”

“Ama” dedi “ben hatamı anladım, sen” dedi “belli ki bu şiir okuma meselesine gönül vermişsin,” gönül vermişim ben şiir okuma meselesine, ne kadar zavallı bir insanım, “sen” dedi “şiirini oku, “ben” dedi “sendeyim.” Dedim “okuyayım o zaman biraz daha madem.”

Benim de o gün nasıl bir şiir okuyasım varsa. Her şeye rağmen. Ama tabii o ilk başlardaki tadım da yok. Ama okuyorum. Şiire hürmeten, şaire hürmeten okuyorum. “Diyelim için çekti bir sabah vakti, erkenceden denize gireyim dedin.” “Erkencee, neresi ki Alpay” dedi.

O kadar pişmanım ki. “Yauvv” dedim, “erkenceden derken, erkenden,” bayaa böyle Türkçe Öğretmeni gibi anlatıyorum, “şair burada erkenden demek istemiş, yalnız” dedim “dışarıdan müdahale olmasın artık, sataşma olmasın, çünkü ben dağılıyorum artık, toparlayamıyorum."

Odaklanamıyorum. Devam ediyorum şiiri okumaya. Şiirin de en sevdiğim kısmı da budur.

“Kulaç attıkça sen, patiska çarşaflar gibi yırtılıyor su ortadan. “AOLPOY” dedi, gözleri çok büyük, “çok güzel şiirmiş” dedi, “demek ki” dedi “dinlemek gerekiyormuş gerçekten de, değişik değişik duygular içindeyim, çok güzel şiirmiş, sen mi yazdın” dedi.

Bombalar patlıyor peşi sıra. “BENN YAZZ-MADIM” dedim, “CANN YÜCEL YAZMIŞ!” Sen niye yazmadın” dedi. Dedim “bak benim güzel ablacım,” sevgilime “ablacım” çektim, dedim “bak benim şeker kardeşim!”

Biz böyle bir hikaye yaşadık. Normalde böyle bir hikaye yaşayan iki insanın birbirlerinden uzaklaşmaları lazım. Biz evlendik. Ama ben o zaman bir şeyi fark etmiştim. “Alpay” dedim, “bu kız” dedim “çok büyük bir ruh hastası, bu kızı” dedim “sakın kaçırma!”