Karadeniz bisiklet turlarımdan birinde bir akşam bir köy evinde kaldım. Davet ettiler. Kalacak yerim yoktu. Normal bir aile bu. Adam var kadın var çocuk var. Akşam yer sofrasında yemek yedik gözümü bir açtım gözümü açamıyorum hareket edemiyorum. Nefes de alamıyorum üzerimde bir ağırlık var. “LAN NOLUYO” diye şöyle bir sıçramamla aklımın çıkması aynı ana denk geldi. Kendimi toprak üzerinde buldum. Bir kısmım hala toprak altında ama. Gömmüşler beni. O an bir şeyleri idrak etmeye başladım.

Bundan yedi yaz kadar önce Marmaris Selimiye’deki dalış hocası arkadaşımın dalış teknesine bir hafta kadar misafir oldum ben. Bayaa böyle teknede yatmacalı kalkmacalı, süper ortam. Yalnız ben tekneye adımımı attım, arkadaşım bana dedi ki, “Alpay” dedi, “bu teknenin tuvaleti, zaman zaman tıkanıyor, haberin olsun” dedi. İçime korkuyu saldı. Ben oraya keyif yapmaya diye gitmişim, been, tuvaleti düşünmekten başka bir şey yapamıyorum. “Ya tıkarsam?!.” Tıkadım da! Hem de ilk gün!

Bir keresinde trafikte Maslak dolaylarında, mevki önemli, yol verme meselesinden ben bir minibüs şoförüyle kapıştım. İndim araçtan, o da indi. Kısa boylu bir adam. Bir elli. Takvim güzeli gibi adam. Net konuştum. “Seni” dedim “döverim!” “Döverim” yani o gün öyle bir netlik var üzerimde. Bir de diyorum ki, “bunu da döverim artık yani” diye düşünüyorum. “Bunu da döveyim artık yani” diyorum. “O kadar da değil, şu hayatta hiç kimseyi dövemedim, öyle,” diyorum ki hani, “bunu döveyim!”

Bir keresinde trafikte Maslak dolaylarında, mevki önemli, yol verme meselesinden ben bir minibüs şoförüyle kapıştım. İndim araçtan, o da indi. Kısa boylu bir adam. Bir elli. Takvim güzeli gibi adam. Net konuştum. “Seni” dedim “döverim!” “Döverim” yani o gün öyle bir netlik var üzerimde. Bir de diyorum ki, “bunu da döverim artık yani” diye düşünüyorum. “Bunu da döveyim artık yani” diyorum. “O kadar da değil, şu hayatta hiç kimseyi dövemedim, öyle,” diyorum ki hani, “bunu döveyim!”

Eşimle ilk zamanlar, flört dönemimizdeyiz, ben dedim ki, “kendisine bir hediye tasarlayayım, el emeği göz nuru olsun, özel bir tınısı olsun.” Zaten öbür türlü param da yok. Zaten parası olmayanın hediyesidir, “elimle yaptım.” Eliyle yapmışmış. Pis. Elimle yaptım. Özendim. Çıtalı uçurtma yaptım. Çok da güzel oldu. Masmavi kapladım, gelin gibi bir kuyruk, püsküller. Güzel bir şey yaptım. Ve çok da mutlu oldu. O minik kalbi sevindi. Tek damlalık ağladı. Düşünün yani, en gerçek ağlamadır. “Benim için mi yaptın, sen nasıl bir insansın!”

On sene önce Koşuyolu’nda dubleks müstakil kelepir bir ev tuttum. Ev biraz bakımsız ama uğraşıyorum. Bir elektrik ustası çağırdım. Evin işlerini güzelce yaptı, tam çıkarken dedim ki, “ustacım” dedim, “bir de sokak lambası taktırmak istiyorum bahçeye ama” dedim. İşte onu dememeliymişim. “Hımm” dedi. Durdu bir. Mutlu oldu.

Bir keresinde trafikte, Maslak dolaylarında, mevki önemli, yol verme meselesinden, ben bir minibüs şoförü arkadaşımızla kapıştım. İndim araçtan, o da indi. Kısa da boylu bir adam. Bir elli. Takvim güzeli gibi adam. Net konuştum. “Seni” dedim “döverim!” “Döverim” yani, o gün öyle bir netlik var üzerimde. Bir de diyorum ki, “bunu da döverim artık yani” diye düşünüyorum. “O kadar da değil, bunu da döveyim artık yani” diyorum. “Şu hayatta hiç kimseyi dövemedim, öyle, bunu döveyim, bütün hıncımı ben bundan çıkarayım” diyorum.

Eşimle ilk zamanlar, flört dönemimiz, ben dedim ki, “şuna” dedim “bir hediye, bir şey yapayım, el emeği göz nuru olsun, özel bir tınısı olsun.” Zaten öbür türlü param da yok. Parası olmayanın hediyesidir. “Elimle yaptım.” Eliyle yapmışmış. Pis. Elimle yaptım. Bayaa da özendim. Çıtalı uçurtma yaptım. Çok da güzel oldu. Masmavi kapladım, gelin gibi bir kuyruk, püsküller. Muhteşem bir şey yaptım. Ve çok da mutlu oldu. O minik kalbinin derinliklerinde bir yerlere seslendi. Tek damlalık ağladı. Düşünün yani en gerçek ağlamadır.

Bundan yine yıllar önce, Çengelköy’de öyle yürüyorum, amaçsızca, eser ya hani, “dur şu arkadaşı bir arayayım.” Esti. Benim de Semih diye bir arkadaşım var. “Dur” dedim “şu Semih’i ben bir arayayım.” Aradım Semih’i. Çaaldı çaldı çaldı, açmadı, kapattım telefonu. Kapatırken de “göt yeaa” dedim. Telefonum çalmaya başladı. Semih arıyor. “Oo” dedim “Semihçim nasılsın?” “Göt mü dedin lan sen bana” dedi. Duymuş. İlk başta bir inkar etme yolunu seçtim. “Onu da nereden çıkardın” dedim. “Duydum oğlum duydum” dedi.

Bizim evde don satın alma işlerine eşim bakar. Benim kendime don almam yasak. Ve hiç şaşmaz, dünyanın en kötü donlarını alır hep bana. Bu bir taktik tabii aslında. Erkeğini eve bağlamak istiyorsan, onu kötü donlandır. Onu kötü donla. Adım atamaz. Bazı kötü donlar da sinsi ha. Sen onu güzel don zannediyorsun, böyle bir giyiniyorsun, böyle bir yaşamak istememeeek, ben zaten sokağa niye çıkıyorumculuuuk, aylar sonra fark ediyorsun, “bu don kötü, bunun yüzünden” diyorsun. Geçenlerde de bana yine süper kötü donlar almış. Bir parti. O kadar kötü donlar ki.

Sanatçılar Futbol Takımı olarak Bodrum’da Gümüşlükspor’la bir dostluk maçımız vardı. Takımımızda da oyuncu bir arkadaşımız var. Dünya tatlısı bir insan, çocuk gibi, tertemiz bir kalbi var, bir de Fransa’da yetişmiş büyümüş, bizim kültürümüze de yüzde yüz hakim değil. Bodrum’da da Akyarlar diye bir yer var. Bu, orayı ne olarak biliyormuş biliyor musunuz, “Alyarak!” Türkiye’de, Alyarak diye bir yer olamayacağını, kestiremiyor, bilemiyor. Diyor ki “burada” diyor “Alyarak diye bir yer varmış, çok güzelmiş, gidelim mi Alyarak’a” diyor.

Bundan birkaç sene önce akşam evde duş alacağım, baktım sular kesik. Dedim “ben hamama gidiyorum!” Taktı mı da takıyorum ya. Yıkanacam aga! Koşuyolu’nda oturuyoruz, hamam Bağlarbaşı’nda. Arası 4 kilometre. Eşim de dedi ki, “Alpay” dedi, “hamamın içmeleri meşhurdur” dedi. Bizim evde de rakiya diye bir içki var. Sırbistan’dan bir arkadaşım getirmişti. Rengi sarımtırak, sırf rengi bile tehlike saçıyor. Eşim dedi ki, “ben” dedi “bu rakiyayı, meyve suyu şişesinin içine doldurayım, sen” dedi “bir yandan yıkanırsın, bir yandan da içersin güzelce” dedi.

Bundan böyle birkaç sene önce ben çalışma odamda çalışmaya çalışıyorum, eşim girdi odaya, “Alpay” dedi, “sen” dedi “çükübal’ı biliyor musun?” Dedim “ney?” “Çükübal’ı biliyor musun” dedi. Dedim “bilmiyorum, ilk kez de senden duydum şu anda çükübal’ı.” “Bilmek istemez misin çükübal’ı” dedi. Dedim “istemem, yani ben şu anda çok başka bir kafadayım, başka zaman olsa bilmek isterdim belki çükübal’ı ama, şu anda gerçekten şu anda o kafada değilim, çükübal kafasında değilim” dedim. “Yok yok, anlatayım” dedi. Dedim “anlatma.”

Yav flood yazmak ne zevkli. Durun öyleyse size dünyanın en saçma gastronomik hadisesini anlatayım. Bursa’da Dört Köfte diye bir yer var. Ulu Cami civarında. Burası evet bir köfteci. İsimleri Dört Köfte, olayları dört köfte. Yani öyle meşhur olmuşlar. Oturuyorsun, önüne dört köfte geliyor, doymazsan, dört köfte daha geliyor. Ruh hastası bir işletme. Ben gittim, önüme üç köfte geldi. Ben tabii bir şaşırdım, ve birkaç bir şey söyledim. Dedim ki, “burası” dedim “dört köfte değil miydi” dedim. “Ben” dedim “yanlış yere mi geldim?”

Geçenlerde ellili yaşlarında hiç tanımadığım bir ağabey, benden elimi onun cebine sokmamı istedi. Ellerinde poşetleri vardı, belli ki market alışverişi yapılmış, yağmur sonrası yerler çamur, arabasının anahtarını sol ön cebinden usul usul almamı rica etti. Baktım ağabeye şöyle bir, sapığa da benzemiyor. Dedim “kesin sapık bu!” Çünkü sapıklara dikkat edin, sapıklara asla benzemezler. Sapıklar sapıklıklarını olanca ihtişamıyla, tüm görkemiyle, ışıltılı bir şekilde sürdürebilmek için, sapıklara asla benzememek durumundadırlar.