Οι Χωραμμίτες αποτελούν ένα άκρως ενδιαφέρον, πλην όμως βραχύβιο και άγνωστο, κεφάλαιο της ιστορίας του Βυζαντίου.
Η ιστορία τους αρχίζει κατά τη βασιλεία του Αυτοκράτορα Θεόφιλου - της επονομαζόμενης Φρυγικής Δυναστείας ή Δυναστείας του Αμορίου.
Οι Χωραμμίτες (Khorram-Dīnân ή "οι της Χαρούμενης Θρησκείας" στα Περσικά) αποτελούσαν μια αίρεση του Σιιτικού Ισλάμ με τις ρίζες της στο ζωροαστρικό κίνημα του Mazdak.
Η αίρεση αυτή αναπτύχθηκε στο Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν (η Ατροπατηνή Μηδία της Αρχαιότητας) κατά τον 9ο αιώνα.
Οι Χωραμμίτες εξεγέρθηκαν κατά του Χαλιφάτου των Αββασιδών αλλά ηττήθηκαν κατά κράτος από τον Χαλίφη al-Muʿtaṣim το 838 μ.Χ.
Ως εκ τούτου, οι εναπομείναντες 14.000 άνδρες κατέφυγαν στο Βυζάντιο ως ικέτες.
Και ο Αυτοκράτωρ Θεόφιλος υπεδέχθη τους βετεράνους αυτούς εγκαρδίως.
Το 834 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ βάπτισε αυτοπροσώπως τον αρχηγό τους Nasr - ο οποίος μετονομάστηκε σε Θεόφοβο.
Του χάρισε, μάλιστα, το χέρι της αδερφής της Αυτοκράτειρας Θεοδώρας (της Αρμένισσας) και τον τίτλο του Πατρίκιου!
Κατ' αναλογίαν, οι βετεράνοι του βαπτίστηκαν και νυμφεύθηκαν
ντόπια κορίτσια σε μια μαζική τελετή.
Όπως το νήμα περί αράβων αποστατών εξηγεί, τέτοια περιστατικά λάμβαναν χώρα συχνά στην Μικρά Ασία.
Χάρη στο τρίπτυχο "βάπτιση, γάμος και γραικώσας", ουκ ολίγοι Άραβες εξελληνίστηκαν στο διάβα των αιώνων.
Οι Χωραμμίτες, λόγω του μένους τους προς τους Αββασίδες, μάχονταν στην πρώτη γραμμή κατά των Αράβων.
Το 838 μ.Χ. εκστράτευσαν, μαζί με τον Αυτοκράτορα Θεόφιλο, στην Άνω Μεσσοποταμία.
Η Σωζόπετρα και τα Αρσαμόσατα δηώθηκαν αγρίως, ενώ η Μελιτηνή υποτάχθηκε οικοιοθελώς.
Μετά τις επιτυχίες αυτές, ακόμη 16.000 Χωραμμίτες μετανάστευσαν στο Βυζάντιο προς ενίσχυση των ακριτών.
Φυσικά, η αντίδραση του Χαλιφάτου των Αββασιδών δεν άργησε να εκδηλωθεί.
Ο Χαλίφης al-Mu'tasim ορκίστηκε να εκδικηθεί και να εκπροθήσει την Άγκυρα και το Αμόριον - δηλαδή
το λίκνο της Φρυγικής Δυναστείας!
Ένα κολλοσιαίο στράτευμα (περίπου 80.000 άνδρες) συγκεντρώθηκε στην Ταρσό το 838 μ.Χ. και χωρίστηκε σε δύο τμήματα.
Ένα θα κατευθυνόταν προς την Άγκυρα και ένα προς το Αμόριον.
Ο Αυτοκράτωρ Θεόφιλος προσπάθησε να αναχαιτίσει τη βόρεια δύναμη
αλλά υπέστη μια οδυνηρή ήττα στην Μάχη της Ανζέν (ή Δαζιμώνος).
Φημολογείται, μάλιστα, πως ο Θεόφοβος διέσωσε τον Αυτοκράτορα Θεόφιλο από την επαίσχυντο αιχμαλωσία.
Δυστυχώς για τον Ελληνισμό, οι Άραβες εκπλήρωσαν τους ΑΣΝΚ και εκπόρθησαν και την Άγκυρα και το Αμόριον.
Ειδικά η Άλωση του Αμορίου, που γέννησε το μεταγενέστερο "Άσμα του Αρμούρη", συνιστούσε ένα συντριπτικό πλήγμα κατά του λίκνου και της νομιμότητας της Φρυγικής Δυναστείας εν μέσω της Εικονομαχίας.
Τέτοιες κρίσεις συνήθως υποσκάπτουν τα θεμέλια του θρόνου.
Όπερ εγένετο!
Οι Χωραμμίτες, οι οποίοι είχαν υποχωρήσει στη Σινώπη μετά την Μάχη της Ανζέν, εξεγέρθηκαν και ανακήρυξαν τον Θεόφοβο ως αυτοκράτορα.
Η στάση αυτή συνέβη παρά τη θέληση του Θεόφοβου, ο οποίος διαβεβαίωσε τον κύριο και ανάδοχό του για την νομιμοφροσύνη του με ένα κρυφό μήνυμα.
Το επόμενο έτος, το 839 μ.Χ., ο Αυτοκράτωρ Θεόφιλος εκστράτευσε κατά των στασιαστών.
Ο Θεόφοβος δεν προέβαλε καμία αντίσταση και παραδόθηκε.
Παρ' όλο που διατήρησε τον τίτλο του Πατρικίου, οι άνδρες του διανεμήθηκαν στα στρατεύματα των Θεμάτων για την αποφυγη τυχόν στάσεων.
Όμως ο Θεόφοβος δεν θα χαιρόταν το αξίωμα αυτό επί μακρόν.
Το 842 μ.Χ. η υγεία του αυτοκράτορα επιδεινώθηκε και ο Θεόφοβος κλήθηκε στην Κων/πολη - όπου και φυλακίστηκε στο Ιερόν Παλάτιον δίχως κατηγορητήριο.
Λίγο πριν τον θάνατο του βασιλέα το ίδιο έτος, ο Δρουγγάριος Πετρωνάς
και ο Λογοθέτης του Δρόμου Θεόκτιστος εκτέλεσαν τον Θεόφοβο ώστε να εξαλειφθούν ενδεχόμενες απειλές κατά της αρχής του ανήλικο υιού και διαδόχου, Μιχαήλ Γ' (του Μέθυσου).
Έτσι άδοξα έληξε η καριέρα του Θεόφοβου και τα ίχνη των Χουραμμιτών εξαφανίστηκαν δια παντός.
Μετά τον θάνατο του Θεόφιλου έκλεισε, επίσης, το κεφάλαιο της Εικονομαχίας άπαξ δια παντός με την αποκατάσταση των εικόνων - από τη σύζυγο του θανόντος μάλιστα.
Κατά την Μάχη της Ιψού (301 π.Χ.) οι ινδικοί ελέφαντες του Σελεύκου Α' χάρισαν τη νίκη στους Συμμάχους έναντι του Αντίγονου Α'.
Η κατοχή των ελεφάντων, όμως, συνδέεται με μία άγνωστη (και όχι ευχάριστη) περιπέτεια του Σέλευκου στην Ινδία ...
(1/14)
H άνοδος του Σέλευκου Α' Νικάτορα άρχισε παραδόξως στην Ινδική με την Μάχη του Υδάσπη το 326 π.Χ.
Το 321 π.Χ. ορίστηκε ως Σατράπης της Βαβυλωνίας κατά τη Διανομή του Τρισπαράδεισου.
Η συμφωνία αυτή δεν κράτησε εξαιτίας της φιλοδοξίας του Αντίγονου Α' του Μονόφθαλμου.
(2/14)
Όταν ο Αντίγονος Α' εκστράτευσε στην Αίγυπτο κατά του Πτολεμαίου, ενός άλλου επίδοξου Επίγονου, το 306 π.Χ., ο Σέλευκος Α' επέκτεινε την αρχή του στις ανατολικές εσχατιές της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξένδρου.
Το 304 μ.Χ. ήταν έτοιμος για μια εκστρατεία στην Ινδική.
Although the Byzantine Empire was the stalwart defender of Orthodox Christianity, its emperors nonetheless strongly believed in prophecies and superstitions.
The most famous of these was the AIMA (or BLOOD in Greek) prophecy.
(1/6)
In a nutshell, the prophecy stated that the first letter of the emperors' names in the Komnenian Dynasty should formulate the word «αίμα» (blood).
Indeed, the first three emperors of the dynasty were Alexios I, Ioannis II and Manuel I.
Their names formed the word «AIM»
(2/6)
Manuel I was a trong-willed and superstitious emperor.
Though the 4th child of Ioannis II, he rose to the throne eventually and saw the hand of fate everywhere.
Indicatively, he once delayed the Battle of Sirmium in 1167 against the Mayars ... upon an astrologer's omen.
The centuries-old Arab-Byzantine conflict gave birth, among others, in two epics - the Digenis Akritas (Greek) and Sirat al-Amīra Dhāt al-Himma (Arabic) - that narrate the exploits of cross-faith and cross-race warriors.
(1/11)
The most well-known figure of these cross-faith and -race heroes amongst Byzantinists is (Vasileios) Digenis Akritas.
As his two names indicate, he is a mixed-race (Διγενής) frontier warrior (Ακριτας) in the service of the Byzantine (Christian) Emperor.
(2/11)
His father is an Arab, an emir of Syria (Mousour), and his mother a Greek, a daughter of a theme strategos (Andronikos Doukas).
During one of the annual raids (razzia) in Anatolia, the emir kidnaps the lady.
Then the lady's five brothers campaign in Syria to rescue her.