Read on Twitter
هانا آرنت در #کتاب "توتالیتاریسم" (ر.ک: ترجمه ثلاثی، ص۲۳۲ و بعد) با هوشمندی خاصی به موشکافی ترجیح "پلیس" (و البته "پلیس مخفی") بر "ارتش" (ویژگی ارتش، تعلیم برای جنگ با متجاوز خارجی‌ست) در نظام توتالیتر پرداخته و آن را ناشی از اعتقاد توتالیتاریسم به ... /1 
... نادیده گرفتن عمدی تفاوت میان کشور بیگانه و کشور مادر و امور داخلی و خارجی می‌داند.
می‌نویسد که "ارتش" برای مقاصد جنگ داخلی ابزار مشکوکی است و «برای نظامی‌ها دشوار است که مردم کشورشان آنها را به چشم یک فاتح بیگانه بنگرند» /2
می‌نویسد که "ارتش" برای مقاصد جنگ داخلی ابزار مشکوکی است و «برای نظامی‌ها دشوار است که مردم کشورشان آنها را به چشم یک فاتح بیگانه بنگرند» /2
و اضافه می‌کند: «از آنجا که فرمانروای توتالیتر خط‌مشی‌هایش را بر پندار یک حکومت جهانی استوار می‌کند، با قربانیان تجاوزش به صورتی برخورد می‌کند که گویی آنها شورشی و خائن هستند، به همین دلیل، ترجیح می‌دهد که نه با قوای نظامی، بلکه با پلیس بر مناطق اشغالی فرمانروایی کند.»/3
به طور خلاصه، تفاوتی مهم بین نوع اعمال فشار از سوی قوای نظامی و انتظامی قائل شده و تاکید می‌کند: «وظیفه پلیس توتالیتر کشف جنایت نیست بلکه وظیفه‌اش این است که هرگاه حکومت تصمیم می‌گیرد که دسته و گروه معینی از جمعیت کشور را دستگیر کند، حاضر به خدمت باشد» /4
... و «در شرایط توتالیتر مقوله "مظنون" کل جمعیت کشور را در برمی‌گیرد.»/5
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
