Thread by @hosseyn1988

در باب «عادی‌سازی»
[خطر لو رفتن. گرچه هرکس سنگ صبور رو نخونده بذا براش لو بره.]
تو نفس‌گیرترین جای سنگ صبور، داداش دو سالۀ راوی رو، وقتي راوی چهار پنج سالشه، از مادرش می‌گیرن و به بهانۀ این‌که مریضه و در شُرُف مرگه و عملاً دیگه مُرده، می‌برن خاکش کنن.

مادره با شدت بچه رو به سینه‌ش چسبونده و می‌گه بابا زنده‌ست، تنش گرمه، صدای قلبشو می‌شنوم.
به هزار زجر و زور بچه رو از مامان گریانش می‌گیرن و می‌برن قبرستون.
بقیه از اصل کتاب:
اون‌وخت رباب [خالۀ شوهر] به‌زور بچه رو از تو بغل ننه‌م بیرون کشید و دادش به کَرَم نوکرمون.

یقۀ ننه‌م درید و پستوناش پیدا شد و شیر ازشون بیرون زد. اونا ننه‌م رو گرفته بودن و نمی‌ذوشتن از جاش تکون بخوره. ننه‌م خودشو می‌زد و کفر می‌گفت. من دویدم با کَرَم رفتم نخلسّون... کرَم با دیلم قبر کوچکي کند و حمید رو با رخت و چل‌بسم‌الله تو گردنش و النگوی فولادی که برای نظرقربونی/

\تو مچ دستش بود گذوشت تو قبر. ننه‌م راست می‌گفت. خودم دیدم که تو چشماش نگاه بود. گمونم دیدم که یه خندۀ کوچکي هم کرد. اون‌وقت کرَم خاک روش ریخت. دیگۀ صدای گریۀ ننه‌م نمی‌اومد. من همیشه سر قبر حمید بازی می‌کردم. تابسّون که رفت، یه بوته مرمرشک سفید با گل‌های ریز سفید از میون قبرش/

\سر درآورد که من دلم نمی‌اومد بش دس بزنم و گل‌هاشو بکنم. [جای کلیدیش از اینجا] باز ننه‌م با بچه‌هاش ور می‌رفت. باز کار می‌کرد. باز رخت می‌شُس. باز می‌خندید. مث این‌که حمید نمرده بود، یا اصلاً نبودش که بمیره. اما قبر حمید، سنگ صبور من شده بود...
پایان نقل‌قول.

اولاً که سگ تو روحت صادق با این قدرت نویسندگی. حیف شدی مرد، حیف شدی.
دوم؛ کمتر کسي مثل من بُهت این بچه رو در مورد این‌که چطور بعد از زنده‌به‌گور شدنِ برادرش هنوز زندگی ادامه داره درک می‌کنه.
فردای مرگ بابام وقتي دیدم روال عادیِ تلویزیون (اخبار، برنامه کودک...) بر پاست، حیرت کردم.

یه جور بهت که درک نمی‌کنید و امیدوارم هرگز درک نکنید تمام وجودمو گرفته بود. پیش خودم می‌گفتم یعنی دیروز دنیا تموم نشد؟ پس چرا همه‌چی عادیه؟
با چشمای سرخ تو خونۀ داییم، که تا چهلم بابام اونجا بودیم، داشتم تلویزیون می‌دیدم. تام و جری نشون می‌داد.

با یه تیکه‌ش لبخندي هم زدم و حیرتم بیشتر شد. غذا می‌خوردم، حیرت می‌کردم، می‌خوابیدم، حیرت می‌کردم. از لبخند بعد از مرگ بابام که دیگه نگم براتون. وحشت کردم که چطور هنوز این لب وامونده، این دهنِ خُرد شده، به لبخند باز می‌شه. گرچه تا ماه‌ها بعدش هر نصف‌شب کارم گریۀ یواشکی بود.

کي گفت من داغِ یه همچین شاهي رو فراموش می‌کنم؟ روزي نیست که دست‌کم یک بار یادش نکنم. تو سالن زندان، تو سالگردش وسایل و موادشو آماده کردم و هم‌سلول نازنینم، آقا کامران، به‌قدر سیر کردنِ یه سالن صد نفری حلوا درست کرد. این‌همه خرج برای زنده نگه داشتن یادش بود فقط.

وگرنه خود بابام که دیگه گذشت و رفت. استخونش خاک شد و منم وقتي برم زیر خاک، حتی علفي هم که روی سنگ قبرم سبز می‌شه حسرت دیدار دوبارۀ بابامو داره. اما من و شما خوب می‌دونیم که دیدار مجددي در کار نیست. می‌میریم و تموم می‌شیم. یه عده‌تونم اعتقاد به سرای باقی دارید که خوش یه سعادتتون.

موضوع اینه: من از خییییییلِ کشته‌ها تو تلویزیون فقط خود #مهسا_امينی‌‌ رو دیده بودم. نه از نیکا در حد دیدن عکس و فیلم خبر داشتم نه سارینا نه مجیدرضا نه محسن نه محمد... به نظر خودتون روزي هست که یاد این عزیزا جیگرمو آتیش نزنه؟
اگه این نظام شصت سال دیگه هم بیفته، عدالت رو/

\در موردِ جانی‌اي که الآن ۳۰ سالشه و اون موقع ۹۰ سالش خواهد بود اجرا می‌کنیم. مگه دست‌راستیِ پل پوت (نسل‌کشِ کامبوج) رو تو ۹۶ سالگی به حبس ابد محکوم نکردن؟ ما هم اگه جانی شدن کسي تو دادگاه صالحه اثبات شد، همین کارو می‌کنیم. اگه جانی بودنِ یه نفر ثابت بشه «باید» تقاص پس بده.

و حرف اصلی، که خودتون فهمیدید چیه.
رفقا؛ «غليلٌ باطنٌ لك في فؤادي
يُخفَّف بالدموع الجاريات»
غمي پنهان برای [سوگ] تو در سینه‌ام است، که با اشک‌های جاری فروکش می‌کند.
این غم سنگین، که با آب چشم سعی می‌کنیم خاموشش کنیم فراموش‌شدنی نیست. اما زندگی هم ادامه داره.

شب‌های «قتل» را گذراندیم و زنده‌ایم...
ولی بازم می‌خندیم، باز با هم دوست می‌شیم، می‌خوابیم، ازدواج می‌کنیم، کار می‌کنیم، پول درمیاریم، جوک می‌گیم...
بچه‌ها اگه من یه وقت به فرض محالْ سگ‌کش شدم و همون ساعتِ هوا شدن خبر جانگوز شهادتم یه نفر یه جوک بامزه هوا کرد یا روزمره نوشت/

\مبادا به‌خاطر من بهش بگید ننویس.
اینایي که کشته شدن جان‌های پاک‌تر و روح آزاده‌‌تری داشتن تا من. اینا سگ‌کش نشدن، مظلومانه و بی‌گناه، نوعاً در اوج جوونی، شعلۀ فروزان زندگی‌شون با گندآب نظام مقدس خاموش شد.
این عزیزا هم فکر نمی‌کنم موقع زنده بودن دلشون می‌خواست/

\به‌خاطرشون مردم دست از زندگی بکشن. دست‌کم در مورد سارینا مطمئنم که این بچه چقدر فهیم بود، و چقدر عاشق زندگی - و نه فقط زنده بودن - بود. چقدر عاشق آزادی و شادی بود.
و منم می‌گم زندگی ادامه داره، و برادرانه خواهش می‌کنم به بقیه گیر ندید که چرا فلان چیز رو نوشتی و از اون مهم‌تر،/

\چرا فلان چیز رو ننوشتی.
حاصلي جز فرسوده شدن و سرخوردگی هر دو طرف نداره.
و یادتون باشه:
شادی گهر ماست که ما جان بهاریم
ای ملتِ گریه به‌جز اِنعامِ شما نه!
من فداتون بشم. همه‌تونو بغل کنم به حق همین روز معمولی. قربونِ دو چشمِ خوشگلِ بر توییتای بی‌قابلِ من نگاه‌کننده‌ت برم عزیز دلم.