طولانیه، ولی لطف کنید اگه خواستید بحث کنید کامل بخونید.
بدبختیِ ما محصلای ادبیات و «زبان» فارسی اینه که اگه کسي مثلاً مهندس باشه و در زمینۀ «استاتیک» اظهار نظر کنه، افرادي که متخصص نیستن غلاف می‌کنن و می‌گن تخصصشه، یه چیزي می‌دونه، بهتره ما که رشته‌شو نخوندیم خفه شیم./ تو ادبیات و زبان فارسی خیر. همه ماشالا صاحب‌نظر و متخصص. وقتي هم که می‌گی من رشته‌م این بوده، و حتی شغلمم به همین زمینه مرتبطه، باز می‌گن اوني که باید خفه شه تویی، داری کلاسِ رشته‌تو پیش ما می‌ذاری، ما همه‌مون زبونمون فارسیه!
زبانتون فارسیه، ولی درسشو نخوندید. تخصص ندارید./

گفته شده برای عربای زمان قدیم (و تا همین الآنشم، تا حدودي) هیچی به‌اندازۀ مهمون‌داری مهم نبود. و هیچ بی‌آبرویی‌اي از این بزرگ‌تر نبود که مهمون از سر سفره‌شون قبل از اتمام غذا بلند بشه.
معاویه بار عام داده بود (ملت رو دعوت کرده بود) و داشت ناهار می‌داد. اعرابی‌اي (یعنی یه عربِ/ \بیابونگرد، بدوی) نشسته بود سر سفره‌ش و داشت با مُشتِ پُر، تندتند غذا می‌خورد. معاویه کمي بخیل بود و اعصابشم از طرز غذا خوردن یارو خرد شده بود. بهش اشاره کرد گفت ای اعرابی، چندتا بچه داری؟ اعرابی با اون‌یکی دستش که آزاد بود بدون سر بلند کردن اشاره کرد گفت پنج تا. معاویه دید خیر،/

دلم در آرزوی بچه داشتن آتیش می‌گیره. حسرتي که تا آخر عمرم باهام خواهد موند.
در حق خواهرزاده و برادرزاده‌هام وقتي می‌بینمشون تا جایي که می‌تونم محبت می‌کنم. واقعاً در حد مهر پدرانه. حتی در حق بچه‌های کوچولوی رفیقام. اما گاهي زیادی./

https://twitter.com/Theonewhomadeit/status/1785797797020659828

یه روز تو بوشهر چهار تا نوۀ یکي از آشناهامون رو، که بابای دو تاشون و مامانِ دو تای دیگه‌شون جزو بهترین رفیقای عمرم بودن، از پنج تا ۱۰ ساله بردم بیرون، تو خیابون راهشون انداختم دنبال خودم، بردمشون یه مغازۀ مشتی، گفتم از سر تا پای این مغازه، هر خوراکی‌اي که دلتون می‌خواد بردارید.

او. جِی. سیمسون مُرد؟!
به همین راحتی؟ ای بابا.
سر دادگاه ۱۹۹۴-۹۵ش هرچی وکیلِ قدَر تو آمریکا بود دور خودش جمع کرد. تو قتل بی‌رحمانه‌اي که همۀ شواهد نشون می‌داد کار خودش بوده. مشهور شد به محاکمۀ قرن. نکته: خونوادۀ کارداشیان هم سر همون قضیه مطرح شدن. باباشون از وکلای سیمسون بود. دست گذاشتن روی موضوعي که نمی‌شد باهاش شوخی کرد: هر کس می‌گه سیمسون گناهکاره، نژادپرسته.
دادگاهش چنان مشهور شد که ملت از اعضای اخراج‌شدۀ هیئت منصفه هم که تیم کهکشانیِ وکالت سیمسون با دقتِ تمام دست‌چینشون کرد، تو خیابون عکس و امضا می‌خواستن!
و نتیجه رو با یه «دستکش» تعیین کردن.

یه سخنران مشهور «افشاگری» می‌کنه در مورد چندهزار تراول صد تومنی. مجموعاً گمونم به ارزش ۵۰۰ میلیون تومن.
خود یارو خداوندگار توهم توطئه‌ست. پس علی علی، منم نظریۀ توطئه دارم براتون باقلوا:
شخص مخالفِ این جماعت، و ساده‌دل، وقتي این موضوع رو می‌بینه اول به خودش می‌گه اَی لاشیای فاسد./ \کمي بعد ممکنه توجهش به این نکته جلب بشه: وایسا ببینم... تهِ فسادشون پونصد میلیونه؟ پول رهن یه آپارتمان نقلی تو تهران؟ پول یه پژو ۲۰۶ دست دوم؟ همین؟ پس زیادم اوضاع بد نیست.
اما واحد مفاسد مالی این حکومت میلیون تومن نیست. حتی میلیارد تومن هم نیست. «همت‍»‍ه: هزار، میلیارد، تومن./

از اون رشته توییتا که بسیار کم، ولی بسیار باکیفیت خونده می‌شه. شرح غزل شمارۀ ۱۷۷۶ از مولانا. دو غزل در دل یک غزله، حتی با قافیه‌های متفاوت، و ظاهراً بی‌ربط به هم. یه غزل فارسی، یه غزل عربی.
با غزل فارسی محشرش خیلیامون آشناییم، ولی عربی‌شم بعضاً ابیات خوبي داره.
#رشته_توییت
#رشتو ۱- منم آن بندۀ مخلص که از آن روز که زادم
دل و جان را ز تو دیدم، دل و جان را به تو دادم

۲- کَتَبَ العشقُ بِأَنّي بِهَوَی العاشقُ أَعلَم
فَاِلَیْهِ نَتَراجَعْ، وَ اِلَیْهِ نَتَحاکَمْ

۳- چو شراب تو بنوشم، چو شرابِ تو بجوشم
چو قَبای تو بپوشم، مَلِکَم، شاه قُبادم

ظرف دو دهه، دهۀ ۸۰ و ۹۰ خودمون، تقریباً دهۀ ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰ از ما بهترون، دنیا یه طوري پیشرفت کرد که قابل باور نیست. خیلي از افرادي که این رشته توییت رو می‌خونن مدلِ اواخر هفتاد یا حتی اوایل هشتادن، و چیزایي رو که ما درک کردیم درک نکردن. چند نمونه: ۱- داییِ من معاون بانک بود و دستش به دهنش می‌رسید. همسایۀ روبه‌رویی‌شون نمایشگاه ماشین داشت و خیلي دستش به دهنش می‌رسید. این دو خونواده، سال ۱۳۷۹ تصمیم گرفتن با هم برن مشهد. تو راه، همدیگه رو تو ترافیک گم کردن و هرگز پیدا نکردن؛ و با سه روز اختلاف برگشتن به ولایتمون. گوشی نداشتن.

دو قورت و نیمش باقیه:
حضرت سلیمان یه روزي به خداوندِ تبارک وَ تعالی گفت یه روز مهمون من. خداوند گفت بابا کي مکالمه رو این‌طور شروع می‌کنه آخه؟ سلامي، علیکي... یعنی چی مهمون تو؟
گفت یعنی یه روز، تمام مخلوقاتتو من روزی می‌دم. تو لازم نیست زحمت بکشی.

https://twitter.com/angry_mirza/status/1728464484455383408

خدا گفت ببین سُلی، نمی‌‌تونیا! سلیمون گفت می‌تونم. خدا گفت بسم الخودم. شروع کن.
حضرت یک ماه تمام، کل جن و انسِ زیر فرمونش رو مجبور کرد برن غذا جمع کنن بذارن لب یه ساحلي. روز موعود که رسید، همۀ بندگان خدا رو جمع کرد که بیاید مهمونی.

بچه‌ها محصول نخل، سه مرحلۀ خوراکی داره: خارَک، رطب، خرما.
اگه خارکش قرمز باشه رطب و خرماش سیاه‌رنگ می‌شه (مثل چیزای موسوم به خرمای بم). اگه خارکش زرد باشه، رطبش تقریباً... عکسشو می‌ذارم خانما بگن به رنگش چی می‌گن. خردلی؟ نمی‌دونم. :-(
و خرماش به رنگِ، حدس بزنید، «خرمایی» می‌شه.

https://twitter.com/paniz15542441/status/1727551099123470481

مرحلۀ اول: خارَک. دو رنگ متفاوتش رو می‌بینید.
تُرد و شیرین و یه مقدار گسه، و مثل خرمالو دک و دهن رو یه ذره جمع می‌کنه. گرچه صدها نژاد مختلف داره و طعمش ممکنه از گسِ کم‌شیرین، تا بسیار شیرین و یه ذره متمایل به گس، فرق کنه.
نژاد زرده رو باید از مامان بپرسم. قرمزه بسیار شیرینه.

این شعر مفصل رو که ظاهراً هیچ‌جای فجازی وجود نداره به رسم یادداشت اینجا می‌نویسم که بعدها اگه خواستم گوگل کنم پیداش کنم (ممنون می‌شم اگه دوستي وبلاگي چیزي داره اونجا هم کپی کنه.)
توضیح شخصی هم نمی‌دم، اما اگه بیتي براتون مبهم بود بگید.
سپاس بی‌قیاس از استاد عزیز،
@MasoudRp «هان و هان ای خان اصفهان سروش
جبرئیلِ شرعِ مدّاحان سروش»

نقد منظومي‌ست این

ویلک ای جِبریلَکِ چُربَک‌فروشِ جِی، سروش!
ای که صُحفِ مدح دیدم دستک و دفتر تو را!

جبرئیلِ عرشِ مدّاحان به شعرِ «بازگشت»
می‌توان نامید با این شعر و شور و شر تو را

ما توی سلول شمارۀ پنج از سالن شمارۀ ۱۰ از بند هشت اوین بودیم و تلویزیون اتاق روی شبکۀ خبر بود و یه خبر تندتند زیرنویس می‌شد: خانم #مهسا_امینی به مرگ طبیعی درگذشته.
تعجبِ من از این موضوعْ بسیار بود. این «مهسا امینی» کیه؟ چرا ازش «اسم» می‌برن؟ شما رویۀ جمهوری اسلامی رو می‌دونید و من هم می‌دونم. از کمتر قربانی‌اي واقعاً اسم می‌بره (و رهبر جمهوری اسلامی، از هیچ قربانی‌اي، هیچ اپوزیسیوني، هرگز. حتی به شجریان می‌گفت «یک "مشت" مطرب»). پس سؤالي که برام ایجاد شد این بود: #مهسا_امینی لابد یه سلبریتیه دیگه، نه؟

هعی...
نهاد دانشگاه همیشه بدترین دشمنِ نهاد دیانت بوده و هست و خواهد بود. و به‌غیر از اون، هر کاري بکنن، دانشگاه همچنان خاري در چشم نظام‌های دیکتاتوری بوده و هست و خواهد بود. بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی همینو می‌گفت و بنیانگذار صغیر انقلاب اسلامی همینو در عمل نشون داد. علاج؟
هر چند سال یه بار جفت‌پا می‌رن تو نهاد دانشگاه. اولین ومهیب‌ترین موردش کار حضرت استاد فیلسوف، جناب آقای دکتر عبدالکریم سروش و دارودستۀ گانگسترش، شامل دکتر جلال‌الدین فارسی بود که یه پروندۀ قتل هم در سیاهۀ افتخاراتش داره. بلایي که به سر دانشگاه آوردن مغول به سر ایران نیاورد.

اجازه بدید کل قضایای مؤدب بودن و تنگ بودنِ ایرج‌میرزا رو بگم. گرچه قبلاً، وقتي توییتا ۱۴۰ کاراکتری بود، تو اکانت قبلیم گفته بودم.
ببینید، گفته شده ایرج‌میرزا بسیار بسیار مؤدب و مأخوذ به حیا بوده؛ جز در حضور دوستای بسیار صمیمی.
(رشته توییت آخر شبی). یه شاعر - اگه درست یادم مونده باشه - به‌نام حسین پژمان بختیاری نقل می‌کنه که یه شاعر بزرگ بود که مقام استادیِ ایرج‌میرزا رو داشت به‌نام ادیب نیشابوری. از این غولای قدیمیِ عجیبِ ادبیات که از هر شاعري جلوشون اسم می‌بردی سه هزار بیت ازش برات از حفظ می‌خوندن و/

@smmirkhani بعدش گفتن خیر، سرد و ترِ درجه چهار براش زیادیه. باید سرد و ترِ درجه دو، یا سه، یا هر کوفتي هست بخوره. یعنی سیب و عسل.
بازم بر خلاف تبلیغات شوم و نیات سوء شما، کاملاً اثربخش بود: بیمار قبل از مرگش لااقل توی اون تب و به‌گایی، یه پالودۀ خوشمزه می‌خورد. @smmirkhani یه وقتي اینجا در مورد چرند بودنِ اخلاط و طبایع می‌نوشتم. عده‌اي گفتن اگه جرئت داری ماهی رو با ترشی بخور.
گفتم:
Challenge accepted.
خودمو کردم موش آزمایشگاهی. ماهی با آبلیمو با ترشی با ماست با دوغ. همه‌ش «سردی». هیچیم نشد، چقدرم چسبید. جای شما خالی.

رولر کوسترِ* عمدتاً در حال سقوط
*ترن وحشت. از این قطارای شهربازیا که مسافتي رو معمولاً با شیب کم می‌ره بالا بعدش یهو با شیب وسرعت بسیار تند میاد پایین.
زمان وتاریخ از دستم در رفته. گمونم یک ماه پیش بود که کلمۀ سین‌دار از دهن مامانم دررفت. «فاطمه سرطان داره.» چه سرطاني؟ سرطان خون. وحشت. وحشت براش کمه. یخ زدنِ خون تو رگ‌ها. سرطان فقط اسمش ترسناکه؟ به کسي که عزیزترین شخص زندگیش رو به سرطان باخته این حرفو نزنید. فقط اسمش نیست که ترسناکه؛ اصولاً کمتر بیماری‌اي به قدر سرطان، اونم سرطان خون، خودشم ترسناکه.
دو ماه بود که درگیر بود، و مامانمم تازه خبردار شده بود.

حوصلۀ منبر دارید؟ داشته باشید. نکات عبرت‌آموزي توشه از تلقی اهل حوزه از دنیای امروز، یا بهتر بگم، اون روز.
بخشي از سخنرانیِ یه شخص به‌نام علامه کرباسچیان، که تاریخ نداره ولی یه جاش که گفته دنیا ۴.۵ میلیارد نفر جمعیت داره، نشون می‌ده ظاهراً مال سال‌های منتهی به ۵۷‍ه. بخونیم: «الآن اگر ما فکر صحیح داشتیم، آیا در روز در تهران یک میلیون و نیم پول سینما مى‌دادیم؟! این پول شوخى نیست، ممکن است تمام مشکلات مسلمان‌ها را حل کند. این‌همه فقیر، این‌همه مریض، بهایی‌ها جوان‌هاى شما را خریدند! به دانشجویان شهرستانى ماهى ۱۲۰ تومان کمک خرج مى‌دهند و/

هشدار! محتوای به‌شدت چندش‌آور. در مورد سوسک.
یکي دو روز پیش یه عزیزي در این مورد نوشته بود که سوسک‌ها بو دارن. من تأیید کردم و تأییدم بیشتر از اصل توییت دیده شد و چند نفر از رفقا هم اومدن متأسفانه سوسک‌هراسی (کاکوفوبیا، کاک مخفف کاکروچ) رو ترویج دادن. خود منم متأسفانه در این دام افتادم و ترویج امر ناپسند سوسک‌هراسی رو در پی گرفتم؛ فارغ از خدمات این موجودات عزیز و دوست‌داشتنی.
دیشب حوالی ساعت ۱۲ بود که با خارش و سوزش صورتم بیدار شدم.
دیدم یه سوسک حمام، همقد خودم، نشسته رو صورتم داره با تیغ پاهاش صورتم رو نوازش می‌کنه.

@zooop112 ببین شری جونم، هیچ‌کس قدر من سر این موضوع پاره نشده. تو زندان هم دست از سرم برنمی‌داشتن و چون می‌دیدن من سردی و گرمی رو مسخره می‌کنم، از صبح تا شب سربه‌سرم می‌ذاشتن فلان چیزو نخور سرده، نخور گرمه...
پس بذار اگه حوصله‌ت می‌کشه، یا نمی‌کشه، یه‌کم مفصل بهت بگم. گرچه «تخصص‍»‍م نیست. @zooop112 اما خوشبختانه اینجا قدري شهرت دارم و اگه اشتباه کنم، رفیقایي هستن که تصحیح کنن.
طبع سرد و گرم غذا یه ایدۀ فسیل بازمونده از طب جالینوسه که نه فقط غذاها رو به چهار گروه سرد و گرم و تر و خشک تقسیم می‌کرد، بلکه بدن انسان رو هم تشکیل‌یافته از چهار «طبع» یا «خلط» می‌دونست:

عطاملک جوینی تو تاریخ جهانگشا از کلمۀ عربی-فارسیِ «حرامزاده»، کلمۀ «تَحَرمُز» رو در معنای حرامزادگی ساخته و چون چنان غولي بوده که سعدی پاچه‌خاری‌شو می‌کرده، و ما اصولاً زبانمون رو مدیون این قبیل غولاییم، می‌گیم کلمۀ درستیه، و به نظر خودمم کلمۀ قشنگیه. مصداق تحرمز: مامانم تلویزیون رو روشن کرده گذاشته رو شبکۀ مستند و خودش خوابش برده. یه برنامه تموم شد و برای تیتراژ پایانش، یه ملودی بسیار آشنا شروع کرد به نواختن. ملودی‌اي که دست‌کم تو سالای ۸۸-۸۹ هزار بار تو خیابونا و کف دانشگاه، دست در دست هم خونده بودیمش و نماد اتحادمون بود.

در باب «عادی‌سازی»
[خطر لو رفتن. گرچه هرکس سنگ صبور رو نخونده بذا براش لو بره.]
تو نفس‌گیرترین جای سنگ صبور، داداش دو سالۀ راوی رو، وقتي راوی چهار پنج سالشه، از مادرش می‌گیرن و به بهانۀ این‌که مریضه و در شُرُف مرگه و عملاً دیگه مُرده، می‌برن خاکش کنن. مادره با شدت بچه رو به سینه‌ش چسبونده و می‌گه بابا زنده‌ست، تنش گرمه، صدای قلبشو می‌شنوم.
به هزار زجر و زور بچه رو از مامان گریانش می‌گیرن و می‌برن قبرستون.
بقیه از اصل کتاب:
اون‌وخت رباب [خالۀ شوهر] به‌زور بچه رو از تو بغل ننه‌م بیرون کشید و دادش به کَرَم نوکرمون.

زندونی به‌قدر کافی بگایی داره. روزي که فهمیدم مشمول عفو موردی نشده‌م و باید دو سه ماه دیگه بمونم، از شدت بدحالی داشتم به فاک فنا می‌رفتم. ولی چی‌کار کردم؟
از قرنطینه که می‌بردنمون توی بند - این جهنمِ تمیز - یه بنده خدایي هم بود که متهم مالی (بدهکار) بود، و به‌خاطر دیابت/ \چشاش تقریباً کور شده بود. منم وسایل خودم همراهم بود و وسایل انبوه اون بنده‌خدا رو هم ازش گرفتم، دستشم گرفتم (برف شدیدي باریده بود، تو زندان هم حق کفش بردن نداری، با دمپایی و جوراب توی اون مسیر راهپیمایی طولانی تو گِل و شُل)، هی بهش هشدار می‌دادم اینجا چاله‌ست،/