Thread by @SARBAZEH_VATAN1

#جانشینان_شیخ_صفی
#سلطنت_قزلباشان
#شیعه_گری

                «بخش ششم»

 🔴 «جدایی ماوراءالنهر و عراق و کردستان از ایران » :

درود به همراهان بزرگوار ، پیش از اینکه وارد مبحث مهم تئوریزه شدن مذهب تشیع صفوی،توسط فقهای لبنانی در ایران بشم لازمه که در این بخش نگاهی کنیم به

(۱)

لطمات جبران ناپذیری که بخاطر جنایات شاه اسماعیل و قزلباشان تاتارش و همینطور بی کفایتی فرزندش شاه تهماسب به ایران وارد شد.
ماله کشان شاه اسماعیل ادعا میکنن که اگر او نبود ایران یکپارچه نمیشد و ....
جدای از حمام خونی که براه انداخت و جنایات سادیسم واری که مرتکب شد و تجاوز و

(۲)

فساد و غارتگری هایی که براه انداخت و فرهنگ لواط گری و هرزگی رو نشر و گسترش داد و کشور ایران رو « مملکت قزلباش» نام نهاد و تمام اقداماتش بر ضد ایران و ایرانی بود، به هیچ وجه قصد ونیتش یکپارچگی ایران و برقراری حکومتی ملی مردمی نبود ، اسماعیل تنها نیتش از تاختن بر ایران خالی

(۳)

کردن عقده های درونیش و نابود کردن اهل سنت و غارتگری و عیش عشرت بود فردی متوهم که خودش رو نماینده خدا روی زمین فرض میکرد که باید هرچی می‌گفت اجرا بشه و انتقام خون پدر و جدش و علی و حسین رو میخواست از مردم ایران بگیره.
مردم کردستان و عراق همیشه در تلاش بودن که برای رها شدن از

(۴)

دست ستم های قزلباشان و تبرائیان صفوی از دولت عثمانی کمک بگیرن. سلطان سلیمان که بعد از پدرش سلطان سلیم به سلطنت رسیده بود ارتش عثمانی رو متوجه اروپای شرقی کرد بخاطر اینکه شاه اسماعیل تمام زمینه های جدایی کردستان و عراق رو از ایران فراهم کرده بود هم بواسطه بهم ریختن آناتولی

(۵)

توسط ترکان تاتار قزلباشش و نشر عقاید ضد سنی که داشت و هم بخاطر جنایاتی که در حق تمام مردم ایران کرده بود مخصوصاً آذربایجان و کردستان و عراق و... باعث شد تا شخصیتهای کردستان و عراق از سلطان سلیمان درخواست کمک کنن، در زمان شاه تهماسب هم همین سیاستهای مردمستیز ادامه پیدا کرد

(۶)

و در نهایت در سال ۹۱۳ سلطان سلیمان بعد از هماهنگی با رهبران عراق و کردستان به سمت شرق آناتولی لشگر کشید، زمانی که ارتش عثمانی به مرزهای آذربایجان رسید شاه تهماسب در یکی از شکارگاه‌ها سرگرم تفریح و شکار و عیش و نوش بود مرزهای آذربایجان هم هیچگونه دفاعی نداشت.
سپاه عثمانی

(۷)

بدون هیچ‌ مقاومتی وارد خاک آذربایجان شد و تبریز بدون جنگ به تصرف در اومد برای اینکه مردم تبریز با شادی از سپاه عثمانی استقبال کرد و شهر رو تسلیم اونها کرد. ببینید مردم چقدر از دست قزلباشان و شاهان صفوی به تنگ اومده بودن که با ورود ارتش عثمانی جشن گرفتن. اینجاست که میگم این

(۸)

اراذل دغدغه ایران و تشکیل حکومت قدرتمند مرکزی نداشتن چرا که به محض شنیدن خبر ورود ارتش عثمانی به پایتختشون تبریز هیچ واکنشی نشون ندادن و تنها کاری که شاه تهماسب کرد این بود که به شکار و عیاشیش در شکارگاهی که بود ادامه داد و طی دستوری پایتختش رو از تبریز به قزوین منتقل کرد

(۹)

حتی به خودش زحمت نداد تا بره و پایتختش رو پس بگیره.
سلیمان از تبریز راهی همدان شد و از اونجا هم راهی بغداد ، تا زمان ورودش به بغداد هم با هیچگونه مقاومتی از جانب مردم ایران مواجه نشد ، بغداد رو هم به راحتی و بدون هیچ جنگی گرفت و پشت سرش تمام شهرهای عراق داوطلبانه تسلیمش شدن

(۱۰)

به این نکته خوب دقت کنید که عراق اون روزگار بخش اعظم جمعیتش شیعه نشین بود ، ببینید که شیعه من درآوردی صفوی چه آفتی بود که اکثریت شیعه عراق از دستشون به ستوه اومده بودن و مردمش با آغوش باز پذیرای ارتش عثمانی سنی مذهب شدند.
بعد از فتح عراق سلیمان آذربایجان و همدان و کردستان

(۱۱)

رو که متعلق به ایران بودند رو ضمیمه خاک عثمانی کرد و طی معاهده صلحی که در سال ۹۳۴ خ از طرف دولت عثمانی به ایران تحمیل شد به موجب اون شاه تهماسب. دولت ایران باید الحاق تبریز و همدان و کردستان و سراسر عراق (یعنی بخش غربی ایران) به عثمانی رو به رسمیت بشناسه. به این ترتیب در

(۱۲)

نیمه اول قرن دهم هجری اون چیزی که از کشور ایران بجا مونده بود فقط شامل ایران مرکزی و جنوبی و گیلان و مازندران بود چرا که سغد و خوارزم و بخشی از خراسان و بخش اعظم گرگان ، بخاطر نفرت مردم از شیعه صفوی در دست ازبکان بود( مردم این نواحی از دست قزلباشان به دامن عبیدالله خان

(۱۳)

پناه برده بودن و از او کمک خواسته بودن) سمت غربی ایران هم از آذربایجان و همدان و عراق و دیار بکر و کردستان هم که رسماً طی توافق نامه کتبی ضمیمه خاک عثمانی شده بود که البته بعدها در زمان شاه عباس ، دولت عثمانی فقط همدان و تبریز و بخش کوچکی از کردستان رو به ایران پس داد ولی

(۱۴)

باقی مناطق غربی ایران همچنان در دست عثمانی موند، از اون طرف هم همزمان با روی کار اومدن دولت قزلباش در ایران، بلوچستان همه روابط خودش رو با دولت ایران که حالا در دست قزلباشان متجاوز بود قطع کرد و بعدها بخش بزرگی از بلوچستان ( کویته ، کلات، خضدار ، تربت و گوادر) به قلمرو

(۱۵)

تیموریان فارسی زبان هندوستان پیوستند تا از دست جنایات و غارتگری‌های شاه اسماعیل و قزلباشان در امان بمونن. این سرزمین کاملا ایرانی که همه مردمش ایرانی هستن و به لهجه بلوچی حرف میزنن برای همیشه و تا امروز از ایران جدا موندن و بعد از تشکیل دولت پاکستان، به صورت یک ایالت نیمه

(۱۶)

خودمختار این کشور در اومد و بلوچستان پاکستان نام گرفت ، این هم بخاطر وجود نامبارک و شوم شاه اسماعیل و مذهب شیعه صفویش و قزلباشان وحشیش بود.
عراق و ارزنجان و دیار بکر هم دیگه هیچوقت به دامن ایران برنگشتن.
بعد از جنگ جهانی اول که دولت ترکیه تشکیل شد ، عراق و بخشی از کردستان

(۱۷)

که خاک ایران بودند بصورت کشوری واحد در اومد که امروز با نام عراق میشناسیمش و ارزنجان و دیار بکر و بخش اعظم کردستان ایران همچنان جزو خاک کشور تازه تأسیس ترکیه موند.
بعدها، یعنی پس از فروپاشی دولت صفوی و زمانی که نادرشاه افشار به سلطنت رسید و سیاست شیعه سازی زوری ایرانیان رو

(۱۸)

از میان برداشت و ایرانیان سنی کشور رو به عنوان مسلمان به رسمیت شناخت و به تاخت و تازهای تبرائیان پایان داد و دار و دستگاهشون رو متلاشی کرد در نتیجه این سیاستهای مدبرانه نادر شاه بخش شرقی کشور که در تمام دوران صفویه از ایران بریده بود و به دامان بیگانگان پناه برده بود

(۱۹)

دوباره به دامن کشور بازگشت.
البته در این راه نادر جونش رو گذاشت و عاقبت قربانی دسیسه ترور ملاهای تبرائی شد(ملاهای تبرائی تاریخ ترور نادر رو اینگونه نوشتند: «نادر به درک رفت» ) ولی راهی رو که آغاز کرده بود در دولتهای بعدی توسط زندیه و قاجاریه ادامه داده شد. با این حال

(۲۰)

در دوران قاجارها که خودشون یکی از قبایل قزلباشان بودن آزادی عمل دستگاههای فقاهتی پرقدرت و ثروتمند شیعه، در نقاط مختلف کشور برای فشار وارد کردن به ایرانیان جهت تغییر مذهب، همچنان کمابیش ادامه داشت و نارضایتی های ایرانیان از این سیاست سبب شد که در اوایل قرن ۱۳ هجری،

(۲۱)

سرزمینهای بسیاری از سیستان و خراسان هم برای همیشه از ایران جدا بشن.
از بخش اعظمی از خراسان و سیستان کشوری بنام افغانستان تشکیل شد و اونچه که از خراسان برای ایران موند بخش ناچیزی بود که شامل مشهد و نیشابور و توس بود.
از سیستان هم جز بخش ناچیزی که شامل زاهدان بود چیزی برای

(۲۲)

ایران نموند. از سغد و خوارزم و بخشی از گرگان هم بعدها دو کشور بوجود اومد که امروز به نامهای ازبکستان و ترکمنستان میشناسیمش و تنها بخش ناچیزی از گرگان برای ایران باقی موند، تاجیکستان هم بخشی از ایالت بلخ بود که همون زمان از دامن ایران جدا شد.
خوب دقت کنید پروژه تجزیه ایران

(۲۳)

مسئله جدیدی نیست، قرنهاست که دشمنانمون این پروژه رو دنبال میکنن منتها بعد قاجار با روی کار اومدن پهلوی این پروژه خیلی سخت و دشوار و یا بهتر بگم نشدنی شد و تنها در نبودن حکومتی ملی‌گرا میشد این پروژه رو ادامه داد، امروز هم که شرایط مهیاست بدنبال جدا کردن کردستان و آذربایجان

(۲۴)

هستن.
خلاصه اینکه با افتادن ایران بدست قزلباشان صفوی زمینه های جدائی قدیمی ترین سرزمینهای ایرانی از دامن مام وطن آماده شد و این خنده دار ترین ادعایی هست که اگه صفویه نبود ایران یکپارچه نمیشد و ...
این سرزمینهایی که از ایران جداشد همونهایی بودن که روزگاری زادگاه و تبلیغ گاه

(۲۵)

زرتشت، خاستگاه برمکیان، حرکت گاه انقلاب ابومسلم خراسانی، خاستگاه و پرورشگاه طاهر ذوالیمینین، سرزمین مقنع خرم دین ، خاستگاه و مرکز حاکمیت یعقوب لیث صفاری، سرزمین سامانی ها و رودکی و ابن سینا و فارابی و خوارزمی و بیرونی و مولوی و مرکز فرمانروایی طاهریان و صفاریان رو تشکیل

(۲۶)

میدادند.
قزلباشان وقتی اکثر مناطق ایران رو تصرف کردن زمینهای درون کشور رو بین خودشون تقسیم کردن و به هرکدوم از سران قزلباش و وابستگانشون بخشی از ایران رو به عنوان «تیول» (ملک شخصی) واگذار کردن تا به عنوان حاکم اون منطقه بر سرنوشت ملت مسلط بشن. هر کدوم از این تیولداران

(۲۷)

بزرگ رو «والی» میگفتن و هر والی هم برای خودش دارای وزیر و دیوان و ...بود.
از اونجایی که قزلباشان بیسواد بودن معمولا وزیر دیوان و صدر از بین ایرانیانی انتخاب میشدن که نسبت به قزلباشان ارادت و علاقه داشتن (حالا یا از روی علاقه و یا از روی ترس و چاپلوسی) ، این روندی بود که

(۲۸)

از دوران حکومت اعراب در ایران شروع شده بود و در دوران حکومت سلجوقیان و غزنویان و حکومت مغول و ایلخانان هم رواج داشت و هیچ ارتباطی با سنتهای ایرانیان باستان نداشت.
دسته جات تبرائی هم توسط ملا ها (آخوندها) رهبری میشد که تمام جاهلین و اراذل سابقه دار بیسواد رو دور خودشون

(۲۹)

جمع کرده بودن، هر ملتی تبرائی عده ای دسته تبرائی در اختیار داشت و برای خودش حکومتی تشکیل داده بود و بر جان مال و ناموس مردم اعمال سلطه میکرد، در این دستجات عده ای بودن که کارشون تفتیش عقاید بود تا بتونن معلوم کنن که کیا واقعا شیعه شدن و کیا هنوز به مذهب سنی پایبند و وفادار

(۳۰)

هستن.مثلا چون ریش گذاشتن از مستحبات دینی بود شاه اسماعیل ریش گذاشتن رو ممنوع کرده بود (طی حکمی ولایی) و تبراییان دستور داشتن هرکسی رو با ریش دیدن درجا بکشنش. یا مردم رو مجبور به خوردن شراب کنن تا اگه کسی نخورد بفهمن که قلبا هنوز سنیه و سزاش مرگه.مردم معتقد هم خیلی زود

(۳۱)

متوجه شدن که تبرائیان همون اوباشان و اراذل معروف دیروز هستن و هدفشون دزدی و تجاوزه فقط به همین خاطر با پرداخت مبالغ رشوه تحت عنوان «جزیه» بهشون از قتل و مجازات ها خودشون رو نجات میدادن این رسم به قدری عمومیت پیدا کرد که ملا های تبرائی رسومی به نامهای «باج ریش» ، «باج وضو»

(۳۲)

و «باج نماز» رو در کشور رواج دادن.
می‌بینید که ذات آخوند از ابتدا دنبال مفتخوری و کاسبی بوده.
قزلباشان از اونجا که همیشه در حال نقل مکان بودن و یک جا همیشه ساکن نبودن و زندگیشون از غارت شهرهای اطرافشون میگذشته نمیتونستن مفهوم کشور و میهن رو درک کنن. دید اونها به ایرانیان

(۳۳)

دید فاتحانی بود که مردم ایران رو به بردگی گرفتن و ایرانیان بندگانشون هستن به همین جهت هم بود که به ایرانیان ایرانی نمیگفتن و از لفظ «تات» استفاده میکردن که معنای غلام رو تداعی میکرد. زبان ایرانی هم براشون زبانی بود که زبان بندگان و بردگانشون بحساب میومد براشون و اون رو

(۳۴)

خوار و ذلیل میدونستن به همین خاطر در همه ادارات و دستگاههای اداری دولت قزلباش تنها زبان محاوره زبان ترکی بود جالبه که سلجوقیان و مغولها و تیموریان هم که ایران رو تصاحب کردن زبان ایرانی رو یاد گرفتن و با اون زبان صحبت میکردن و حتی فرزندانشون رو هم به مدارس ایرانی میفرستادن

(۳۵)

تا با فرهنگ و زبان غنی پارسی آشنا بشن ولی شاه اسماعیل هیچوقت اجازه نداد که در محاورات دربار و ادارات دولتی زبان پارسی اعمال بشه و مردم رو مجبور کرد تا ترکی یاد بگیرند.
آذربایجان که پیشتر از مناطق دیگه به دست قزلباشان افتاده بود و اونجا رو پایتخت خودشون قرار داده بودن

(۳۶)

بقایای مردمی که از ترس جونشون برای زنده موندن بزور شیعه شده بودن خودشون رو مجبور دیدن تا زبان ترکی رو یاد بگیرن و به همین دلیل در مدت کوتاهی گویش آذری که یک لهجه کهن ایرانی بود متروک موند و زبان ترکی جاش رو گرفت و آذربایجان عملا یک منطقه ترک زبان شد، به طوری که کسانی که

(۳۷)

در عصر حاضر زندگی میکنن تصور میکنن که این منطقه از دیرباز سرزمین ترکان بوده. به همین خاطر هست که افراد آگاه و مطلع ، مخالفین سرسخت پانترک های متقلب هستن.
در چند دهه اخیر بعضی ها تو ایران علاقه دارن که زبان ترکی آذربایجان رو زبان آذری بنامند، این یک اشتباه بسیار بزرگه

(۳۸)

که عده ای ندونسته و عده ای تعمدی این لفظ رو بکار میبرن. درستش اینه که بگیم «زبان ترکی با لهجه آذربایجانی» ولی اگه ترکی آذربایجانی رو «آذری» بنامیم اشتباهی فاحش مرتکب شدیم این مثل این میمونه که تصور کنیم همه مردم آذربایجان که ترک زبان هستن نژادشون ترکه. بخش اعظم مردم

(۳۹)

آذربایجان ایرانی تبارن ولی در اثر اجباری که در زمان صفوی براشون بوجود اومد زبانشون ترکی شد. ایرانیان از قرن های دوم تا چهارم هجری ناچار شدن دین خودشون رو رها کنن و مسلمون بشن و بعد از اون در گذر زمان چنان با آیین گذشته شون بیگانه شدن که حتی بعضی از عربی نویسان ایران، از

(۴۰)

دین کهن ایرانی با نفرین و لعنت یاد کردن و هیچ‌ ایرانی هم بابت این اهانت ها به جاییش برنخورد.بعد در زمان شاه اسماعیل هم مجبور شدن مذهبشون رو هرچی که بود چه شیعه و چه سنی و...رها کنن و مذهب شیعه صفوی رو بپذیرن تا از گزند تبر داران تبرائی جون سالم بدر ببرن و باز امروز

(۴۱)

میبینیم که با گذشت قرن‌ها از دوران صفویه مردم امروز ایران به این دین شیعه صفوی عادت کردن و خیلی ها اون رو دین نیاکانشون بحساب میارن.
وقتی که شاه اسماعیل در ایران سلطنتش رو شروع کرد نه کتابی که موافق مذهب قزلباشان باشه وجود داشت و نه فقیهی وجود داشت که هم عقیده اونها باشه

(۴۲)

نه اصول و قواعد فقهی داشتن نه چیزی که باهاش بتونن مردم رو شستشوی مغزی بدن ، اینجا بود که کم کم در اواخر حکومت اسماعیل و اوایل سلطنت شاه تهماسب این نیاز احساس شد به همین جهت برای شکل دهی و سازمان یافته کردن عقاید شیعه صفوی عده ای از فقهای شیعه رو از روستاها و کوهستان های

(۴۳)

جنوب لبنان وارد ایران کردند تا در میان قزلباشان و مردم به تبلیغ دین بپردازن.
اونها با خودشون برخی از کتابهای مذهبی رو از لبنان به ایران آوردن تا از اونها به عنوان متون مرجع عقیدتی تشیع صفوی استفاده کنن. اولین کتاب شیعی که یک فقیه لبنانی وارد ایران کرد کتابی بود بنام

(۴۴)

« قواعد الاسلام» نوشته جمالدین ابن مطهر حلی و پیش از این کتاب اونطور که خود حسن روملو بیان کرده نه کسی در ایران از اصول مذهب شیعه صفوی اطلاعی داشته و نه هیچ کتاب مذهبی که در باب مذهب تشیع صفوی نوشته شده باشه در ایران یافت میشد.
کم کم تعداد این فقیهان مفتخوری که از مناطق

(۴۵)

کوهستانی جنوب لبنان وارد ایران میشدن افزایش پیدا کرد و اینها همه کاره دین در دولت صفوی شدن و کل دستگاه دینی در انحصارشون قرار گرفت و با تئوریهائی که پرداختند به این مذهب عتیقه شکل دادن و شدن عامل سیه روزی بدبختی و عقب ماندگی ما ایرانیان تا به امروز.

(پایان بخش ششم)
بخش

(۴۶)

بعدی رو حتما دنبال کنید که تاریخچه آخوند و ورودش به ایران رو بررسی میکنیم با هم و اینکه ببینیم خرافات و احادیث قلابی چطور باب شد و بدونید که آخوندهای امروزی حکومت هیچکدوم ایرانی نیستن و اکثریتشون بازماندگان همون آخوندهای بیگانه لبانی و عراقی هستن که مملکت ما رو اشغال کردن.

(۴۷)