Thread by @MMehran

1/13) اواسط دهه‌ی هشتاد میلادی، بی‌بی‌سی دست به ساخت مینی-سری جسورانه زد به نام
Edge of Darkness
که در ایران با نام "لبه تاریکی" دوبله شد.
فارغ از تمام زیبایی‌هایی که این اثر داشت، موزیک آن بیش از هر چیزی در خاطره‌ها ماند.

چرا؟ چرا بین این همه سریال آن سال‌ها این موزیک؟

2/13) این سریال 1985 پخش شد. فارغ از تمام جسارت‌های دیگر، تهیه‌کننده‌ی بی‌بی‌سی ساخت آهنگ آن را به #اریک_کلاپتون سپرد که آن روزها 39 ساله بود و هیچ تجربه‌ای در ساخت موسیقی فیلم نداشت!
او هم که دیده بود کار برای او بیش از حد بزرگ است به سراغ #مایکل_کیمن رفت که چاره‌ای بکنند.

3/13) نتیجه اثر فوق‌العاده‌ای شد که در توئیت اول شنیدید.
این چند خط در این مورد است که امروز با توئیت لیلای عزیز به یاد این موزیک افتادم. (همین جا از دوستان داخل ایران که ممکن است صیانت شده باشند و نتوانند ویدیوها را ببینید، معذرت می‌خواهم).

https://twitter.com/Leila52959782/status/1667249707347767300?s=20

4/13) اگر سریال را ندیده‌اید، می‌توانم این طوری برایتان اسپویل کنم که دختر قهرمان فیلم در وضعیتی بسیار رازآلود کشته می‌شود تا قهرمان را درگیر هزارتوهای پیچیده‌ی و کثیف قدرت و سیاست کند.
کلاپتون و کیمن این تقابل را با تنهایی گیتار الکتریک در یک ارکستر سمفونیک تجسم کردند.

5/13) آن چه که در توئیت قبلی دیدید، اجرای عمومی این کار است.
به شروع آرام آن را با کنتراباس و سازهای زهی خانواده‌ی ویولن توجه کردید؟
با وجود این شروع آرام، گویی آرامشی در کار نیست. تعلیق از همان ابتدا با بم‌ترین گستره‌ی صوتی در خانواده‌ی سازهای زهی، شکل می‌گیرد

6/13) تا حدود ثانیه‌ی 30 که اعضای کوچک‌تر این خانواده با صداهای زیرتر حدود ده ثانیه همان تم را ادامه می‌دهند. و ناگهان صدای ناآشنا با این فضا، گویی این نظم را آشفته می‌کند.
این صدای گیتار الکتریک کلاپتون است. اما با وجود تفاوت آشکارش، گویی سر آشوب ندارد.

7/13) حالا سریال را به خاطر بیاورید. کاراکتر رونالد کرِیوِن، با بازی باب پک، شاید وصله‌ی ناجوری در نظم هارمونیک قدرت باشد، اما اگر دخترش کشته نمی‌شد، سر آشوب نداشت.

8/13) اما کشته شدن "اما کرِیوِن" نظم دراماتیک اثر را از هم می‌پاشد.
رونالد پدر او در قامت پروتاگونیست داستان، تصمیم به تقابل با تمام نظم پرقدرتی می‌گیرد که صداهایی بسیار متفاوت و کهن‌تر از او دارند.
این قسمت را گوش کنید:

9/13) از این جا دیگر خط ملودیک روایت موسیقایی به طور کامل از دست سازهای آرشه‌ای خارج شده است. گیتار الکتریکی که ملودی اینسترومنتال راک دهه‌ی هفتاد را روی صحنه آورده، راوی یگانه‌ی موسیقی است.

10/13) این تقابل، فضای تاریک داستان را تقویت می‌کند. چیزی که در طراحی بصری اغلب سکانس‌های فیلم هم می‌بینیم.
سکانس‌های آغازین را ببینید:

11/13) حالا می‌شود فهمید که چرا موزیک آهسته گام برمی‌دارد، و پیش از آن که به اوج برسد، گویی در محدوده‌ای بسته و فضایی به شدت درونگراست و حس خطر، بی‌ثباتی و ناامنی تصویر شده است.

12/13) اما در نهایت آن فروپاشی رخ می‌دهد. فضای فیوژنی که با اینسترومنتال راک در محیط ارکستر سمفونیک شکل گرفته، با هیجان بالای سازهای کوبه‌ای و بادی‌های برنجی به اوج می‌رسد و با تنهایی گیتار و آرامش شدنش، و ضربه‌های درامز تمام می‌شود. (داستان را یادتان هست؟)

13/13) این موزیک جایزه‌های ارزشمندی را برای کلاپتون و کیمن به همراه آورد و به خاطره‌ی جمعی نسلی از دوست‌داران جادوی تصویر و موسیقی تبدیل شد.

از این که حوصله کردید و خواندید و شنیدید، ممنونم.

و مرسی از لیلای عزیز که بحث‌ش را پیش آورد.
@Leila52959782