2/6) این سرود "دیدبان راین" چیزی در مایه‌های "سلام فرمانده" ماست، البته میراث هنری آلمان را باید مد نظر داشت و طبعن نسبت دیدبان راین به سلام فرمانده مثل نسبت واگنر است به آهنگران.
۲/۱۱) جمهوری اسلامی تلاش می‌کرد تا هر طوری شده به عنوان یک حاکمیت عرفی مثل هر کشوری در دنیا، با کشورهای دیگر در ارتباط باشد و در این میان دیکتاتور منفور رومانی گزینه‌ی مناسبی به نظر می‌آمد 
2/7) در مورد عظمت گوگول در ادبیات روسیه، نظر مشهوری وجود دارد که احتمالاً همه بارها شنیده‌ایم این که "همه‌ی ما از زیر شنل گوگول بیرون آمده‌ایم."
2/8) یکی چیزهایی که تماشای فیلم‌های #آکیرا_کوروساوا به طرز فوق‌العاده‌ای جذاب می‌کند، این است که می‌توانید هر لحظه که دوست داشتید، روی پلانی فیلم را نگه دارید و یک عکس خوب را تماشا کنید. 
2/15) آن‌ها که ردیف اول نشسته‌اند، از راست: احمد صدر حاج‌سیدجوادی، مهدی بازرگان تبریزی، و یدالله سحابی اند، 
2/16) شاید از این جا شروع کنیم که این نقاشی کار چه کسی است، بد نباشد.
2/19) در نگاه اول یک نقاشی قرن نوزدهمی، مثل همه‌ی نقاشی‌های آن دوره است. اما حتا اگر مخاطب نقاشی و هنرهای تجسمی هم نبوده باشید، با دیدن این نقاشی یک چیز بلافاصله توجه شما را جلب می‌کند.
2/11) این شوخی‌ای است که #شوپنهاور با #کانت و درک فلسفی او می‌کند.
2/13) کل کار این است. مجسمه‌ای با عنوان
2/9) گزاره‌ی اول:
2/20) انسان هرگز به اندازه‌ای که مسحور روایت شده است، شیفته‌ی چیزی نشده. از زمانی که تاریخ به خاطر دارد، همیشه خواستیم روایت کنیم و روایت بشنویم. تمام آن چه که دین خوانده می‌شود، روایتی است که باورمندان آن، آن باور کرده‌اند.
2/8) به نظر می‌رسه این کار دیجیتال آرتیست روس، با نام (احتمالاً مستعار) گالینا ژیگانووا باشه. که سال 2007 برای فروش و پوستر و چاپ روی تی‌شرت و اینا طراحی کرده.
2/11) (مثل اغلب رشته توئیت‌هایم، اخطاری را که اخلاقاً خودم را ملزم می‌دانستم، دادم. حالا ادامه‌ی ماجرا)
2/18) برای این که بهتر ببینید در مورد چی داریم حرف می‌زنیم، این جا آن‌ها را با دایره‌های قرمز مشخص کرده‌ام: 
2/11) این که حالا یک جورهایی ستاره‌های توی آسمان هستند و دهکده و کلیسایش هم آن پایین دیده می‌شود. با این حال چرا از خودمون نمی‌پرسیم یه چیز به این گندگی سمت چپ نقاشی دقیقن چیه؟ اصلن زیباست؟! 
۲/۸) اول این که زئوس، خدای خدایان یونان باستان، #سیزیف را به مجازاتی بی‌حاصل و بی‌پایان محکوم می‌کند که باید سنگ بزرگی را تا بالای قله‌ای ببرد و قبل از رسیدن به آخر، این سنگ پایین می‌غلتید و سیزیف باید شاهد بازغلتیدنش باشد و تا ابد مجازات ادامه دارد. 
