Gisteren was het Wereld Daklozen Dag: geen dag om trots op te zijn. Wereldwijd zijn er meer dan 100 miljoen daklozen. In Nederland is het aantal daklozen afgelopen tien jaar tijd meer dan verdubbeld. De helft daarvan betreft jongeren tussen de 18 en 27 jaar.
Mijn dag begon gisteren met een verkracht, dakloos meisje van krap 20 jaar oud die midden in de nacht door de politie naar de Pauluskerk was gebracht.
We legden haar op een bed neer.
Steeds vaker krijgen we patiënten aangeboden vanuit ambulances, politie en zorginstellingen:
waar reguliere zorg de deur veel te snel sluit, blijft onze deur open.
Want wij zijn een kerk.
Later die dag kwam @MaartenOoijen . Hij schrok van de verhalen van @GabyWalters en mij.
Van zieke mensen die hulp wordt geweigerd. Ik vertelde hem over de verslaafde man met de ernstige beenwond, die niet in het ziekenhuis mocht blijven - waardoor ik een crowdfunding ben gestart. Na alle ophef die ik had gemaakt werd ik later ontboden in het betreffende ziekenhuis,
waar ik in gesprek ging met artsen en managers van de spoedeisende hulp en de afdeling chirurgie. Waar Maarten had verwacht dat ze berouw zouden tonen, legde ik uit dat er geen sprake was van een 'mea culpa': ze bleven bij hun beleid en gingen haarfijn uitleggen waarom het...
wel terecht was deze man de straat op te sturen.
Tja.
Ik vertelde over de dakloze moeder met twee kinderen die geweigerd wordt tot de maatschappelijke opvang, waarna ik ook een crowdfunding ben gestart, wat vervolgens nóg een reden was voor de gemeente haar niet te helpen.
Kastjes naar muurtjes. Muurtjes naar kastjes.
Het zijn de desastreuze gevolgen van marktwerking en decentralisatie in de zorg, waar we talloze verschotte ambtenaren en zorgprofessionals hebben die met alle liefde de hele dag langs elkaar heen werken.
Hulp in Nederland is een soort mistachtige instantie. Duidelijk waarneembaar, onmogelijk te grijpen. De verantwoordelijkheden van professionals zijn zo zorgvuldig opgedeeld dat ze nooit direct en volledig te lokaliseren zijn.
Doodnormale rechtszekerheden staan al lang op het spel. Onrechtvaardig, maar verkocht alsof het iemands eigen schuld is. Beleidsdoelen en resultaten worden door elkaar gehaald - berekende omvang besparing is de rechtvaardiging, effect op mensen wordt niet gemeten.
En dit kost veel geld.
Ik heb ook niet direct de oplossing. Ik weet wel: een nieuwe werkgroep of overlegtafel helpt niet. Het probleem is een systeemprobleem, en de problemen zijn niet binnen één ministerie te vatten.
Ik doe alleen wat ik kan, en dat is heel dicht bij een patiënt staan en helpen bij de basis. Misschien moeten we dat allemaal wat meer doen.
Drie concrete punten:
- De verkokering moet uit de financiële stroom
- Mensen moeten nú van de straat: dan maar meer opvang en een permanente openstelling van de winteropvang
- Als bestaanszekerheid het probleem is, is zorg symptoombestrijding
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Afgelopen jaren is ook bijzonder veel geïnvesteerd in prachtige stenen.
Rijdende over de Erasmusbrief, uitkijkende over een indrukwekkende skyline met de bijzondere Zalmhaventoren, zal je je niet realiseren dat 1 op de 5 mensen leven in armoede
Het Centraal Station kreeg een make over, er komt een nieuwe brug van zo'n 635 miljoen, de renovatie van het Boijmans museum gaat zo'n 102 miljoen kosten, de renovatie van de bibiotheek (waarom is dit nodig?) 160 miljoen: er mag wat geïnvesteerd worden in aanzien.
Ook Rotterdam:
De stad wordt dit jaar geteisterd door een geweldsgolf van explosies en schietpartijen. Dit jaar waren er al zeker 104 explosies, een verdubbeling ten opzichte van vorig jaar. Hoewel het aantal schietpartijen afneemt, is er per saldo een enorme toename van geweld
Woedend stond mijn patiënt dinsdag voor mijn neus. Hij was geweigerd door het @Franciscuszorg, omdat hij niet verzekerd was.
Onlangs werd hij onwel. De eerste hulp van een ander ziekenhuis adviseerde hem snel een afspraak met de specialist te maken: hij had een heftige ziektegeschiedenis met onder andere 7 stents in zijn hart - er was een risico.
We besloten samen met ziekenhuis te bellen - immers er is een regeling van het CAK en de man was al bezig met een aanvraag voor zijn zorgverzekering: het zal snel in orde komen.
,,Eh" zegt de baliemedewerker ,,Ik mocht hem niet plannen van de specialist omdat hij onverzekerd is"
Omdat ik boos ben, nadat ik ben aangekomen bij een tweekamerappartement op de negentiende verdieping van een flat. De ramen zijn afgeplakt met lakens en het laminaat is onderbroken.
“Spreekt hier iemand Nederlands?”, vraag ik in het duister.
In een schemerige kamer word ik begroet een vrolijk jongetje. Hij spreekt Nederlands, met een Turks accent, want hij leerde spreken op straat. Voertaal in huis is Spaans. Naar school gaat hij niet: hij bestaat niet.
Zijn moeder vind ik als ik naar achteren loop in een kamer van nauwelijks vier vierkante meter dat functioneel is ingedeeld: met één bed waar ze met z’n drieën in slapen. Aan de randen zijn dozen opgestapeld als kastruimte. Ik schuif er een paar aan de kant en kruip naar de vrouw
Een zieke, dakloze patiënt kwam eergisteren bij mijn collega. Hij was een aantal dagen ervoor op straat in elkaar geslagen met een loden pijp. De wond aan zijn hand was gaan infecteren. Hij voelde zich zwak, koud en duizelig.
Hij had ernstige wondroos, mogelijk een (geïnfecteerde) botbreuk en geen tetanusbehandeling gehad - kortom: het was ernstig. Mijn collega stuurde hem door naar de eerste hulp.
Na boze reacties op mijn bericht van gisteren 'dat zorg echt niet zomaar wordt geweigerd' deel ik graag de beenwond van een patiënt van mij die zo op straat sliep.
Kijk maar eens.
Hij is namelijk het ziekenhuis uitgezet omdat zijn problemen niet als ernstig genoeg zijn beoordeeld.
Dit is gewoon een verzekerde, Rotterdamse patiënt. Toch probeerde ik hem dagen een bed te geven, omdat ik inschat dat deze wond vanaf de straat zo snel nog erger wordt -
dat hij zijn been verliest of dood gaat.
Niemand wilde verantwoordelijkheid nemen. Niet de specialisten, noch zijn behandelaren bij de GGZ, waar hij nota bene onder behandeling is.
Dit is een filmstill van de film die we maakten van Amro.
Negenendertig (!) jaar sliep hij onder stapels dekens. Regende nat met slecht weer. Werd 'thuis' bestolen, in elkaar geslagen en midden in de nacht in zijn buik gestoken.
Hij is één van mijn eerste patiënten in de kerk. Hij is ook één van de eersten die me continu confronteerde met mijn gepriviligeerde bril, wat leidde tot ongemakkelijke situaties - zoals de eerste keer dat we samen uit eten gingen.
Want wat zeg je eigenlijk tijdens zo'n etentje?
"Ik heb zin in een glas houtgerijpte Chardonney" (want dat had ik)
"Ik ben moe van werk" (want dat was ik)
"Het is wel een beetje slecht weer vandaag hè" (want dat was het, en ik baalde dat mijn haar slecht zat)