Het begon met deze brief.

Een verzoek van de Gemeente Rotterdam om zowat het hele medisch dossier van mijn patiënt naar hen toe te sturen.

Waarom?

Zodat ze extra geld krijgt om ‘geholpen te worden’ met haar energierekening. Toen ik deze brief met haar besprak maakte het haar bang. Ze had geen idee dat de gemeente zoveel van haar wil weten.

,,Kun je me even alles over haar HIV, thalassemie, menstruaties, bloedarmoede, buikoperaties en incontinentie vertellen?"

Nederland is een land geworden waar we een meisje van 26 jaar op straat laten slapen.

Dat accepteer ik niet.

Dus slaapt ze vanaf nu in een hotel. Zondag ging ik pizza eten met mijn gezin. We kwamen haar tegen.

Zesentwintig jaar.

Mijn zoontje van acht gaf haar zijn Pokemon kaart voor bescherming. Maar ik vroeg of ze dinsdag naar me toe wilde komen.

Een persoonlijk 🧵 over wat letterlijk de klappen opvangen op werk, mij over de huidige toestand van Nederland leert
⬇️
Mijn patiënt staat dringt voor de deur, maar ik ben bezig. Hij stormt naar binnen, de verpleegkundige probeert hem tegen te houden en wordt op de grond geslagen Op weg naar de kerk word ik uitgescholden door iemand die buiten slaapt omdat de winteropvang is gesloten vanwege het 'warme' weer.

In de kerk struikel ik over de hoofden. Ik pluk er een 21-jarige jongen uit: hij is chronisch ziek en de gemeente krijgt een zak geld om onderdak

Mijn patiënt probeerde ooit haar zoon te wurgen. Ze is één van de liefste moeders die ik ken.

Mijn patiënt slaat zijn vrouw. Iedere keer als ik met hem praat, sta ik versteld van zijn warme karakter.

Een patiënt van mij was verslaafd en dealde. Hij speelt nu met mijn kinderen Veroordeel je mij nu?

Afgelopen week sprak ik voor een groep ambtenaren. Ik vertelde over Rilana, een vrouw wiens leven bergafwaarts ging nadat zij slachtoffer werd van de toeslagenaffaire. Ik vertelde over het gesprek met een wijkteamwerker.

,,Wat is jouw rol?", vroeg ze.

Dit raadseltje heet: wie oh wie draagt de verantwoordelijkheid? Helpen jullie oplossen?

Dit is Michal. In 2009 werkte hij 4 jaar in Nederland om weer terug naar Polen te gaan. Op verzoek van een uitzendbureau kwam hij in 2020 terug en heeft hij drie jaar in de bouw gewerkt.

Bij een ongeluk op een steiger verbrijzelde hij zijn hiel. Hij kon niet meer werken en de huur in @schiedam_nl niet meer betalen: hij slaapt met zijn verbrijzelde hiel inmiddels al 5 maanden in het Beatrix park.

Hij klopte daar aan bij de gemeente maar werd weggestuurd:

Gisteren was het Wereld Daklozen Dag: geen dag om trots op te zijn. Wereldwijd zijn er meer dan 100 miljoen daklozen. In Nederland is het aantal daklozen afgelopen tien jaar tijd meer dan verdubbeld. De helft daarvan betreft jongeren tussen de 18 en 27 jaar. Mijn dag begon gisteren met een verkracht, dakloos meisje van krap 20 jaar oud die midden in de nacht door de politie naar de Pauluskerk was gebracht.

We legden haar op een bed neer.

Steeds vaker krijgen we patiënten aangeboden vanuit ambulances, politie en zorginstellingen:

Rotterdam, een mooie stad - zeker

Afgelopen jaren is ook bijzonder veel geïnvesteerd in prachtige stenen.

Rijdende over de Erasmusbrief, uitkijkende over een indrukwekkende skyline met de bijzondere Zalmhaventoren, zal je je niet realiseren dat 1 op de 5 mensen leven in armoede Het Centraal Station kreeg een make over, er komt een nieuwe brug van zo'n 635 miljoen, de renovatie van het Boijmans museum gaat zo'n 102 miljoen kosten, de renovatie van de bibiotheek (waarom is dit nodig?) 160 miljoen: er mag wat geïnvesteerd worden in aanzien.

ga ze aanklagen!"

Woedend stond mijn patiënt dinsdag voor mijn neus. Hij was geweigerd door het @Franciscuszorg, omdat hij niet verzekerd was. Onlangs werd hij onwel. De eerste hulp van een ander ziekenhuis adviseerde hem snel een afspraak met de specialist te maken: hij had een heftige ziektegeschiedenis met onder andere 7 stents in zijn hart - er was een risico.

Ik word ontslagen.

Omdat ik boos ben, nadat ik ben aangekomen bij een tweekamerappartement op de negentiende verdieping van een flat. De ramen zijn afgeplakt met lakens en het laminaat is onderbroken. “Spreekt hier iemand Nederlands?”, vraag ik in het duister.

In een schemerige kamer word ik begroet een vrolijk jongetje. Hij spreekt Nederlands, met een Turks accent, want hij leerde spreken op straat. Voertaal in huis is Spaans. Naar school gaat hij niet: hij bestaat niet.

#Zorgweigering.

De eerste dag na mijn vakantie en ja hoor: Bingo! Een zieke, dakloze patiënt kwam eergisteren bij mijn collega. Hij was een aantal dagen ervoor op straat in elkaar geslagen met een loden pijp. De wond aan zijn hand was gaan infecteren. Hij voelde zich zwak, koud en duizelig.

Na boze reacties op mijn bericht van gisteren 'dat zorg echt niet zomaar wordt geweigerd' deel ik graag de beenwond van een patiënt van mij die zo op straat sliep.

Kijk maar eens. Hij is namelijk het ziekenhuis uitgezet omdat zijn problemen niet als ernstig genoeg zijn beoordeeld.

Dit is gewoon een verzekerde, Rotterdamse patiënt. Toch probeerde ik hem dagen een bed te geven, omdat ik inschat dat deze wond vanaf de straat zo snel nog erger wordt -

Dit is een filmstill van de film die we maakten van Amro.

Negenendertig (!) jaar sliep hij onder stapels dekens. Regende nat met slecht weer. Werd 'thuis' bestolen, in elkaar geslagen en midden in de nacht in zijn buik gestoken. Hij is één van mijn eerste patiënten in de kerk. Hij is ook één van de eersten die me continu confronteerde met mijn gepriviligeerde bril, wat leidde tot ongemakkelijke situaties - zoals de eerste keer dat we samen uit eten gingen.

Want wat zeg je eigenlijk tijdens zo'n etentje?

Vandaag ben ik 40 geworden! 

Het was een pittig jaar. De problemen in mijn stad worden heftiger.

Als straatarts voel ik me een kanarie in de kolenmijn: ontwikkelingen ontvouwen zich life voor me. Wat ik nu zie, had ik een paar jaar geleden niet geloofd. Meer en meer Rotterdammers vallen door het vangnet.

Zo begeleid ik nu een dakloze moeder met een kindje van 2 jaar en een kindje van 7 maanden. Ze geeft borstvoeding. 

Ze krijgen geen plek in een opvang. Omdat ze zich niet kan inschrijven krijgt ze geen geld en geen urgentie

Een whatsapp van het Rode Kruis. Een hoogzwangere vrouw klopt bij hun aan omdat ze bij ziekenhuizen wordt weggestuurd: kan ze naar mij?

Als ik haar zie is ze bijna uitgerekend. Ze is niet ongedocumenteerd, alleen (nog) niet verzekerd. Ze had een gecompliceerde eerste zwangerschap vanwege problemen bij haar bloedgroep en haar eerste kindje werd met een veel te laag geboortegewicht geboren.

Na Abdul is gisteren een andere dierbare, ongedocumenteerde patiënt van me onverwachts en jong overleden.

Simon.

De momenten dat hij woedend voor mijn neus stond kan ik bijna niet tellen. Tientallen keren maakten we ruzie en terecht. Want hij wilde iets dood normaals, dat ik niet kon geven: onderdak.

Dus behandelde ik allerlei straatgerelateerde problemen.

Die lopersvoeten gingen nog wel. Maar de ontsteking aan zijn achillespezen werd al lastiger.

Veel dingen die mijn patiënten overkomen kan ik niet geloven.

Lees dit bericht en laat het even goed op je inwerken.

Het betreft een verzoek van de Gemeente Rotterdam om zowat het hele medisch dossier van mijn patiënt naar hen toe te sturen. Waarom?

Zodat ze extra geld krijgt om ‘geholpen te worden’ met haar energierekening.

Toen ik deze brief met haar besprak maakte het haar bang. Ze had geen idee dat de gemeente zoveel van haar wil weten.

Een meisje valt op school en wil haar arm niet meer gebruiken. Ga naar de huisarts, is het advies.

Maar naar welke?

Alle praktijken om haar heen zitten vol: al bijna een jaar lukt het niet ergens binnen te komen. De moeder klopt aan bij twee huisartsen. Bij beide praktijken wordt het meisje weggestuurd.

Maar hoeveel tijd kost het om haar te zien? Tien minuten? Vijf?

Hoe verder men keek, hoe groter het leek. Hoe langer je leeft, hoe korter het duurt.