"Το αγόρι που νίκησε τα τανκς": Σαν σήμερα,16 Νοέμβρη 1973, στην διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όργανα της χούντας δολοφονούν το 17χρονο μαθητή Διομήδη Κομνηνό.Ο Κομνηνός, με καταγωγή απο την Κύπρο, προπαρασκευαζόταν για τις εξετάσεις του Πολυτεχνείου και ονειρευόταν να
γίνει μηχανικός η αρχιτέκτονας. Ήθελε να αγωνιστεί για την δημοκρατία. Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου 1973 βρισκόταν στο Πολυτεχνείο,ενώ λιγο πριν είχε συμμετάσχει και στις κινητοποιήσεις στην Νομική. Αργότερα, μεταξύ 21:30 και 21:45,βρέθηκε στη διασταύρωση των οδών Μάρνης και Γ
Σεπτεμβρίου, μαζί με άλλους συμμαθητές του, μεταφέροντας τραυματίες, με κίνδυνο της ζωής του. Δολοφόνοι της χούντας, απο την φρουρά του υπουργ.Δημοσίας Τάξεως, τον σημάδευσαν απο κοντινή απόσταση, 10 μέτρα. Η σφαίρα τον βρήκε στην καρδιά. Ο θάνατός ήταν ακαριαίος. Μεταφέρθηκε απο
διαδηλωτές και τον γιατρό Α. Κοντόπουλο στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΕΕΣ και από εκεί, νεκρός,στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών(μετέπειτα Γεν.Κρατικό).Ο δημοσιογράφος της Bελγικής και Ολλανδικής τηλεόρασης Άλμπερτ Κόεραντ, που τράβηξε το φιλμ δευτερολέπτων με την είσοδο του άρματος
μάχης στο Πολυτεχνείο, περιέγραψε μια συγκλονιστική ιστορία ("The boy who braved the tanks"-"Το αγόρι που νίκησε τα τανκς") για την γνωριμία του με τον Πατέρα του Κομνηνού, λίγες εβδομάδες μετά τα γεγονότα, ο οποίος του περιέγραφε τον γιό του σαν να ήταν ακόμα ζωντανός, ότι ήταν
στα γεγονότα, ότι πέρασε με επιτυχία στις εξετάσεις κ.α. Μετά απο τρία χρόνια και αρκετές συζητήσεις, ο Κοέραντ, πήγε στο σπίτι:"Όταν χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του Γιάννη μου άνοιξε μια κυρία και τη ρώτησα αν ήταν η μητέρα του αγοριού."Θέλω να σας συγχαρώ για τον εξαιρετικό
γιο σας. Άκουσα ότι πέρασε από τους πρώτους στις εξετάσεις. Ο σύζυγός σας μου είπε ότι θα γίνει μηχανικός.." "Ο γιος μου, απάντησε με θλίψη στη φωνή,δε θα γίνει ποτέ μηχανικός και δε θα μπει ποτέ στο Πανεπιστήμιο, πέθανε πριν από τρία χρόνια".Μετά,η φωνή της πνίγηκε σε ένα λυγμό,
"Σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού στην πύλη του Πολυτεχνείου". Το όνομα του Διομήδη Κομνηνού, του πρώτου νεκρού της εξέγερσης του 1973, του μαθητή που έδωσε την ζωή του και το λαμπρό μέλλον που είχε μπροστά του για να σώσει ανθρώπους απο τα κτήνη της χούντας, διαβάζεται στο
προσκλητήριο νεκρών κάθε 17 Νοέμβρη, με όλα τα ονόματα των νεκρών της εξέγερσης.Όταν η χούντα δολοφόνησε τον μαθητή, η ανακοίνωση που έβγαλε έλεγε "μεταξύ φονευθέντων είναι και ο Δ.Κομνηνός, ετών 17 με βεβαρημένο παρελθόν".Ο κομμουνιστής συγγραφέας Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής έγραψε:
"Βεβαίως
είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης
5 χρονών,στους ώμους του Πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο
10 χρονών,ξυπόλυτος, με μια φέτα ψωμί στην τσέπη,
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης
στα 12 ζητούσε δημοκρατία.
Στα 17 μ'ένα πλακάτ στο χέρι:
ψωμί-παιδεία-ελευθερία"
* Το όνομα του Διομήδη Κομνηνού ήταν το πρώτο στο πόρισμα για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου που εκδόθηκε το 1975 με βάση την έρευνα του εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
"Μη φοβάστε τα τανκς", "Κάτω ο φασισμός": Σαν σήμερα, 17 Νοεμβρίου 1973, κατά τη 1 τα ξημερώματα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο.Οι φοιτητές τοποθετούν ένα αυτοκίνητο πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς, ενώ ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον
εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: "Είμαστε αδέρφια", "Λαός και στρατός ενωμένοι". Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου. Πριν εκπνεύσει η διορία για την έξοδο των φοιτητών, ένα τανκ σπάει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου και
μαζί του εισβάλλουν ασφαλίτες και άντρες των ΛΟΚ, οι οποίοι επιτίθενται με λύσσα στους φοιτητές. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν φαντάροι που βοηθούν τους φοιτητές να γλυτώσουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν ασφαλίτες.Ορισμένοι θα καταφέρουν να ξεφύγουν. Η μετάδοση του σταθμού
"Με παραδέχεσαι ρε; με την πρώτη τον βρήκα στο κεφάλι": Έτσι πανηγύριζε ο φασίστας χουντικός αξιωματικός Ντερτιλής όταν πυροβόλησε πισώπλατα τον 20χρονο Μιχάλη Μυρογιάννη, στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ο Μυρογιάννης ήταν ηλεκτρολόγος από τη Μυτιλήνη που ζούσε στην Αθήνα. Το
μεσημέρι 18 Nοεμβρίου 1973, στην καταστολή που ακολούθησε την εισβολή της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο, ο Μυρογιάννης δέχθηκε επίθεση απο χωροφύλακες. Τραυματισμένος απο το ξύλο, άρχιζε να τρέχει για να ξεφύγει. Όταν ο Ντερτιλής είδε τον νεαρό να τρέχει, τον πυροβόλησε εν ψυχρώ στο
κεφάλι, στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρη. Μεταφέρθηκε στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο "Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών",όπου πέθανε αυθημερόν. Σύμφωνα με την κατάθεση του οδηγού του Ντερτιλή που ήταν αυτόπτης μάρτυρας, λίγο αργότερα
"Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία": Σαν σήμερα, 16 Νοεμβρίου 1973, η αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους φοιτητές κορυφώνεται. Έξω από το Πολυτεχνείο έχουν συγκεντρωθεί δεκάδες χιλιάδες λαού, ενώ το μεσημέρι ενώθηκαν μαζί τους και αγρότες των Μεγάρων. Την ίδια μέρα, οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης
προχώρησαν επίσης σε κατάληψη του Πολυτεχνείου της πόλης. Έως το βράδυ οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης έχουν ξεπεράσει τις 2.500. Κινητοποιήσεις έγιναν και στα Ιωάννινα.Με ανακοίνωσή του,το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ "καλεί το λαό μας να εκδηλώσει μαζικά τη συμπαράστασή του στους
φοιτητές". Από το απόγευμα η κατάσταση οξύνεται. Έξω από το Πολυτεχνείο και στο κέντρο της Αθήνας η αστυνομία επιτίθεται στους διαδηλωτές, κάνοντας χρήση ακόμα και πλαστικών σφαιρών. Οι συμπλοκές γενικεύονται γρήγορα. Πολλοί τραυματίζονται και μεταφέρονται στο Πολυτεχνείο. Ο
"Το αηδόνι του Ρεμπέτικου": Σαν σήμερα, 16 Νοεμβρίου 1971, πεθαίνει, πάνω στο πάλκο που τραγούδουσε, ο μεγάλος ρεμπέτης Στράτος Παγιουμτζής.Γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, το 1904. Πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Από παιδί,
μπήκε στο μεροκάματο: Αρχικά ψαράς κι έπειτα βαρκάρης, που μετέφερε τρόφιμα και άλλα εφόδια στα καράβια που άραζαν έξω απ' το λιμάνι. Όμως, το μεγάλο πάθος του ήταν το τραγούδι. Το 1934, η κομπανία του, με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Ανέστη Δελιά και τον
Γιώργο Μπάτη, πρωτοεμφανίζεται στον Πειραιά και γνωρίζει πολύ μεγάλη επιτυχία. Στα μέσα της δεκαετίας του '30, η φωνή του Στράτου Παγιουμτζή είναι ήδη μύθος. Από τότε αναφέρεται μόνο με το μικρό του όνομα, ακόμα και σε ετικέτες δίσκων. Συνεργάστηκε με
"Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του..δεν κρατεί άνθη" (Γ.Ράλλης). Σαν σήμερα, 16 Νοεμβρίου 1980, στην διάρκεια πορείας για το Πολυτεχνείο, τα ΜΑΤ της κυβέρνησης της ΝΔ δολοφονούν την Αθηναία εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλλου και τον Κύπριο φοιτητή Ιάκωβο Κουμή. Η
κυβέρνηση είχε απαγορεύσει στην πορεία να φτάσει στην Πρεσβεία των ΗΠΑ (διαχρονικός στόχος των αστικών κυβερνήσεων). Όταν επιχειρήθηκε διαδήλωση, ακολούθησε όργιο βίας των ΜΑΤ, με κυβερνητικές εντολές. Εκτός από τα ΜΑΤ, επιτέθηκαν με αγριότητα στους διαδηλωτές και οι χωροφύλακες,
που είχαν ξύλινα μασίφ γκλομπ. Η Σταματίνα Κανελλοπούλλου,20χρονη εργάτρια απο το Περιστέρι μεταφέρθηκε αιμόφυρτη στο Ιπποκράτειο,όπου άφησε την τελευταία της πνοή. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση έφερε 18 χτυπήματα στο κρανίο, πολλαπλά κατάγματα και βαριά κρανιοεγκεφαλική
"Να πεθαίνεις αγωνιζόμενος ενάντια στην αδικία είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής": Σαν σήμερα,10 Νοεμβρίου 1995, η χούντα της Νιγηρίας εκτελεί (δολοφονεί)τον αγωνιστή συγγραφέα οικολόγο Κεν Σάρο-Ουίουα,ηγέτη του κινήματος ενάντια στην πετρελαϊκή Shell, που είχε ρημάξει την χώρα.
Το 1993, το κίνημα είχε διοργανώσει ειρηνικές πορείες εκατοντάδων χιλιάδων Νιγηριανών, που δικεδικούσαν δίκαιο μερίδιο από τα κέρδη της εξόρυξης πετρελαίου και επανόρθωση της περιβαλλοντικής καταστροφής της γης τους. Την ίδια χρονιά, η Shell αναγκάστηκε να σταματήσει τις
δραστηριότητές της στην περιοχή, ενώ η Νιγηριανή χούντα κατέβασε το στρατό. Ο αγώνας ενάντια στην Shell και την χούντα άρχισε να προκαλεί διεθνές ενδιαφέρον. Αποφάσισαν να δολοφονήσουν τους ηγέτες του κινήματος. Ο Σάρο-Ουίουα είχε φυλακιστεί και συλληφθεί ξανά στο παρελθόν