(…) πάνω που μάθαμε να περπατάμε, οι φοιτητές, που μπαφιάσανε να κολυμπάνε τόσα χρόνια μέσα στη μαλακία που λεγότανε πολιτική γραμμή των αντιστασιακών οργάνων και των πολιτικών κομμάτων, γράψανε στα νεανικά τους αρχίδια όλα τα κόμματα, επαναστατικά και μη,
και σενιάρουνε μια "τρελή" ιστορία που έκανε όλες τις αυθεντίες – εξουσίες, μπάτσους και καθοδηγητάδες – να χεστούμε απάνω μας. Κατέλαβαν το Πολυτεχνείο,κλείστηκαν μέσα κι έριξαν το σύνθημα «Λευτεριά ή Θάνατος».
Έγινε χαμός,πέσανε κορμάκια παιδιών, αλλά μαζί και η πρώτη χούντα, ήρθε η δεύτερη, αλλά δεν είχε κότσια να κρατηθεί. Εκφρασμένη πια η αντίθεση της νεολαίας και του λαού, έμπαινε σα φουρτουνιασμένη θάλασσα στο ύφαλο ρήγμα της χούντας.
Αφού λοιπόν πούλησε την Κύπρο στους Τουρκοαμερικάνους, έπεσε κι αυτή, κι από τότε κάθε Νοέμβρη γιορτάζουνε την επέτειο του Πολυτεχνείου, και όλη η ηγεσία των πολιτικών κομμάτων πηγαίνει και καταθέτει στεφάνια και βγάζουν λόγους για τα ηρωικά παιδιά του Πολυτεχνείου
και για το ποιος τους εκμεταλλεύεται καλύτερα, ξεχνώντας ότι λέγανε, θα μας κάψετε, τσογλάνια, με τις τρέλες σας, διότι όλων η γραμμή ήταν σύνεση και όχι σύγκρουση, τι να πεις…
Ρε συ,ύστερα,να πούμε, από εφτά χρόνια δικτατορίας, ξαναβρικολάκιασε όλο το φάσμα της πολιτικής ηγεσίας, κι αφού φάγανε όλη σχεδόν την ηγεσία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τη μόνη ελπίδα για μια βαθιά ανανέωση της πολιτικής ζωής που γέννησε
η ελληνική κοινωνία
μετά την Εθνική Αντίσταση, ξαναβγήκαν στα μπαλκόνια σα να μην έτρεξε τίποτα, σα να πούμε, τα εφτά χρόνια μιας ηλίθιας δικτατορίας ήταν ένα όνειρο κι όχι ένα όνειδος για όλους τους πολιτικούς και για όλα τα κόμματα. Χεσ’ τα…
Χρόνης Μίσσιος
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Έτσι μοιάζει ένας βασιλιάς στις τελευταίες στιγμές της ζωής του
Η σκηνή απαθανατίστηκε από τον φωτογράφο
Larry Pannell,ο οποίος κυκλοφόρησε αυτή τη συγκλονιστική φωτογραφία το 2018.
"Τον βρήκαμε ξαπλωμένο στο γρασίδι, εξουθενωμένο κι ανίκανο να κινηθεί.
Δεν ήμασταν περισσότερο από ένα μέτρο μακριά του καθώς πέθανε στη σκιά ενός δέντρου.Πέφτοντας
η κάμερά μου,κοιτάξαμε
ο ένας τον άλλο, κλείνοντας τα μάτια μας για αυτό.Φαινόταν σαν να τελείωνε μια εποχή,
ήθελα απλώς να ξέρει ότι δεν θα πέθαινε μόνος του καθώς πάσχιζε να αναπνεύσει
Καθώς δυσκολευόταν να αναπνεύσει, το στήθος του πονάει μόνο από καιρό σε καιρό. Μετά ένα τελευταίο γαργαλητό, η τελευταία του πνοή, είχε φύγει.
«Το αίμα δεν έχει σημασία, η καρδιά έχει.
Η αγάπη αρκεί»
Η Κατερίνα Αθανασιάδου γνώρισε τη Μαρία τυχαία πριν από έντεκα χρόνια στο πλατύσκαλο μιας πολυκατοικίας της Κυψέλης.
Η μία ήταν στα 60,
η άλλη μόλις 7 ημερών.
Την είχε στο μάρσιπο
η Σάντρα,η μαμά της,
η οποία ηταν μετανάστρια από την Γκάνα που εργαζόταν
ως καθαρίστρια κι ετοιμαζόταν να βγει
για δουλειά.
«Πού πας;», τη ρώτησε
η κ. Αθανασιάδου με το θάρρος της γειτόνισσας που είναι παραπάνω
από γειτόνισσα.
Εκείνη της είχε βρει αυτό το μικρό διαμέρισμα να μείνει, εκείνη της το είχε εξοπλίσει, όπως έκανε για πολλές γυναίκες μετανάστριες που εκείνη την εποχή συνέρρεαν στη γειτονιά.
Είχε μάλιστα ανοίξει έναν χώρο βοήθειας
για όλους αυτούς τους ανθρώπους
Όταν ο Χαρούκι Μουρακάμι,ο πιό σημαντικός σύγχρονος Ιάπωνας συγγραφέας,
πήγε με τα χίλια ζόρια να παραλάβει το λογοτεχνικό βραβείο Ιερουσαλήμ
το 2009..
Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί την ομιλία αποδοχής του βραβείου μπροστά στο ισραηλινό κοινό :
''...Ήλθα σήμερα στην Ιερουσαλήμ ως συγγραφέας,δηλαδή ως επαγγελματίας αφηγητής ψεμάτων.
Σήμερα, όμως, δεν προτίθεμαι να πω ψέματα.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ.
Υπάρχουν κάποιες ημέρες τον χρόνο που λέω την αλήθεια, και σήμερα είναι μία απ΄ αυτές.
Επιτρέψτε μου λοιπόν
να καταθέσω ένα πολύ προσωπικό μήνυμα.
Κάτι που έχω πάντα στο μυαλό μου όταν γράφω μυθιστορήματα.
Δεν έχω φτάσει ακόμα να το γράψω σ΄ένα κομμάτι χαρτί και να το κολλήσω στον τοίχο• θα έλεγα ότι είναι χαραγμένο στον τοίχο του μυαλού μου.
Και είναι το εξής:
"Το να είσαι στρατιώτης σημαίνει να είσαι μηχανή και το να είσαι μηχανή είναι εξευτελιστικό
για τον άνθρωπο:το να διατάξεις είναι κακό,
το να υπακούς είναι χειρότερο.Στρατιώτης
από εδώ ή στρατιώτης
από εκεί,εδώ είναι δύο μηχανές που είναι η ίδια μηχανή,
γιατί και οι δύο εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό:σκοτώνουν για να στηρίξουν στην κυβέρνηση έναν ληστή που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης.
Το κύριο καθήκον του στρατιώτη: υπακοή στους ανωτέρους του.
Στους ανωτέρους σου!
Ο άνθρωπος της τιμής πρέπει πρώτα να προτιμήσει να σκοτωθεί παρά να απαρνηθεί την αξιοπρέπειά του θεωρώντας κάποιον άλλον ανώτερό του.
Ανώτερος! Και γιατί είναι ανώτερη μια κούκλα ντυμένη με τρόπο που θα έκανε έναν λογικό άνθρωπο να πεθάνει από ντροπή; Ανώτερος!
"Άκου, αν συνεχίσεις να διαδίδεις ψέματα για το Ισραήλ, θα είσαι
ο επόμενος που θα κυνηγήσουμε, και θα μετατρέψουμε την οικογένεια σου σε [...]
Αυτή είναι η τελευταία προειδοποίηση"...
Αυτό είναι το μήνυμα που έλαβε στο Whatsapp,
ο δημοσιογράφος Hassan Hamad, που συνοδεύτηκε από τηλεφωνήματα από αξιωματικό του IDF
(Israel Death Forces) που τον διέταζε να σταματήσει να παίρνει βίντεο και να καταγράφει τα εγκλήματα στη Γάζα. Συνέχισε.
Σήμερα δολοφονήθηκε, στον ύπνο του, διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.
Ήταν μόλις 20 χρόνων.
Τα απομεινάρια του Hassan είναι σε ένα κουτί, που το κρατά ο πατέρας του. Και ένα γιλέκο που γράφει press.
(Βιντεάκι για όποιον αντέξει).