ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣ.
15 χρονών.

Του υποκλίνεται όλος
ο πλανήτης,αλλά τα ελληνικά κομματικά και μιντιακα μπουρδελα,δεν του κάνουν την τιμή.

Όχι απλώς έφτιαξε ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη,
Έχει το χαμηλότερο κόστος που έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ, αξίας μόλις 500 ευρώ, και από προχθές συγκαταλέγεται επίσημα, στους έξι στον πλανήτη, που έχουν κατασκευάσει InMoov ρομπότ.

Ο ίδιος χαρακτηριστηκε
η επιτομή της σεμνότητας.
Ανέβηκε τρεις φορές στο βήμα της κατάμεστης αίθουσας της Λέσχης Επιχειρηματικότητας.

Ο παππούς μου είχε ένα μαγέρικο,στην Ολυμπία,
όπου έτρωγαν
οι σιδηροδρομικοί και οι αρχαιολόγοι.

Ο παππούς της μητέρας μου,
την ημέρα που γεννήθηκε, κέρασε
από τη χαρά του όλο το ταβερνείο

και τότε ένας αρχαιολόγος είπε:
''Θα τη βαφτίσω εγώ!.'' Ήρθε στη βάπτιση από τις Μυκήνες
και της έδωσε το όνομα Μυκήνα.
Ήταν ο Ερρίκος Σλήμαν.

Ήμουν πολύ δεμένος με τη μάνα μου.
Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν
δύο ετών.

Μεγάλωσα με μια γυναίκα
μαυροφορεμένη,

μ' ένα τσεμπέρι στο κεφάλι,
αλλά με πλεόνασμα ψυχής.

Θα έρθει ένας καιρός που οι άνθρωποι θα θαυμάζουν
ο ένας τον άλλον
όπου ο καθένας τους θα λάμπει σαν αστέρι
στα μάτια του άλλου,
όπου όλοι θ' ακούνε το διπλανό τους σα να ήτανε
μουσική η φωνή του.
Θα υπάρχουν άνθρωποι
ελεύθεροι στη γη, εξαγνισμένοι από κάθε
απληστία και φθόνο. Και τότε η ζωή, δε θα είναι πια η ζωή,μα ένας ύμνος
στον άνθρωπο.

Η μορφή του θα πάει ψηλά,
γιατί οι ελεύθεροι άνθρωποι μπορούν να
φτάσουν όλα τα ύψη.

Θα ζούνε τότε μέσα στην
ελευθερία και την ισότητα.
Θα ζούνε για την ομορφιά.

Ήθελα να πάω στο Παρίσι.
Όμως όσες φορές το αποφάσιζα

περιοριζόμουν να πηγαίνω σ' ένα πρακτορείο
και να ζητώ πληροφορίες
για τα ναύλα και για το δρομολόγιο.

Και ύστερα από το πρώτο αυτό βήμα,
γυρνούσα στο σπίτι

γεμάτος όνειρα και σχέδια
για την προσεχή μου αναχώρηση.. η οποία, φυσικά, δεν επραγματοποιείτο.

Τελικά, το 1932, έφυγα
για το Παρίσι.

Προσελήφθην..
από το μανάβη της γειτονιάς μου
για να πουλώ στους δρόμους μπανάνες.

Δυστυχώς δεν ήμουν πλασμένος για έμπορος.
Η επιχείρηση πήγε άσχημα.

"Άνδρες και γυναίκες
- άρχισα μέσα σε μια ξαφνική σιωπή-
δεν καταλαβαίνετε
ότι το Κράτος είναι
ο χειρότερος εχθρός σας;
Είναι μια μηχανή που σας συνθλίβει για να μπορέσετε να διατηρήσετε την άρχουσα τάξη,τους αφέντες σας.Σαν αθώα παιδιά εμπιστεύεστε τους πολιτικούς ηγέτες. Τους διευκολύνετε να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σας,απλά για να τους αφήσετε να σας πουλήσουν στον πρώτο πλειοδοτη.Το Κράτος είναι ο πυλώνας του καπιταλισμού,και είναι γελοίο να περιμένουμε κάποιο πλεονέκτημα από αυτό..

Το πιο κουραστικό είναι
η επανάληψη.
Η κούρσα,το πρόχειρο παρκάρισμα,
η παράδοση του πακέτου,
η επιστροφή,

η παραλαβή της νέας παραγγελίας
και μετά η επόμενη κούρσα.

Στο μεταξύ δε σκέφτομαι τίποτα.

Όταν είσαι σε κίνηση
το μυαλό κολλάει,
σα να αδειάζει, σα να μη συμβαίνει τίποτα
μέσα στο κεφάλι σου,
μόνο κενό,μια μεγάλη τρύπα.

Ούτε που θυμάμαι,
όταν πια τελειώσω,
πόσες διαδρομές έχω κάνει,πόσα κουδούνια
έχω χτυπήσει και πόσα
πακέτα έχω μεταφέρει.

Σε μια πολυκατοικία
που πηγαίνω συχνά,μένει

«Ζω στην πιο βίαιη χώρα στην ιστορία και δεν θα έπρεπε να είμαι βίαιη;»

Bernardine Dohrn, ιδρύτρια της Weather Underground,μιας αντιιμπεριαλιστικής επαναστατικής ομάδας.

Η Οργάνωση Weather Underground,γεννήθηκε στις 18 Ιουνιου 1969

στην πανεπιστημιούπολη του Ann Arbor του Πανεπιστημιου του Μισιγκαν.

Ηταν μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές επαναστατικές οργανώσεις του πολιτικού πανοράματος της δεκαετίας του 1960 στις ΗΠΑ. Επέλεξαν αμέσως τον ένοπλο αγώνα και έπληξαν στοχους,

Όταν ο Χαρούκι Μουρακάμι,ο πιό σημαντικός σύγχρονος Ιάπωνας συγγραφέας
πήγε με τα χίλια ζόρια να παραλάβει το λογοτεχνικό βραβείο Ιερουσαλήμ
το 2009..
Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί την ομιλία αποδοχής του βραβείου μπροστά στο ισραηλινό κοινό: «...Ήλθα σήμερα στην Ιερουσαλήμ ως συγγραφέας,δηλαδή ως επαγγελματίας αφηγητής ψεμάτων.Σήμερα όμως δεν προτίθεμαι να πω ψέματα. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ.
Υπάρχουν κάποιες ημέρες τον χρόνο που λέω την αλήθεια, και σήμερα είναι μία απ’ αυτές.

Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό είναι η πιο σπαραγμένη χώρα της σύγχρονης ιστορίας.
Μια χώρα τόσο πλούσια σε φυσικά αποθέματα,που θα μπορούσε να ταΐζει & να φωτίζει ολόκληρη την Αφρική.Αντί γι’ αυτό, βρίσκεται μόνιμα στις τελευταίες θέσεις του παγκόσμιου δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης Το ΑΕΠ ανά κάτοικο δεν ξεπερνά τα 600 δολάρια το χρόνο.

Το Κονγκό έχει πάνω από 60% των παγκόσμιων αποθεμάτων σε κοβάλτιο, που είναι απαραίτητο για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Διαθέτει τεράστια κοιτάσματα coltan,από το οποίο εξάγονται το ταντάλιο και το νιόβιο —

"Ο Χαμ ο χιμπατζής,έγινε εξώφυλλο στο Life,επειδή ήταν ο πρώτος που ταξίδεψε στο διάστημα. Γύρισε σώος και αβλαβής. Η ανταμοιβή του;
Ένα σιδερένιο κλουβί σε κάποιο ζωολογικό κήπο. Ποτέ δεν επέστρεψε στην πατρίδα του,την Αφρική. Εκεί όπου τον είχαν πιάσει με το δίχτυ. Πέθανε φυλακισμένος
από θλίψη και ξεχάστηκε.
Ας τον θυμηθούμε μαζί
Έτσι για τις ανθρώπινες ευαισθησίες μας."

Ο Ham,που το όνομά του προέρχεται από το Holloman Aerospace Medical Center, όπου εκπαιδεύτηκε,ήταν ένας χιμπατζής ηλικίας 3-4 ετών όταν επιλέχθηκε
για το πρόγραμμα.

Η Μουσική
είναι ο κώδικας της φύσης.

Ο λόγος ήρθε με τους ανθρώπους
και γι' αυτό είναι περιοριστικός.

Η Μουσική βρίσκεται στη φύση
και ποτίζει τον άνθρωπο χωρίς
το βάρος των άχρηστων εμπειριών.

Κάθε ανθρώπινη
και ζωική και φυτική ύπαρξη
ή και αυτή ακόμη
η ανόργανη ύλη, εμπεριέχει τη σφραγίδα
του κύκλου της Δημιουργίας.

Ο ήχος ακολουθεί τη συχνότητα
των μεταβολών αυτού
του κύκλου

ως λειτουργικός κώδικας
των συμπαντικών διαστάσεων
και ταυτόχρονα ως γεννήτωρ.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν,
να αναδιφήσουμε στη μνήμη μας
και ας θυμηθούμε.

Όταν ένας ελέφαντας πρέπει να μεταφερθεί
με αεροπλάνο από τη μια χώρα στην άλλη - για παράδειγμα, από την Ινδία στις Ηνωμένες Πολιτείες -μια ομάδα από.. κοτοπουλάκια τοποθετούνται στο κλουβί του.

Ναι,διαβάσατε σωστά: μικροσκοπικά,εύθραυστα κοτοπουλάκια.

Γιατί; Επειδή, παρά το επιβλητικό του μέγεθος,
ο ελέφαντας έχει έναν βαθύ φόβο μήπως τα βλάψει.

Και έτσι,για όλο το ταξίδι, παραμένει εντελώς ακίνητος,προσέχοντας να μην κινηθεί,να μην μετακινηθεί,να μην διακινδυνεύσει να συντρίψει έστω
και ένα από αυτά.

Το ''Μπαρ το Ναυάγιο''
δεν έχει σχέση με μπαρ.
Ήταν ένα Καφέ - Ουζερί.

Περνούσα
τυχαία από μια πάροδο
της Κατεχάκη
και νόμιζα ότι ήταν ψιλικατζίδικο
και μπήκα ν' αγοράσω τσιγάρα.

Είδα την κατάσταση που επικρατούσε.

Μαζευόντουσαν άνθρωποι τελείως,
πώς να το πω.. εκτός κοινωνίας,
ναυαγισμένοι εντελώς.

Βγαίνοντας γύρισα το κεφάλι μου και είδα την
ταμπέλα που έγραφε:
''Ναυάγιο''.

Ξεκίνησα το τραγούδι επιτόπου,
σε μια χαρτοπετσέτα.

Ενώ άρχισε αβίαστα και εύκολα, για
να το τελειώσω μού 'βγαλε την ψυχή.
Το πάλευα τρεις μήνες..

Στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο
θα γινόντουσαν Ελληνο-Σουηδικοί
αγώνες στίβου

και αποτελούσαν για
την εποχή μεγάλο
αθλητικό γεγονός.

Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από
τις πρώτες μέρες που κυκλοφόρησαν,
και δεν έβρισκες τα ''μαγικά χαρτάκια''
ούτε στη ''μαύρη αγορά''. Ο Αλέκος Σακελλάριος εξεδήλωσε
τη μεγάλη επιθυμία να παρακολουθήσει
αυτούς τους αγώνες.

Εξάντλησε όλα τα περιθώρια γνωριμιών
και ''μέσου'' για να εξασφαλίσει εισιτήριο
αλλά δεν τα κατάφερε.

- Εγώ όμως, Φιλοποίμην, θα πάω στους αγώνες,
ο κόσμος να χαλάσει.

"Ο πατριάρχης.
Το ορόσημο του λαϊκού μας πολιτισμού.
Είναι αυτός που μαζί με τον Τσιτσάνη δημιούργησε την απαρχή,τη μαγιά,
ώστε οι μεθύστεροι
και μεγιστάνες της παγκόσμιας μουσικής Χατζιδάκις και Θεοδωράκης βρήκαν τη σπηλιά του Αλή Μπαμπά και σωστά είπε
ο Μπιθικώτσης ότι αν δεν ήταν ο Μάρκος
και ο Τσιτσάνης
οι μεθύστεροι θα έγραφαν ευρωπαϊκές μαλακίες.
Ο Άκης Πάνου μου έλεγε συχνά πόσο αγαπούσε τον Μάρκο.Ήταν της σχολής του.Ήταν γνωστή
η αντιπάθεια του Άκη
για τον Τσιτσάνη.
Φαίνεται ότι τον γοήτευε αυτό το απάταλο του Μάρκου,

Φώτης Δημήτρουλας ✍️

Για χρόνια δούλευα κοντά στους Αγίους Θεοδώρους.
Καθημερινά έκανα το δρομολόγιο περνώντας από το Δαφνί για να βγω στην εθνική.
Για όσους ξέρουν,στο φανάρι που ενώνει την Ιερά οδό με την Καβάλας, συχνάζουν κάποιοι που νοσηλεύονται στο ψυχιατρείο καθώς και άστεγοι που μένουν στην περιοχή.
Για όσο καιρό περνούσα από το σημείο και με "έπιανε"το φανάρι σχεδόν πάντα έδινα τα ψιλά που είχα μαζί μου καθώς και τσιγάρα στους ανθρώπους που πλησίαζαν το αμάξι.
Κάποιες φορές μάλιστα ανταλλάσσαμε και λίγες κουβέντες στα γρήγορα.

Έφυγε σιωπηλή,χθες το απόγευμα,σε δωμάτιο νοσοκομείου,όπου μεταφέρθηκε από τη φυλακή μετά την επιδείνωση της κατάστασής της.
Πήγε στην 238η απεργία πείνας απαιτώντας μια δίκαιη διαδικασία σε μια χώρα, την Τουρκία,στην οποία η δικαιοσύνη και
η δικαιοσύνη είναι έννοιες ανύπαρκτες. Ειδικά αν είσαι γυναίκα. Ειδικά αν είσαι υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Ειδικά αν δεν σκύβεις την πλάτη σου σε μια δύναμη που θέλει
να σου κλείσει το στόμα.
Έτσι πέθανε η Ebru Timtik, από πείνα και αδικία.

''Γεννήθηκα το 1937,
στον Πειραιά,
στα Μανιάτικα.

Θυμάμαι τη μάνα μου
που μας έκοβε μια φέτα ψωμί,την έβρεχε και την πασπάλιζε με
ζάχαρη ή την άλειφε με θρεψίνη,

και περιμέναμε
πότε θα έρθει η Κυριακή
να φάμε κρέας με μακαρόνια.

Όλη την εβδομάδα ξυποληταριό, την Κυριακή μόνο μας έβαζε η μάνα

τα άσπρα καλτσάκια
και τα λουστρινένια παπούτσια για να πάμε
στην εκκλησία.

Από μικρός άρχισα να δουλεύω.
Σφουγγαρίκι στις αυλές
και τα πεζοδρόμια των πλουσίων.

Μια μέρα καταφθάνει στο σπίτι μία κούρσα
και βγαίνει από μέσα
ένα ζευγάρι.

"Πόσοι από εμάς τον γνωρίζουμε;

Είναι ο Έλληνας μαθηματικός Στέφανος Αρετάκης. Γεννηθηκε
στην Αθήνα το 1987.

Ο Στέφανος είναι από τους λίγους ανθρώπους στον πλανήτη που έχει μαθηματικό θεώρημα με το όνομά του. Κατάφερε να αποδείξει μαθηματικά την ύπαρξη μιας νέας αστάθειας
(των λεγόμενων στα μαθηματικά "ακραίων Μελανών οπών")
η οποία ονομάστηκε "Αστάθεια Αρετάκη"
και πλέον αποτελεί αντικείμενο μελετών
στη Φυσική.

Όταν ο ραδιοφωνικός παρουσιαστής ρώτησε τον Νιγηριανό δισεκατομμυριούχο
Femi Otedola σε μια τηλεφωνική του συνέντευξη:
-«Κύριε,τι θυμάστε που σας έκανε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο;» Ο Φέμι είπε:
-«Πέρασα από τέσσερα στάδια ευτυχίας στη ζωή και τελικά κατάλαβα το νόημα της αληθινής ευτυχίας.
«Το πρώτο βήμα ήτα
η συσσώρευση πλούτου και πόρων. Αλλά σε αυτό το στάδιο δεν πήρα την ευτυχία που ήθελα.

Γιώργος Καλαϊτζίδης ✍️

Ο Thodoris Eleftheriadis που έχασε την μητέρα του στο έγκλημα των Τεμπών, ήταν από τους πρώτους που είδα σήμερα το μεσημέρι όταν μας μετέφεραν στην Ευελπίδων.
Αμέσως η ταλαιπωρία
από την σύλληψη και την κράτηση μας για 4 μέρες, έφυγε όταν μας είπε πως "είμαστε πλέον μια οικογένεια".
Σε όλα τα θύματα των Τεμπών και στις οικογένειες τους αφιερώνουμε άλλωστε
και την παρέμβαση μας ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ της Hellenic train στο μπαλκόνι του τελευταίου ορόφου της εταιρείας όπου βρεθήκαμε 25 μέλη του Ρουβίκωνα.