Ο γιατρός με προβλήματα όρασης κρατά αγκαλιά και ακροάζεται το τριών μηνών βρέφος.

Τον Μάρτιο του 1953, το περιοδικό Life έκανε ένα αφιέρωμα στον γιατρό – φαινόμενο, Albert-André Nast.
Ο Γάλλος επιστήμονας ζούσε στο χωριό Chelles, λίγο έξω από το Παρίσι και ήταν η πιο αγαπητή και αξιοσέβαστη προσωπικότητα.
Η διαφορά με τους υπόλοιπους συναδέλφους του ήταν ότι ο Nast δεν είχε την όρασή του.
Ήταν τυφλός.
Δεν χρησιμοποίησε ποτέ του στηθοσκόπιο,

Η Ισμήνη ήτανε μια γυναίκα,
η οποία όταν ήταν μικρή
έπεσε από τα πόδια της μητέρας της,

χτύπησε το κεφάλι κι έπαθε μια ζημιά
που δεν άφησε το μυαλό της να αναπτυχθεί

και το μόνο που έκανε στο χωριό,
στ' Ανώγεια, ήταν να κλώθει. Τη βλέπαμε,
μια ζωή με το αδράχτι,
με τη ρόκα
και να κλώθει.

Μια εικόνα μαγική, μινωική, αρχαία.

Να τη βλέπεις να ταξιδεύει το χωριό,
χωρίς να μιλάει.

Κάποτε της τέλειωσαν τα μαλλιά
και βλέποντας πάνω στο βουνό
την ομίχλη, είπε:
''Αυτά είναι μαλλιά.''

"Τι θέλω από αυτή τη ζωή; Αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο δεν είναι αρκετό. Όλα τα πράγματα που ικανοποιούν το ένστικτό μας ικανοποιούν μόνο το ζώο μέσα μας. Θέλω να είμαι περήφανος για τον εαυτό μου. Θέλω περισσότερα.
Θέλω να κοιτάζω τον εαυτό μου με θαυμασμό
και όταν πεθάνω, θέλω να χαμογελάω για αυτά που έχω κάνει,
όχι να κλαίω για αυτά που δεν έχω κάνει».

Ο Thomas "Tom" Hurndall γεννήθηκε στην Αγγλία το 1981.
Ενώ σπούδαζε φωτορεπορταζ στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ πήγε στο Ιράκ, διαδηλώνοντας

Γεννήθηκα στην Αθήνα,
στους Αμπελόκηπους. Κατάγομαι
από μία φτωχή αριστερή οικογένεια.

Ο μπαμπάς ήταν δοσατζής.
Πουλούσε είδη προικός
με δόσεις.
Η μαμά ήταν νοικοκυρά.

Ένα Καλοκαίρι που τα πράγματα
ήταν δύσκολα οικονομικά,
το τελευταίο του Γυμνασίου, βρήκα δουλειά
στον Μουσικό Θίασο Κρήτης
από μία αγγελία.

Μπήκα στα βαθιά τότε,
σε ένα μπουλούκι - βαριετέ,
ένα μεγάλο σχολείο
για μένα.

Έκανα, μεταξύ άλλων,
και τον κομπέρ του Μανωλιού
που έπαιζε ο βασικός θιασάρχης.

Γράφω τραγούδια και τα
πουλώ γιατί έχω ανάγκη..

Μόλις τα παραδώσω
υπογράφω και μια
δήλωση παραιτήσεως
από διάφορα δικαιώματα,
ας πούμε απαρνούμαι
τα πνευματικά μου τέκνα
για 200 - 250 δραχμές.

Η εταιρεία δίσκων που ανήκω
δεν δέχεται όλους τους στίχους μου, αλλά μου απαγορεύει να
συνεργαστώ με άλλη εταιρεία.

Εμείς που ασχολούμαστε
με το τραγούδι,
είμαστε δέσμιοι των
δισκογραφικών εταιρειών.
Αυτοί μας υψώνουν
και οι ίδιοι μας ρίχνουν
στα τάρταρα της ανυπαρξίας.

Είμαι 75 χρονών.
Είμαι άρρωστη και ανήμπορη
να τα βάλω μαζί τους

Κίτσα Νταβέλη ✍️

50 γυναίκες εχθές ήμασταν στον Ευαγγελισμό από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι για να μπορέσουμε να πάρουμε βεβαίωση ενσήμων κτλπ ώστε να είναι δυνατή η είσοδος μας στην ΔΥΠΑ
για να λάβουμε το επίδομα ανεργίας. 50 γυναίκες που δουλέψαμε με αυτοθυσία στο ΓΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΌΣ επί Κοβιντ,που ξεχάσαμε τα σπίτια μας, λτον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας και εισπράξαμε από τον Βενιαμίν Μπατή υποδιοικητή του νοσοκομείου την εξής κοροιδευτική απάντηση στα ερωτήματα μας,

"Ήμασταν στην Αυστραλία σε ένα καλοκαιρινό καμπ που διοργανώθηκε για τους πιο ελπιδοφόρους νεαρούς ποδοσφαιριστές της χώρας αυτής.
Μαζί μου ήταν ο Denis Law και ο Ferenc Puskas.
Μόλις αρχίσαμε να παίζουμε με τα παιδιά παρατηρήσαμε ότι κάποια από αυτά είχαν αρχίσει να κοροϊδεύουν τον Puskas,
ο οποίος όχι μόνο ήταν αρκετά μεγαλύτερος από εμάς αλλά είχε πάρει και πολλά κιλά.
Σε εκείνο το σημείο, προκειμένου να δώσω ένα μάθημα σε αυτά τα ασεβή παιδιά,αποφάσισα να τους προτείνω μια πρόκληση.

Ξένη κυρία,
περαστική από τον τόπο μας,

μου εμπιστεύτηκε μία
περίεργη κάπως, παρατήρησή της.

''Οι Έλληνες, μου είπε,
δεν ξέρετε να κρυώνετε.

Δεν σαν αδικώ γι' αυτό,
γιατί το θαυμάσιο κλίμα σας

δεν σας δίνει συχνά ευκαιρίες
να μάθετε να κρυώνετε. Το γεγονός είναι ότι
άντρες και γυναίκες κρυώνετε
πολύ άσχημα. ''

''Βρίσκετε ότι κρυώνουν άσχημα;''

''Απαίσια κύριε.
Το κρύο τούς κάνει κωμικούς.

Στο βάδισμά τους, στη στάση τους,
έχουν κάτι φοβισμένο,

θλιβερά κακόμοιρο,
σαν να τους οδηγούν στο ικρίωμα.

Anwar Zitou ✍️

Για την ιστορία.

Σαν σήμερα, στις 14 Δεκεμβρίου του 1976, πέφτει νεκρός στο Φάληρο ο αρχιβασανιστής της χούντας Ευάγγελος Μάλλιος, από τις σφαίρες «ενός ψηλού και μιας κοπέλας», όπως φωνάζει λίγο προτού ξεψυχήσει,
οι οποίοι ανήκουν στη νεοσύστατη «17 Νοέμβρη».


Είναι μόλις η δεύτερη επίθεση της διαβόητης οργάνωσης και χειροκροτείται από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, (κυρίως από αυτούς που δεν κοιμόντουσαν με τα παράθυρα ανοιχτά, που βασανίστηκαν, που έχασαν συγγενείς, που δεν ήταν γενικά νοικοκυραίοι)

Έτσι μοιάζει ένας βασιλιάς στις τελευταίες στιγμές της ζωής του
Η σκηνή απαθανατίστηκε από τον φωτογράφο
Larry Pannell,ο οποίος κυκλοφόρησε αυτή τη συγκλονιστική φωτογραφία το 2018.
"Τον βρήκαμε ξαπλωμένο στο γρασίδι, εξουθενωμένο κι ανίκανο να κινηθεί. Δεν ήμασταν περισσότερο από ένα μέτρο μακριά του καθώς πέθανε στη σκιά ενός δέντρου.Πέφτοντας
η κάμερά μου,κοιτάξαμε
ο ένας τον άλλο, κλείνοντας τα μάτια μας για αυτό.Φαινόταν σαν να τελείωνε μια εποχή,
ήθελα απλώς να ξέρει ότι δεν θα πέθαινε μόνος του καθώς πάσχιζε να αναπνεύσει

(…) πάνω που μάθαμε να περπατάμε, οι φοιτητές, που μπαφιάσανε να κολυμπάνε τόσα χρόνια μέσα στη μαλακία που λεγότανε πολιτική γραμμή των αντιστασιακών οργάνων και των πολιτικών κομμάτων, γράψανε στα νεανικά τους αρχίδια όλα τα κόμματα, επαναστατικά και μη, και σενιάρουνε μια "τρελή" ιστορία που έκανε όλες τις αυθεντίες – εξουσίες, μπάτσους και καθοδηγητάδες – να χεστούμε απάνω μας. Κατέλαβαν το Πολυτεχνείο,κλείστηκαν μέσα κι έριξαν το σύνθημα «Λευτεριά ή Θάνατος».

Ξεκίνησα τη Λωξάντρα
σαν ατζαμής,στα γηρατειά μου,και δεν ήξερα πώς
ν' αρχίσω.

Έπιασα τη Λωξάντρα
απ' τη μέση και
την έβγαλα γριά στην πρώτη σελίδα.
Έτσι έγινε η Λωξάντρα.

Πριν από αυτό,η ζωή μου
ήταν γεμάτη βιοπάλη.

Όταν εργάζεσαι δεκαέξι
και δεκαοκτώ ώρες το εικοσιτετράωρο, όταν έχεις δύο παιδιά να μεγαλώσεις
και μια μητέρα γριά,

δε σου μένει καιρός ανάσα να πάρεις,
να θυμηθείς αν υπάρχεις -
τί να γράψω..

Εγώ τώρα αποχαιρετάω
τα χρόνια που έφυγαν.

Ξέρεις πόσο γρήγορα
φεύγει ο χρόνος όταν γερνάς
και πώς φαίνεται;

«Το αίμα δεν έχει σημασία, η καρδιά έχει.
Η αγάπη αρκεί»

Η Κατερίνα Αθανασιάδου γνώρισε τη Μαρία τυχαία πριν από έντεκα χρόνια στο πλατύσκαλο μιας πολυκατοικίας της Κυψέλης.

Η μία ήταν στα 60,
η άλλη μόλις 7 ημερών.
Την είχε στο μάρσιπο
η Σάντρα,η μαμά της,
η οποία ηταν μετανάστρια από την Γκάνα που εργαζόταν
ως καθαρίστρια κι ετοιμαζόταν να βγει
για δουλειά.

«Πού πας;», τη ρώτησε
η κ. Αθανασιάδου με το θάρρος της γειτόνισσας που είναι παραπάνω
από γειτόνισσα.

Όταν ο Χαρούκι Μουρακάμι,ο πιό σημαντικός σύγχρονος Ιάπωνας συγγραφέας,
πήγε με τα χίλια ζόρια να παραλάβει το λογοτεχνικό βραβείο Ιερουσαλήμ
το 2009..

Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί την ομιλία αποδοχής του βραβείου μπροστά στο ισραηλινό κοινό : ''...Ήλθα σήμερα στην Ιερουσαλήμ ως συγγραφέας,δηλαδή ως επαγγελματίας αφηγητής ψεμάτων.
Σήμερα, όμως, δεν προτίθεμαι να πω ψέματα.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ.
Υπάρχουν κάποιες ημέρες τον χρόνο που λέω την αλήθεια, και σήμερα είναι μία απ΄ αυτές.

"Το να είσαι στρατιώτης σημαίνει να είσαι μηχανή και το να είσαι μηχανή είναι εξευτελιστικό
για τον άνθρωπο:το να διατάξεις είναι κακό,
το να υπακούς είναι χειρότερο.Στρατιώτης
από εδώ ή στρατιώτης
από εκεί,εδώ είναι δύο μηχανές που είναι η ίδια μηχανή, γιατί και οι δύο εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό:σκοτώνουν για να στηρίξουν στην κυβέρνηση έναν ληστή που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης.

Το κύριο καθήκον του στρατιώτη: υπακοή στους ανωτέρους του.
Στους ανωτέρους σου!

Christina Mauropoulou ✍️

"Άκου, αν συνεχίσεις να διαδίδεις ψέματα για το Ισραήλ, θα είσαι
ο επόμενος που θα κυνηγήσουμε, και θα μετατρέψουμε την οικογένεια σου σε [...]
Αυτή είναι η τελευταία προειδοποίηση"...
Αυτό είναι το μήνυμα που έλαβε στο Whatsapp, ο δημοσιογράφος Hassan Hamad, που συνοδεύτηκε από τηλεφωνήματα από αξιωματικό του IDF
(Israel Death Forces) που τον διέταζε να σταματήσει να παίρνει βίντεο και να καταγράφει τα εγκλήματα στη Γάζα. Συνέχισε.

29 Σεπτεμβρίου 1879, Μασσαλία:
Γεννήθηκε ο αναρχικός
ALEXANDRE MARIUS JACOB

"Κυριοι,
Τώρα ξέρετε ποιος είμαι: ένας επαναστάτης που ζει από τα έσοδα των κλοπών του. Έβαλα φωτιά σε πολλά ξενοδοχεία και υπερασπίστηκα την ελευθερία μου ενάντια στην επιθετικότητα των παραγόντων της εξουσίας. Έχω αποκαλύψει όλη μου την ύπαρξη αγώνα και την υποβάλλω ως πρόβλημα στη νοημοσύνη σας.
Μη αναγνωρίζοντας το δικαίωμα κανενός να με κρίνει, δεν ζητώ ούτε συγχώρεση ούτε επιείκεια.

Για μένα η πιο συνταρακτική εικόνα
του καλοκαιριού που φεύγει είναι αυτή:
Οι τελευταίοι ιθαγενείς Marubo του Αμαζονίου, αφού εθίστηκαν στο διαδίκτυο μέσω του προγράμματος Starlink
του Elon Musk, δηλώνουν: «Πάρτε ότι θέλετε αλλά μην μας πάρετε το Ίντερνετ, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Ίντερνετ..»
Τα νέα παιδιά δεν φτιάχνουν πια χάντρες από κελύφη σαλιγκαριών ούτε παραδοσιακές βαφές για το δέρμα τους. Βλέπουν πορνό και παίζουν βίαια βιντεοπαιχνίδια.

Γεννήθηκα στο Μεταξουργείο,το 1943,
σε μια αυλή που ζούσανε
τρεις οικογένειες,

άρρωστες κι οι τρείς
από την ασθένεια της Κατοχής,
τη φυματίωση.

Ζούσαμε σ' ένα δωμάτιο τέσσερα επί τέσσερα.
Δεν είχαμε ανέσεις.

Η μητέρα μου ήταν άρρωστη
από φυματίωση. Θα ήταν 16 χρονών όταν
με είχε.

Σήμερα μου λέει ότι
από μικρή φαινόμουν
πως θα γίνω ξενυχτού.

Όλη μέρα κοιμόμουν
και όλη νύχτα ήμουν ξύπνια.

Και η γυναίκα τι να κάνει..

Όλη μέρα έπλενε
κι όλη νύχτα αναγκαζόταν

να με γυρνάει στην αυλή,
για να μην ενοχλώ
και τους άλλους.

Αφού έγινα Πρόεδρος, ζήτησα από κάποια μέλη της σωματοφυλακής μου να πάμε βόλτα στην πόλη.
Μετά την βόλτα πήγαμε για μεσημεριανό σε εστιατόριο.Καθόμασταν σε ένα από τα κεντρικότερα, και ο καθένας μας αποφάσισε τι θέλει. Μετά από λίγη αναμονή, εμφανίστηκε ο σερβιτόρος που έφερε τα μενού μας, εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι στο τραπέζι που ήταν ακριβώς μπροστά από το δικό μας υπήρχε ένας μοναχικός άνθρωπος που περίμενε να τον σερβίρουν.
Όταν υπηρετήθηκε,είπα σε έναν από τους στρατιώτες μου:

Μια μέρα σαν τη σημερινή, το 1944,το κάρο του Δήμου μαζεύει από τον δρόμο το άψυχο σώμα
του Ανέστη Δελιά.
Ήταν περίπου 32 ετών.
Δεν τον είχε αναζητήσει κάνεις και κρατούσε σφιχτά στα χέρια του
το μπουζουκάκι του.. «Μιλάμε για μια ζωή που δεν μπορεί να φανταστεί το μυαλό σας. Γεμάτη βάσανα,που γεμίσανε πίκρες και φαρμάκια
τους δικούς του και μένα» θα πει η σύντροφός του,
η ρεμπέτισσα Νταίζη Σταυροπούλου.