این شکایت نه تنها تلاش برای رسیدگی به نقض حقوق بشر در گذشته است، بلکه ترسیم آیندهایست که در آن شکنجه همیشه جرمانگاری و مجازات میشود، صرف نظر از وابستگیهای سیاسی، عدالت رکن اصلی نظام حقوقی است، هیچکس فراتر از قانون قرار نمیگیرد و کرامت انسانی بیقیدوشرط پاس داشته میشود
#رشتو در نوامبر ۱۹۷۶، عفو بینالملل با انتشار گزارشی تکاندهنده در مورد نقض شدید حقوق بشر در ایران توسط #ساواک ابراز نگرانی کرد و به دستگیری خودسرانه افرادی که مخالف سیاسی قلمداد میشوند، شکنجه، نقض موازین دادرسی منصفانه، اعدام و مرگهای مشکوک پرداخت. 👇 amnesty.org/en/documents/m…
طبق این گزارش، «شاه در مصاحبههای خود این طور القا میکند که همه زندانیان سیاسی تروریست هستند اما اگرچه در ایران فعالیتهای چریکی شهری وجود دارد، بسیاری از زندانیان سیاسی که برای عفو بینالملل شناخته شده هستند، آشکارا در مخالفتورزی خشونتآمیز نقشی نداشتهاند. 👇
اینها شامل دینشناسان، نویسندگان، کارگردانان تئاتر، بازیگران و استادات دانشگاه هستند. به دلیل فقدان ضمانتهای دادرسی منصفاته برای زندانیان سیاسی در ایران، نمیتوان مطمئن بود که تمام کسانی که به اتهام ارتکاب جرمهای سیاسی خشونتآمیز محکوم شدهاند، در واقع مجرم هستند.👇
اقدام فوری ۱۶ آگوست را در آرشیو عفو بینالملل پیدا کردیم. کشف تکاندهندهی بود و نشان میداد که مقامات دولتی و قضایی و همین طور سفرای ج ا از دستکم ۲۵ مرداد در جریان اعدامها قرار گرفتهاند اما سیاست وزارت خارجه دولت #موسوی انکار بود. و امروز در اوج بیاخلاقی میگویند نمیدانستند.
#سیاست_انکار سیاست دولت #موسوی پس از #کشتار۶۷ بود. محمدعلی موسوی کاردار ج ا در کانادا، ۱ دی ۶۷ گفت: «تنها اعدامهایی که صورت گرفته کشتن برای دفاع از خود حین درگیری و در جریان حملهی مرداد ماه مجاهدین بوده است.» او اضافه کرد عفو بینالملل تحت تأثیر منفی بیگانگان قرار گرفته است.
کاردار سفارت ایران در نروژ، ۲ دی ۶۷ به حضور «دهها هزار تروریست» در ایران اشاره کرد و گفت دولت موظف به «دفاع» از مردم بوده است و وقوع هرگونه «کشتار» در ایران را انکار کرد.