Zoals je het gewild zou hebben, oude vriend, politiek mentor, en sluwe, scherpzinnige vos, eer ik je vandaag met een beeld dat jou toont in de setting waarin je het meest op je gemak was: een setting die je steevast opzocht of - liever nog - zorgvuldig zelf orkestreerde, die je zo enorm veel plezier gaf en waarin je ook daadwerkelijk onoverwinnelijk was: het strategisch-politiek diner, het smeden van allianties tijdens wijn en spijs, het menselijk moment - waarin je ogenschijnlijk onoverkomelijke ideologische tegenstellingen kon laten verdwijnen als een volleerd illusionist - waardoor je voldongen feiten creëerde die een van tevoren getipte fotograaf dan steevast “onverwachts” kwam vastleggen.
Warme man, je benaderde me al toen ik nog hélemaal aan het begin van mijn loopbaan stond, met één been nog in de universiteit, ietwat hooghartig en gymnasiaal, en je bood me aan me wat te helpen in het leven, je stuurde soms bij, je adviseerde, je leverde kritiek, je gaf complimenten - maar bovenal deelde je iets van je levenskunst met me, je mensenkennis en je ervaringen. De wijze waarop je keek naar sociale situaties. Verhalen van vroeger over elfstedentochten met kroonprinsen. Hazenpeper maken met je twee beste vrienden. Over cognac in theepotten tijdens saaie debatten met Den Uyl. Gordijnstof die je vader verkocht met keurige marges. Hoe je verschilde van Frits Bolkestein. Hoezeer je gesteld was op Fortuyn. Maar ook: wie bij de PvdA wél, en wie niét te vertrouwen waren (de meesten niet). Hoe je ambtenaren naar je hand zette. En hoe de jonge Wiegel, net als de oudere trouwens, eigenlijk altijd als winnaar uit de bus kwam. Dat ook, haha. En hoe je dan een bulderlach kon opzetten. En het verhaal liefst opnieuw vertelde.
Lieve Hans, ik weet dat je door heel veel mensen gemist zult worden, en ik weet dat iedereen zijn eigen herinneringen heeft, zijn eigen ervaringen en momenten. Maar de rol die je hebt gespeeld in mijn leven was denk ik vrij uniek, en in elk geval extreem zeldzaam. Zulke maatjes als jij heb je niet veel in het leven. Dank je voor alles. En zon op je wegen, mooi mens.
In memoriam Hans Wiegel (1941-2025).
Warme man, je benaderde me al toen ik nog hélemaal aan het begin van mijn loopbaan stond, met één been nog in de universiteit, ietwat hooghartig en gymnasiaal, en je bood me aan me wat te helpen in het leven, je stuurde soms bij, je adviseerde, je leverde kritiek, je gaf complimenten - maar bovenal deelde je iets van je levenskunst met me, je mensenkennis en je ervaringen. De wijze waarop je keek naar sociale situaties. Verhalen van vroeger over elfstedentochten met kroonprinsen. Hazenpeper maken met je twee beste vrienden. Over cognac in theepotten tijdens saaie debatten met Den Uyl. Gordijnstof die je vader verkocht met keurige marges. Hoe je verschilde van Frits Bolkestein. Hoezeer je gesteld was op Fortuyn. Maar ook: wie bij de PvdA wél, en wie niét te vertrouwen waren (de meesten niet). Hoe je ambtenaren naar je hand zette. En hoe de jonge Wiegel, net als de oudere trouwens, eigenlijk altijd als winnaar uit de bus kwam. Dat ook, haha. En hoe je dan een bulderlach kon opzetten. En het verhaal liefst opnieuw vertelde.
Lieve Hans, ik weet dat je door heel veel mensen gemist zult worden, en ik weet dat iedereen zijn eigen herinneringen heeft, zijn eigen ervaringen en momenten. Maar de rol die je hebt gespeeld in mijn leven was denk ik vrij uniek, en in elk geval extreem zeldzaam. Zulke maatjes als jij heb je niet veel in het leven. Dank je voor alles. En zon op je wegen, mooi mens.
In memoriam Hans Wiegel (1941-2025).
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
