Okurken genellikle seçici davranırım; tek istisnası Aydıntaşkafa’dır ve onu, inanılmaz budalalığını Cumhuriyet sayfalarında sergilediğinden takip ederim. Onu istisna tutarsak, çok uzun zamandır (eğer art niyetli değilse) böyle budalaca bir yazı okumadım. cumhuriyet.com.tr/koseyazisi/943…
Biraz sol mürekkep yalamış, dahası sınıflar mücadelesinden biraz haberdar olan herkes, boykotun siyasi mücadelede çok etkili bir yöntem olduğunu bilir; çünkü etkili bir boykot, daha önce de yazdığım gibi, devrimci durumu derinleştirir.
Bunu iki yönlü yapar: birincisi, siyasi iktidarı meşruiyet krizine sürükler ve rıza ilişkisini parçalar, böylece iktidarı adımlarını hesapsız atmaya zorlar. İkincisi, büyük bir güç birikimine yol açar ve boykota katılan sınıf ve tabakalara kazanabileceğine dair güven aşılar.
Ahmet İnsel (Poulantzas’ın faşizmlerle ilgili olağanüstü incelemesi Faşizm ve Diktatörlük’ün çevirmenidir aynı zamanda), inanılmaz bir budalalıkla, boykotu sadece seçimlere katılımı düşüren bir faktör olarak ele almış ki, öyle olmadığını anlaması için çevirdiğini okuması yeterdi.
ABD’de seçimlere katılım oranı yüzde 30-50 arasındadır, Rusya’da (en düşük) 40 ila 75 arasındadır; Avrupa ülkelerinde genellikle 65-70’i geçmez. Bu durum kitlelerin siyasete katılımının, dolayısıyla burjuva demokrasisinin de sınırlarını gösterir.
Ne ki boykot seçimlere katılımın düşmesi DEĞİLDİR. Bir siyasi mücadele biçimidir ve iktidara şunu söyler: kitlelerle rıza ilişkin parçalandı, kitle desteğini koruyor olsan bile geri kalan sınıf ve tabakalar sana karşı blok tavır alıyor, artık yönetemezsin, bunun sonu iç savaştır.
Tam da bu nedenle boykot, siyasi gerilime bağlı olarak, yüzde 10-15’i geçmediği durumda bile iktidarı yönetememe krizine sürükleyebilir. Ve gene tam da bu nedenle, bütün iktidarlar boykottan yürekleri göğüs kafesinden çıkacakmış gibi korkarlar.
Düşünün ki yüzde 50, siyasi bir mücadele yöntemi olarak ABD’de seçimlere katılmıyor. Avrupa’da yüzde 30, seçimlere boykot diyerek girmiyor. Ortaya çıkacak yönetememe krizi hükümetin devrilmesiyle kalmaz, siyasi iktidarın yani devlet düzeninin ağır sarsıntı geçirmesine neden olur.
İnsel-gillerin budalalığı (bana öyle geliyor ki bütün Birikimciler aynı görüştedir, zira Birikim, daha önce yazdığım gibi, örgüttür), siyasi mücadelenin varlığını inkâr etmesi, çarpıtması, tepetaklak etmesi ve bu mücadeleyi seçim oyunlarından farksız göstermeye çalışmasıdır.
Oysa muhalif CHP’liler bile, boykotun seçimlere katılmamaktan ibaret olmadığını, mahalle-sokak gösterileri, forumlar, HALK MECLİSLERİ kurularak etkili bir mücadeleye çevrilmesi gerektiğini söylüyorlar. Hakikaten, bunu anlamamak için ya beyinsiz, ya da ödlek olmak gerekir.
