Şu tweete gelen tepkilerden ötürü, izninizle, bir açıklama yapmam gerek.
Birkaç gün önce, sanırım Metin Çulhaoğlu, solun geçmiş ve bugünkü ideolojik seviyesini kibarca karşılaştırdığı bir yazısında, (mealen) geçmişte solun birbirinin boğazına sarılacak kadar düşmanlıklara kapılmış olsa da, aynı dili konuştuğunu, yani birbirini anladığını yazmıştı.
Bu bence de doğru bir gözlemdir. Sol, devamlı yenilen darbelerden başka anti-faşist ve anti-emperyalist ilkelerdeki tutarlılığın nitelediği ideolojik (ve hatta kültürel) seviyedeki sefaletle birlikte o ortak dili kaybediyor, birbirini anlamıyor.
Sadece muhtelif sol gelenekler değil onların farklı kuşakları da sağırlar diyaloğuna kapılıyorlar. Sanırım yarım asırdır ilk defa şu son on yıldır kuşak farkı derinden hissediliyor. Lafı eğip bükmeye gerek yok: bu, yenilerden ziyade biz (ne yazık ki artık) eskiyenlerin hatasıdır.
Bu hata üç sebepten kaynaklanıyor. Birincisi, solu ciddi bir güç haline getiremedik. İkincisi, kerametimizi kendimizden menkul sanıp yenilere de derdimizi anlatmadık. Üçüncüsü, aynı zehirli liberal-neoliberal-postmodern ideolojik atmosferi biz de soluduk ve muhakkak etkilendik.
Demek istediğim şu: on sene önce kimsenin itiraz etmeyeceği şu yukarıdaki cümleye bugün itirazlar geliyorsa, bu aynı zamanda bizim kişisel beceriksizliğimizin de eseridir.
Bu uzun girizgâhtan sonra, ne demek istediğimi anlatabilirim.
Bu uzun girizgâhtan sonra, ne demek istediğimi anlatabilirim.
Arkadaşlar! İdeolojik mücadele sürdürürken ilk yapılacak iş, karşınızdakinin kim olduğuna bakmaktır. Bu “kim” sorusu, esas itibariyle şunları kapsar: hangi sınıf veya tabakadan? Hangi sınıf veya tabakanın menfaatlerini temsil ediyor? Bu menfaatleri savunmakta ne kadar samimidir?
Yani demek oluyor ki, sözgelimi E. Özkök ve Hürriyet ile sürdürülecek ideolojik mücadele ile, Orhan Bursalı ve Cumhuriyet arasında sürdürülecek ideolojik mücadele arasında köklü bir fark vardır ve olmak zorundadır.
Bunların ikisine de aynı üslupla yaklaşamayız; ilki açıkça sınıf ve halk düşmanı, diğeri ise, zaman zaman söylemleri ilkiyle örtüşse de, esas olarak halktan yanadır. İdeolojik mücadeleyi diğer mücadele biçimlerinden ayırt eden ve uzmanlık konusu haline getiren sebep de, budur.
Uzmanlıktır, zira mücadeleyi sürdürdüğünüz kimseler, tek tek insanlar değil, onların bilinçli veya bilinçsiz temsil ettiği kesimlerdir. İdeolojik mücadele adına (tabiri mazur görün) yontulmamış odun tavrı, size düşman yaratır; oysa kimseyi itme, kovma, kovalama lüksünüz yoktur.
Biraz daha somutlamaya çalışayım: A. Behramoğlu’nun muhalefeti birleştirmek adına AKP’ye karşı İYİP ve başındaki yarım asırlık faşisti desteklenebilir görmesinin kabul edilir tarafı yoktur; ama bu, önemli bir HALK kesiminin ortak görüşüdür.
Öyleyse bu kesimi ikna etmek zorundayız; ama bunu, Behramoğlu’nu yerin dibine sokarak yapamayız. Kaldı ki Behramoğlu, bir siyasi körlüğe rağmen, bu ülkenin gördüğü göreceği en onurlu aydınlardandır.
İ. Eliaçık’a gelince, onun siyasi pozisyonunu, CH sırasında attığı tveetle değerlendiremezsiniz; çünkü Eliaçık, siyasi olarak OLGUNLAŞAN bir hareketi temsil ediyor; bu süreçte siyasi olarak YANLIŞ şeyler de söylüyor; ama bu yanlışları süratle ve SAMİMİYETLE düzeltmeye çalışıyor.
Bizim, topunu aynı çuvala sokmakla yetindiğimiz, oysa dünya kadar nüansı olan bir islamcı siyasi-ideolojik zemine karşı, bu hareket saygıdeğer bir mücadele yürütüyor; mesela IŞİD’i ve cihatçı barbarlığını doğuran şeyleri bizatihi islamcılığın amentülerinde arayıp buluyor.
Özetle, bana kalırsa, üsluba dikkat etmekte, halk güçleriyle ideolojik mücadelede saygı sınırlarının dışına çıkmamakta fayda var; ve bunun temel ölçütü, anti-emperyalist, anti-faşist ilkelerdir.
