نیما به عشقی نوشته بود؛ من تقصیر ندارم اگر “افسانه” نفوذ و رواج عمومی را پیدا نکند و می‌گوید:
زیرا زیستن در میان مردمان دهشت‌زده موجب می‌شود تا انسان نه فقط نسبت به دیگران بی‌حس و کرخت، که نسبت به زندگی خود نیز بی‌تفاوت گردد.
می‌نویسد هر زنی بخواهد از خود و خواسته‌هایش بگوید:
بعدها در نمایشنامه “جان بول” نوشت:
روزی در نیمه ماه مارس ۱۹۳۶، لانگ در مسیر خانه‌اش به سمت نیپومو کالیفرنیا متوجه چادری کنار جاده در کمپ کارگران مهاجر می‌شود، با تابلویی که روی آن نوشته بود «کارگر فصلی برای برداشت نخود» می‌گوید:
کامو بعدها در گفتگویی که با روزنامه محلی لیون داشت، تاکید کرد که مسئله در زمانه‌ای که «در غبار دروغ در حال خفگی هستیم» نه از نو ساختن آدمی، که «تحقیر نکردن انسان است!»
هانا آرنت در همان کتاب “انقلاب مجارستان؛ مقاومت مردمی علیه توتالیتاریسم” می‌نویسد: 
آناتول فرانس را از الگوهای پروست در نوشتن “در جستجوی زمان از دست رفته” و شخصیت برگوت نامیده‌اند.
می‌گوید زندگی از این فیش حقوقی به آن فیش حقوقی رسیدن نیست؛ غرور و شرافت است که ارزش زندگی و آدم‌ها را نشان می‌دهد.
دو سال بعد در ۱۹۶۴ نام پائولو فریره که به ریاست “کمیته ملی فرهنگ عمومی” انتخاب شده بود در صدر لیست بازداشتی‌های دولت کودتاچیان نظامی برزیل آمده بود.
در گفتگو با استیون دلبوس می‌گوید بیشتر عمرش را در نظام‌های دیکتاتوری سپری کرده و در “قرن دیوانه من” نوشته تا جایی که به‌یاد دارد، همه عمر در آرزوی آزادی بود؛ از انتظار در نوبت مرگ و حمل گاری اجساد در اردوگاه نازی‌ها تا زندان، سرکوب و نظافت خیابان‌ها و توالت‌ها در دوره استالین./۲ 
گفتند که زندگیش در دو چیز خلاصه میشد؛ موسیقی و مبارزه برای آزادی!
وقتی به عنوان دانشجوی پزشکی به جنگ‌جهانی اول رفت و دهشت مرگ را دید، آنارشیست شد.
سال‌ها بعد در کتاب “توده و قدرت” که تحلیلی جامعه‌شناسانه از ریشه‌های فاشیسم بود و آکادمی نوبل آن را «گنجینه‌ای از ایده‌ها» نامید، نوشت آن‌چه که میان تمامی رهبران دیکتاتور و حکومت‌های فاشیستی مشترک است:
صبح دو روز قبل، ۲۷ ژوئیه، آخرین نامه‌اش را برای تئو با این سطر به پایان برده بود:
شاید از این‌رو بود که کارل گوستاو یونگ در یکی از آخرین مصاحبه‌هایش در ۱۹۶۰ به ساندی تایمز، گفت که هیچ زندگی‌ای وجود ندارد که فارغ از ذره‌ای تاریکی باشد؛ اگر چنین بود شادی و سعادت بی‌معنا میشد.
در انتهای آخرین نامه‌ای که برای همسرش مری، از بیمارستان نوشت، می‌گوید:
احمدرضا احمدی می‌گفت از همه فرصت‌های نایاب، سکوت سهم ما شد.
میلان کوندرا در رساله “رمان، خاطره و فراموشی” می‌نویسد اگر می‌خواهید توتالیتاریسم و زندگی در جهنمی را که برپا می‌کند درک کنید، باید توجه خود را به وعده رسیدن به بهشت که حکومت به هوادارانش می‌دهد، معطوف نمایید.
نیویورک تایمز به نقل از مری، همسر ارنست همینگوی گزارش داد که او به طور تصادفی هنگام تمیز کردن اسلحه کشته شده است.
در روند تصفیه‌های دوران استالین تنها یک انتخاب وجود داشت، یا تن‌دادن به دروغ حکومت یا حفظ شرافت به قیمت حذف یا تبعید.