در روسیه دختران دانش‌آموز مسموم‌شده را به «سایکوز» (روان‌پریشی) و در جمهوری اسلامی به «هیستری» (رفتار جنون‌آمیز) متهم می‌کنند!

در باب جنسیت‌زدگیِ واژۀ هیستری کافی است بدانیم که «هیسترا» در یونانی به معنای «رَحِم» است و در دورۀ باستان بعضی از به‌اصطلاح انحرافات رفتاریِ زنان را👇 را ناشی از اختلالات رحِمی می‌دانستند. در قرون وسطی نیز زنان متهم به هیستری را جن‌زده یا جادوگر می‌شمردند و آنها را بازجویی و شکنجه و حتی اعدام می‌کردند. در قرون شانزدهم و هفدهم، هیستری را عمدتاً معلول محرومیت جنسی می‌پنداشتند و ازدواج را تنها راه درمان آن می‌پنداشتند! 👇

17 سال قبل در چنین روزهایی آنا پولیتکوفسکایا،روزنامه‌نگار نامدار مخالف پوتین،تنها چند ماه قبل از اینکه ترور شود، گزارشی مبسوط دربارۀ مسمومیت تعداد زیادی از «دختران دانش‌آموز» چچنی بر اثر مادۀ شیمیایی قوی و ناشناخته‌ای در دستشویی مدارس که دستگاه عصبی آنها را ماه‌ها مختل کرده بود👇 منتشر کرد.مقام‌های دولت به شدت منکر مسمومیت‌ها بودند و این اخبار را صرفاً ناشی از اضطراب و «روان‌پریشی» گسترده می‌دانستند! بعضی از پزشکان به پولیتکوفسکایا گفتند که عامل مسمومیت‌ها مادۀ شیمیایی ناشناخته‌ای در دستشویی مدارس است اما مسئولان بیمارستان‌ها حاضر به انتشار هیچ اطلاعاتی👇

انصاف آغاز انسانیت است. سخنان آقای سروش دربارۀ خانم گلشیفته فراهانی- که با کارگردانان نامداری همچون ریدلی اسکات، جیم جارموش، هیو هادسن، ارنو دپلشن و لویی گَرِل همکاری کرده- نه تنها حاکی از ناآشنایی با سینمای مدرن بلکه نمونۀ بارزی از بی‌انصافی ا‌ست.

در دهۀ 1970 گلندا جکسون در 👇 در دهۀ 1970 گلندا جکسون در فیلم‌های تابوشکن کارگردانان نوآوری مثل کن راسل، جوزف لوزی و جان شلسینجر (زنان عاشق، عشاق موسیقی، زن انگلیسیِ رمانتیک و یکشنبۀ خونین) بازی کرد اما در تمام سال‌هایی (2015-1992) که به عنوان نمایندۀ مجلس عوام بریتانیا با سیاست‌های رهبران احزاب حاکم- 👇

«عاشق شدن با تواناییِ عشق ورزیدن فرق دارد.» (چسواو میوش، برندۀ نوبل ادبیات)

«در عشق... بدون فروتنی، شجاعت، ایمان و انضباطِ واقعی نمی‌توان به رضایت‌خاطر دست یافت. در فرهنگی که این صفات در آن کمیاب است، نیل به قابلیت عشق ورزیدن ناگزیر دستاوردی نادر باقی می‌ماند.» (اریش فروم)
👇 زیگمونت باومن، جامعه‌شناس تیزبین و هموطن میوش، نیز در کتاب «عشق سیال» ضمن نقل سخن فروم با تأکید بر پیامدهای زیانبارِ نگرش سوداگرانه به عشق می‌نویسد:

«در فرهنگی مصرف‌گرا مثل فرهنگِ ما که از محصولات حاضروآماده برای استفادۀ آنی، تورگ‌زنی‌های سریع، ارضای فوری، نتایج آسان‌یاب، 👇

ستار بهشتی «شهید» است اما قاسم سلیمانی «محارب» است

بیش از 2500 سال قبل، کنفوسیوس هشدار داد که وقتی از کلمات سؤاستفاده شود، عدالت از میان می‌رود. شگفت نیست که «امپراتوری دروغِ» ج.ا معنای واژگانی همچون شهید و محارب را تحریف می‌کند. محارب در عربی به معنای «جنگ‌سالار» و «پیکارجو»👇 است- کسی که در کشتار و نبرد مهارت دارد. شهید اما در اصل، و در یونانی، به معنای «شاهد» و «گواه» است- کسی که به علت باور به عقیده‌ای (دینی یا غیردینی) و خودداری از انکار عقیده، به قتل می‌رسد. سقراط، مسیح، جوردانو برونو، تامس مور، سوفی شول، گاندی و لوتر کینگ به حقیقت گواهی دادند،👇

چون که گُل رفت و گلستان درگذشت/ نشنوی دیگر ز بلبل سرگذشت

از وقتی خبر قتل #کیان_پیرفلک عزیز را شنیده‌ام بارها این بیت مثنوی را زیرِ لب خوانده‌ام. روحانیون تبهکار جمهوری اسلامی دوام حکومت «کودک‌کُشِ» خود را مرهون «لطف خدا» می‌دانند. فیلیپ باربارن، سراسقف لیون، هم دربارۀ👇 فیلیپ باربارن، سراسقف لیون، هم دربارۀ کودک‌آزاریِ روحانیون گفته بود که «به لطف خدا این مسئله مشمول مرور زمان شده (و از نظر قانونی قابل پیگرد نیست).» اما حتی «لطف خدا» هم مانع از اجرای عدالت نشد و او با شرمساری مجبور به استعفا شد.

پس از سقوط دیکتاتوری‌های نظامی در هشت کشور 👇

ماجرای پسر نوح، محمد جواد ظریف و کارلوس کیروش

وقتی کارلوس کیروش به جای پاسخ به پرسشی دربارۀ نقض حقوق زنان در ایران، به وضعیت پناهجویان در بریتانیا اشاره کرد، به مغلطۀ «پس فلانی/ خودت چی؟» متوسل شد که یکی از ترفندهای رایج در پروپاگانداست.در این روش،فرد با طرح اتهامی👇
#مهسا_امینی می‌کوشد از پاسخ به پرسشی انتقادی طفره رود و بحث را منحرف کند. برای مثال،روس‌ها در دوران جنگ سرد اغلب به این ترفند روی می‌آوردند و به جای پاسخ‌گویی دربارۀ برپاییِ اردوگاه‌های کارِ اجباری، سانسور و سرکوب دگراندیشان، به تبعیض‌ها و نابرابری‌های موجود در کشورهای غربی اشاره می‌کردند.👇

از آرژانتین 1978 تا قطر 2022

دولت قطر نه تنها از رسانه‌های وابسته به این کشور، از جمله شبکۀ الجزیره، خواسته تا اخبار خیزش ایرانیان را پوشش ندهند بلکه در صدور روادید برای روزنامه‌نگاران ایرانیِ مخالف جمهوری اسلامی کارشکنی می‌کند.

نظامیان آرژانتینی ماه‌ها قبل از جام جهانی 1978 👇 نظامیان آرژانتینی ماه‌ها قبل از جام جهانی 1978 فعالان مخالف در شهرهای میزبان این بازی‌ها را به زندان انداختند، ربودند، کشتند یا ارعاب کردند. در نتیجۀ این آرامش ظاهری، تصویر کاذبی که از این نظام دیکتاتوری در ذهن روزنامه‌نگاران و ورزشکاران خارجی‌ نقش بست، چنان بود که برتی فوگتس 👇

هر انقلابی اگر قرار است به چیزی بیش از «تصرف قدرت سیاسی» بینجامد و دگرگونیِ تدریجیِ ارزش‌ها و هنجارها را به ارمغان آورد، هم‌زمان محتاج نوعی انقلاب در زندگی فردی و جمعیِ شهروندان است.

رابطۀ هر فرد با «دیگری» چهار نوع است: من «علیه» دیگری (خصومت/رقابت)؛ من «بدون» دیگری (انزوا)؛👇 من «با» دیگری (همکاری)؛ و من «برای» دیگری (عشق).

اگر خصومت/رقابت و انزوا در میان مخالفان حکومت پررنگ‌تر از عشق و همکاری میان آنها باشد، حتی در صورت سقوط حکومت، نمی‌توان به تثبیت دموکراسی دل بست. عجیب نیست که در کتاب «دربارۀ انقلاب‌ها» (انتشارات دانشگاه آکسفورد 2022) می‌خوانیم👇

در 20 آبان 1358، دکتر علیمراد داوودی- استاد فلسفۀ دانشگاه تهران، نویسندۀ کتاب‌هایی نظیر «عقل در حکمت مشاء» و مترجم آثاری همچون «روح فلسفۀ قرون وسطی» و «تاریخ فلسفه» (2 جلد)، و عضو شورای ملی بهائیان ایران- در پارک لاله ربوده شد و دیگر خبری از او بازنیامد.

زمانی که در همسایگیِ👇 این نفس نفیس می‌زیستیم،نوزادی بیش نبودم و از فهم فضل و کمال ایشان عاجز.اما در نوجوانی کمتر شبی بود که پیش از خواب به سخنرانی‌های سقراط‌وار ایشان گوش نسپارم.فصاحت، متانت و منطق استوار ایشان کالنفش فی‌الحجر در خاطرم نقش بسته است.این روزها که سخن از شجاعت نو/جوانان ایران است، 👇

دولت سوئیس گفته است که «با در نظر گرفتن تمام منافع سیاست داخلی و خارجی سوئیس» تصمیم گرفته که با تحریم‌های اتحادیۀ اروپا علیه جمهوری اسلامی ایران همراه نشود!

این نخستین نمونه از همدستی یا مماشات این کشور با یک حکومت تمامیت‌خواه نیست. تام برجس در کتاب درخشان 👇

#مهسا_امینی تام برجس در کتاب درخشان «دزدآباد: چطور پول‌ کثیف در حال فتح دنیاست» (2020) به ما یادآوری می‌کند که بسیاری از بانکداران سوئیسی همدست نازی‌ها بودند اما به کمک «توجیه‌گران»، سال‌ها واقعیت را وارونه جلوه دادند و به دروغ گفتند که سوئیس برای محافظت از پس‌اندازهای یهودیانِ ستمدیده👇

احساس خوشبختی حاصل تقسیمِ داشته‌ها بر خواسته‌هاست. افزایش این احساس مشروط به بزرگ‌تر شدن صورت کسر (داشته‌ها) یا کوچک‌تر شدن مخرج کسر (خواسته‌ها) است. جمهوری اسلامی چون نمی‌توانست به مردم «امید» دهد که «داشته‌هایشان» افزایش خواهد یافت، به «هراس‌افکنی» می‌پرداخت زیرا هیچ‌چیز 👇 به اندازۀ ترس نمی‌تواند شهروندان را قانع کند که از «خواسته‌هایشان» بکاهند و به آنچه دارند بسنده کنند. با القای ترس به ایرانیان می‌گفتند خوشحال باشید که مثل سوریه و یمن نشده‌ایم، تا شهروندان هراسان بپندارند‌ «همین که زنده‌ایم» مایۀ شادمانی است. جان‌های ترس‌خورده در کنج عافیت👇

با توجه به مشارکت پایینِ بی‌سابقه در انتخابات ریاست‌جمهوری 1400- حتی بر اساس آمار حکومتی- می‌شد به طور معقول انتظار داشت که روند چندساله (اما برگشت‌ناپذیر) سقوط جمهوری اسلامی آغاز شود.

در کتاب درخشان «چرا برای انتخابات به خود زحمت بدهیم؟» (آدام پروورسکی 2018) می‌خوانیم که 👇 «در حکومت‌های کمونیستی 99 درصد از مردم در انتخابات شرکت می‌کردند... وقتی معلوم شود که هدف حکومت دستیابی به چنین ارقامی است ــ و این را از نتایج انتخابات قبلی می‌توان دریافت ــ ناکامی از دستیابی به این اعداد و هرگونه کاهش در میزان مشارکت حاکی از تضعیف کنترل سیاسی است و فرصت را 👇

حامیان ج.ا ادعا می‌کنند که دگراندیشان «بی‌طرف» نیستند زیرا نکات مثبت (برای مثال، «افزایش چشمگیر توالت فرنگی و...تعداد شعبه‌های بانک‌های خصوصی و کافه‌ها و گالری‌ها و مال‌ها در خیابان‌های تهران») را نمی‌بینند و نامنصفانه از نکات منفی (برای مثال،«قطع دست سارق» و «صدور حکم تحمل ۷۴👇 ضربه شلاق به جرم "جریحه‌دار کردن عفت عمومی"») انتقاد می‌کنند. این امر یادآور اوضاع شوروی در دوران حکومت استالین است.نادیا ماندلشتام به یاد می‌آورد که برای توجیه کشتار، حبس، تبعید و سرکوب میلیون‌ها نفر به دست رژیم کمونیست، دگراندیشانی همچون او را متهم می‌کردند که «فقط یک سوی سکه👇

@AsgharSepehri اصغر جان،بخش عمده ای از این هزینه ها صرف پروژه های نظامی،و نه غیرنظامی (آموزشی یا بهداشتی/درمانی و...) شده.کل مصارف غیرنظامی 145 میلیارد دلار بوده که در مقایسه با مخارج نظامی ناچیز است.جالب این که حتی در همان پروژه های غیرنظامی هم گران فروشی و فساد کم نبوده (مثلاً برای پروژه هایی @AsgharSepehri که اصلاً وجود خارجی نداشتند shadow spending).این را «بازرس کل برای بازسازی افغانستان» هم تأیید کرده. من با مداخلۀ بشردوستانه موافقم اما مشروط به آنکه واقعاً پای بشردوستی و محافظت از حقوق بشر در میان باشد و نه منافع شرکتهای نظامی و نفتی.همین که آمریکا حاضر نشد که بر خلاف کرۀ جنوبی

در همان زمانی که لنی ریفنشتال، با تکیه بر بودجه‌های دولتی، فیلم‌های «عظیمی» در تبلیغ «دستاوردها»ی آلمان نازی می‌ساخت، مارلنه دیتریش، هنرپیشۀ نامدار آلمانی، نه تنها پیشنهادهای فریبندۀ مالیِ نازی‌ها برای عقد قراردادهای نان‌و‌آب‌دار را رد می‌کرد بلکه به یهودیان و دگراندیشان یاری 👇 می‌رساند و هیچ فرصتی را برای انتقاد از نقض حقوق بشر در زادگاهش از دست نمی‌داد. انتقادات شدید او از هیتلر نه تنها ممنوعیت نمایش فیلم‌هایش در آلمان را در پی داشت که سبب شد بسیاری از هم‌وطنانش او را «خائن» بخوانند.او پس از ترک آلمان به تابعیت آمریکا درآمد و در دوران جنگ به مخالفت 👇

aasoo.org/fa/articles/22…

«آنها دریافتند که بین راست‌گراییِ شرکت‌کنندگان و تراکم پرزهای روی زبانشان رابطۀ مستقیمی وجود دارد:هر چه دیدگاه‌هایشان دست‌راستی‌تر بود، پرزهای روی زبانشان متراکم‌تر بود. این یافته ممکن است به حل معمای اختلاف سلیقۀ غذاییِ لیبرال‌ها و محافظه‌کاران کمک کند.» «در سال۲۰۰۹، نظرسنجی از ۶۴ هزار آمریکایی نشان داد که احتمال این که لیبرال‌ها سبزی تلخ آروگولا را سبزیِ دلخواه خود معرفی کنند بیش از دو برابر محافظه‌کاران است. این یافته ممکن است به نفرت جورج اچ. دابلیو. بوش از گل‌کلم ایتالیایی هم ربط داشته باشد-که سبزی بسیار تلخی است.»

کای استریتمَتر در کتاب«ما یکدست شده‌ایم:زندگی در حکومت نظارتیِ چین»

حزب کمونیست چین رهبرش،شی جین‌پینگ،را در مقامی نشانده که از زمان مائو تسه‌تونگ بی‌سابقه بوده است؛در رأس همۀ امور،در عرش.چین دوباره یک سکان‌دار دارد.شی و حزبش سرگرم بازآفرینیِ نظام دیکتاتوری برای عصر اطلاعات‌اند👇 ... حکومت چین نه تنها می‌تواند جسم شهروندان را از بین ببرد بلکه قادر به نابودیِ اذهان و تغییر افکارشان نیز هست. کشتار میدان تیان‌آنمن در سال ۱۹۸۹ و رویدادهای سال‌های پس از آن، این واقعیت را به‌خوبی نشان می‌دهد...👇

در شمارۀ جدید «آگاهی نو» آقای عمادالدین باقی پیشنهاد داده‌اند که برای کاهش «قطع‌نامه‌های ضد حقوق‌بشری دربارۀ ایران»،

«مسئله بهائیت...از مسئله امنیتی تبدیل شود به مبارزه اجتماعی و فرهنگی و به جای اینکه حکومت متولی موضوع باشد بسپارند به جامعه مدنی». 👇 این سخنان نشان می‌دهد که دغدغۀ ایشان، به سیاق دیگر اصلاح‌طلبان، نجات «حکومت» است و نه بهروزی «جامعه». غم‌انگیزتر اینکه یک «فعال حقوق بشر» گمان می‌کند که «جامعۀ مدنی» عرصۀ «مبارزه» با اقلیت‌هاست! 👇