علت اینکه قاطبهٔ #روشنفکران_لاییک در۵۷ به عبای #خمینی چسبیدند،قطعا جذبهٔ دینی یا کاریزمای الهی آن مردک نبود.توهمی از اساس مفلوج در خیال بود که فرصتی به کف آمده تا آرمانهای معوقه(از انواع چپِ معیوبِ منشعب از سنت فرانسوی،تا لنینیسم روسی)را از لابیرنت این بازی«پر یا پوچ»محقق کنند./۱ آخوندی که گرچه یک جمله سالم فارسی هم ندارد اما خب سکه‌اش عجالتا گرفته و گوش شنوا و آدم پای کار یافته.
به گواهی بسیاری گفتگوها، حتی باور نمی‌کردند که منبر ، اساسا رویا، جرات یا پلنی برای تسخیر قدرت در سر بپروراند. به‌ویژه در جامعه‌ای که حالا دیگر خودش را نه با ترکیه و عراق بلکه/۲

پادشاهی پهلوی‌ها،(با همه ایراد و خام‌دستی‌های ساختاری‌)،در یک ارزیابی عمومی، به گمانم از انگشت‌شمار گرانیگاه‌های درستی بوده که در برهوتِ"خودآگاهی تاریخی"ما از سقوط ساسانیان به این‌سو می‌شه رصد کرد.وضعیتی که به‌رغم فرهنگ و تاریخ مین گذاری شدۀ ما با دین و سنت،نیم قرن دوام آورد،/۱ تونست ایده ش رو محقق کنه؛از فکر به عمل رسید؛و با بهره بردن از سوختی که مشروطیت فراهم کرد،ایران رو از محدودۀ امنِ عادات،تعفن و نکبتی که درش بیتوته کرده بود،به آینده پرتاب کرد. خیلی ساده اینکه،ایران رو از جهاتِ بسیار،با عصر پیرامونش،معاصر کرد.
بذارید اینطور بگیم که اگه مشروطیت /2