Het ziet ernaar uit dat ik permanent geen toegang heb tot LinkedIn, dus ik kan mijn afscheidsbericht niet delen.

Daarom hier een opsomming van manipulatie-tactieken die hulpverleners gebruiken als blijkt dat kinderen weer eens mishandeld en misbruikt zijn in de jeugdzorg 👇🏽 Positieve ervaringen als bewapening gebruiken

Als er misstanden naar buiten komen, worden er vaak andere ervaringen tegenover gezet. De misstanden mogen nooit op zichzelf bestaan. Hierbij worden positieve ervaringen gebruikt, om de aandacht te weerleggen of pijn te minimaliseren

Hoezo een parlementaire enquete?

Vandaag was het pijnlijkste jeugdzorgdebat dat ik vooralsnog heb gezien.

Twee weken geleden pretendeerden veel kamerleden nog geschrokken te zijn van het rapport ‘Eenzaam Gesloten.’

Vandaag leken ze dat alweer vergeten. 👇🏽 In de kamer klonk weinig steun voor een parlementaire enquete. ‘Niet nog een onderzoek, we weten alles al,’ was de tendens. Maar het wrange is: Dat weten we niet.

Deze kamerleden in het bijzonder niet. Sommigen hebben enkele maanden geleden pas kennis gemaakt met de jeugdzorg.

Ik ben tot tranen geroerd. Jarenlang strijd, maar er is eindelijk verandering zichtbaar.

Mijn cel zal nooit meer gevuld zijn.

Het verhaal achter de foto 👇🏽 In 2008 gaf de overheid verschillende gevangenissen de taak om ‘jeugdzorgaanbieder’ te worden. Hoewel het zorg wordt genoemd, blijkt de gevangeniscultuur hardnekkig. ‘Alsof het tussen de muren zit,’ is een leus die vaak gebruikt wordt om het onderdrukkende klimaat te verklaren.

Ik ben zo gefrustreerd. Wij gaven 1,5 jaar geleden een heel duidelijk signaal af over gesloten jeugdzorginstellingen.

Bewindspersonen kwamen toen met hun stokpaardjes: ‘Maar er gaan ook dingen goed’ of ‘dat was jullie ervaring’

Afgelopen jaar ziet misstand na misstand het licht Toen naar buiten kwam dat Lindenhorst een teringzooi was, zei de staatssecretaris: We wisten het niet, we hebben geen signalen gehad.

Nu komt naar buiten dat Woodbrookers een teringzooi is. Daar is ook niet op geanticipeerd.

Gelezen, maar in oprechtheid, met veel cynisme.

Ik geloof niet in complotten, maar ik wantrouw wel de overheid. Na de afgelopen jaren bezig te zijn geweest met de jeugdzorg, zou elke andere conclusie gek zijn.

En dit stuk ligt in het verlengde daarvan. Draadje 👇🏽

https://twitter.com/beatricedegraaf/status/1686281301102325760

Juist overheidspartijen luisteren slecht. Slechter dan de kapper, bakker of loodgieter. ‘Gewone’ beroepen kunnen kritiek moeilijker negeren. Een klant kan immers gewoon vertrekken.

Maar we hebben maar één overheid.

Nederland is in één jaar tijd van plek 4 naar plek 20 (!!!) gegaan op de kinderrechten-ranglijst.

Dat komt door de extreme puinhoop in de jeugdzorg en het verwaarlozen van kinderen in armoede en AZC’s.

Hoe krijgen we het voor elkaar. Ongelofelijk. Dit is een direct gevolg van het beleid van de overheid. Het is geen natuurverschijnsel, hier is voor gekozen. Niet alleen door de betrokken bewindspersonen, maar ook door ons egoïstische volk dat na het vallen van het kabinet PRECIES DEZELFDE coalitie terugstemde.

Altijd mensen die zelf niet trans zijn, maar wel een mening formuleren over transgenderzorg. Met nul kennis van zaken een pleidooi voeren over hoe de zorg eruit zou moeten zien.

De zorg is niet voor jullie.
Bemoei je er niet mee. Gaan jullie ook in kankerlotgenotengroepen zitten als jullie de ziekte nooit hebben gehad? Gesprekken met de artsen voeren over jullie zorgbehoeften voor je hypothetische ziekte? Nee, want je hebt enkel speculatie. Je weet niks.

Praat met de mensen waar het om gaat.

Ik vergeef het de inspectie echt nooit dat ze Harreveld op geen enkel moment hebben gesloten. Al decennia zijn de misstanden bekend. Ik ken veel jongeren die traumatherapie nodig hebben gehad.

Maar het interesseert de inspectie niet. Gedoogbeleid. En zo veelzeggend. Als kind in de gesloten jeugdzorg leer je dat Nederland geen rechtsstaat is. De rechter plaatst je, je groepsleiders mishandelen je, de inspectie vindt het allemaal prima en als je wegloopt brengt de politie je terug.

Oh. En of je ook even dankbaar wil zijn.

Omdat half Nederland schijnt te denken dat transgenders hun hormonen net zo makkelijk verkrijgen als paracetamolletjes en je bij één keer miepen op de operatietafel wordt gelegd

Even terug naar de realiteit.

In transitie gaan, stap voor stap 👇🏽 Dat begint niet bij de genderpoli, maar bij jezelf.

Je moet eerst concluderen dat je potentieel trans bent en mogelijk in transitie wil. Daar gaan vaak jaren overheen.

Meestal volgt dan eerst een sociale transitie.

Vandaag hebben Nienke en ik het hartenhuisje laten tatoeëren.

Het Hartenhuis is het symbool van Het Vergeten Kind voor een veilig en liefdevol thuis voor ieder kind. Het hartenhuisje is me zo dierbaar.

Toen ik 10 was ging ik op zomerkamp. Iedereen keek vol enthousiasme uit naar de dropping. Ik wist niet wat dat was, maar wat bleek: We moesten zonder kaart of telefoon, in het pikkedonker door de miezerregen de weg terug vinden.

Ik krijg de terugkerende vraag hoe ik gestopt ben met zelfbeschadiging. Soms van naasten die radeloos zijn, soms van jongeren zelf. Dus hierover een draadje 👇🏽

(Het is een erg lang draadje, maar dit thema kan ik niet verder inkorten. Ik hoop dat het iemand helpt) Ik begon met snijden rond m’n 13e. Dat heb ik verborgen kunnen houden tot mijn 16e. Kort daarop belandde ik in de jeugdzorg.

Wat mijn omgeving deed, was beheersmatig te werk gaan. Alle scherpe voorwerpen werden maandenlang van me afgepakt.

Ik zie mensen de bezuiniging op jeugdzorg beschrijven als “minder extra geld” en dat is dus onzin.

Jeugdzorg wordt weer een half miljard gekort. De problematiek uitgelegd: In 2015 werd gedecentraliseerd en ging de zorg naar de gemeenten. Tegelijkertijd werd 450 miljoen euro bezuinigd.

Sindsdien komen gemeenten niet uit. Ze geven aan de zorg niet te kunnen organiseren van het budget dat ze krijgen.

Ik heb weer een ietwat onhandige reactie ontvangen, van iemand die stelde dat mijn transitie mogelijk te maken heeft met m’n verleden.

De laatste keer reageerde ik ietwat cynisch, maar ik ga dit nu toch toelichten. Transpersonen waarderen het over algemeen echt niet als je vraagt of een misbruikverleden heeft geleid tot een transitie. Ik word er ook niet gelukkig van.

Dat komt omdat het heel invaliderend voelt. Alsof ontkent wordt wie jij bent en je keuzes gewantrouwd moeten worden.

In het debat van maandag over jeugdzorg is de gesloten jeugdzorg een aantal keer aan bod gekomen.

Het doet me goed echt om te horen dat meerdere partijen ook willen stoppen met de gesloten jeugdzorg. Nu graag daad bij woord.

Over bepaalde uitspraken 👇🏽 “Er is al veel veranderd”

Bepaalde regio’s (mn Noord-Holland) hebben stappen gezet. Andere regio’s doen nog wat ze vroeger deden.

Hierdoor lijkt het alsof het beter gaat in de jeugdzorg, terwijl er sterke regionale verschillen zijn. Zeggen “het gaat al beter” is dus misleidend.

Ik dacht vroeger altijd dat als ik later groter zou zijn, ik fysiek in staat zou zijn om me te verzetten tegen kindermishandeling.

Maar ik begrijp vanuit het heden dat je als kind vooral cognitief heel kwetsbaar bent. Elke keer als ik iemand tegenkom die vroeger een dreiging voor mij vormde, merk ik dat ze fysiek nog steeds in het voordeel zijn, maar mentaal niet meer.

Als we een paar zinnen uitwisselen vraag ik me elke keer weer af of dit echt de mensen zijn waar ik vroeger zo bang voor was.

Ik leerde dat het systeem harder is voor kinderen uit de gesloten jeugdzorg dan het is voor criminelen, toen ik in 2018 een rechtszaak had tegen één van mijn misbruikers.

Ik kende de rechtbank alleen van mijn tijd in de gesloten jeugdzorg. Ik moest altijd via de achterkant van de rechtbank naar binnen. Waar je opgesloten zit. Ik werd dan met een arrestantenbusje vervoerd.

Mijn misbruiker mocht op eigen gelegenheid komen, het pand betreden via de voorkant.

Ik ga dit alvast verduidelijken, want de eerste sukkel heeft zich al gemeld en ik heb vaker valse aantijgingen gehad:

Ik heb geen belang bij de docu. Ik verdien hier geen geld aan en ik haal hier geen geluk uit.

Mijn ervaringsdeskundige opdrachten zijn ook altijd op vrijwillige basis (geweest). Dat betekent dat ik meestal een waardebon of chocoladereep krijg.

Het is volstrekt onrealistisch om problemen in de jeugdzorg te benaderen zonder de rol van jeugdwerkers te erkennen.

Natuurlijk liggen politieke keuzes dwars, maar je kan niet alle verantwoordelijkheid bij jeugdwerkers weghalen. Die hebben ook invloed. Het was niet het jeugdstelsel dat schreeuwde naar mijn groepsgenoot vanwege dubbel beleg. Dat was een professional.

Uren in dezelfde positie aan tafel moeten zitten als straf en met niemand mogen praten is geen stelselfout. Het komt van een professional.

Stel: Een openbare weg wordt niet goed onderhouden. Er vliegen om de haverklap auto’s van de weg. De krant publiceert daarover.

Er is niemand die zou zeggen “sommige wegen worden wel onderhouden.”

Nou, zo klink je dus als je zegt dat het “soms wel goed gaat in de jeugdzorg.” Er is niemand die zegt: “Maar het personeel van Rijkswaterstaat doet z’n best” of “ze bedoelen het goed.”

Want dat is niet relevant. De kwaliteit is ondermaats. En verder is niet beweerd dat het aan het personeel ligt. Het kan ook aan de gemeente liggen of aan het materiaal.

Ik denk dat dit iets meer uitleg vereist Ik heb heel wat tikken overgehouden aan de jeugdzorg. Één daarvan is dat als het heel hard regent, ik naar buiten moet.

Ik moet ervaren dat ik vrij ben, de regen kan voelen en niet meer achter tralies vastzit. Anders draai ik door.

Als ik niet in de gesloten jeugdzorg was geplaatst had ik nooit geweten dat je in Nederland als kind met een eetstoornis in een gevangenis kon belanden. Ik had je mogelijk niet eens geloofd.

Maar het is toch zo, dus voor iedereen die wil luisteren, een geschiedenisles 👇🏽 Voor 2008 plaatsten we kinderen die wachtten op behandeling gewoon in de jeugdgevangenis, ook als zij niks hadden gedaan.

Ik ken jongeren die tussen de moordenaars hebben gezeten. Daar zaten ook kinderen tussen die jonger dan 12 waren.