Een van de tofste dingen die ik dit jaar leerde - ik ben een reuze beginner, maar hey! - is om vaker precies te vragen wat ik het liefste wil.
Geen compromissen of vooraf gepolder in mijn bol, maar gewoon mn mond open doen en dan te zeggen of vragen: ik zou het graag zó willen. Takke ingewikkeld vind ik dat, want het voelt kwetsbaar om zó specifiek mezelf onder woorden te brengen. Wat nou als die ander daar x y of z van vindt of het stom of of of. Of wat als ik het heel graag wil, maar het niet krijg, wat dan?

Dat soort gedenk. Moeilûk.

Ik kijk momenteel een webinar van de Drakentemmers, gegeven door dr. Anne Marsman, over "trauma en het lichaam".

Het laat vanuit wetenschappelijke bron mooi zien hoe groot de impact is op het lichaam en wat we ermee kunnen. Ik leer echt weer wat over mezelf ook zo. #cptss Het is wel intensief voor me, dus ik kijk het in 4 x 30min.

Het is indrukwekkend hoe het lichaam zich leert staande te houden bij chronische en of vroegjeudige stress.
Ik snap nu ook dat ik -nul- kans had om niét getraumatiseerd te raken bij mijn ouders met hun eigenschappen.

Ik ben echt al mijn hele leven een vrolijke, kleine #nerd. Vanaf mijn zesde studeerde ik twee keer per dag op klarinet en later mijn saxofoon. Toonladders instuderen vond ik mooi werk, naspelen op gehoor, muziek moeten uitschrijven, allemaal leuk 💙 Die overgave om bepaalde dingen te willen leren, dat iets eigen maken tot het zich in mijn vezels nestelt, is nooit overgegaan. Ik houd van het leren zélf:
van het ontdekken, het oefenen, van de kleine details en van het kunnen leren van een expert die me begeleid. Dát. Zalig!