ايرانيان که با نگراني از طولاني بودن شب و ترس از بازنيامدن خورشيد تا سپيده دم در کنار يکديگر بيدار مي نشستند و خود را سرگرم مي کردند تا اندوه ظلمت را فراموش کنند،روز پس از آن شب(يكم دي ماه)را كه «خور روز»،زادروز خورشيد و «دي گان» مي خواندند به استراحت مي پرداختند وتعطيل عمومي بود