Een lange laatste draad!
Hoe ga je nou als zorgverlener om met patiënten met onvoldoende verklaarde klachten? Het is soms een hele zoektocht, maar in die zoektocht is vaak nog best wat mogelijk! Wat dingen die ik geleerd heb vanuit mijn ervaring als arts/patiënt/hulpverlener: Het begint altijd bij luisteren en erkenning. Blijf bescheiden, geef eerlijk toe wat je niet weet. Je hoeft als zorgverlener echt niet alles te weten, patiënten hebben vooral moeite met desinteresse en arrogantie.

Omgaan met uitputting🧵
We zien veel pt met energieproblemen. Velen van hen hebben geleerd door te zetten, terwijl hun lichaam tegensputtert. Lang niet altijd vinden we het ei van Columbus, maar we kijken dan wel waar we nog iets kunnen verbeteren, ook al zijn het maar procenten. Hoe ga je om met fysieke en cognitieve uitputting? Waar doe je goed aan? Het is een veelgehoorde hulpvraag. En je kunt het nog zo goed weten, maar als je het zelf moet doen, is het toch lastig. Pacen is geen behandeling, maar een manier om er zo goed mogelijk mee om te gaan.

Draadje! Dankjewel voor al jullie reacties de afgelopen dagen! Ik hoop dat jullie nog niet te moe worden van alle info en draadjes (ik wel🤭) maar ik wil graag nog een onderwerp delen dat heel belangrijk is geweest in mijn eigen proces en ook voor veel patiënten: chronsiche rouw Chronische rouw, ook wel levend verlies genoemd, is niet de rouw na een overlijden, maar verdriet om rouw die blijft leven, zoals bij een chronische ziekte. Iedere dag en iedere levensfase kan weer nieuwe rouw geven. Het is iedere keer opnieuw afscheid nemen.

Draadje: Eerder vroeg ik patienten naar positieve en negatieve ervaringen in de zorg. Dat deed ik niet zomaar, maar omdat ik het graag wil hebben over zorgtrauma. De term bestaat nog niet officieel, heb het ooit zelf geïntroduceerd om iets te omschrijven dat wel degelijk bestaat. Veel van onze patienten hebben nare ervaringen in de zorg, soms zo erg dat we spreken van een zorgtrauma. We kennen ook wel het medische trauma: een trauma na nare gebeurtenissen in de medische setting, zoals sondes bij kinderen, een heftige bevalling of een bijna-doodervaring.

🧵 Nog iets meer over mijn eigen verhaal met ME/CVS en POTS. Ik was constant brak, uitgeput en kreeg aanvallen met misselijkheid, trillen, het gevoel dat je krijgt voor flauwvallen. De huisarts vond niks, dus ik hoopte maar dat het over zou gaan als ik ging studeren. Helaas. Vooral de coschappen waren hels. Ik had wel aanpassingen ivm chronische ziekte, maar het was vreselijk zwaar. Ik sleepte mezelf door de ziekenhuisgangen, hangend tegen de muren en soms tot overgeven toe. Niets aan de hand, gewoon negeren, hadden ze me geleerd. Blijven bewegen!

1/ Reanimaties. Een uitgebreid draadje. Eerst eens, wat is een reanimatie? Reanimatie is die ondersteuning die een persoon nodig heeft als er geen (effectieve) bloedcirculatie meer is. Dat kan borstcompressie en mond-op-mond beademing zijn, tot gespecialiseerde ziekenhuiszorg. Hoe vaak komt dit voor? Cijfers op basis van nederlandse reanimatie raad @Reanimatieraad (). Ongeveer 300 keer per week, waarvan het grootste deel (70%) in of rond het eigen huis.reanimatieraad.nl

Revalidatiezorg bij ALS - een draadje. Na de diagnose ALS (of een ALS-variant zoals PSMA) wordt iemand doorgestuurd naar een gespecialiseerd revalidatieteam. Wij zijn zo'n team en zien ongeveer 100 mensen met ALS en PSMA per jaar. Ons team bestaat uit een verantwoordelijk 1/ revalidatiearts en ergotherapie, logopedie, fysiotherapie, maatschappelijk werk, psychologie en diëtiek. Bij ALS is de afspraak dat wij de patiënt zien binnen vier weken na de afspraak bij de neuroloog. Eerst worden ze gezien door de revalidatiearts en op dezelfde middag 2/

ALS is een spierziekte met een levensverwachting van ongeveer 3 tot 5 jaar na diagnose, waarbij de spierfuncties één voor één uitvallen. Diagnose wordt gesteld door de neuroloog, vaak wanneer de klachten nog mild zijn. In het draadje een link naar uitleg en twee korte filmpjes.

Als iemand een CM of een ZM heeft, kan verplichte zorg worden verleend. Opnieuw gelden de criteria van vrijwilligheid, subsidiariteit, proportionaliteit en doelmatigheid (zie eerdere draad) voordat verplichte zorg kan worden gegeven. Bij verplichte zorg moet gedacht worden aan dwangopname, verbod dat iemand naar buiten gaat, inname telefoon, verplichte injectie van medicijnen, kamercontrole, verbod op bezoek, inname pinpas. Dit zijn heel stevige ingrepen. Wij psychiaters moeten dit blijven beseffen.

Hoe werkt dat nu met een verplichte opname? Veel mensen weten dat het iets met de burgemeester te maken heeft, maar vinden dat ook vreemd. Daarom een draadje over iets dat voor mij gesneden koek is, maar gelukkig voor de meeste mensen een ver van mijn bed show. Zoals ik gisteren al vertelde is er een speciale wet voor verplichte zorg in de psychiatrie. Deze wet heet toepasselijk Wet Verplichte GGZ (Wvggz). Uitganspunt van deze wet is nog steeds dat de zorg zoveel mogelijk vrijwillig moet zijn.

Voor de meeste zorg in Nederland geldt de Wet op de Geneeskundige Behandelovereenkomst (WGBO). Deze wet regelt de verhouding tussen arts en patiënt. Hierin staan voornamelijk rechten van de patiënt beschreven. Het uitgangspunt van de WGBO is dat de patiënt in staat wordt ‘geacht tot een redelijke waardering van zijn belangen ter zake’. In normaal Nederlands betekent dit kort door de bocht, dat patiënt in staat is tot nadenken over waar hij ja of nee op zegt. Wilsbekwaamheid.

Vandaag was er op het regionale nieuws een bericht over 'een verwarde veelpleger'. Straffen en verplichte behandeling werken niet. De acute GGZ is terughoudend omdat opnames steeds weer leiden tot geweld op de afdeling. >

nos.nl/regio/utrecht/… Dit soort situaties komen frequent voor. Vrijwillige zorg wordt niet geaccepteerd. Verplichte zorg leidt tot strijd en geweld in de kliniek. Ongeveer de helft (!) van mijn team heeft de afgelopen 5 jaar door geweld een hersenschudding opgelopen. >

And now for something completely different, farmacologie. Farmacologie is de wetenschap die zich bezighoudt wat een medicijn in een lichaam doet en wat het lichaam met het medicijn. Niet iedere pil doet hetzelfde. Sommige pillen werken binnen een uur, andere doen hun werk pas na enkele weken. Er zijn pillen die je eens per week moet geven, andere medicijnen worden tot wel zesmaal daags gegeven.

Ik werk op een afdeling met 16 opnamebedden. Zeker 2/3 van de patiënten wordt verplicht opgenomen. De opnamereden is meestal psychose, manie of risicovol zelfbeschadigend of suïcidaal gedrag. De leeftijd is 18-60 jaar en de meeste mensen zijn 18-30 jaar oud. Verslaving komt veel voor in combinatie met andere psychiatrische ziekten. Een collega heeft enkele jaren geleden dit systematisch geteld bij alle opnames. Zij ontdekte dat 60% van de mannen en 40% van de vrouwen een verslaving had.

Ik ben @DirkKwakkel, psychiater sinds 2018 en werk op de acute opnameafdeling bij @Altrecht.nl. Deze week neem ik jullie mee in de wonderlijke wereld van de gesloten psychiatrie. Ik zal dagelijks een draadje posten over een facet van mijn werk. Iets dat interessant is om te weten, iets nuttigs om voor het voetlicht te brengen. Interactie en vragen zijn van harte welkom. Ik streef ernaar zo veel mogelijk te beantwoorden.

Vanochtend heb ik heerlijk kunnen uitslapen. Maar nu sta ik weer paraat. Niet vanuit mijn huis ditmaal, maar vanuit een hotel! Voor de afwisseling werk ik namelijk soms ook buiten mijn eigen regio. Ik ben nu bereikbaar voor zorgorganisatie @Omring, in West-Friesland. Dat doe ik ongeveer 1x in de 2 maanden. Leuke regio en ook een prettige organisatie om voor te werken.

Als SO behandel ik veel mensen die in de laatste levensfase verkeren. Behandelingen zijn vaak vooral gericht op behoud van kwaliteit van leven, en in mindere mate op genezing. Palliatieve zorg is een belangrijk onderdeel van mijn werk. Er valt in mijn werk nog genoeg te onderzoeken, te behandelen en zelfs te genezen. Lichamelijke ziekten die ik regelmatig behandel, zijn bijvoorbeeld longontstekingen, blaasontstekingen, hartfalen, diabetes en bloedarmoede.

Vandaag werk ik weer in verpleeghuis Old Wolde in Winschoten. Ik verwacht een vrij drukke dag. Maar ik heb versterking meegenomen! Een tijdje terug nam ik voor het eerst een keer mijn hond mee naar deze plek. Het was uit nood geboren: anders moest ie heel lang alleen thuis zijn.

Ik heb vanavond als dienstdoend arts twee overleden mensen geschouwd. Het komt vaak voor dat ik om die reden word opgeroepen. In verpleeghuizen komen nu eenmaal vaak mensen te overlijden. Het doel van het schouwen door een arts is - anders dan veel mensen denken - niet het vaststellen van de dood. De dood mag door iedereen worden vastgesteld. Het doel is het onderzoeken van de doodsoorzaak en het invullen van de overlijdenspapieren.

Binnen de ouderenzorg spelen elektronische zorgdossiers een essentiële rol. Zorgdossiers vormen de belangrijkste schakel tussen alle verschillende zorgverleners onderling. En dat zijn er veel! Bij een bewoner van een verpleeghuis zijn soms wel 20 verschillende verzorgenden betrokken. En daarnaast ook helpenden, verpleegkundigen, artsen, psychologen, maatschappelijk werkers, fysiotherapeuten, enzovoort enzovoort.

Geneeskunde is van oudsher zowel een alfa- als een betavakgebied. Een goede arts weet exacte wetenschap - de bèta-kant - te verenigen met o.a. maatschappelijke kennis en mensenkennis - de alfa-kant. Dat wordt ook wel eens "geneeskunst" genoemd. Met de komst van evidence based medicine, heeft de ontwikkeling van de de bèta-kant binnen de geneeskunde een enorme vlucht genomen. Daar plukken we allemaal de vruchten van!