Η μέθοδος Κονοφάγου

Ο χειμώνας του μεγάλου λιμού (1941-1942) έπληξε ιδιαιτέρως το Λαύριο, η οικονομία του οποίου στηριζόταν στη ΓΕΜΛ και ως εκ τούτου δεν διέθετε γεωργική παραγωγή.Τον Μάιο του 1941, όταν η εταιρεία τέθηκε υπό γερμανική κατοχή και στους εργάτες δόθηκε η «επιλογή» να παραμείνουν στην εταιρεία με μισθούς πείνας ή να μεταφερθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αρχιμηχανικός της εταιρείας ήταν ο Κωνσταντίνος Κονοφάγος και γενικός διευθυντής ο βελγικής καταγωγής μεταλλειολόγος Maurice Bremmer. Ο Κονοφάγος, πριν την άφιξη των κατακτητών, πείθει τον

Είπαν πως δεν θα μπορούσα να πάω σε «κανονικό» σχολείο. Πήγαινα πάντα σε τυπικό σχολείο, ποτέ σε ειδικό, και ήμουν πάντα αριστούχος, απουσιολόγος και συχνά σημαιοφόρος.
Είπαν πως δεν θα μπορούσα να μάθω αγγλικά. Πήρα proficiency στα 15 μου.
Μου είπαν πως γράφω παλιομοδίτικα και πως δεν είναι απλό πράγμα να γίνεις συγγραφέας. Εγώ κέρδισα πρώτο πανελλήνιο βραβείο δύο φορές στη ζωή μου, μία για διήγημα και μία για μυθιστόρημα, και εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο στα 18 μου.
Μου είπαν να μη ζήσω ποτέ σε μεγαλούπολη γιατί είναι επικίνδυνα. Επέλεξα την Αθήνα.
Μου

Η θυελλώδης ζωή της μητέρας του λογοτέχνη Εμμανουήλ Ροΐδη, μία ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα. Η αρχοντοπούλα Κορνηλία, κόρη του πλούσιου Χιώτη Ροδοκανάκη, υπέστη τα πάνδεινα όταν εξερράγη η Επανάσταση του 1821. Το νησί της η Χίος καταστράφηκε, ο πατέρας της συνελήφθη όμηρος και η γυναίκα του, έγκυος και με πέντε παιδιά οδηγήθηκε στο Κάστρο. Τα παιδιά, μεταξύ των οποίων και η Κορνηλία, είδαν μπροστά τα μάτια τους τον πατέρα τους κρεμασμένο σε δένδρο.
Η Κορνηλία, όπως χιλιάδες άλλα κορίτσια, πουλήθηκε ως σκλάβα και ένας πλούσιος Τούρκος της Σμύρνης την

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου αφηγείται στον Βασίλη Θανόπουλο :
«Όταν ήμουν 17 ετών στη Μύκονο συνάντησα τον πρώτο έρωτα της ζωής μου. Ήταν ένας Γερμανός, που λεγόταν Peter και για τον οποίο έχω κάνει πολλά κόμικς. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας. Δεν ήταν σαρκικά ολοκληρωμένος. Ήταν η ιστορία συνάντησης δύο αγοριών που εμένα με συντάραξε απολύτως. Αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου-και σ’ ένα κόμικ μου το γράφω αυτό -ότι μπορώ να πεθάνω από απόλυτη ικανοποίηση. Ποίηση. Συγκεκριμένα ήταν ένα δειλινό που επιστρέφαμε απ το μπάνιο

"Πόσους άντρες έχω ακούσει να λένε ότι θέλουν μια έξυπνη γυναίκα στη ζωή τους. Θα τους παρότρυνα να το σκεφτούν προσεκτικά. Οι έξυπνες γυναίκες παίρνουν αποφάσεις μόνες τους, έχουν τις δικές τους επιθυμίες και βάζουν όρια. Δεν θα είσαι ποτέ το κέντρο της ζωής τους γιατί αυτή περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της. Μια έξυπνη γυναίκα δεν αφήνει τον εαυτό της να χειραγωγηθεί ή να εκβιαστεί, δεν απαλλάσσεται απ τις ευθύνες,αναλαμβάνει τις ευθύνες.Αυτές οι γυναίκες είχαν μια ζωή πριν από εσάς και ξέρουν ότι θα συνεχίσουν να έχουν μια ζωή μόλις φύγετε.Αυτές

"Η Εκδίκηση της Γυφτιάς" που εκδόθηκε το 1978, είχε πάει άκλαφτη στις πωλήσεις το πρώτο διάστημα. Έτσι κι αλλιώς ο δίσκος βγήκε γιατί ο Πατσιφάς της LYRA ήθελε να κάνει το χατίρι του Σαββόπουλου και του Κοντογιάννη.Τα ίδια τα τραγούδια του Ρασούλη του Ξυδάκη και του Παπάζογλου του είχαν φανεί τελείως αντιπαθητικά. Ο Πατσιφάς, έξαλλος με τον πάτο που είχε πιάσει πανηγυρικά η "εκδίκηση", λέει στον Παπάζογλου και τον Ρασούλη ότι δεν θέλει να τους ξαναδεί μπροστά του ούτε ζωγραφιστούς.Περνάει λίγος καιρός και μια φίλη του Νίκου τον καλεί να παίξει σ ένα

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΧΤΗ
Ο πατέρας της Μερόπης, ο Νικολής ήταν προπολεμικά καραγκιοζοπαίχτης.Με την δουλειά αυτή ζούσε την οικογένεια.Ο μπερντές του ήταν στημένος κοντά στην πλατεία. Είχε μεράκι και βαριά φωνή που την άλλαζε ακόμα και σε γυναικεία όταν έκανε την Αγλαΐα.Πήγαινε ο κόσμος δεν υπήρχε τίποτ άλλο. Πήγαινε κι η Μερόπη χωρίς εισιτήριο. ‘Ένοιωθε ανώτερη απ τ άλλα παιδιά, αυτά να πληρώνουν ή να σκαρφαλώνουν σε μάντρες τ άφραγκα, για ν’ ακούσουν τον πατέρα της. Χαιρόταν όταν έπαιζε το έργο ο Μεγαλέξανδρος και το καταραμένο φίδι. Ανατρίχιαζε όταν

«Εγώ κατεύκασα βομβαρδίσας 25.3.1921 από αέρος το Στρατηγείον εις τον Σιδηροδρομικόν Σταθμόν Αφιόν Καρά Χισάρ (Πρυμνησίας), του ολετήρος του Ελληνισμού Κεμάλ, εις την εσωτέραν Μικρασίαν.
Εγώ εβομβάρδισα κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο επανειλημμένως τα θωρηκτά GOEBEN και BRESLAU εις τον Τουρκικόν Ναύσταθμον του Ναγαρά εις τα Δαρδανέλλια.
Εγώ άνοιξα τον δρόμον της Ανεμοπορίας εν Ελλάδι λαβών το Πτυχίον τής Προκεχωρημένης Εκπαιδεύσεως αυτής εν Wasserkuppe της Γερμανίας.
Εγώ ετραυματίσθην ίσως από τον άσσον Αεροπόρον Immelmann εις τον Πρίνον της Θάσου ιπτάμενος

«Πήγα στο σπίτι της Σαπφούς και την πέτυχα στην πόρτα.
- Πάμε να μου βρεις ένα ταξί να πάω στο Κολωνάκι.
Έχω πρόβα με τον Τσαρούχη.Ανεβάζει τις Τρωάδες.
Θα παίξω την κορυφαία του χορού!, μου λέει ενθουσιασμένη. Βγήκαμε στη Βεΐκου, σταμάτησα ένα ταξί, πριν μπει μέσα -Να έρθεις να δεις την παράσταση! μου λέει επιτακτικά.Πράγματι πήγα στην παράσταση.Η Σμάρω Στεφανίδου που έπαιζε την Εκάβη ήταν συγκλονιστική. Αλλά κι η Σαπφώ ήταν το κάτι άλλο.Θυμάμαι ακόμα το κλάμα της. Δεν ήταν ανθρώπινο κλάμα, ήταν σα γρύλισμα πληγωμένου ζώου. Κανείς μας δεν είχε φανταστεί

ΤΑ ΡΑΣΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ
Στην επανάσταση του1821 πολλοί ιερωμένοι πήραν ενεργό μέρος ένοπλοι. Για να μην είναι ευδιάκριτοι με την περιβολή τους ως στόχοι και για να έχουν άνεση στην κίνησή στις μάχες η αμφίεση τους ήταν
λαϊκή. Φουστανέλα και όχι αντερί και ράσο. Ο Παπαφλέσσας διερχόμενος από την Καρύταινα και το Λεοντάρι (Μεγαλόπολη) φόραγε μια περικεφαλαία όχι καλυμμαύχι, για τούτο τον κοίταγαν με περιέργεια
και θαυμασμό οι κάτοικοι και τον εδέχοντο ως στρατηγό. Είχε δε μαζί του έναν καλόγηρο πανύψηλο και σωματώδη τον παπά-Τούρτα από την πατρίδα του

Κατηγορώ τον αντισυνταγματάρχη Πατύ ντε Κλαμ, γιατί υπήρξε σατανικός δράστης τής δικαστικής πλάνης.
Κατηγορώ τον στρατηγό Μερσι γιατί το λιγότερο από πνευματική ανεπάρκεια, έγινε συνένοχος τού μεγαλύτερου ανομήματος τού αιώνα.
Κατηγορώ τον στρατηγό Μπιγιό γιατί είχε στα χέρια του αναμφισβήτητες αποδείξεις της αθωότητας του Ντρέιφους και τις έπνιξε.
Κατηγορώ τον στρατηγό Μπουαντέφρ και τον στρατηγό Γκόνζ, γιατί υπήρξαν συνένοχοι τού ίδιου εγκλήματος.
Κατηγορώ τον στρατηγό ντε Πελιέ και τον ταγματάρχη Ραβαρί, γιατί έκαμαν μια εγκληματική προανάκριση, με την

Το 1985 ο ομογενής Στιβ Καρυστινός ανέπτυξε ένα αυτοεξελισσόμενο κώδικα που θωράκιζε τους Η/Υ απέναντι στις κυβερνοεπιθέσεις, ένα είδος ψηφιακού ανοσοποιητικού που γεννούσε προσαρμοζόμενο, αυτόματες άμυνες.Ήρθε στην Ελλάδα με πολλές ελπίδες, κατέληξε στην Πίτσος να συναρμολογεί κουζίνες.Μερικές απ τις δισκέτες που είχε αποθηκευθεί ο κώδικας, βρέθηκαν να χρησιμοποιούνται ως stop στις πόρτες του τότε Υπουργείου Εμπορίου.Τα δεδομένα ανακτήθηκαν από την Μοσάντ και πάνω σ αυτά βασίστηκε το σύστημα αντιπυραυλικής προστασίας του Ισραήλ.Ο Στιβ Καρυστινός έφυγε

Ο ΤΑΚΗΣ του Θανάση Πολυζόπουλου
Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό,
γνώρισα τον Τάκη.Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερος μου.Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια.
Τα παιδιά τον κορόιδευαν. Οι μεγάλοι τον κορόιδευαν όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του,
με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του.Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο

Ο Αλέξανδρος Ωνάσης φθάνει από το Μόντε Κάρλο στην Αθήνα το βράδυ της 21ης Ιανουαρίου και συντρώγει με τον κ. Ιωαννίδη σε εστιατόριο της Γλυφάδας. Το επόμενο πρωί σπεύδει στο αεροδρόμιο, όπου ήδη βρισκόταν ο Μακ Κάσκερ, αλλά και ο Μακ Φόστερ. Παρών και ο 43χρονος συνεργάτης του Αλέξανδρου Στέφανος Μαγκλάρας, ο οποίος πέταγε συχνά με το Piaggio. Γύρω στις 3.10 το μεσημέρι μπαίνουν στο αεροπλάνο. Χειριστής ήταν ο Αλέξανδρος Ωνάσης που καθόταν στη δεξιά πλευρά του πιλοτηρίου, δίπλα του ο Μακ Κάσκερ και πίσω ο Μακ Γκρέγκορ. Το αεροσκάφος κατευθύνεται αμέσως

ΝΙΚΟΥ ΤΣΙΦΟΡΟΥ - ΓΟΥΙΚ ΕΝΤ
Ένα άσπρο καραβάκι που φεύγει τα Σαββατόβραδα πάνω σ’ έναν Σαρωνικό. Μετέφερε ένα σωρό θορυβώδεις επιβάτες, τους πόθους τους, την όρεξή τους και τον εβδομαδιαίον ιδρώτα τους. Εκείνη δεν έδινε καμιά σημασία, όλα τα ’βρίσκε απόλυτα κοινά. Εκείνος διάβαζε κάτι Εγγλέζικο. Μασούσε και την πίπα του, μια βέρα πίπα λόρδου που χρωμάτιζε Σαξωνικάτο μεσογειακό του μουστάκι.Ο έρως, αυτός ο μικρός μεσίτης συνοικεσίων, τους βρήκε και τους δύο πολύ ενδιαφέροντας. Ήτανε ακριβώς η στιγμή που αλλάξανε την πρώτη ματιά. Ύστερα όλα τ’ άλλα ήρθανε

Η ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ
"Σκότωσαν εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις.Στους ομαδικούς τάφους που άνοιξαν στο Περιστέρι μπροστά στην αντιπροσωπεία των αγγλικών εργατικών συνδικάτων όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών.Σκότωσαν γυναίκες γιατί από την πείνα ή για να σώσουν τα παιδιά τους δόθηκαν για μια πανιότα ή για μια κονσέρβα σε Ιταλούς ή Γερμανούς στρατιώτες.Χιλιάδες αθώοι ανύποπτοι άνθρωποι σφαγιάσθηκαν δίχως να ξέρουν γιατί ούτε αυτοί ούτε εκείνοι που εν ψυχρώ τους εκτελούσαν. Ολόκληρες οικογένειες έχουν

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΖΑΣ
Τρεις μήνες αφότου είχαν μπει οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο πατέρας της, ωραίος άντρας που μιλούσε αρχαία ελληνικά, ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τη Σαντορινιά Μαργαρίτα, κόρη παπά, όταν την αντίκρισε σε ένα φωτογραφείο της πλατείας Καρύτση. Έζησαν 4 χρόνια μαζί κι απέκτησαν δύο κόρες που υπεραγαπούσαν.Με την αποχώρηση των Γερμανών τα ίχνη του χάθηκαν.Η Μαργαρίτα φόρεσε μαύρα και δεν τα ξαναέβγαλε ποτέ." Όταν τελείωσε ο πόλεμος η μάνα μας είπε ότι ο πατέρας μας είχε σκοτωθεί.Μας λάτρευε. Αν ζούσε, ακόμα και μ ένα πόδι θα μας είχε αναζητήσει

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Γεννήθηκε κοντά στον ποταμό Γκίλα το 1829. Ανήκε στην φυλή Μπεντονκόχε, που ήταν παρακλάδι της φυλής Απάτσι.Το πραγματικό του όνομα ήταν Γκογιαλέ (αυτός που χασμουριέται) Το όνομα που τον έκανε γνωστό το πήρε από τους Μεξικανούς στρατιώτες επειδή στις επιθέσεις του ήταν τόσο βίαιος που απ τον τρόμο τους οι Μεξικανοί προσεύχονταν συνεχώς στον Άγιο Ιερώνυμο (Jeronimo) να τους σώσει.Όταν παραδόθηκε το 1886 ήταν πια επικεφαλής μιας χούφτας πεινασμένων, ρακένδυτων και κουρασμένων πολεμιστών. Ο αμερικανικός τύπος πανηγύριζε γιατί η

Η ΚΟΚΟΤΑ (του Τσιφόρου)
Όταν ήταν δέκα οκτώ χρονών, η Λου λεγόταν Λουκία έμενε σε μια μάντρα, έτρεμε τον πατέρα της, κάτοχο ενός αραμπά, ξεβαφόταν πριν μπει το βράδυ στο σπίτι της και φορούσε σοσόνια. Μιαν άνοιξη, μόλις σκάγαν τα πρώτα μπουμπούκια, η Λου βρέθηκε ερωτευμένη. Στη γυναίκα είναι δύσκολος ο πρώτος έρωτας και ο δεύτερος εραστής. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους σαν «φυσική συνέπεια». Η φυσική συνέπεια της Λουκίας ήταν ένας έφεδρος ανθυπολοχαγός, ύστερα ένας παραγγελιοδόχος με κίτρινη κούρσα. Ο κύριος αυτός, φιλότεχνος και με ψυχικότητα,

Είναι χειμώνας του ’41 στην Αθήνα. Στην Κατοχική Αθήνα. Οι άνθρωποι πεθαίνουν ανά εκατοντάδες από την πείνα και το κάρο του δήμου περνάει για να μαζέψει τα πτώματα.Ένα τραμ είναι σταματημένο για να περάσει ο στρατός των κατακτητών. Οι επιβάτες παρατηρούν τους Ναζί που παρελαύνουν στη χώρα τους και κάνουν χαμηλόφωνα σχόλια.
Μόνο ένας επιβάτης, ροδομάγουλος, καλοντυμένος και χοντρός, τόσο αταίριαστος ανάμεσα στους σκελεθρωμένους συμπολίτες του κοιτάει με θαυμασμό και βουρκωμένα –από συγκίνηση– μάτια το Γερμανικό στρατό. Και λέει, με τα χείλια του να στάζουν

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ
Η Μαργαρίτα Καραπάνου σ ένα μανιακό επεισόδιο που έπαθε μόλις 20 ετών, οδήγησε τον εαυτό της σ' ένα μπαλκόνι με σκοπό να πέσει.Φρόντισε να κλειδώσει το σπίτι για να μην μπορεί να μπει κανείς
κι αποφάσισε να πηδήξει μπροστά στη μητέρα της
η οποία φώναζε κάτω απ' το σπίτι, μ ένα νεαρό ταξιτζή που τις περίμενε για να τις πάει κάπου.Ο Μπάμπης που οδηγούσε ταξί κάπνιζε Καρέλια Αγρινίου και σύχναζε στις ταβέρνες του Πειραιά, σκαρφάλωσε 3 ορόφους μέχρι το μπαλκόνι και με κάποιο τρόπο έσωσε την Καραπάνου.Χωρίς να μπορεί να πολυκαταλάβει τι