آیا اصلاحات و اصلاح طلبان در شرایط فعلی می توانند راهکاری برای برون رفت از وضع موجود باشند؟ هر چند برخی نخبگان سیاسی اصلاح طلب می گویند اگر حاکمیت فرصت بدهد آنها می توانند اوضاع را به سامان کنند اما به نظر می رسد در سطح اجتماعی کار به همین آسانی نباشد. اصلاح طلبان افزون بر مشکل ناکارآمدی و از دست دادن اعتماد طبقه متوسط ، در سطح کلان و استراتژیک هم فاقد انسجام نظری و فکری لازم برای افق گشایی اند. برخی از آنها ناسیونالیسم را راهکار می دانند، عده ای دنبال نرمالیزاسیون اند و بخش صاحب قدرت مالی هم صرف ماندن در قدرت را هدف اصلی تعریف کرده اند.

هنوز از منظر تحلیلی انتقادی گفتمان CDA تحلیلی درباره فحش ها در اعتراضات اخیر ندیده ام. پدیده جالبی است. دختران فحش های مردانه می دهند. آیا نقش های جنسیتی تغییر کرده یا الزام کنش سیاسی معترضان اینگونه است؟ آیا نشانه ای از فروریختن مرزهای زبان رسمی است یا رونوشت پنهان جامعه است؟ آیا این فحش ها تلاشی برای شکستن بن بست بی اعتباری واژگان در کنش های سیاسی است؟ یا کانتکست جامعه چنان تغییر کرده که این فحش ها از نظر نسل جدید عادی است؟آیا این فحش ها تولید قدرت کرده و طیف مذهبی را خلع سلاح می کند یا اعصاب و روان او را بهم می ریزد و فرصت خلاقیت را از او می گیرد؟

تحلیل دکتر اباذری از تحولات اخیر و نسبت دادن آن به پدیده جهانی نئولیبرالیسم و پیامد های آن تقلیل گرایانه است. او می گوید نئولیبرالیسم برای منحرف کردن توجهات از نابرابری های حاصل از سیاست های نئولیبرالیستی متوسل به مقوله فرهنگ و بزرگنمایی مسائل فرهنگی نظیر ملی گرایی، مهاجرت و زنان شده است و بی توجهی به حقوق زنان و اقوام و گروههای فقیر شده در ایران مثل معلمان و کارگران محصول همین اتفاق است. او در واقع راست افراطی جهانی را جلوه جدید و تازه نئولیبرالیسمی می داند که در ساحت اقتصاد شکست خورده است. او حتی آمریکاستیزی را شوک درمانی نئولیبرال ها می داند.

چرا دکتر جواد کاشی در عین ارج گذاشتن به جنبش زن زندگی ازادی از آینده آن بیم دارد؟ کاشی هنوز از ایده و باور اصلی خود که سال های قبل مطرح کرد روی برنگردانده است. او سال ها پیش نوشت سیاست ورزی در ایران به بن بست رسیده است او به تاسی از آرنت معتقد به سیاست ورزی اصیل است. سیاستی که بواسطه میانجی گری جامعه مدنی و با ابزار گفتگو میان مردم و چانه زنی مردم با حاکمیت ممکن و میسر می شود و با خشونت میانه خوبی ندارد. او به رغم آنکه عنصر زنانگی در اعتراضات اخیر را تلویحا می ستاید و فرساینده گفتمان مردسالار رایج می داند اما معتقد است هنوز اعتراضات

چرا منظومه فکری دکتر سید جواد طباطبایی در مواجهه با اعتراضات اخیر قفل شده است؟چرا او نمی تواند در تببین اعتراضات چارچوبی منسجم ارائه دهد و صرفا بر مفهوم کلان و گردی چون گذر از امت گرایی به ملت گرایی تاکید می کند؟در حالی که تصور می شد ناسیونالیسم اصلی ترین نیروی سیاسی آینده است دلیل اصلی این قفل شدگی، ارجاع و در واقع ابتنای دستگاه فکری او بر استعلایی کردن و در واقع قدسی سازی از یک امر سکولاریعنی مفهوم وطن است. او در اینجا درست همان مسیری را می رود که بنوعی شریعتی پیمود و هاله ای قدسی بر امری این جهانی یعنی مبارزه سیاسی پوشانید. این در حالی است که کنه