1) پرسیده می شود که مگر مهدی محمودیان و رفقایش چه کار کرده اند. آن صاحبان منافعی که کر و کور هستند که هیچ، اما برای تنویر آنهایی که احیانا واقعا برایشان سؤال است مختصری توضیح می دهم. کاری که او و دوستانش می کنند یک فرایند چند مرحله ای است. (رشته توئیت) 2) هزار فامیل و کارتل خبرنگاران تا جای ممکن غیرخودی هایی که گرفتار شده باشند را بایکوت می کنند، اما وقتی خبرهای مربوط به یک نفر درز کند و مقداری رسانه ای شود، وارد فاز بعدی می شوند. به این ترتیب که مهره های خود یعنی اعضای جامعه مدنی تقلبی را سراغ آن شخص و خانواده اش می فرستند.

1) چنین نیست. روحانیون انقلابی حکومت اسلامی می خواستند؛ ملی-مذهبی ها حکومت اسلامی ملایم می خواستند؛ مجاهدین خلق توتالیتاریسم استالینیستی-مذهبی می خواستند؛ حزب توده دیکتاتوری پرولتاریای متمایل به شوروی می خواست؛ سازمان انقلابی حزب توده دیکتاتوری پرولتاریای متمایل به چین می خواست؛ 2) سازمان فدائیان خلق دیکتاتوری پرولتاریای مستقل می خواستند؛ و جبهه ملی هم که شاپور بختیار را که وعده آزادی های مدنی در حد فرانسه را داد اخراج و نماینده شان کریم سنجابی را برای بیعت روانه پاریس کردند.

1) مالکوم کالدول، روشنفکر چپ گرای بریتانیایی، استاد رشته مطالعات شرقی بود. او از برجسته ترین ستایشگران رژیم خمرهای سرخ کامبوج و رهبرشان پل پوت بود. او آثار متعددی نیز در این زمینه به نگارش در آورد. 2) کالدول بر این باور بود که برخی رسانه های غربی با انتشار اخبار نادرست و دروغین سعی در تخریب رژیم چپ گرای کامبوج دارند. او پل پوت را یک رهبر بزرگ و خردمند می دانست که در تلاش است سوسیالیسمی اصیل و واقعی را در کامبوج پیاده سازد.

1) یکی از پدیده های حیرت آور قرن بیستم، روشنفکران چپ گرای ساکن غرب بودند که ستایشگر جوزف استالین بودند. برخی از آنها به مثابه زائر به شوروی سفر می کردند و در بازگشت به تمجید از رژیم توتالیتر و سرکوب گر شوروی می پرداختند. بد نیست در رشته توئیتی نگاهی به تعدادی از آنها بیاندازیم. 2) والدو فرانک، رمان نویس آمریکایی، شوروی را کشوری دانست که در آن مردم و از جمله کارگران شادمانه زندگی می کنند. او می گفت شوروی استالینی دموکراتیک ترین کشور جهان است.