#กฎการเดินเวรยามในสถานีปิดตาย (2)

วันรุ่งขึ้น ผมก็รู้สึดเหมือนยังฝันอยู่นิดหน่อย แต่พอเห็นชุดเครื่องแบบและบัตรเจ้าหน้าที่ ก็ค่อยยืนได้มั่นคงเสียที

กะของผมเริ่มช่วงหกโมงเย็น ดังนั้นหลังจากตื่นมาตามนาฬิการ่างกายตอนหกโมงเช้าแล้วจึงงีบต่อจนเกือบถึงเที่ยง ถึงอย่างไรอีกไม่นานก็ต้องปรับชีวิตประจำวันให้นอนเช้าตื่นสายแล้ว ขี้เกียจต่ออีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร

แต่ขี้เกียจได้ไม่เท่าไหร่ สมาร์ทโฟนที่ชาร์จอยู่ก็แผดเสียงขึ้นมา

#กฎการเดินเวรยามในสถานีปิดตาย

ยินดีต้อนรับเจ้าหน้าที่คนใหม่ประจำรถไฟฟ้าสายOOO สู่ครอบครัวของเรา!

ยินดีด้วยที่คุณได้เป็นส่วนหนึ่งของทีมOOO องค์กรของเรามีความสำคัญอย่างยิ่งในการขับเคลื่อนประเทศผ่านระบบการขนส่งมวลชน หวังว่าคุณจะภาคภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวนี้ ตอนนี้โครงการของเราดำเนินไปถึง 97% แล้ว อีกไม่นานก็พร้อมจะเดินหน้าเปิดบริการให้ประชาชน! นะหว่างนี้ขอให้คุณทำความคุ้นเคยและตรวจเวรยามอย่างเคร่งครัด!

"พี่"

"อะไร"

"พี่ไม่รู้ว่าไอ้สมชายเป็นผู้หญิงจริงดิ นมนำหน้าขนาดนั้น"

"เขาบอกว่าตัวเองว่าเป็นผู้ชายก็แสดงว่าเขาไอเดนติฟายตัวเองเป็นผู้ชาย"

"...."

"มีอะไร"

"กำลังเช็กว่าเราอยู่ในนิยายแนวนางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชายมาทำงานในฟาร์มพระเอกแน่หรือเปล่า" หรือที่ผ่านมาพระเอกมันไม่สงสัยนางเอกเพราะมันคืดว่านางเอกเป็นทรานส์วะ???????? เชี่ย มันก็จะเจ๋งเกิน!!!!!!

ไปดู The last dance มา

จริงๆ สนใจตั้งแต่เห็นตัวอย่างหนังแล้ว แต่รอบหนังมันเต่าถุยมาก บางทีรอบสี่ทุ่มงี้ วันธรรมดามาดูไม่ได้ วันนี้พอทำธุระเสดไวเลยส่องรอบหนัง เห็นว่ารอบไม่เต่าถุยเลยมาดู

แล้วก็ดีใจที่มาดู เรื่องราวเล่าถึงชีวิตของโต้วซัง ชายหนุ่มที่เคยทำงานด้านการจัดงานแต่ง ซึ่งต่อมาประสบปัญหาธุรกิจล้มละลายเพราะสถานการณ์โควิด และได้รับการช่วยเหลือจากญาติของคนรักให้มาสืบทอดธุรกิจจัดงานศพแทน โดยมีซินแสหมั่นเป็นพาร์ทเนอร์เก่าของร้าน (ซึ่งแกก็กัวแข็งและหัวโบราณ....555)

'คริส' แห่งกิลด์ขายข่าว เป็นบุคคลลึกลับที่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดทราบว่าเป็นบุรุษหรือสตรี

'เขา' หรือ 'หล่อน' เป็นหัวหน้ากิลด์ขายข่าวเคริกส์ คนที่จะได้พบหน้ามีแต่ลูกค้าคนสำคัญหรือผู้ที่นำข้อมูลสำคัญมานำเสนอ คนที่เคยพบเจอบ้างก็บอกว่าเขาเป็นหญิงสาวที่งดงาม บ้างก็ว่าเป็นชายหนุ่มรูปงาม บ้างก็ว่าหัวหน้ากิลด์เป็นฝาแฝดชายหญิง หากแต่ใช้ตัวตนเดียวกันคอยปั่นหัวผู้คนเล่น

"แล้วความจริงเล่าขอรับ?" ชายหนุ่มตรงหน้า 'คริส' ยิ้ม

"..." เจ้าของในในชุดประจำชาติหนึ่งมางซีกตะวันออกนั่งไขว่ห้างมองคนยิ้ม

#รีวิวคาเฟ่byอัลฟ่านิรนาม

"ชีวิตของโอเมก้านี่...เป็นยังไงเหรอครับ?"

จู่ๆ คุณเบต้าเสื้อโค้ทยาวก็ถามคำถามนั้นกับคุณเจ้าของร้าน ระยะนี้ คุณเบต้าเสื้อโค้ทนาวกลายเป็นขาประจำไปแล้ว แรกๆ ยังชอบนั่งอยู่มุมในของร้าน ไม่สุงสิงกับคนเท่าไร แต่ระยะหลังมานี้คงเพราะน้องพีชอบไปก่อกวนบ่อยๆ จนสนิทกัน ถ้าวันไหนคุณกลิ่นไม้กฤษณาไม่ได้มาทำงานที่ร้าน ก็จะมานั่งคุยเล่นไปเรื่อยเปื่อยที่เคาน์เตอร์ กลายเป็นขาเมาท์ไปโดยปริยาย

#ความลับของคุณภรรยา

ตอนที่จิเซลกลายเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลจอร์เชีย เขาก็อายุได้ห้าขวบแล้ว

อันที่จริง มารดาแท้ๆ ของเขาหวังว่าเขาจะกลายเป็นใบผ่านทางให้ตัวเองตั้งแต่เด็ก ทว่าดยุคจอร์เชียรักมั่นในภรรยา จึงย่อมไม่มีทางรับหญิงที่นอนกับตัวเพราะความผิดพลาดมาเป็นภรรยารอง แต่ถึงอย่างนั้น บิดาของเขาก็ยังมีความรับผิดชอบ จึงเสนอเงินก้อนหนึ่งให้หล่อนแลกกับให้จิเซลมาอยู่ในความดูแลของตน ทว่ามารดายังคงเพ้อฝันถึงชีวิตหรูหรา จึงไม่รับเงินก้อนนั้น ทั้งไม่ส่งมอบเขาให้กับดยุคจอร์เชีย

"เนื้อคู่มึงอายุสิบห้า?"

"อือ?"

"แล้วนี่มึงอายุเท่าไหร่?"

"...ปีหน้าสามสิบเก้า"

"คืองี้นะสรณ์ กูมีทางเลือกให้มึงสองทาง หนึ่ง ไปโรงบาล สอง ไปทอบตังกับตำรวจ"

"มึงจริงจังหน่อยได้ไหม!!! กูยังไม่ได้อัไรกับน้องเค้าเลยโว้ยยยย โดนกอดปุ๊บก็หนีมาเนี่ย!!!" ชนสรณ์ถีบเพื่อนตัวเองจนมันตกจากเก้าอี้ จากนั้นก็ทึ้งหัวอีกรอบ

ในโลกของชนสรณ์ เนื้อคู่หมายถึงคนสองคนที่เมื่อเข้าใกล้กัน จะได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน

"ระบบ"

"มีอะไรครับโฮสต์"

"พระเอกเรื่องนี้มันธงแดงยังไงวะ ไม่เคยทำร้ายแฟน ไม่เคยกักขังหน่วงเหนี่ยว ซัพพอร์ตแฟนทุกทาง แถวบ้านเรียกธงเขียวว่ะ"

"งั้นรบกวนโฮสต์อ่านหน้าต่อไปครับ"

"หน้าต่อไป...พระเอกฆ่าคน?? แดงตรงไหน??" "..." ระบบในกายหยาบที่หน้าเหมือนโฮสต์อง่างกับแกะรู้สึกว่าผลจากโลกภารกิจสองโลกแรกน่าจะทำสามัญสำนึกของโฮสต์เจ๊งไปแล้ว

#Fictober2024 วันที่ 4 : ชนบท

Like a Bright Light ~ดั่งแสงอันเจิดจ้า~ (4)

#เจ้าขาวของพี่ๆ

วันนี้ ท่านแม่พาข้ามาเที่ยวแถบชนบท

จะว่ามาเที่ยวก็ไม่ถูกกระมัง ที่จริงแล้วนางเพียงมาดูความเรียบร้อยและตรวจสอบเจ้าที่ดิน ทว่าตอนที่มาชวนข้าไปด้วยกัน ก็บอกแค่ว่ามาเที่ยวด้วยกันไหม พอข้าตอบรับ ท่านแม่ก็ตระเตรียมข้าวของทันที แล้วอีกสองสามวันต่อมาก็เร่งออกเดินทาง

พี่ชายย่อมมากับข้าด้วย เขาเองก็มีหน้าที่ตรวจตราหอคอยเวทมนตร์ในเขตนั้น ในเมื่อจะต้องมาอยู่แล้ว จึงออกเดินทางมาพร้อมกัน

ส่วนพี่สาวไม่ได้มาด้วย

#เจ้าขาวของพี่ๆ

ชื่อจริงของลูมิลคือลูมิแอร์ นั่นเป็นเพราะตอนที่เขาเกิด มารดาฝันเห็นแสงสว่างร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า

ตอนยังเด็ก เขาคิดว่าตนเกิดจากมารดาจึงคิดว่าเป็นความฝันจริงๆ ต่อมาพอรู้ว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ถึงรู้ว่าตอนที่แม่ท่านแม่เจอเขาครั้งแรก เขาร่วงหล่นมาพร้อมแสงสว่างจริงๆ ตอนนั้นท่านพ่อเองก็อยู่ด้วย ทันเห็นทารกน้อยคนหนึ่งร่วงหล่นมาพร้อมดวงแสง และหลังจากแสงนั้นจางลง ก็ปรากฎตัวเขานอนร้องไห้จ้าอยู่บนเตียง

ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ แต่บิดามารดาก็ยินดีรับเขามาเลี้ยงดู

#fictober2024 วันที่ 3

วันนี้ พวกข้าออกมาปิกนิคกัน

ไม่ได้ทำแบบนั้นนานแล้ว

สมัยข้ายังเด็ก หากพี่ชายพี่สาวเบื่อนักก็จะพากันออกมาเที่ยวที่สวนหน้าปราสาท ให้เหล่าสาวใช้เตรียมของที่จำเป็นให้ ทว่าคราวนี้ไม่รู้อะไรดลใจ พี่สาวจึงบอกว่าจะจัดเตรียมเอง "พี่หญิง ท่านรู้หรือว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง?" พี่ชายถามพไปอย่างไม่แน่ใจ

"แน่สิ ข้าจัดการเอง พวกเจ้ารอไปด้วยกันก็พอ"

ข่ากีบพี่ชายมองหน้ากัน ในแววตาไม่มีความเชื่อมั่นแม้แต่น้อย

พี่สาวเองก็รู้ ดังนั้นนางตึงแยกเขี้ยวใส่พวกข้า บอกว่าคอยดูเถิด จะเตรียมปิคนิคแสนเลิศเลอให้ดู

#Fictober2024 วันที่2 : แผลเป็น (เขียนทิ้งไว้ก่อน)

"...เลือเป็นแผลจนได้"

พี่ชายของข้าพึมพำอย่างขัดใจ มองแผลที่คอและที่ข้อมือข้าด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง

นั่นเป็นแผลเม่อคร้งที่ข้าเกือบถูกรีดเลือดจนตาย

พวกเขากรีดลึกนัก ตั้งใจให้เลือดไหลออกมาจนหมดร่าง ตั้งใจจะสูบเลือดออกมาเก็บไว้ และแบ่งร่างที่แห้งเหือดเหลือเพียงกระดูกและเนื้อไปเก็บรักษา

ข้าไม่ได้สนใจอะไร แผลเปนยามนี้เหลือเพียงรอยคล้ำวาดผ่านจางๆ แต่พี่หญิงและพี่ชายเห็นทีไร เป็นต้องแสดงสีหน้าเจ็บปวดไปเสียทุกที

ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจปกปิดมันไว้

#Fictober2024 วันที่ 1 : เลือด

TW: Passive Death wish

ท่านบอกว่า เราไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน

ข้าร้องอ้อ บอกว่านั่นสินะ เพราะเช่นนี้เอง เราจึงไม่เหมือนกันแม้แต่นิดเดียว พวกท่านมีเส้นผมสีทองแสนสวย ดวงตาสีฟ้าที่ใสกระจ่างราวกับนภากว้างยามเที่ยงวัน ผิวคมเข้มดั่งรวงข้าว และรูปลักษณ์งามล้ำที่ไม่ว่าผู้ใดพบเห็นก็ต้องหยุดมอง

ส่วนข้าเล่า

[ทูลองค์ชายทุกท่าน

ข้าคือแม่ทัพที่ปัจจุบันเป็นผู้นำแคว้น ข้าทราบดีว่างพวกท่านยังมีชีวิตอยู่...(คำพูดเทิดทูนสรรเสริญล้านแปด)

ข้าใคร่จะพบปะกับองค์ชายสิบสี่ ไม่ทราบว่าพวกท่านทราบไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน

อดีตแม่ทัพ]

[ถึงท่านแม่ทัพ

จะจีบน้องข้าก็ว่ามาตรงๆ อย่าลีลา

พ่อค้าไอติมผัด] [ทูลองค์ชาย

ข้ามิกล้า

แม่ทัพ]

[ถึงท่านแม่ทัพ

ไม่กล้งไม่กล้าอะไรไม่ทราบ ชอบก็จีบ ราชวงศ์ล้มไปแล้ว กลัวอะไร

สามีคิงแคว้นข้างๆ]

[ถึงท่านแม่ทัพและเจ้าเก้า

สงสัยจะกลัวน้องไม่เข้าใจ

พ่อค้าร้านแพรคู่]

#แอรอลมีพ่อแม่สามคน

หากถามว่าในครอบครัวเชสเชียร์ใครโกรธแล้วน่ากลัวที่สุด ก็ต้องบอกว่าเป็นอดีตมาร์เชอเนสลีอา

ท่านแม่คนสวยของแอรอลเอง

พ่อเล็กเคยเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนแอรอลเกิด พ่อใหญ่กับแม่เคยทะเลาะกันใหญ่โตจนพ่อใหญ่หลุดปากไล่แม่ออกมา

แม่ที่โกรธอยู่แล้วจึงตอบรับทันที

"ได้!" ตอนนั้นแม่เป็นมาร์เชอเนสมาหลายปีแล้ว มีอำนาจในมือพอสมควร ดังนั้นพอคิดจะไป ก็แจ้งให้คนเตรียมรถม้าแล้วกลับบ้านเดิมทันที

"...ว้าว"

"แม่เจ้าเจ๋งใช่ไหมละ?" พ่อเล็กกอดอกภูมิใจ

"แล้วพ่อเล็กจะภูมิใจทำไม..."

#รีวิวคาเฟ่byอัลฟ่านิรนาม

ระยะหลังมานี้ คุณเบต้าท่าทางอันตรายมักจะมาที่คาเฟ่บ่อยๆ

จะเรียกว่าคุณคนท่าทางอันตรายต่อก็กระไรอยู่...เรียกว่าคุณตาคล้..

ก็ยังไม่ค่อยดี

แต่ปกติคนคนนี้มักจะสวมเสื้อโค้ทยาว งั้นก็เรียกว่าคุณเสื้อโค้ทยาวแล้วกัน คุณเสื้อโค้ทยาวไม่ค่อยคุยกับใคร อาแปะไปทักก็ทำหน้านิ่งใส่ คุณเจ้าขอบร้านชวนคุยก็ตอบในคอ จะยิ้มสัดนิดก็ไม่มี

"หมอนี่เป็นมาเฟียแหง ฟันธง!" นายเสื้อดำเริ่มมโนอีกแล้ว

"...คราวก่อนเพิ่งเดาผิดไปนี่?"

#รีวิวคาเฟ่byอัลฟ่านิรนาม

วันนี้มีคนท่าทางอันตรายมาที่คาเฟ่ ดูอย่างไรก็ไม่ใช่คนแถวนี้

คนคนนั้นสวมเสื้อโค้ทตัวหลวมโคร่ง แต่งตัวราวกับหลุดออกมาจากซีรีส์เดาหลี เนื้อตัวเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่จนคนที่เดินเฉียดนิ่วหน้า ใบหน้าซีดเซียวของเขา รอบดวงตาดำคล้ำราวกับไม่ได้หลับได้นอนสักสองคืน โชคดีที่แม้จะดูแปลกประหลาด แต่คนตรงหน้ากลับสะอาดสะอ้าน ในกลิ่นบุหรี่ที่อบอวลบนเสื้อคลุมใีกลิ่นของน้ำหอมผู้ชายอยู่จางๆ แม้แตาเส้นผมที่ยาวประบ่า็รวบไว้ที่หลังคออย่างเรียบร้อย

เพราะแบบนั้น แม้คุณเจ้าของร้านจะรู้สึกเหม็นกลิ่นบุหรี่ ก็ยังยิ้มรับแขกโดยไม่ชักสีหน้าแต่อย่างใด

#ไม่เอาบัลลังก์โว้ย

เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด องค์ชายหกก็นิ่งคิดไปครู่หนึ่ง

"....แม่นมของข้ายังไม่ตาย" ชายหนุ่มเปรยบอก "นางจากไปก่อนพระชายาสามเสียอีก ตามหลักที่เจ้าพูด นางย่อมต้องสลบไสลไปก่อนพวกเจ้า"

เป็นอันตีตกทฤษฎีไปข้อหนึ่ง

"...เจ้าไม่ใช่ตัวต้นเรื่องกระมัง?" "คิดว่าข้าอยากมาโลกแบบนี้นักหรือ" องค์ชายหกแค่นหัวเราะ "หากต้องเล่นงานใคร คนแรกที่ข้าเล่นงานย่อมไม่ใบ่ลรรดาพระสนมผู้อ่อแอ แต่เป็นพวกเจ้าต่างหาก แล้วนี่อย่างไร ก็ยังอยู่ดีมีสุขกันไม่ใช่หรือ?"

"....เอาแต่เป็นฝ่ายถามมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว แล้วฝั่งท่านเล่าขอรับ มีเบาะแสอะไรบ้าง"

#ไม่เอาบัลลังก์โว้ย

เขากำรอบลำคอของคนผู้นี้ และออกแรงบีบ

ประมุขน้อยเห็นภาพนี้มานับครั้งไม่ถ้วน...ในความฝัน ในมโนภาพยามที่กรุ่นโกรธ

บีบคอคนผู้นี้ให้ตาย

ยิ่งที เขายิ่งเพิ่มแรงบีบที่ฝ่ามือ บีบจนแขนสั่นระริก บีบโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะร้องครวญหรือดิ้นรนเช่นไร เขาเกลียดคนผู้นี้

ชายที่ทำให้บิดาขาเสีย ชายที่ต้องการครอบครองเขา ชายที่เคยหักหลังความไว้เนื้อเชื่อใจของตน

เขาอยากฆ่าคนผู้นี้มาตลอด

ฆ่าชายที่เคยบีบคอตนอย่างคลุ้มคลั่ง ฆ่าชายที่ทิ้งบาดแผลเอาไว้ในหัวใจ ฆ่าคนมี่เกิอลทำให้เขาไร้ที่ซุกหัวนอน

#สวัสดีครับคุณเนื้อคู่

ในโลกของผม ยามที่ฝนโปรยปราย สรรพเสียงจะเงียบลง

ว่ากันว่า เสียงเดียวที่จะได้ยินยามฝนกระหน่ำ ก็คือเสียงของโซลเมท ในภาษาของผมแปลว่าเนื้อคู่

แต่การมีจิตวิญญาณที่เชื่อมโยงใกล้ชิดกันไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคนรักกันเสมอไป คุณครูมักจะยกตัวอย่างโซลเมทที่เป็นเพื่อนกันและต่างฝ่ายต่างมีคนรักมาให้ เพียงแต่ว่าน้อยมาก เพราะว่าสุดท้ายคนเรามักจะให้ความสำคัญกับคนที่สนิทสนมที่สุด และพัฒนาเป็นความรักเชิงฌรแมนนิดไปโดยปริยาย

แต่ว่าโซลเมทนั่นหายากมากทและร้อยคนจะโชคดีสื่อสารได้