Sabah tramvayda, dikkatimi verebilmek için kulaklığımı takmış kitap okuyordum. Karşımda da bir kadın oturuyordu.

Bir süre sonra kadın kalktı başka birisi oturdu. Oturur oturmaz bacağıma sopa gibi bir şeyle öyle bir vurdu ki neye uğradığımı şaşırdım.
(Devamı Aşağıda) Başta herhalde bir kaza oldu da fark etmedim, yoksa bu adam bana neden vursun ki dedim ama adamın yüzüne bakınca kaza olmadığı belli oldu. O şaşkınlıkla kulaklığı çıkarınca anladım derdini; neden yer vermemişim diye bastonuyla vurmuş.

Az önce annemle konuştum, kadıncağızın babası ve kardeşi Suriye’de kayıpmış. 2 yıldır haber alamadığı için akli dengesini kaybetmiş kadıncağız. Doktor yalnız kalmaması gerekiyor dediği için kocası yalnız bırakamıyor. Adamın da kardeşi şehid olmuş. Ailecek mahvolmuş durumdalar.

https://twitter.com/TrErdemSezer/status/1167022095169196032

Hükümetin elle tutulur bir göç programı olmamasından şikayet edebilirsiniz, sonuna kadar da katılırım. Ancak ülkeyi karıştırmak isteyen ve Birleşik Arap Emirliklerinden fonlanan vicdansızların rüzgarına gelerek şu mazlumların ahını akmaktan Allah’a sığınmak lazım.

Bir gün solculuğun s’sini bile bilmediği halde, kendine solcu diyen çok sevdiğim bir abim beni çağırıp "Sen bilirsin, Feysbuk mu ne varmış. Soyadını hatırlamıyorum ama Mehmet isminde bir abim vardı. 1978'de Çankırı'daydı. buluver onu" demişti. Bulamadık tabi :)
(Devamı Aşağıda) Bulamayınca çok üzüldü. "Gençken hep onun gibi olmak istemiştim" dedi. "Hayrola abi neden arıyorsun bu adamı" dedim. “Benim hanımla tanışmaya gideceğim gün üstümde giyecek bir şeyim yoktu, kara kara düşünüyordum. Mehmet abi de bana çıkarıp parkasını vermişti" dedi.

Mükemmellik takıntım sebebiyle çok uzun yıllarımı "En iyisi olmayacaksa hiç olmasın" diye diye hiçbir şey yapmadan, hiçbir şeye sahip olamadan heba ettim. Hayatımı düzene sokmak istediğimde o kadar güzel bir program yapıyordum ki kendime, muhteşem.
(Devamı aşağıda) Yemek ve uyuma saatlerim, kitap okuma, eğlence saatim, arkadaşlarla görüşme saatim her anımı saat saat planlıyor, sonunda da bu mükemmelliğin altında ezilip uygulayamıyordum. Uygulayamadığım her program da gelecekte yapacağım muhtemel programlara olan motivasyonumu tüketiyordu.

Hayatımda hiç unutamadığım, her hatırladığımda da "aferin len bana" dediğim bir hadise Bosna savaşı zamanında olmuştu.
9-10 yaşlarında basket oynamaya merak salmıştım.
(Devamı aşağıda) Okula 5 yaşında başladığım için sınıftakilerden 2 yaş küçüktüm ve yanlarında bücür kalıyordum. :)
Yaşımın küçük olduğunu bilmeyenler de boyumun kısa olduğunu zannediyordu.
"Basket oynarsan boyun uzar" diye verilen akılların merak salmamda etkisi büyüktü elbet :)

Sabah markette alışveriş yaparken portakal almaya gittiğimde biri 1.99 TL diğeri 3.99 TL olan iki farklı cins portakal gördüm. Biraz daha kaliteli olduğu için 3.99 olana gittim. Yanımda benimle birlikte aynı portakaldan alan bir adam daha vardı. (Devamı aşağıda) Ben bir şey demeden "İçine ettiler memleketin" diye laf attı, cevap vermedim.
"Tarımı bitirdiler, şu fiyatlara bak." dedi, yine cevap vermedim. "Marketler de şerefsiz, belediye satış yapmaya başlayınca hemen fiyatları düşürdüler" dedi, tebessüm ettim sadece.

Eski oturduğum mahallede çöplük olarak kullanılan bir köşe vardı. O köşede evi olan yaşlı teyzeyi ne zaman görsem çöp atanlar hakkında konuşuyordu. Ağzının pek temiz olmadığını söyleyeyim de gerisini siz anlayın… (Devamı aşağıda) Teyze eğer evinin önüne çöp atan birini görüyorsa vay haline... Eline geçen ilk taşı, püsürü alır gücü yettiğince kovalardı.

Geçtiğimiz senelerde bir elektrik tasilat işi yaptırmıştım. Usta gelip "falanca üründen şu kadar, filancadan da bu kadar alman lazım" dedi, gittim aldım. (Devamı aşağıda) İşi yapmayı taahhüt ettiği süre içerisinde başka bir müşteri gelince, diğer müşteriyi kaçırmamak için benim işi yarıda bıraktı ve 3 gün öbür işin bitmesini bekledim. Bu da yetmezmiş gibi işin sonunda bana aldırdığı kabloların yarısının kullanılmadığını gördüm.