Olsun, senin insanlığın güzeldir.
Acımasız şehir hayatının hem kendisinin hem de çilekeş ailesinin üzerine bir kabus gibi çökmesi karşısında tutunamadığı çaresizliğini “Sıfırı tüketmişem, dayanacak gücüm, dermanım kalmamıştır artık!” diyerek kelimelere döken Züğürt Ağa,++ (2) hiç beklemediği zamanda kendisine aşkını itiraf eden kadersiz Kiraz’a dönerek; “Benim neyimi seversin kız?” diye sorunca, Kiraz’dan “Sen ağasın” cevabını alır. Yaşadığı bu derin mahcubiyetin üzerini hafif sevimlilikle örtme telaşına düşmüş olan ağamız;

Tanrıyla Tehlikeli İnatlaşma!
Ailenin ikinci çocuğu olmanın tüm leziz nimetlerini haylazca kuşandığım o Çukurova dünlerimde ilk ve son defa şalvar giyişim, ne manidardır ki ilk ve son defa camiye gidişimle aynı “teravi” gecesine denk gelmişti! Kadim Adana’mızın Ceyhan isimli++ (2) çekilmez bir ilçesinde benimle kıyaslanmayacak derecede cami ve ibadet kültürüne aşina olan kuzenlerimin eşliğinde ve elbette sıkı gözetiminde gittiğim bir memleket camisinde, namaz kılmasını bilmediğim için, ki bu konuda herhangi bir ilerleme kaydettiğim ya da kaydetmeyi

Sur
Sonradan yazıldığı çizildiği ve bizim de onları kahrolarak okuduğumuz üzere, meğer ne olursa olsun asla yıkılmaz, düşmez zannettiğimiz çelikten iradeli Demirtaş Başkan’ın uzun yıllara yayılan bütün o hukuksuz süreç boyunca kendisini en zayıf ve en çaresiz hissettiği ilk ve++ (2) tek an; kendisini Edirne’ye doğru götürmek üzere kendisinin Diyarbakır’daki evine gelen polislerle birlikte tam kapıdan çıkacağı esnada o sırada sadece 9 yaşında olan evin en küçük meleği Dilda’nın; “Baba gitme!” diye kendisine seslenmesiyle yaşanmış.

Ellerim Kulaklarımda, Başım Havada
Şimdilerde hatırlamak dahi istemediğimiz deprem günlerinde kaleme aldığım eski bir yazımda, önce vazife başındayken herhangi bir suçun ya da kabahatin yüklenicisi oldukları için askerlik jargonunda “disco” olarak adlandırılan askeri cezaevlerine (2) kapatılan er ya erbaşların; korkunç işkencelerin yapıldığı söylenen discolarda kendilerine o kötü muameleyi reva gören sadist gardiyanlarla göz göze gelmemeleri, onların kim olduklarını hiçbir zaman bilmemeleri için kendilerine sürekli olarak kafaları yukarıda dolaşmalarının

Benim Adım Osman Kavala
Benim adım Osman Kavala. Tarihi Gezi Parkı direnişi sebebiyle önce tutuklanan; ancak daha sonra hakkında açılan davadan suçsuz bulunarak 2020 yılında beraat ettirilen, büyük bir sevinçle tam tahliye hazırlıkları yaparken kendisini ne olursa olsun içeride (2) tutmak için hukuk uydurmaktan zerre çekinmeyen ve de tabii utanmayan saray yargısının “ayak üstü” uydurduğu saçma sapan casusluk hikayeleri sebebiyle, üstelik aynı gün içerisinde, yeniden tutuklanarak bu sefer de önceden beraat ettiği Gezi Davası’ndan müebbet hapse mahkum

Mazlum’un Fotoğrafı
Bazen bir fotoğrafa bakmak, bir ülkenin kanlı kaderine bakmaktır. Bazen birinin, bir Mazlum’un fotoğrafına bakmaksa aslında o ülkenin tam kendisine bakmaktır. Bazen birinin, bir Mazlum’un fotoğrafına bakmak, bir zamanlar bu kadim topraklarda yeni doğmuş++ (2) bebeklerin tanrısal bir ışığın ve aydınlığın kucağına doğduklarına, huzurlu ve güzel günleri yaşamaya daha doğar doğmaz talip olduklarına dair kuvvetli bir inanışın hüküm sürmüş olmasına rağmen; kötülüğün ölümden çok daha hızlı koştuğu ona adeta tur bindirdiği bu kurtluk

Benim Adım Mehmet Baransu
Benim adım Mehmet Baransu. Kareli ceketli badem bıyıklı yağma organizasyonunun kullanışlı birer aparatı ya da medyatik şakşakçısı olmayı kabul ederek kamunun yağmalanması hususunda tıpkı şimdilerin anlı şanlı “yerli ve milli” milliyetçileri ya da++ (2) dincileri gibi utanmadan “üç maymun”u kolayca oynamak varken; doğru yerde durmak yerine ne olursa olsun “doğrunun yanında” mevzilenmeyi tercih ettiği için meslek hayatından acımasızca dışlanan, yetmedi hukuksuzca tutsak edilen, o da kesmedi tutsaklığı geniş kitlelerce

Pragmatist-Rasyonalist bağ!
Biraz da hakkında açılan davalardan kurtulmak için edebiyatçılığına ve gazeteciliğine siyasetçiliğini de lehimlemek zorunda kalarak 60’ların ikinci yarısında vekil olarak meclise giren usta yazar Çetin Altan’ın, ki memleketin siyasi tarihi üzerine az++ (2) biraz bilgi sahibi olan herkesin gayet iyi bileceği üzere kendisi bu vekillik serüveninde Süleyman Demirel’in mobil çetesi tarafından linç edilme tehlikesi de atlatmıştır, meclis koridorlarında rastladığı hani o yıllarda artık ülkenin olmasa bile en azından partisinin

Bazen bir fotoğrafa bakmak
Bazen bir fotoğrafa bakmak, bir ülkenin kanlı kaderine bakmaktır. Bazen birinin, bir kadının fotoğrafına bakmaksa aslında o ülkenin tam kendisine bakmaktır. Bazen birinin, bir kadının fotoğrafına bakmak, ordusuyla, emniyetiyle, hazinesiyle, medyasıyla, (2) bürokrasisiyle ve tabii yargısıyla tüm ülkeye ve hatta tüm ülke insanına uzun zamandır tekmil-i birden hakim olan İslami soslu faşizan bir rejimin önünde, üstelik “özgürlüğüne kaybetme” pahasına, yıllardır diz çökmemiş, geri adım atmamış onurlu bir kadının, bir çelikten

Cehennem
İçerisine doğduğum İslam dini başta olmak üzere yeryüzündeki tüm semavi dinlerle olan zayıf rahmani bağımı, 1993 yılında lise tozunu daha yeni yutmaya başlamış yeni yetme bir delikanlıyken manuel kumandalı emektar televizyonumuz sayesinde çığlık çığlığa tanık olduğumuz++ (2) Sivas barbarlığı ya da vahşeti vesilesiyle tamamıyla kopardığım için, doğal olarak hayatımın hiçbir döneminde Allah’la kulları arasındaki o en temel bağlardan birisi sayılan dinsel dünyaya sonsuz itaatin bir mükafatı sayılabilecek olan “cennet mefhumuna” dair herhangi bir

Benim adım Selahattin Demirtaş
Benim adım Selahattin Demirtaş. Her ne kadar benim hayat hikayem 10 Nisan 1973 tarihinde Elazığ’ın Palu ilçesinde devlet ve toplum bazında yıllar ve hatta asırlar boyunca “olağan şüpheli” olarak kabul edilmiş sakıncalı bir halka mensup olarak bu++ (2) kanlı kargaşanın içerisine ya da tam ortasına sessiz sakin bir biçimde düşerek başlamış olsa da, tam 7 koca yıldır bir adamla bir kadını, bir babayla çocuklarını, bir evlatla anasını babasını, bir liderle seçmenlerini, takipçilerini ve şehrini, adaletle mülkün temelini,

Bazen bir fotoğrafa bakmak
Bazen bir fotoğrafa bakmak, bir ülkenin kanlı kaderine bakmaktır. Bazen “birilerinin” bir fotoğrafına bakmaksa aslında o ülkenin tam kendisine bakmaktır. Bazen birilerinin bir fotoğrafına bakmak, hayata dair, insanlığımıza dair göz göre göre++ (2) kaybettiğimiz her şeyin ama her şeyin sadece iki yürekli insanın bedeninde, ruhunda ve yüreğimizi azap yağmurlarıyla yakıp dağlayan o çile dolu, o sitem dolu yorgun bakışlarında üstelik böylesine kusursuz bir biçimde bir araya gelmesine, ete kemiğe bürünmesine

Siz Yaptınız!
İkinci Dünya Savaşı sırasında Almanlar hemen hemen tüm Avrupa başkentlerini Blitzkrieg (yıldırım harbi) ile kısa sürelerde işgal ettikleri gibi Fransa’nın incisi, göz bebeği Paris’i de çok zorlanmadan kısa sürede işgal etmeyi başarmışlardı. (2) İşte o işgal günlerinin birinde nasıl olduysa Alman askerlerinin yolu o sıralarda Paris’te yaşayan ünlü İspanyol ressam Pablo Picasso’nun atölyesine de düşmüştü. Dünyanın en önemli sanat eserlerinin doğumuna ev sahipliği yapan o müthiş atölyede, İspanya İç Savaşı sırasında

Damdaki Çocuk!
Şimdilerde mumla aradığımız o güzel, o insani dünlerimizde Adana’nın birçok semtinde olduğu gibi bizim emektar Namık Kemal Mahallesi civarında da bol miktarda bulunan yazlık sinemalardan birisinin bakımsız beyaz perdesinde birbiri ardına patlayan öfkeli yumruk (2) darbelerine; yaşadığı müstakil ve mütevazı evinin damından o sinemada oynayan filmleri rahatlıkla izleyebildiği için en azından bu konuda aynı mahalleli arkadaşlarına göre kendisini son derece şanslı addeden 8 yaşındaki çelimsiz bir çocuğun ev halkının artık alıştığı o

Bazen Bir Fotoğrafa Bakmak
Bazen bir fotoğrafa bakmak, bir ülkenin asla değişmeyen kanlı kaderine bakmaktır. Bazen “birinin” bir fotoğrafına bakmaksa aslında bir ülkenin tam kendisine bakmaktır.
Bazen birinin bir fotoğrafına bakmak, “kanın karşısında simit yemekten” nedense bir (2) türlü bıkıp usanmamış malum ırkçıların tarih boyunca sırtladıkları kin ve nefretlerine karşı hem canını hem de özgürlüğünü “karşılıksız” olarak feda etmekten çekinmeyen kara yağız bir yiğidin üstelik genç yaşında olmasına rağmen vermiş olduğu bu sert kavganın izlerinin o

Lale Sinemasına kadar dayanabiliyorlar!
1939'un Almanyası'nda puslu bir ekim sabahında camları içerisi görülmeyecek şekilde karartılmış olan dört büyük otobüs, içerisinde zihinsel engelli çocukların bulunduğu bakımevinin bahçesine usulca yaklaşır. Çocuklar gruplar halinde bahçeye (2) çıkarılırlar. İçlerinden biri merak içinde bakıcısına doğru koşarak "Nereye gidiyoruz?" diye sorar. Gözündeki yaşları saklayarak "Cennete" der bakıcı,”Cennete!..”
Bakıcının okuduğu mutlu sonla biten masalları anımsayan çocuğun gözleri parlar. Arkadaşlarına bu mutlu haberi

Biz İngiltere değiliz. Biz BBC’yiz!
2004 yılındaki MGK kararlarını yıllar sonra haber yaparak devletin güvenliğini veya iç veya dış siyasal yararları bakımından gizli kalması gereken bilgilerini basın ve yayın yoluyla ifşa ettiği suçlamasıyla ve tabii kendisini ömür boyu içeride (2) tutmayı sağlayacak diğer birçok ciddi suçlamalarla içeride “siyasi rehin+düşman” olarak tutulmaya hala devam ediliyor gazeteci Mehmet Baransu. Oysa devletin güvenliğini düşünmek ya da savunmak gerçek bir gazetecinin görev ve sorumluluğunda değildir, zaten hiçbir zaman da

BARINAK!
O son maç öncesinde şampiyonluk umudumuz yok denecek kadar az olduğu için hani normal şartlar altında şanlı Galatasaray’ımızın şampiyonluğunu ilan edeceği her “şampiyonluk maçı” öncesinde sadece oturduğumuz mütevazı dairemizi değil, o dairemizin bulunduğu katı ve o katın (2) dahil olduğu emektar apartmanımızı bile “ailece” sarı kırmızıya boğduğumuz eski ve güzel günlerimizin aksine bu defa son derece renksiz, sade bir ortamda ve yine son derece umutsuz bir bekleyişle ekran karşısına geçmiştik.
Ki nitekim de Galatarasay’ın Kayserispor önünde İliç

İLİKLİ CÜBBELİLER!
Sanıyorum 2015 yılıydı. Dönemin Amerikan Başkanı Barack Obama, Amerikan Kongresi’nde geleneksel "Birliğin Durumu" konuşmasını yaparken o sırada salonun her tarafını hınca hınç doldurmuş olan kongre üyelerinin hemen hemen hepsi konuşmanın en hararetli yerinde (2) bir anda ayağa kalkarak başkanları Obama’nın konuşmasını gösterişli bir alkış sağanağı ile yarıda kesmişlerdi.
O coşkulu alkış tufanı salonun her yanına bir zamanlar futbol stadyumlarında sıklıkla gördüğümüz Meksika dalgası hızında dalga dalga yayılırken, bu tufana o esnada

Geri alınmaya çalışılan hayatlar
Hatırlıyorum da, ortaya koyduğu birçok ışıltılı performansla şimdiden adını sinema tarihine altın harflerle yazdırmayı başaran usta aktör Sean Penn’in, yönetmenlik koltuğunda yine kendisi gibi usta aktör Clint Eastwood’un oturduğu ve kızını vahşi (2) bir cinayete kurban veren nevrotik bir babanın hikayesinin anlatıldığı “Mystic River” filmindeki o müthiş oyunculuğu ile Oscar heykelciğini bir kez daha kucaklarken kendisinin “usta aktör” sınıfındaki ezici rakipsizliğini ve liderliğini dosta düşmana bir kez daha hatırlatmış;

Geri Dönüşüm Kutusu
Evindeki bakımsız duvarın dibine eski bir gazete yığını gibi yığılarak “yalnızlığına tutunamadığı zamanlardan nefret ettiğini” gözyaşları içerisinde haykıran efsane Mr Robot dizisinin nevrotik kahramanı Elliot gibi, sizler de hayatınızda bir şeyleri fena halde (2) batırdığınız için bilgisayarınızdaki o sihirli ‘geri al’ butonunun gerçek yaşamınızda da hizmetinizde olmasını ve bu sayede ama bilerek ama bilmeyerek yaptığınız, bir parçası olduğunuz bütün o ölümcül hatalarınızı, şeytani yanlışlarınızı ya da günahlarınızı bir çırpıda geri