Ne zor günler değil mi? Öncelikle depremden etkilenen arkadaşlara geçmiş olsun diyeyim. Yakınlarını kaybeden varsa başsağlığı diliyorum. Japonya’daki alışkanlık gereği, büyük felâketler olunca ilk iş telefon internet gibi araçları kullanmayı bırakarak ihtiyācı olanlara öncelik veriyorum. Twitter haberleşme amaçlı olarak kullanıldığı için burada da asgarî oranda yazmaya çalıştım.
Ben de buradan bir arkadaşı kaybettim. Doğrudan hiç konuşmadığım bir arkadaştı, yine de beni çok üzdü. Āfetzedelere Allah sabır versin. Uzakta olduğum için ve genelde gündemi

Hizlı trenle Nagoya yolundayım. Konuşan kimse yok içeride; sessizliğe bakın. Bir saattir böyle. Yoğun istek üzerine bunu paylaşayım; internetten bulduğum resimler ama bugün de trende vardı. Tren içinde satış arabaları ve hostes gibi üniformalı satıcı kızlar var. Bira, şarap, viski falan da satıyorlar; demiryollarının gülleri bunlar:)

Bu akşam beşinci mekândayım. Rekora gidiyorum.
Amcanın yerinde fıçı bira istedim. Yarım bardak bira geldi. Kusura bakma, bitti dedi. Senden başka pek içen yok, bitmeden almıyorum dedi. Sorun yok tabii. Sonra sake içip çıktım oradan. İkinci yer ressam Hayaşi-san’ın barıydı. + Beyaz şarap istedim. İçeride bir kız bir oğlan yalnız iki kişi vardı. Oğlanın saçları kırk örük, Jamaika regge şarkıcıları gibi ama aslen elektrikçilik yapıyor. Yarın sabah ikinci trenle (5:40 falan herhâlde) işe gidecekmiş. İş sekizde başlıyormuş ama saat yedide şantiyede

Eğlencelik yazı arayan arkadaşlar atlasınlar, sıkıcı tivitlerden biri yolda.
İki ay önce bir arkadaşın annesi ölmüştü, cenāzeden önceki akşam törenine katıldığımızı yazmıştım. Bir tek biz vardık ve tabii oldukça hüzünlü bir durumdu. Ertesi gün asıl cenāze törenine de gittik. Sabah erken kalkıp hanımı ve kızı evlerinden alacaktım ama arabanın anahtarını kaybettim. Panik içinde sağı solu aradım ama bulamadım. Sonra yedek anahtar olduğunu hatırladım, onu arayıp buldum. Uzun lâfın kısası, benim salaklığım yüzünden 15 dakîka geç kaldık. Çok mahçup oldum

Hangisi?
En sevdiği araba ... Yan masadan istek geldi.
Hangisi?

Lise ve üniversiteyi birlikte okuduğum Ali diye arkadaşım var. ABD'ye gitti sonra, hem elektronik hem finansta master doktora falan yaptı. Japonya ile ilgili her türlü klişeyi öğrenmiş ABD'de. Japon yemekleri, turşu vs birkaç konu hāriç hemen hemen her şeyinden nefret ediyor. + Kendi seçkimden çıkardığım ilk iki kitapta ondan ön-okuma yapmasını ricā ettim, kırmadı beni. Bu sāyede değişik bir bakış açısıyla ilginç yorumlarını ve önerilerini aldım. 20 yıldan uzun zaman görüşememiştik, bu iş sāyesinde arada bir görüşür konuşur da olduk, en güzel tarafı bu+

Ankara'dan bir kullanıcı benim sözlükte "hazırlık sınıfı" sözünü aramış. Japonya'da olmayan bir kavram bu. Karşılığını, daha doğrusu açıklamasını uydurana kadar canım çıktı. Sömürge ülkeleri dışında böyle bir eğitim düzeni kaldı mı acabā başka bir ülkede? Ben Deniz Lisesi'nde bir yıl İngilizce hazırlık okudum. Severek çalıştım ama ben zāten dil öğrenmeyi sevdiğim için külfet gelmedi bu bana. Ondan sonra inkılâp tārihi, matematik, fizik, kimya, astronomi ve tabii İngilizce derslerini de İngilizce olarak okudum. Ancak bunu bir türlü

Sıkıcı tivit uyarısı😊
İlkokula Ankara Keçiören’de başlamıştım. Zibil gibi çocuk vardı. Sınıflar yetmediği için üçlü öğretim yapılıyordu, sabahçı, öğlenci akşamcı diye. Buna rağmen tek sırada üç çocuk otururduk. Yerli malı haftasında fasulyelerimiz birbirine karışırdı. + Sonra Emek mahallesine taşındık. Yeni okuluma gittiğim ilk gün sınıfın yarısı boş gibi göründü. En fazla yan yana iki çocuk, bāzı sıralarda tek çocuk vardı. Herhâlde verdiğim ilk izlenim kötü olmuş ki hoca sorduğunda kimse beni yanına istemedi. +

Akşam eve gitmeden önce yol üstündeki meyhanede biraz içeyim dedim, hep gittiğim yer. Yandaki kadınla ilk defa tanıştık. İleride tv yanında yaşlıca bir adam vardı, basımevi şirketinin patronu. Kadına beni tanıttı. Bu adam çok akıllı biri, kitap çeviriyor, çevirmen dedi.+ Başka ne iş yaptığımı iyi biliyor, birlikte içmişliğimiz var. Birkaç şirkette masa işim var. Ama sıradan insanın gözünde kitap yazan, çeviren insan çok daha yukarılarda. Önce bununla beni tanıtıyorlar.Adam hattā çevirdiğim yazarı falan bile söyledi, aklında kalmış.

Burada okuyorum da, sevgilisiyle her gün görüşemeyen, mesaj yazınca 30 sāniye içinde cevap alamayan gençler şikâyet ediyorlar. İyi ama bu kadar sık ve yoğun bir iletişim, netîcede çok sığ bir ilişki yaratmaz mı? Söylenen sözde ya da kurulan ilşkide derinlik aranmıyor demek ki. Geçen gün böyle bir konuda birkaç tivit görünce sormuştum “Mutlu aşk var mı?” diye, varmış😊

https://twitter.com/VanerAlper/status/1295403576559169536?s=20

1980’lerde, genç bir Japon turist Sultanahmet’te bir derici dükkânına girer ve cebindeki son parayla alışveriş yapmak ister. Dükkânda tezgâhtarlık yapan kız sarışın güzel bir kızdır. Japon turist bu kızı görür görmez āşık olur. Tam anlamıyla yıldırım aşkı yāni, ilk görüşte aşk. Oğlan cebindeki bütün parayı çıkarır, 120$ kadardır. Bu parayla ne alabilirim der. Tezgâhtar kız oğlanın öğrenci olduğunu anlar, bu para sende kalsın bir şey alma der. Delikanlı buna da hayran kalır, teşekkür eder ve kıza Japonya’ya dönünce kart yazacağını söyler, adres ister.

Japonca öğrenmek kolay değil ama çok eğlenceli. Çinden gelme ve çok çizgili kanji harfleri uğraştırıyor tabii. Ancak bu harfler yüzyıllar önce bir nesnenin resmiymiş , sonra kolay yazım için yalınlaştırılmış. Bazıları hâlâ ilk nesneyi andıyor. Birkaç örnek vereyim eğlencelik. Çok bilinen bir örnekle başlayayım. Bu çam ağacı ve sağdaki harf de ağaç demek.