۱.میدان‌اقبال سنندج در دهه‌ی چهل ترکیب سمبلیک‌ی داشت: ساختمان دادگستری، شرکت ملی نفت که در یک پمپ بنزین خلاصه شده بود. اداره‌ی کل کشاورزی استان، یک مشروب‌فروشی و‌کافه‌بستنی و‌ دبیرستان شاپور. ۲.آموزش رایگان و نبود مدارس ملی و شهرت دبیران و مدیریت دبیرستان شاپور و‌ تعداد اندک بزرگان و متمولین، شاه‌زاده و گدازاده را کنار هم نشانده بود. صبح‌ها هم‌زمان‌ با توقف لندرور استانداری و ورود پسر قلچماق استاندار، دانش‌آموزان سرمابرده‌ی سر به گریبان نیز از راه می‌رسیدند.

شجریان سواد قابل قبول‌ی نداشت. نه او، بل‌که هیچ‌یک از موسیقی‌دان‌های مطرح، به اعتراف امثال لطفی سواد گفت‌وگو و بحث و نظر نداشته‌اند. برای نمونه نظریات شجریان در مصاحبه با بی‌بی‌سی می‌تواند موید این ادعا باشد. عوامانه، سطحی و بدون پایه. او البته استاد مسلم موسیقی ردیف بود. باشد. اما هم‌نشینی با کسان‌ی مانند طباطبایی، مشیری، کدکنی، لطفی و سایه، آن‌هم در «بالای مجلس»، به ویژه مجالس لهو و لعب و دود و دم، (که البته خودش ابدن اهل‌ش نبود)، و فقدان احزاب و آدم‌های ریشه‌دار سیاسی، و البته به‌به و چه‌چه مدام رفقا، می‌تواند امر را بر او مشتبه کرده باشد که: اینک ..

موقت:
در سنندج کوچه‌ای بود منشعب از خیابان اصلی و معبر دو دبستان پسرانه‌. و در آن کوچه، خانه‌ی قدیمی آقای مشیروزیری، که کوچه نیز به نام او خوانده می‌شد. خانه‌‌ای بزرگ و اربابی، که دیگر رونق‌ سابق را نداشت. درهای بزرگ چوب گردو که رنگ و رویی دیگر نداشت. اما در آن خانه کس‌ی بود. دختری به نام ژیلا مشیروزیری، که به وقت‌ خروج عصرانه از خانه، در خیابان شاپور سنندج، زمان متوقف می‌شد. یعنی مغازه‌دار و مشتری هردو، بدون هیچ گفت و نگفت‌ی، بر لبه‌ی درگاه جای پا می‌گرفتند و نگاه‌شان به بالا، تا ژیلا سلانه‌سلانه بیاید و از آن‌جا بگذرد.