Son günlerdeki Perpa linci hakkında ben de eksik kalmayıp kısaca bir şeyler yazayım bari.

Perpa 1980'li yılların belediyeciliğinin en büyük eserlerinden. O kadar büyük ki toplam kapalı alanı 700 bin metrekare civarında. Bu alan hesabı pek bir anlam ifade etmeyebilir, zaten 400 metre boyunca uzanan monoblok kütlesinden ne kadar büyük olduğu anlaşılıyor. Yapının hedeflediği şey, kendi içinde bir çarşıdan ziyade mahalle kurmak diyebiliriz belki.

Aslında 7. kattan 8. kata çıkmak için 11. kata inip oradan inmek geyiği bence de komik. Ama bu mekansal

İstanbul'un haritalanması için emek harcayan Jacques Pervititch'in 1922-45 yılları arasında ürettiği sigorta haritalarının ve Pervititich'in hikayesi, 2000 yılında Müsemma Sabancıoğlu'nun çalışmaları sonrasında açıklık kazanmıştı. Bilgilere göre, aile 1880 yılında İstanbul'a geliyor. Pervititch'in haritacılık eğitimini nerede aldığı bilinmese de, 1939 tarihli bir haritasını bağışladığı okulu Saint-Joseph'ten 1894 yılında mezun olduğu biliniyor. 23 yıl boyunca İstanbul'u haritalayan Pervititch'in tek başına çalışmamış olma ihtimali üzerinde duruyor

İstinye'nin şimdiye kadar ulaşabildiğim en eski fotoğrafı, 19. yy ikinci yarısından olduğu kesin. 1. Dünya Savaşı sırasında, tersanenin de öneminin artması ile sahil hattında yapılaşma ve nüfus artıyor. Özellikle 19. yy sonundan itibaren bölgedeki taş ocakları ve tersane çok etkili.

En bilindik ismi ile Erbilgin Yalısı. Arsadaki ilk konutu kimin yaptığı bilinmese de 18. yüzyılda gayrimenkul zengini Düzoğlu'nun bir yalısı olduğu bilgisi mevcuttur. Diğer sahipleri; kayıtlarda Hristo (1810), Misak Bedros (1841), Münir Paşa ve Şehzade Burhaneddin Efendi (1908) + Yalının karşısında yalıya ait bir bahçe bulunur. Bahçenin içerisindeki 2 adet köşk de yalıya aittir. Fakat bu köşkler her ne kadar eski gibi görünseler de Erbilgin Ailesi'nin yalıya sahip olduğu dönemde bahçenin içerisine yapılmışlardır. 1982'de olmayan köşklerin 2006 görüntüsü +

İstanbul'da özellikle 19. yüzyılda yaşanmış salgın hastalıkların yayılma sebepleri mahallelerin içinden geçen derelerdi. Kanalizasyon sisteminin eksikliği sebebiyle mahallelerde çukurlar açılır ve çöpler bu çukurlara boşaltılırdı. 19. yüzyılda Kasımpaşa mahallesi ve deresi. Abdülhamit döneminde Saray Başkimyageri olarak görev yapan Bonkowski Paşa, pislik ve hastalık barındıran bu dere ve çukurların ıslah edilmesini öneriyordu. 1892 salgını ile birlikte çalışmalar hız kazandı ve derelerin ıslah çalışmaları başladı. Bu dönemde bir diğer önemli figür+

1930'larda modernizmin Türkiye içerisine de kendini göstermeye başlaması ile çeşitli eleştiriler de yapılmıştır. Aynı dönem karikatürlerinden biri;
-Senin şu köşkün planını verir misin?
-Ne o, aynısını mı yaptıracaksın?
-Hayır, kapıyı bulmak için şimdiden tetkikata başlayayım Polis: Gecenin bu saatinde elalemin evinin pencerelerini yokluyorsun ha?
-Yok yahu, burası kendi evim, kapının nerede olduğunu unuttum da onu arıyorum...

Yeniköy'de Carlton Oteli. Otel, 1970 yılında açıldı fakat 1985 yılına kadar hizmet verdi, yapının statik hasarları olduğu gerekçesi ile yıkıldı. Bugün Sait Halim Paşa Yalısı'nın hemen bitişiğinde, otopark olarak kullanılan arazide idi + Bugün otelin havuzunun kalıntıları, hala caddenin diğer tarafındaki duvar kalıntıları ile görülebilir. Yıllar geçtikçe tam anlamıyla yıkılmamış bu kalıntılar da yerini yeşilliğe bırakmış. Hava fotoğrafları: 1982 - 2006 - günümüz +

Hilton, mimari açıdan hep bir şekilde yargılanır. Önemini çeşitli şekillerde ortaya koyarak tartışmak, genellikle her tartışmada olduğu gibi "iyi-kötü" kavramları ile birlikte tartışmaktan çok daha mantıklı olur, ki iki ucu olan tartışmalar hiçbir zaman anlamaya yardımcı olmazlar Oldukça net ve rasyonel ilkeler ile tasarlanan bina, Türkiye'de mimari kültür açısından "modern" mimarinin kendisini kamusal alanda, silüette belli eden ilk uygulamalarından biridir. Daha önce görülmemiş malzemeler, pratikler ve uygulamalar bu proje ile deneyimlenmiştir.

1930 ve 40'lı yıllarda Arkitekt'te sıkça gördüğümüz fotoğrafçı, Veli Demir Sender. Aynı yıllarda Foto Sender'in Beyoğlu'nda bir stüdyosu olduğu bilgisi mevcut, fakat Sender ailesi hakkında bir bilgi yok. İsmini bazen fotoğrafçı Ressam Veli Demir olarak görüyoruz. Karşıma çıkan bazı metinlerde Veli Demir'in gerçek isminin Vladimir olduğu ve işgal yıllarından İstanbul'da kalan bir Beyaz Rus olduğundan, İstanbul'da yaşayan bir Musevi olduğuna kadar çeşitli bilgiler var, doğruluğu tartışılır. Sender imzalı fotoğrafların çoğu bugün mezatlarda.

19. yüzyıl karakollarından bugün ayakta olmayan nadir "kuleli" ve yer yer neo-gotik ögeler barındıran karakollardan, Koşuyolu Karakolu ve Topkapı Sarayı Bağdat Köşkü Karakolu. Bu nadir kuleli karakollar, büyük ihtimalle aynı mimar veya ekip tarafından tasarlanmış fakat kimdir bilinmez. Sarıyer civarında bugün 3 tanesi halen ayakta. Bunlardan en ihtişamlısı bugün Subay Orduevi olarak kullanılan Mezarburnu Karakolu.

Geçtiğimiz zamanda @matruskaninhici yazdıklarında kaybolan sanat işlerinden bahsetmişti, 4. Levent'teki Ercüment Kalmık'ın kaybolan mozaiği idi konu. Aynı yıllarda kaybolan ve değeri görülmeyen sanat işlerinden bir diğeri de yine 4. Levent'te bulunuyormuş. Özlem Ece, 2011 yılında İKSV ile de birlikte hazırlanan bir raporda Cumhuriyetin 50. yılına özel kentin 50 noktasına heykel yerleştirme etkinliği olduğundan bahsetmiş. Metnin tamamı bu linkten okunabilir: iksv.org/i/content/236_…