"Σαν σήμερα γεννήθηκε ο ποιητής των θαλασσών. Ο ασυρματιστής. Ο Κόλιας. Που έτσι τον φώναζαν οι συνάδελφοί του πάνω στο βαπόρι. Που δεν ήξεραν πως είναι ποιητής και γιατί να ξέρουν.
Σαν σήμερα γεννήθηκε εκείνος που είπε να χορέψουμε πάνω στο φτερό του καρχαρία, όπως εκείνον τον λευκό τρομακτικό που έβλεπε κι ο ίδιος στον ύπνο του. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Νίκος Καββαδίας. Που λάτρεψε τα ταξίδια, που ζαλιζόταν στη στεριά, που είδε νωρίς πως μπατάρισε ο καιρός κι έχει χαλάσει. Ο Καββαδίας που το 'ξερε πως "..εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε

"Μια ανάρτηση που ίσως δεν ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο αλλά έχω ανάγκη να κάνω: Η εγκατάσταση με τίτλο "58 καρφια στα Τέμπη" έγινε με δική μου πρωτοβουλία, χωρίς καμία ανάμειξη από κανένα απολύτως πολιτικό κόμμα. Δεν υπάγεται σε καμία πολιτική στέγη. Είναι παρόλαυτα ένα έργο με πολιτικό μήνυμα όπως θα έπρεπε κάθε καλλιτέχνης με τον τρόπο του να σχολιάζει τα κακώς κείμενα της χώρας. Το αναφέρω αυτό γιατί με έχει θίξει η δυστυχώς συνήθης καχυποψία του Έλληνα να προσπαθεί να βλέπει παντού μικροπολιτική και μιζέρια. Αναγκάζομαι να το ξεκαθαρίσω γιατί ούτε

Μια αγνωστη σχετικά ιστορία για τον Αλμπερ Καμυ, που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 7 Νοέμβρη 1913...
Ήταν στα 1957 κι ο Νίκος Καζαντζάκης έχανε για μία μόνο ψήφο το Nobel Λογοτεχνίας από τον Αλμπέρ Καμύ
Ο Καζαντζάκης, άρρωστος στην Πανεπιστημιακή Κλινική της Δανίας, έστειλε τηλεγράφημα στον Καμύ, συγχαίροντας τον για την επιτυχία του.
Ήταν το τελευταίο μήνυμα που έστειλε σε φίλο. Λίγες μέρες μετά θα έφευγε από τη ζωή.

Ήταν το Alter ego του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ο στιχουργός του, ο φίλος του.
Ήταν ένας ταπεινός στιχουργός και ποιητής, ένας κανονικός εργάτης, ένας προλετάριος της Τέχνης και του Λόγου.
Με την πιο παραδοσιακή μαρξιστική έννοια του όρου. Εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα σε μια εποχή που τελείωνε όλο αυτό, όταν πια ην σκυτάλη έπαιρναν οι μάνατζερ με τα σπαστά ελληνικά για να την δώσουν σε αλγορίθμους και τεχνητές νοημοσύνες.
Σήμερα πήρε μαζί του το πιο εκδρομικό του κομμάτι, ρώτησε τα τραγούδια και το πήρε με τα πόδια, πεινασμένος σαν τον λύκο κι αξύριστος για

Una storia sbagliata- Μία λάθος ιστόρία

Αν περπατήσει κάποιος τους δρόμους της Trastevere στη Ρώμη, αναπόφευκτα θα εμφανιστεί μπροστά του ξαφνικά ένα ιδιαίτερο γκράφιτι.
Το γκράφιτι αυτό απεικονίζει τον Πιερ Πάολο Παζολίνι, τον Ιταλό κομμουνιστή σκηνοθέτη, συγγραφέα, ποιητή και σεναριογράφο, σε μία νέα ''Πιετά''. Ο Παζολίνι, νέος και ακμαίος με ένα έντονο βλέμμα που σε κοιτάει στα βάθη της ψυχής σου, κρατάει στα χέρια του το νεκρό σώμα του, βασανισμένο, ματωμένο και με ρούχα ξεσκισμένα, έτσι όπως βρέθηκε στις 2 Νοεμβρίου το 1975 στην Όστια.
Η δολοφονία

Αυτή είναι γνωστή ως μία από τις πιο απίστευτες στιγμές της «επιστήμης του φαρμάκου». Το 1922, στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, επιστήμονες πήγαν σε έναν νοσοκομειακό θάλαμο με παιδιά που ήταν σε κώμα και πέθαιναν από διαβητική κετοξέωση.
Φανταστείτε ένα δωμάτιο γεμάτο γονείς που κάθονταν δίπλα στα κρεβάτια περιμένοντας τον αναπόφευκτο θάνατο του παιδιού τους. Οι επιστήμονες πήγαν από κρεβάτι σε κρεβάτι και έκαναν ένεση στα παιδιά με το νέο εκχύλισμα - ινσουλίνη. Καθώς άρχισαν να εγχέουν την ινσουλίνη στο τελευταίο παιδί με κώμα, το πρώτο παιδί που

ΜΙΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ

Αυτή είναι η θεσσαλονικιά παιδίατρος Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της δολοφονημένης Μάρθης Ψαροπούλου, στο έγκλημα των Τεμπών. Δεν έχω την παραμικρή προσωπική γνωριμία μαζί της. Μα την παρακολουθώ με συγκίνηση και ρίγος: Η γυναίκα αυτή, με την καθάρια φωνή της και την αφάνταστη αξιοπρέπεια της δημόσιας παρουσίας της, έγινε αυτοδίκαια η φωνή των θυμάτων. Και καταγγέλει ευθέως και ανυποχώρητα τους δολοφόνους της κόρης της και των άλλων 57 δολοφονημένων παιδιών: Τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που με τις εν πλήρη επιγνώσει

Εκείνη ήταν δασκάλα. Είχε περάσει στην παρανομία. Γνωρίστηκαν σε ένα στρατόπεδο. Την ερωτεύτηκε. Τον ερωτεύτηκε. Όπου και αν ήταν εκείνος της έστελνε γράμματα, λέξεις του και κασέτες με ερωτικά ποιήματα. Την αγαπούσε μέσα στην επανάσταση. Τους πάντρεψε ο Φιντέλ. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά.
Της έλεγε: “Πέρα από κάθε αμφιβολία, έχω αρχίσει να γερνάω. Είμαι όλο και πιο ερωτευμένος μαζί σου".
Της έγραφε “Μοναδική μου εσύ στον κόσμο, (αυτό το δανείστηκα απ’ τον γερο-Hikmet.) Τι μάγια έχεις κάνει στο φτωχό σαρκίο μου και δε με νοιάζουν πια

Μπορεί την Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2024  το όνειρο για ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο να έσβησε απότομα στο Grand Palais του Παρισιού, αλλά η Bebe δεν το έβαλε κάτω. Καθώς έβγαζε τη μάσκα, μετά την ήττα της στον ημιτελικό της κατηγορίας Β’ Ξιφασκίας με αμαξίδιο από την Κινέζα Xiao Rong με 15-9, το πρόσωπό της φαινόταν συννεφιασμένο. Γλίστρησε ξανά στα προσθετικά της πόδια, ένας εθελοντής της έδωσε το ένα προσθετικό χέρι και έφυγε με το προσθετικό ξίφος ακόμα κολλημένο στον αριστερό της ώμο. Επέστρεψε όμως για να κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο και για να

Αυτό το άγαλμα στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας, Μπρατισλάβα, μνημονεύει έναν εργαζόμενο αποχέτευσης που αγαπούσε ένα κορίτσι που τον άφησε όταν της είπε για τη δουλειά του!
Δεν είχε το θάρρος να τον απορρίψει όταν της είπε για τη δουλειά του, γι 'αυτό του υποσχέθηκε να πιει καφέ μαζί του αλλά δεν κράτησε την υπόσχεσή της κι’ αυτός την περίμενε κάθε μέρα, την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο.
Οι φίλοι του, στους οποίους εμπιστεύθηκε το πρόβλημά του, του συμπαραστάθηκαν και κάθονταν μαζί του για να πιουν καφέ και να τον παρηγορήσουν. Και μετά το θάνατό του

Μια ιστορία στον απόηχο της γιορτής της Παναγίας, μια ιστορία για μια "άλλη" Παναγία. Την "Αρβανίτισσα Παναγιά" του Γιάννη Τσαρούχη:
"Τις τελευταίες μέρες του πολέμου της Αλβανίας, στο χωριό Κούτσι, την ώρα που παίρναμε συσσίτιο στα σκοτεινά ακούσαμε το εξής νέο:
Η Παναγία παρουσιάστηκε σ’ έναν ανθυπασπιστή και αυτός την εξέλαβε για Αλβανίδα, προφανώς κατάσκοπο, και πήγε να την πυροβολήσει με το ρεβόλβερ του. Αυτή σήκωσε την παλάμη της να τον σταματήσει και τού είπε: “Μη χτυπάς. Ένα έχω να σου πω: τη Λαμπρή θα είσαστε στα σπίτια σας”.
Αμέσως δόθηκε

Μια συγκινητική για μενα αναρτηση του φιλου @TellosFillis στο fb, μνημόσυνο στη μνήμη του Σωτήρη Πέτρουλα που δολοφονήθηκε σαν σήμερα από τις δυνάμεις της αστυνομίας, τα Ιουλιανά, πριν 59 χρόνια.

21 Ιουλίου 1965

" ...τα γαλάζια μάτια του, μας καλούνε..."

όταν ολα αυτα σήμερα τα ονομάζουνε "μυθολογία" -κάποιοι- μου στερούν την έννοια πατρίδος που περιέχω
και δε κουνιέται φυλλο
αλλοι μεγαλωσαν με "Μπλέικ", άλλοι με "Ταρατατά" κι άλλοι με τη "Μανίνα"
εγω μεγαλωσα μ' αυτά τα αρχαία βιβλία, τα πέτρινα θέατρα, τον θαλάσσιο ορίζοντα και δυο δελφίνια και

Ενα εξαιρετικο κειμενο του συγγραφεα Θαναση Τριαριδη, που μιλά για τις φωνες που υψωσαν 2 διαφορετικοί δημιουργοί για τα τεραστια εγκλήματα της εποχης...

Κι ενώ, εδώ και δύο χρόνια, διαμαρτύρομαι για την καθολική σιωπή των Eλλήνων "πνευματικών ανθρώπων" για το διαρκές έγκλημα των Pushback, τον κρατικό φόνο των μεταναστών στην Μεσόγειο, ήρθαν, περίπου απρόσμενα, δύο δημιουργοί μεγάλης αναγνωρισιμότητας, διαφορετικοί αναμετάξυ τους (και με αποδοχή σε εντελώς διαφορετικά ακροατήρια) και επιτέλους μίλησαν. Ο Θόδωρος Τερζόπουλος στο καταληκτήριο πεντάλεπτο

Οταν ήμουν πολύ πιτσιρικάς - εκεί στα χρόνια του '50- στην οδό Φιλαρέτου της προσφυγούπολης Καλλιθέας που γεννήθηκα και μεγάλωσα, τότε που ο δρόμος ήταν ''σπαρμένος'' με ετοιμόρροπα σπίτια και βεβαίως χωματόδρομος, οι πλανόδιοι πωλητές, ο μανάβης, ο ψαράς, ο σουβλατζής κλπ διαλαλούσαν την πραμμάτεια τους και οι νοικοκυρές έκαναν τα κουμάντα τους...
Ένας όμως -που ακόμα τον έχω ''ζωντανό'' στη μνήμη μου- ερχόταν μέ ένα τύπου ποδήλατο που στα δεξιά του είχε μία αρκετά μεγάλη καρότσα (πρέπει ή μπορεί να την είχε κατασκευάσει ο ίδιος;) και...

Η ζωή της Isabella Boyer είναι σαν ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα. Γεννήθηκε στο Παρίσι, σε οικογένεια Αφρικανού ζαχαροπλάστη πατέρα και Αγγλίδα μητέρα. Το όνομά της ήταν Ιζαμπέλλα, ένα όμορφο όνομα που θα έπρεπε να είναι η βάση ενός όμορφου πεπρωμένου. Γρήγορα έγινε σαφές ότι η φύση έδωσε στην Ιζαμπέλλα μια ξεχωριστή ομορφιά.
Στα 20 της παντρεύεται τον κατασκευαστή ραπτομηχανών Isaac Singer, 50 ετών, και μετά τον θάνατό του γίνεται η πλουσιότερη γυναίκα στη χώρα. Και δεν απορώ που επιλέχθηκε ως μοντέλο για το Άγαλμα της Ελευθερίας, επειδή ενσαρκώνει

"Θα ήταν το πρώτο του ταξίδι με το τρένο. Θα τον φιλοξενούσαν οι συμφοιτητες του από τη Θεσσαλονίκη και μετά θα έφευγαν όλοι μαζί με το λεωφορείο για τη σχολή τους στην Κομοτηνή. Το αρχικό εισιτήριο ήταν για τις 28 Φεβρουαρίου, με το βραδινό τρένο, αλλά τον παρακαλέσαμε με τον πατέρα του να μείνει μαζί μας την Καθαρά Δευτέρα, να φάμε το βράδυ όλοι μαζί με την ησυχία μας και να μην τον τρέχουμε στο σταθμό με τη μπουκιά στο στόμα. Μας έκανε το χατίρι και άλλαξε το εισιτήριο. Παλι βαγόνι Β, θέση 22, αλλά μία μέρα μετά, την 1η Μαρτίου 2023, με το

Ο Κλιντ Ίστγουντ, 94 χρονών σήμερα, οταν ρωτήθηκε απο τον τραγουδιστή της κάντρι Τόμπι Κιθ, για το ποιό είναι το μυστικό
που παραμένει ενεργός και φωτεινός στην ηλικία του, απάντησε: Δεν αφήνω το γέρο να μπεί στο σπίτι!
"Το μυστικό μου ισχύει από το 1959. Με κρατώ απασχολημένο Ποτέ δεν άφησα τον γέρο να μπει στο σπίτι. Έπρεπε να τον διώχνω έξω, επειδή όταν έβαζε το πόδι του μέσα, με ταλαιπωρούσε και με έκανε να περνάω άσχημα, καθώς δεν άφηνε περιθώριο για τίποτε άλλο εκτός από νοσταλγία.
Έπρεπε να παραμείνω ενεργός, ζωντανός, ευτυχισμένος, ικανός.

- Life is a box of Chocolates -
Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος που μου απομένει να ζήσω είναι λιγότερος απ' όσο έχω ζήσει μέχρι τώρα, είμαι σαν ένα παιδί που του 'χουν χαρίσει ένα κουτί με σοκολατάκια.
Αισθάνομαι απόλαυση όταν τα τρώω, και τώρα που βλέπω να μην έχουν απομείνει και πολλά ακόμα, έχω αρχίσει να τα τρώω με διαφορετικό τρόπο.
Δεν έχω τον χρόνο για ατέρμονες συζητήσεις πάνω στους νόμους, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Και δεν επιθυμώ να λογομαχώ με ανόητους ούτε να παρευρίσκομαι σε συναντήσεις παραφουσκωμένων "εγώ", ούτε αντέχω τους χειριστικούς

Σπάνια μπορούσε κανείς να συναντήσει έναν επιστήμονα ή έναν μηχανικό, που ταυτόχρονα να ήταν ποιητής, φιλόσοφος, γνώστης της καλής μουσικής, γλωσσομαθής και γνώστης των μυστικών του καλού φαγητού και των ποτών... Κι ενώ μιλούσε στο πρόσωπο του μπορούσε να δει κανείς το μέλλον της ανθρωπότητας, την τιτάνια ανάπτυξη και την αποκάλυψη των μυστικών του ουρανού. Έβλεπε ένα μέλλον, στο οποίο ο άνθρωπος δε θα ήταν αναγκασμένος να πασχίζει για την επιβίωση του, όπου οι λέξεις πλούσιος και φτωχός δε θα σήμαιναν πλέον τη διαφορά του επιπέδου της υλικής

Δημήτρης Μαρωνίτης, τελευταίο του μάθημα στα χρόνια δικτατορίας, λιγο πριν τη σύλληψη του:

"Το μάθημα τούτο αναγκάζομαι να το κάνω κάτω από απειλητικούς ψιθύρους. Μου λείπει επομένως το κέφι να μιλήσω για τα Κύπρια Έπη, εφόσον μάλιστα ενδέχεται αυτά τα λόγια να είναι και τα τελευταία που ακούτε από το στόμα μου. Γι’ αυτό και παρεκκλίνω από τον ίσιο δρόμο και, ακολουθώντας τον πιο αντιπαθητικό από τους αρχαίους συγγραφείς, λέω να το ρίξω στις υποθήκες, για να εξορκίσω έτσι τον Μεταξά και τους σύγχρονους επιγόνους του:

Γεννήθηκα το 1944.
Τραγούδησα πρώτη φορά στη ζωή μου στο ίδρυμα που ήμουν. Στεγαζόταν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής. Είχαμε μπει εκεί με την αδελφή μου, τεσσάρων ετών εγώ τότε, ως τραχωματικά παιδιά (σ.σ.: μολυσματική νόσος των ματιών που προκαλούσε τύφλωση) και μείναμε για πέντε χρόνια.
Κάθε Σάββατο, έξω από το 'Ιδρυμα, οι Μικρασιάτες έστηναν γιορτή.
Με ανέβαζαν στο κάρο και τραγουδούσα. Ήμουν λίγο πιο ψηλή από το χωνί του γραμμοφώνου. Το έσκαγα μαζί με τα αγόρια από το Ίδρυμα. Σκάβαμε ένα λαγούμι και πηγαίναμε κοντά τους. Εγώ ήμουν η σοπράνο.