فکر کنم این مطالب خیلی گفته شده ولی شاید باید بیشتر ازش گفته بشه مخصوصا برای دختران نوجوان و جوان. چطوری یه زن ده سال کتک میخوره و صداش در نمیاد؟ اون هم زنی که تحصیل کرده و داخل اجتماعه؟
روابط این چنینی معمولا با یه عشق خیلی داغ، طوفانی و سریع شروع میشه. همون چیزی که بهش میگن بمباران عاشقانه. همه چیز از طرف ازارگر در بهترین حالت خودشه، طرف از هزینه کردن وقت، توجه وپول در هیچ حالتی دریغ نمیکنه. به شدت ابراز علاقه میکنه و با قربانی طوری رفتار میکنه که انگار بهترین و بی نقص‌ترین موجود دنیاست. ایرادش چیه؟ همه اینها در یک بازه زمانی خیلی کوتاه اتفاق میفته

همکاران من با چنان حرارتی از کیت میدلتون و اینکه چقدر همه چی مشکوکه حرف میزنن که واقعا انگار یه سریال جذاب معمایی جناییه. چیزی که اول در حد شایعه و خبر زرد بوده با PR غلط کاخ باکینگهام واقعا تبدیل به یه مسئله شده. اگه حوصله دارین تخمه بیارین درباره‌ش بخونین ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۳، کیت میدلتون با انگشت زخمی دیده میشه که میگه به خاطر افتادن روی trampoline موقع بازی با بچه‌ها بوده. ۳ هفته بعد، ۵ اکتبر، کیت همچنان با دو انگشت باندپیچی شده دیده میشه.
روز ۲۲ دسامبر کیت و ویلیام سفر رسمسشون به ایتالیا رو در اوائل سال ۲۰۲۴ اعلام میکنن.

این مقاله رو درباره ۱۲ تا ممنوعیتی که والدین در کودکی برای بچه‌ها میذارن که حتی در بزرگسالی هم روشون تاثیر داره میخوندم، اولش نوشته اثر ممنوعیتهای بچگیتون رو متوجه بشین تا خودتون رو ازاد کنین. مقاله جالبیه و حتما اگه وقت و حوصله دارین بخونینش،
چند تا از این ۱۲ تا رو می‌نویسم: -نباش/وجود نداشته باش. این یکی از مضرترین پیامهای ممنوعیته. شاید پدر و مادر بچه رو نمی‌خواستن. شاید حس میکنن نیازهای بچه رو براورده کردن براشون مشکله. این پدر و مادر به بچه این پیام رو میدن که «وجود نداشته باش که ما و بقیه دنیا به تو احتیاج نداریم.» بچه هایی که با این پیام بزرگ

یه نفر تو سایت Quora درباره تبلیغ دین یه سوالی پرسیده که جوابش واقعا جالبه . گفته چرا ادمها عصبانی میشن وقتی من کلام خدا رو باهاشون به اشتراک میذارم؟من فقط این کار رو میکنم چون اونا واقعا برام مهم هستن و نمیخوام برن جهنم. حس میکنم حتی بعضیها به خاطر این از من دوری میکنن. راهی داره که بتونم بهشون نزدیک بشم؟
سوالش من رو دقیقا یاد امران به معروف ایران و «خانومم شالت» و … اینا انداخت ولی جواب سوالش خیلی جالبتره.
گفته کل این پروسه اون چیزی که تو فکر میکنی نیست. این دعوت کردن به دین (بگیم امر به معروف)

یه چیزی گوش میکردم که یه دکتری راجع به عکس‌العمل منطقی ما راجع به تغییرات دوست یا پارتنرمون صحبت میکرد. میگفت شما در مقابل انتخابها و رفتارهای بد یه آدم دیگه سه تا انتخاب دارین:
- بهش بگین: این کاری که تو میکنی یا رفتاری که داری من رو آزار میده، و به خاطر این کارت من تصمیم گرفتم فلان کار رو انجام بدم. این حد و مرز گذاشتنه، یعنی شما برای طرف توضیح میدید که تحملتون تا چه حده، خط قرمزتون کجاست و اگه طرف اون رو نادیده بگیره عواقبش چیه. مهمترین نکته اینه که به حد و مرز خودتون پابند بمونین و کاری که گفتین انجام بدین. اینجوری به خودتون احترام گذاشتین.

یه رشتوی انگلیسی خوندم که خیلی خوب بود توصیه میکنم بخونینش:
نویسنده که یه معلمه نوشته:« چند سال پیش یکی از بچه‌های همسایه با توپ شیشه پنجره زیرزمین ما رو شکست. ما یه خانواده شش نفره بودیم که با حقوق معلمی زندگی میکردیم، برای همین من روش رو با چند تا چوب پوشوندم و فکر کردم یه روزی میام سراغش و درستش میکنم.
طی سالهایی که گذشت، من از کمپانیهای مختلف پنجره سازی قیمت میگرفتم. طرحم این بود که پنجره‌هایی که مصرف انرژی رو بهینه سازی میکنن برای کل خونه بگیرم که ۱۵۰۰۰ دلار و به طور ساده غیر قابل دسترس بود.

اگر در برخورد با کسی که در رابطه‌ش قربانی خشونته اولین سوالی که به ذهنتون میاد اینه: «خوب چرا موندی؟ چرا نمیری؟چرا تحمل میکنی؟ چرا باز رفتی خونه‌ش؟ چرا رفتی و باز برگشتی؟»شاید بد نباشه این رو بخونین.
- دکتر Weiner در توضیح این موندن اشاره به «کنترلگری قلدرانه» میکنه. میگه آزارگر از اول که آزارگر نیست، اولش کارهایی رو میکنه که اعتماد قربانی رو به دست میاره و کم‌کم کاری میکنه که قربانی ازش بترسه، با تهدید به ازار جسمی یا جنسی. اون ترس هست که تهدید ها رو در ذهن قربانی واقعی میکنه.
تحقیقات نشون داده که ازارگر با محدود کردن ارتباط قربانی با خانواده و دوستانش

یه وکیل رو فالو دارم که درباره خوب بحث کردن حرف میزنه. تو یکی از ویدئوهاش چند نکته کمکی میگه درباره حالتی که یه نفر تو یه جمع بهتون چیزی میگه که تحقیرتون کنه. اگه شما هم زبون ندارین و معمولا چیزی نمیتونین جواب بدین شاید اینا براتون بد نباشه:
-ازش بخواین حرفش رو تکرار کنه! وقتی ازش میخواین چیزی رو که به نظر خودش گفته تا شما رو پایین بیاره تکرار کنه، همه فان و لذتش رو ازش میگیرین. وقتی شما خیلی آروم بگین: میشه تکرار کنی چیزی که گفتی رو؟ همه اون دوپامینی که فکر میکرد از عکس‌العمل شما به حرفش به دست میاره، ازش میگیرین و در عین حال انگار روی رفتارش یه

یکی از پرخواننده ترین مقالات سایت Psycology Today درباره« به دست آوردن صمیمیت و نزدیکی تو یه رابطه» است. یه جایی توی مقاله میگه: راه حل برای کسانی که دنبال رابطه واقعی و اون حس نزدیکی زیاد هستن اینه که درباره ساختن رابطه و صرف انرژی و وقت انتخابی و سختگیرانه عمل کنن. مقاله میگه آرزوی تعلق داشتن در وجود همه آدمها هست، تعلق داشتن به یه خانواده، گروه دوستی، یه فرهنگ، حزب یا حتی گروه مذهبی. ولی فقط تعلق داشتن کافی نیست، در کنارش ما دلمون میخواد که «خواسته» باشیم. مثلا کارفرما ما رو به خاطر یه مهارت خاصمون بخواد، یه دانشگاه به خاطر دانشمون بهمون

موضوع سبکهای دلبستگی در روانشناسی واقعا جالبه و اگه قصد خودشناسی دارین و دلتون میخواد یه رابطه خوب رو تجربه کنین، شاید بد نباشه در موردش بخونین. آزمایشی که Ainsworth برای تحقیق راجع به سبکهای دلبستگی انجام داده جالبه. در دهه ٧٠ میلادی، اون از مادرها میخواست که کودکانشون رو بیارن آزمایشگاه، اونوقت در یک اتاق غریبه‌ای وارد میشد، با مادر صحبت میکرد و بعد مادر اتاق رو ترک میکرد و میرفت. اگه بچه به گریه می‌افتاد و بعد که مادر هم برمیگشت همچنان به گریه ادامه میداد و آروم نمیشد، نتیجه میگرفتن که سبک دلبستگی اضطرابی داره.

این رو هم از یه تراپیست شنیدم که بیشتر برام روشن کرد که بدیهیات رو باید دائما بشنوم تا شاید بره تو مغزم:
شما هم از اونایی هستین که وقتی میخواین از خودتون دفاع کنین نمیتونین؟ وقتی کسی بهتون حرفی میزنه که ناحقه، که دروغه یا تهمته، یا اصلا ناسزاست، یا شاید منظور شما رو متوجه نشده و داره یه قضاوت نادرست میکنه، شما به جای اینکه جوابش رو بدین سکوت میکنین یا از اون بدتر بغض میکنین و پشت سر هم پلک می‌زنین که اشکها نیان پایین و ابروتون نره؟
متاسفانه ممکنه این وضعیت فقط تو اطرافتون نباشه،

توصیه های خردمندانه راجع به رابطه مثل نصیحتهای راجع به رژیم گرفتن میمونن، بیشترشون به نظر خوب میان ولی کار نمیکنن. دکتر Block یه مقاله نوشته وبر اساس تجربه برخورد وتراپی روی زوجها چند تا نکته در یه رابطه که به نظرش ضروری هستن و غیر معمول یاداوری کرده. نکته اولش برای من جالب بود: -خیلی وقتها اون عامل کشش اولیه، چیزی که شما رو به پارتنرتون جذب کرده سالها بعد باعث جداییتون میشه.
اون مردی رو یادتونه که انتخابش کردین چون ستون قدرت بود و میخواستین به زندگیتون ثبات بیاره؟ باهاش موندین و این ثبات از شدت کسل کنندگی و حوصله بر بودن حالا اشکتون رو در اورده. پس جدا

به نام خدای رنگین کمان…
برای ما که شاهد و راوی بودیم و هستیم. برای اینکه مبادا بی حس شویم از درد زیاد. علیه فراموشی خنده های پشت «بچه ها نخندینا»، و شجاعت ورای «ما همه با هم هستیم، نترسین»، برای چشمان وحشت زده همسر شیرین علیزاده لحظه‌ای که ناباورانه به زن غرق در خونش نگاه میکرد و برای دستان پر از خاک دختر فرشته احمدی، برای ماه منیر و کیانش، لیلا و سیاوشش، برای ابوالفضل آدینه و مهدی حضرتی، برای حمیدرضا و بارون، برای پسران و دخترانی که نامشان را ندانستیم و خاک از خونشان رنگین شد، یا در زندان شکنجه شدند. برای متهم و متهمانی که ابراز پشیمانی نکردند،

چند وقت قبل تو یه جمعی یه خانمی راجع به بچه یه خانم دیگه نظری داد، گفت دخترت منزویه ها. دختر بچه‌ای که راجع بهش حرف میزد علاقه‌ای به بازی با بقیه نداشت و معمولا یه گوشه سرش توی تبلت بود. مادر بچه خیلی سریع و رک گفت: منزوی نیست، چون خیلی باهوشه در انتخاب اینکه با کی دوست بشه خیلی سخت گیره و از اینکه با خودش وقت بگذرونه هم خوشش میاد. خانم منتقد دیگه چیزی نگفت اما من یه چیزی یادم افتاد.
مامان من خجالتی بود. همه میگفتن مظلومه، از بچگیش که میگفتن داستان اینکه چطور خاله‌ها و داییها بهش زور میگفتن رو تعریف میکردن. بارها پیش میومد که تو جمعی، کسی درباره یکی از

اگر به مردهای اطرافمون نگاه کنیم چند درصدشون واقعا اگه مشکلی داشته باشن با ما درباره‌ش صحبت میکنن؟ من تو همه سالهای بچگی پدری رو یادم میاد که شب دیروقت میومد خونه و اگه چند شب پشت سر هم حوصله نداشت میفهمیدیم یه مشکلی براش پیش اومده، مشکلی که ازش نمیگفت تا وقتی به جایی میرسید که مادر از جاهای دیگه جسته و گریخته و ناقص خبرهایی به گوشش میرسید و اونقدر پاپیچ میشد و میپرسید تا پدرم از مشکلش بگه. من همیشه از این اخلاق بدم میومد. فکر میکردم از مشکلاتش نمیگه چون فکر میکنه همفکری مادر، یا وقتی که ما بزرگ شدیم بچه ها، به دردش نمیخوره. فکر میکردم ما رو قبول نداره

در جواب اینکه میگیم «چرا من باید انتگرال یاد بگیرم؟ کجا برام استفاده داره؟» یه چیز جالب شنیدم. یکی از بزرگترین هدیه هایی که میتونین به خودتون بدین اینه که به خودتون ثابت کنین میتونین کارهای سخت انجام بدین. شما یه چیزی مثل محاسبات پیچیده ریاضی یا فرمولهای شیمی و فیزیک رو احتمالا در بزرگسالی استفاده نمیکنین مگه مربوط به شغلتون باشه، ولی اگه از عهده فهمیدن و کاربردشون در همون سالهای دبیرستان و دانشگاه بربیاین، باور میکنین که میتونین کارهای سخت دیگه رو هم انجام بدین. تصویر ذهنی ما از خودمون با تجربیات و دستاوردهایی که در گذشته‌مون داشتیم شکل

یه وقتهایی در تاریخ، اتفاقهایی افتاده که ادم با شنیدنش فکر میکنه که حتما واقعی نیست و محصول ذهن و تخیل یه تیم نویسنده از هالیووده. از جمله اینها میشه به جزیره ادمخورها در روسیه اشاره کرد. زمان استالین، از جمله طرحهای بی نتیجه و غیر کارشناسی دولت این بود که زمینهای پهناور شوروی رو که به علت طبیعت بسیار سرد غیر قابل سکونت و خالی از جمعیت بود، قابل زندگی بکنه. برای اجرای این طرح کارشناسی نشده و اشتباه، دولت مثل خمیشه به رویکرد امنیتی رو آورد، طرح پاسپورت محلی رو زنده کرد و این به این معنی بود که مامورین هرجا دلشون میخواست به هر کسی گیر میدادن و ازش

توییتی که درباره گل نخریدن اون اقا برای خانمش و ناراحتی زنش بود رو خوندم. شاید فکر کنین یه گله دیگه، شوهر یادش رفته چون استرس داشته، گناه که نکرده، پس گذشت چی میشه؟ و از طرف دیگه ممکنه فکر کنین خانم چند بار گفته بود که چیزی که میخواد گله، نه غذا دادن به خانواده‌ش، نه طلا، نه سند خونه، فقط گل و وقتی یه ادم میدونه چی میخواد، خواسته‌ش از نظر خودش غیر منطقی نیست و قابل انجامه، نرسیدن بهش اون هم در شرایطی که بدنش دریای هورمونه خیلی خیلی ناامید کننده است.
من به شخصه از گذشت کردن هم خیلی خیلی بدم میاد. به تجربه شخصی من، هروقت که مثل این خانم ناامید شدم و

امروز یه مطلب خیلی جالب خوندم از یه خانمی که قبول داشت که مهرطلبه و تصمیم گرفته بود یک هفته برای حل این مشکل مهرطلبی، یه سری تمرینهای Dr Mandy Lehto رو انجام بده و نتیجه رو بنویسه.
مطالبی که گفته واقعا جالبه و اگه دوست داشتین چند تاش رو مینویسم که بخونین نویسنده دوشنبه حسابهاش رو توی شبکه های اجتماعی بسته چون میگه همین لایک و فیو گرفتن به زندگی برای خوشنود نگه داشتن مردم دامن میزنه. گرچه روز خیلی سختی داشته و واقعا از اینکه نمیتونسته ببینه مطلبهاش چه بازخوردی دارن اذیت میشده، ولی مقاومت میکنه و سراغ شبکه های اجتماعی نمیره.

نمیدونم تا حالا شده کسی رو از دست بدین و یه قسمت بزرگ از غم و دردتون برای این باشه که نتونستین خیلی حرفها رو بهش بزنین؟ خداحافظی کنین؟ شاید از دستتون دلخور بوده و نتونستین اشتی کنین؟ مرگ از اول تاریخ بشر تنها جایی بوده که بشر راهی به اون طرفش نداشته، ولی شاید بشه تغییرش داد. شاید اون اپیزود black mirror رو دیده باشید که زنی پارتنر خودش رو وقتی حامله‌ است از دست میده و چون با نبودنش نمیتونه کنار بیاد، بعد رباتی رو سفارش میده که شبیه پارتنرشه. امروز توی گاردین مقاله‌ای خوندم درباره استفاده از AI و chatGPT برای کمک به کسانی که عزیزشون رو از دست دادن.

اگه از اینایی هستین‌ که تو چت کراش میزنین شاید بد نباشه برای ایینه عبرت این رو بخونین.
سال ۲۰۰۵، توی چت روم pogo که مال یه بازی انلاین بود، توماس مونتگومری با یوزر نیم MarineSniper با یه دختری به یوزر Tall Hot Blond اشنا شد. مونتگومری به دختر گفت که یه سرباز ۱۸ ساله است که به زودی به عراق میره و دختر هم گفت که اسمش جس هست و سال اخر دبیرستانه. چت های اولیه رسید به لاس و بعد رابطه عاشقانه همراه با فرستادن عکس و کم کم رسید به فرستادن هدیه. توماس واقعا عاشق شده بود و حالا یه مشکلی داشت، اون در واقع یه مرد ۴۶ ساله بود که زن و دو تا بچه داشت و از عکس ۳۰ سال