نامه فائزه هاشمی را یک رنج‌نامه شخصی نخوانید. این نامه جنبه سیاسی دارد. خط سیاسی است. فائزه بخشی از نخبه‌های سیاسی مهم اتحاد کارگزاران و اصلاح‌طلب‌های پشیمان است که در ده سال گذشته از همکاری با جمهوری اسلامی پشیمان شده و به سمت «براندازی» رفته‌اند. حالا از همین هم پشیمان شدند. در دوران پشیمانی اول، ما شاهد حمایت آنها از اعتراضات خیابانی و تمجیدشان از ترامپ بودیم. به عبارت دیگر، آنها هر راهی را که فکر می‌کردند به کار بستند تا با پشتوانه بدنه‌ای از نیروها، نشان دهند که نخبه سیاسی موثر هستند و بخشی از قدرت را به دست آورند.

نگار مرتضوی بی نهایت باهوش است. در بسته بندی هایش اولویتش روابط ایران و آمریکاست. فضای رسانه‌ای آمریکا را عالی می‌شناسد. سیاستی که خودش با آن همراه است را خوب می‌شناسد و دسترسی به منابع و شبکه هایی رسانه‌ای دارد که او را بسیار قدرتمند می‌کند. راهی که برای انتقاد از او پیش گرفته‌اید به هیچ وجه جواب نمی‌دهد. او در سطحی بازی می‌کند که شما برای دسترسی به آن سطح باید دانش و روش پابلیک ریلیشنی حرفه‌ای در حد رسانه‌های این ور آب داشته باشید. با فحش و بد و بیراه بدترین ضد تبلیغ برای اهداف خودتان هستید.

برای کسانی که مانند من حرفه‌ای اکانت‌های ایینستگرامی اهل شکم ایران را دنبال می‌کنند، روشن است که یک شیفت پارادایمی در منوهای رستوران‌ها و انتخاب‌های مشتری‌ها به سمت غذاهای بی کیفیت ترکیبی و بمب‌های ساندویچی و حجم بیشتر غذا اتفاق افتاده. ۱ خبرهای خبرگزاری‌ها و گزارش‌های میدانی هم حاکی از افزایش چهل/پنجاه درصدی در مصرف فرآورده هاییی مانند سوسیس و و کالباس است. که این دقیقا مرتبط به فقر غذایی و فقیرتر شدن مشتری هاست. ۲

نقدی که من به آقای پهلوی دارم این است که چهل سال است آن بالا نشسته سالی دو تا انشاء می‌خواند و هیچ کاری از پایین نمی‌کند، فرهنگ نمی‌سازد، شبکه نمی‌سازد، کار "گرس روتس" نمی‌کند و بعد فکر می‌کند با انشاء و سخنرانی می‌شود فیل هوا کرد. نمی‌شود. با کار مستمر شبکه‌ای/مدنی اما می‌شود. اطرافش را هم یک مشت مرد بویز کلابی گرفتند. سال‌ها که شهریار آهی بود. حالا یک مشت انجمن اسلامی قبل از این تمامیت خواه که رفتار و همه کارشان مافیا بازی مدل جمهوری اسلامی است. هیچکدام هم کار مدنی شبکه‌ای بلد نیستند. همه هم دنبال مسند یابی‌اند.

این چند روز که بچه‌های سلطنت طلب من رو مورد عنایت قرار دادند، وارد چند اکانت شدم برای بررسی پروفایل و دمگرافی و غیره. چیزی در این اکانت‌ها متوجه شدم که خیلی‌ها به ویژه کسانی که ساکن ایران هستند اصلا مراقب اصول امنیت آنلاین نیستند. بابا قربان شکل‌تان برم از خودتان رد پای اینکه شناسایی بشید به جا نگذارید. خیلی مهمه اگر فعال سیاسی هستید مراقب باشید.

هشدار خاطره: من چند سالی با یک کره‌ای بودم. بیشتر از اینکه عاشق خود شریکم باشم عاشق خواهرش بودم. آبجی این شریک ما تنها دختر کره‌ای یک متره و ۸۰ سانتی شهر بود. بسیار هم اهل غذاخوردن و آشپزی بود. ۱ آن زمان‌ها موبایل رایج نبود. ما یک چیزی داشتیم به اسم آی سی کیو که با آن به هم پیام می‌دادیم. این آبجی شریک ما هر شب به من پیام می‌داد: گشنه‌ای؟ کافی بود من بگم آره که با ماشین می‌رفت از سوپری باباش (باباش بقالی کره‌ای داشت) یک خروار آذوقه کره‌ای کش می‌رفت می‌آمد پیش ما آشپزی. ۲

ولی یک چیزی هم بگم نگاه ایران نشین‌ها هم نسبت به خارج نشین‌های ایرانی تبار پر از کلیشه است. حداقل چندین موج مهاجر به خارج از ایران آمدند. زمان شاه برای تحصیل مثلا. بعد انقلاب فرار از خشونت‌ها و موجی هم خب نییروهای متخصص جویای کار بودند و اختلاسی‌ها هم هستند. شما همه رو این آخری حساب نکنید. همه خارج نشین‌ها پولدارهای اختلاسی نیستند. مهاجر هایی که پناهنده آمدند مثلا خیلی سختی می‌کشند تا بتونند کم کم جا بیافتند. مهاجر‌های نیروی متخصص هم حداقل یک پنج شش سالی ریاضت اقتصادی می‌کشند.

حالم خوب نبود و افسرده بودم. رفتم پیاده روی. یک جایی دم یک پارک لب دریا برای خودم احمد کایا گوش می‌کردم و زیرلب غلط و غلوط می‌خواندم. یکهو یک صدا شندیم. برگشتم دیدم یک خانم خوشگل و یک آقای سیاه پوست مدل گنگستر رپرها. گوشی هدفون را برداشتم. خانومه گفت: ترک هستی؟ گفتم بله. خانومه یکهو با لهجه سیاهی گفت: What's Up Girlfriend. معلوم شد ترک ترکیه است. از پنجره خونه‌اش شنیده بود یکی داره ملودی‌هایی را می‌خواند که بلده. آقاهه هم شوهرش بود. اسمش دیوید بود. هچی نصف شب دیوید رو زابراه کرده بود که پاشو بریم ترک آوازه خوان را در پارک پیدا کنیم

مشتری یک عالم اکانت اینستگرامی تبلیغاتچی‌ رستوران‌های ایران (بیشتر تهران) هستم. اینها آدم‌هایی هستند مدل مسترتیستر و عمو روحی و نمی‌دونم علی فودی و اینها که تبلیغ تجارت می‌کنند و لابد یک منفعتی هم می‌برند. برای من خیلی جالبه که چقدر آشغال فستفود‌ها ارزان‌اند. که خب این چندین نگرانی برای من ایجاد می‌کنه. کیفیت غذاها از نظر غذایی به شدت پایین است. یعنی همه هیدرات کربن سرخ شده و پروتئین هم سوسیس و کالباس سرخ شده و یک مشت پنیر روش. و از طرفی ارزانی‌شان احتمالا به خاطر ارزانی نیروی کار است.

مامانم الان یک چیزی در مورد اعدام‌های ۱۳۶۷ گفت که جالبه. ما هم در زندان فامیل داشتیم (که اعدام شدند) و هم نامه‌بر ق‌ق به زندان (پستچی سازمانی) به خانواده‌ها نزدیک بوده و با آنها حرف می‌زده. مادرم می‌گه پستچی زندان به اقوام ما درست قبل از اعدام‌ها می‌گه که راهش نمی‌دهند توی زندان. ملاقات‌ها را قطع کرده بودند و اینها می‌رند سراغ این پستچی پیر که کمک‌شان هم بوده و او به اینها می‌گه که نه من رو هم راه نمی‌دهند تو. همه چیز مشکوک شده بوده و روند تیپیکال نبوده و این خانواده‌ها را نگران می‌کنه.

موسوی و هر آدمی که در مسند تصمیم گیری بود در مورد خشونت‌های وحشتناک پس از انقلاب ۱۳۵۷ ا خبردار بود اما این فشار اخیر برای دادگاهی کردن موسوی در حبس یک اقدام سیاسی کاملا در راستای سیاست‌های قطبی سازی فضای مخالفت با جمهوری اسلامی است. الکی ادا در نیاورید که این اقدام سیاسی نیست. آدم بی طرف پیدا نمی‌کنید که منکر این نباشد که حذف فیزیکی و سیاسی و اجتماعی بهایی‌ها، تا کشتارهای کردستان تا اعدام‌های دهه ۶۰، تا زندانی کردن همه مخالفان این حکومت مستبد اقدام هایی است که باید در قبالش افراد درگیر مسئول باشند. در این هیچ شکی نیست.

کمپ جعفرخان‌های تازه به فرنگ آمده هرگز مساله‌شان آینده بهتر برای ساکنان سرزمینی به اسم ایران نیست.به ابرقدرت‌ها می‌گند قدرت رو بدهید به ما. بدون اینکه پشتوانه‌ای در فضای مدنی ایران داشته باشند. برای همین هم دارند چهره‌های مدنی را می‌زنند. از الان در حال حذف هستند برای قدرت پرستی. آدم‌های مزخرفی که دست پرورده فرهنگ بی اخلاق جمهوری اسلامی‌اند و چیزی جز همین کار که می‌کنند بلد نیستند: بازی کثیف.

سینا ربیعی در یک کشور دمکراتیک اگر برای بوسیدن دوستش چون "حشری" شده است دادگاهی می‌شد، حکمش این بود که کلاس بردارد در مورد رضایت و رفتار غیر خشونت آمیز جنسی. اون وقت اینجا در دادگاه شبکه‌های اجتماعی شما دارید یک آدم را برای بوسه حشری بدون رضایت زندگی‌اش را نابود می‌کنید؟ واقعا مخاطب من اینجا دوستان پیوریتن فمنیست هستند که کمپین روایت آزارهای جنسی را تبدیل به نمایش مرگ گلادیتورها در رم باستان کرده‌اند. آدم‌ها را می‌اندازند وسط گود با شیر و شمشیر.

فمنیسم تنبیهی پیوریتن نداشتیم که دارد ظهور می‌کند. در دیدگاه من آدم‌ها - حتی آدمی که به خودم تجاوز کند - شیطانی نیست که باید از اجتماع طرد شود. آدمی است که باید هزینه بدهد و به او کمک شود که دیگر کسی را آزار ندهد. همان گونه که باید به آزار دیده کمک شود که با درد کمتر زندگی کند. حاشیه امن این است که پیش از اینکه آزارگر افشا شود و یا به قانون سپرده شود یک عالمه آدم می‌دونند و سکوت می‌کنند و یا اقدامی نمی‌کنند و این به طرف امنیت می‌دهد برای آزار. بعد از اینکه طرف افشا شد و یا به دست قانون سپرده شد که قرار نیست کسی مسابقه رمی جمرات برگزار کند.

واکنش ابراهیم سلطانی، استاد علوم و فلسفه سیاسی، به چند زن از جمله فهیمه خضر حیدری که آمدند گفتند او بدون رضایت آنها به بدن آنها تعرض جنسی کرده است این بود که "من در حال طلاق از همسرم بودم." ۱ یعنی آدم باید چقدر سالوس باشد که بخواهد رندانه اتهام اینکه رضایت در سکس حالی‌اش نیست را هم تبدیل به سرمایه کند که "بله من متاهل از زنم چون در حال طلاق بودم" رفتم سراغ زن دیگر و اصلا به این موضوع نپردازد که پس رضایت متقابل چه؟ ۲

فمنسیم طبقه متوسطی که دغدغه‌اش در بیان آزارهای جنسی، منافع طبقاتی‌اش در گرو اقتصاد خانواده هسته‌ای مدرن است دارد چیز‌های بی ربطی را به موضوع آزار جنسی ربط می‌دهد - از جمله خانم بازی مردان متاهل. دختر باز/پسرباز بودن، همسر داشتن و زیر آبی رفتن، نمی‌دونم با چند نفر در آن واحد بودن، اینها هیچکدام ربطی به موضوع تجاوز و آزار جنسی ندارد. قرار نیست شما به خودتان اجازه بدهید خانم بازهای عالم را به بهانه این جریان روایت آزار جنسی افشا کنید.

حالا که روایت خشونت‌های جنسی است به خشونت‌های جنسی آنلاین و این امتیاز ویژه که مردان مشهور برای خود قائل می‌شوند که عکس آلت‌شان را به زنان بفرستند، یا یکهو زنگ بزنند اسکایپ مردم دست به فلان مشغول جلق هم کاش اشاره‌ای کنید. ۱ یک مورد که برای خود من اتفاق افتاد را بدون نام می‌نویسم فقط به این خاطر که به زن طرف قول دادم که زیرسیبلی ماجرا را رد کنم و نه نامی از او بیاورم و نه نامی از شوهرش. مربوط به سال ها پیش است. ۲

این نامه برخی از رفقای فمنیست نسبت به شاهد علوی که از زیر خاک درآمده مربوط به چند سال پش است. ماجرا مربوط به یک درگیری‌ای بود که نسرین افضلی با علوی پیدا کرد که در فیس بوک خودش هم نوشت که علوی او را هرزه نکوهی کرده. درگیری به هیچ وجه تجاوز جنسی نبود. افضلی گفت به من خشونت جنسی شده چون علوی من رو Slut Shaming کرده. به دلیل اینکه این واژه‌ها در فارسی درست تعریف نشده بودند ملت پیشنهاد دادند بگیم هرزه نکوهی. اما بعد این واژه‌ها نادقیق استفاده شد. تجاوزی در کار نبود.

این ماجرای فرار خوآن کارلوس - پادشاه سابق اسپانیا به ابوظبی به خاطر اینکه این اتهام مطرح شده که حضرت ۸۵ میلیون یورو از شاه عبدالله محروم عربستان زیرمیزی دریافت کرده، بانمک ترین اتفاق این روزهاست. خوآن کارلوس از ترس رو آب ریخته شدن پته‌اش رفته غیر رسمی پناهنده شده به یک شاه دیگه! یک جزیره یونانی رو باید کرایه کنیم همه این شاه‌های فاسد جهان رو بریزیم اونجا برند باهم حال همایونی کنند.

این قضیه سرزنش قربانی سیستم امنیتی جمهوری اسلامی، هزینه احساسی وحشتناکی را اضافه می‌کند بر روح و روان کسانی که همین جوری‌اش هم در تلاش هستند که زندگی پس از زندان را برای خودشان بسازند. معصومه ناصری و شادی صدر باید بازنگری کنید در رفتاری که حتی درش ذره‌ای سرزنش قربانی هست. نگرانی‌ها را با سرزنش قربانی نمی‌توانید پیش ببرید. تنها کاری که می‌شه کرد این است که برای موضوع امنیت دیجیتال و پروتوکل رفتاری در صورت دستگیری تبلیغ کرد و آگاهی رسانی کرد. هرکدام از ما ممکن است یک روزی گیر سیستم امنیتی بیافتیم. این پیام است. همه باید مراقب باشیم.

یک اتفاقی افتاد انتخابات پر مناقشه بلاروس که در جنبش سبز نیافتاد. سوتلانا تیخانوفسکایا – رهبر معترضان و نامزد ریاست جمهوری گفت من زنی ضعیف هستم و از ترس جان بچه‌هایم فرار کردم. بعد هم به مردم گفت پس گرفتن قدرت از دیکتاتور حقیر بلاروس ارزش جان شما را ندارد. این یکی از بزرگترین دغدغه‌ها من زمان جنبش سبز بود. هر روز یک عالمه گریه می‌کردم و می‌زدم در سر خودم که آخه این همه بدبختی ارزش جان مردم را دارد یا نه؟ از دست موسوی و کروبی هم هی عصبانی بودم. می‌گفتم این که به جایی نخواهد رسید برای چی باید مردم کشته بشند؟