یک- میگویند #انتخابات۱۴۰۰ بازگشت به انتخابات‌ غیررقابتی ۶۰-۷۲ است.
این مقایسه‌ای غلط است. در دهه ۶۰ نظام از مشروعیت خلل‌ناپذیر برخوردارد بود. مشروعیتی که تلفیقی از مکانیزم‌های مدرن و سنتی و قدسی بود: سهیم کردن توده‌ها در قدرت سیاسی و رفاه اقتصادی، رهبری کاریزماتیک دینی، جنگ... دو- به عبارتی مشروعیت دهه۶۰ تابعی از نرخ مشارکت مردم درانتخابات نبود و انتخابات حتی اگر با یک نامزد و با مشارکت ۴۰ درصد هم برگزار میشد ضربه‌ای به پایه‌های مشروعیت نظام محسوب نمیشد. چرا که نظام پایگاه اجتماعی اکثریت و وفاداری داشت که خیلی فراتر از رای، برایش در جبهه جان میداد

رشتو درباره بسته شدن جمعیت امام علی

۱- در دوره اصلاحات فضای رسانه‌ای ایران بعد از ۱۶ سال انسداد نسبی یکباره باز شد و مطبوعات رشد انفجاری کرد. نظام احساس خطر وجودی کرد. دوره، دوره‌ انقلابهای مخملی لیبرالهای همسو با آمریکا در اطراف جهان بود. پس احساس نظام چندان هم متوهمانه نبود. ۲- اما راه حل نظام برای مقابله چه بود؟ نظام جای آنکه صاحبان مطبوعات را متقاعد به تن دادن به خطوط قرمز امنیت ملی کند راه آسان، سریع، جهان سومی و کلنگی را انتخاب کرد: «بستن فله‌ای مطبوعات» در اردیبهشت ۷۹ و زندانی کردن روزنامه‌نگاران و هل دادنشان به مهاجرت و تبعید از آن زمان به بعد.