اسراییل کارخانه کادرسازی حماس
یا
به جای عکس، فیلم ببینید!

آنچه می‌خوانید مروری گذرا بر سیر رخدادهایی است که کشمکش اسراییل و فلسطینان را به جایی رساند که اکنون هست. عادت خوشایند و شیوه تنبلانه ذهن‌ آسان‌گیر ما، داوری رخدادها به صورت اسلایدی و بر اساس تصویر «لحظه‌ اکنون» است/۱ زندگی و سیاست به عنوان پیچیده‌ترین برساخت مادی و معنوی بشر اما به فیلمی با سکانس‌های به هم پیوسته و اپیزودهای مکمل شبیه‌ است که برای سر درآوردن از آن، چاره‌ای نیست جز دیدن و دقت در کل فیلم/اپیزودهای قبلی؛ این یعنی گسترش میدان و افق دید به تصویر بزر‌گ‌تر. پس بیایید فیلم ببینم!/۲

تعارف است که بگوییم ورزش را نباید به سیاست آمیخت. ورزش تا مغز استخوان، آغشته به سیاست است و فوتبال سیاسی‌ترین ورزش‌هاست.

اکنون عربستان فوتبال را تبدیل به یک سلاح کارآمد سیاسی کرده است.

غُر زدن و نفرین و ناله، حال‌تان را بهتر می‌کند؟ مانعی ندارد ولی بدانید دردی را دوا نمی‌کند/۱ برای آنکه به «چه باید کرد» برسیم نخست باید به «در چه وضعی هستیم» پاسخی درست، واقع‌بینانه و برآمده از «عقلِ سرد» بدهیم.

نسل جوان ایرانی به شدت فوتبال‌زده و تشنه فوتبال است. بخشی از این طبیعی و در همه دنیا رایج است. بخشی هم متاثر از نبود/کمبود سرگرمی‌های دیگر ویژه نسل جوان است/۲

#علی_کربمی؛ تراژدی مردی که روزگاری قهرمان بود.

آن صدهزار نفری که روز ۱۸مهر سال ۸۳ برای تماشای بازی ایران و آلمان رفته بودند، تا لحظه آخر تیم‌شان را تشویق کردند و دست آخر هم مغرور و سربلند ورزشگاه آزادی را ترک کردند؛ نه به خاطر اینکه بازی را بردیم. حتا مساوی هم نکرده بودیم.../۱ تابلوی ورزشگاه، باختی مطلق را نشان می‌داد: ۲ بر هیچ به سود آلمان، آن هم در زمین خودمان! کسی اما شرمگین و سرافکنده نبود. هیچ‌کس بازیکنان را شماتت نمی‌کرد. حسرت البته بر دل‌ و زبان‌ جاری بود که: ای کاش وقتی #علی_کریمی روی چمنی به اندازه یک قاب دستمال میشائیل بالاک را زمین زد.../۲

خبر آمده که #مهدی_هاشمی پیش از آزادی شلاق خورده است. درستش این است که آدم از شلاق خوردن کسی خوشحال نشود اما راستش، از وقتی خبر را شنیدم در درونم احساس «دل خنک شدن» دارم؛ حسی که می‌تواند غیراخلاقی هم شمرده شود ولی خب! چیزی است که هست!

اگر می‌خواهید بدانید چرا این رشتو را بخوانید ماجرا بر می‌گردد به تیر سال ۷۵؛ زمانی که ۱۸ساله بودم. آن زمان کسی به اسم هاشمی نداشتیم. هر چه بود، آخوندِ بی‌ریشِ قدرتمندی بود به اسم #رفسنجانی که شانه به شانه رهبر، همه کاره مملکت بود. تبدیل یا به اصطلاح امروزی‌ «ری‌برندینگ» رفسنجانی مال دهه بعد است که شاید روزی درباره‌اش نوشتم.